tag:blogger.com,1999:blog-81394012232263414032024-03-14T14:34:26.791+02:00Υπουργείο ΟνείρωνΌλα στη ζωή είναι ζήτημα φωτός! Αυτό το φως επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας. Αυτή την ιδιαίτερη λάμψη απ’ ό,τι όμορφο θέλετε να κάνουμε κοινό κτήμα ή ό,τι άσχημο επιθυμείτε να αλλάξουμε. <a href="http://yponeirwn.blogspot.com/2008/08/blog-post.html">Ολόκληρο το κείμενο γνωριμίας</a>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.comBlogger433125tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-25570380005206453172019-05-12T20:04:00.001+03:002019-05-12T20:05:27.742+03:00Αλλάζει ο άνθρωπος;<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKT8LrrKzV9EL5LyBk_9N04mXgCknnnybYUwxdmaSY6wq0NxqQcdF51JrzXDWmAJypFyT5C49n0LUIlBxv9EBEP59Fnybos80Do_IqhaMMZcUBJ7sJxQYKjRWMU6-lBgJG1dSJenCOEJfc/s1600/b231623.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKT8LrrKzV9EL5LyBk_9N04mXgCknnnybYUwxdmaSY6wq0NxqQcdF51JrzXDWmAJypFyT5C49n0LUIlBxv9EBEP59Fnybos80Do_IqhaMMZcUBJ7sJxQYKjRWMU6-lBgJG1dSJenCOEJfc/s1600/b231623.jpg" data-original-width="133" data-original-height="214" /></a></div>Όταν έκλεισα την τελευταία σελίδα του βιβλίου ήμουν αποφασισμένος να απελευθερώσω, σαν τους ασκούς του Αιόλου, όποια διάθεση ή υποψία αλλαγής τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Θυμήθηκα όμως αυτή την φράση, από τις εισαγωγικές στο βιβλίο, πως η αληθινή αλλαγή εάν δεν έχει διάρκεια δεν είναι αλλαγή αλλά κάτι άλλο, ενθουσιασμός, πυροτέχνημα, απόδραση και χίλια δυο άλλα αλλά σίγουρα όχι αλλαγή. Και κάπως έτσι είπα να προχωρήσω με τον σωστό τρόπο.
<br><br>
Έχω την εντύπωση πως η ανάγνωση του νέου βιβλίου του κ. Καραγιάννη ισοδυναμεί με πολλές ώρες ψυχοθεραπείας.<span class="fullpost"> Όχι με τους ανόητους, επικίνδυνους και ανέξοδους ψυχολογισμούς του κάθε ανώριμου σταυροφόρου του διαδικτύου. Με την ευθύνη της ριζικής ανατροπής που γίνεται ισόβια στάση ζωής. Όχι αλλάζω σήμερα, αλλάζω για μια μέρα, δέκα μέρες, ένα μήνα, ένα χρόνο. Αλλάζω τώρα και υποστηρίζω την αλλαγή μου καθημερινά και ισόβια. Και εάν η πορεία μου φτάσει σε αδιέξοδο πάλι αλλαγή, κι αν φτάσω σε γκρεμό πάλι αλλαγή. Ο Καβάφης το είχε πει χρόνια πριν, η ζωή είναι ταξίδι. Είτε το λες Ιθάκη είτε οτιδήποτε άλλο, το λιμάνι είναι το τέλος, η πορεία είναι για μια ζωή.
<br><br>
Αυτό που με ενθουσίασε στο βιβλίο είναι το βάθος των σκέψεων και των εμπειριών του συγγραφέα σε σημείο που σε κάθε σελίδα να ανακαλύπτει κανείς νέες δυνατότητες και νέους δρόμους για να πραγματώσει την αλλαγή. Ο κ. Καραγιάννης δεν κρύφτηκε πίσω από λέξεις ή εύκολες συνταγές. Μιλάει για επανάσταση αλλά για μια επανάσταση με θύματα. Τα θύματα ενός παλιού εαυτού ενός προβληματικού χαρακτήρα ή περιβάλλοντος που πρέπει να προχωρήσει ή να μείνει στο τέλμα και να βουρκώσει. Δύσκολες κι έμπονες καταστάσεις όπως για κάθε τι που αξίζει.
<br><br>
Σε πολλά σημεία των κεφαλαίων ανακάλυψα το προσωπικό ύφος, την έμπρακτη αγαπητική διάθεση του ψυχοθεραπευτή που βοηθάει επειδή αγαπά κι όχι επειδή πληρώνεται. Διέκρινα τον άνθρωπο με τη βαθιά καρδιά κι όχι τον επιτυχημένο επαγγελματία στον τομέα του. Μέσα από τα κλινικά παραδείγματα που παρατίθενται στο βιβλίο θυμήθηκα δικές μου ανάλογες καταστάσεις, είδα εμπόδια και δρόμους, το σωστό και το λάθος, τον τρόπο εν τέλει να κάνεις την ελευθερία προορισμό για το μέλλον κι όχι διέξοδο από ένα πρόβλημα.
<br><br>
Λυπήθηκα λίγο που δεν είχα διαβάσει το έργο αυτό νωρίτερα. Όχι γιατί πλέον είναι αργά για αλλαγές αλλά γιατί πιθανότατα θα είχα προλάβει τα βήματα στον λάθος δρόμο του χθες. Παλιότερα πίστευα πως μόνο δυο χρόνοι υπάρχουν, το παρόν και το αργά. Πλέον αναρωτιέμαι. Ψάχνω την μελλοντική πιθανότητα να ζει κανείς από τώρα το μέλλον του. Αγώνας και αλλαγή. Ευθύνη και αλλαγή.
<br><br>
Ευχαριστούμε τον κ. Καραγιάννη για την, για άλλη μια φορά, κατάθεση της ψυχής και των γνώσεών του σε ένα βιβλίο. Ευχαριστούμε για τους δρόμους που φώτισε και την εμπιστοσύνη που ενέπνευσε. Ευχαριστούμε για την αναγνωστική ψυχοθεραπεία!
<br><br>
Το <i>Αλλάζει ο άνθρωπος;</i> του Δημήτρη Καραγιάννη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις <i>Αρμός</i>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-24784347491904817482019-04-28T00:01:00.000+03:002019-04-28T00:01:00.120+03:00Πάσχα των πιστών<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikbiOECkUCCn8o1Ps8Uz3qz4sgj9LQYp9UoBDkwVn1UrRgWHwRwJKfgxdGFdj8SZK0_9Vo5ZojMopd24hdxJK_IxlsSTfTL8ugESXtjqqBb1Jwvc4BexBi0bep_jX6HmpM-K23gnZJyhrl/s1600/%25CE%25A0%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2587%25CE%25B1+image_891.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikbiOECkUCCn8o1Ps8Uz3qz4sgj9LQYp9UoBDkwVn1UrRgWHwRwJKfgxdGFdj8SZK0_9Vo5ZojMopd24hdxJK_IxlsSTfTL8ugESXtjqqBb1Jwvc4BexBi0bep_jX6HmpM-K23gnZJyhrl/s1600/%25CE%25A0%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2587%25CE%25B1+image_891.jpg" data-original-width="133" data-original-height="176" /></a></div>Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής.<br>
Άστρα και χώμα σε βαστάζουν….<br>
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις, <br>
ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική<br>
και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν, <br>
άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο. <br>
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου. <br>
Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος, <br>
αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση. <br>
Ω θλίψη <span class = "fullpost">των ματιών του Κυρίου μου, <br>
της αιωνιότητας ο κάματος, <br>
έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις, <br>
είναι πολύ σ᾽ εμένα το μερίδιο της ανομίας. <br>
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ: <br>
Πού έκρυψαν τον ήλιο; <br>
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω: <br>
Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση. <br>
Λυτρώνεται ο άνθρωπος; <br>
Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε» <br>
κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται. <br><br>
Από τα <i>Ποιήματα</i> του Νίκου Καρούζου, εκδόσεις <i>Ίκαρος</i>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-22737376053165643302019-04-09T23:41:00.001+03:002019-04-10T16:13:26.086+03:00Το νου σου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKVWQUscjR5MO0fpKNQxRTJ9UDXKJnwMi8Tjhh_9qz0DMZmnGFg0M1UT51QelLOhKHZiuQg-ihfJL65YjFavD5TjEz-jybTTtoWuSASIyR8uXALOtZQ6g8i-bmry_1_G_9jtCqss2pEuB8/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%258208244059f253.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKVWQUscjR5MO0fpKNQxRTJ9UDXKJnwMi8Tjhh_9qz0DMZmnGFg0M1UT51QelLOhKHZiuQg-ihfJL65YjFavD5TjEz-jybTTtoWuSASIyR8uXALOtZQ6g8i-bmry_1_G_9jtCqss2pEuB8/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%258208244059f253.jpg" data-original-width="133" data-original-height="166" /></a></div>Αμαρτία είναι να ακυρώνεις το ανεπανάληπτο ταξίδι της ψυχής σου.
<br><br>
Από το <i>Όλα είναι δρόμος</i> του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου, εκδ. ΑρμόςΥπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-53641901983854871042019-03-31T21:23:00.000+03:002019-03-31T21:24:58.470+03:00Η σίγουρη επανάσταση<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaVZvFEbbxYuXA__ClOx4P_O6o-AmNP2CLtrjWez7wALodjvaelPgdw4M3GkkbHCCdSDceNv3o2zArvseZJri-BIfAcsmzLB6SOdEmSITO7ShsbeDBcEdVOSeWMEZ__s0PguoCpWrO5mU4/s1600/62651_10.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaVZvFEbbxYuXA__ClOx4P_O6o-AmNP2CLtrjWez7wALodjvaelPgdw4M3GkkbHCCdSDceNv3o2zArvseZJri-BIfAcsmzLB6SOdEmSITO7ShsbeDBcEdVOSeWMEZ__s0PguoCpWrO5mU4/s1600/62651_10.jpg" data-original-width="133" data-original-height="133" /></a></div>Την σκέψη την έκανα πριν από λίγες μέρες όταν βλέποντας μια ομάδα νέων στη στάση του Μετρό παρατήρησα πως όλοι στέκονταν με ένα κινητό στο χέρι, δίχως να ανταλλάσσουν ούτε βλέμμα μεταξύ τους. Ποιος ξέρει αναρωτήθηκα, μπορεί ο ένας να στέλνει μήνυμα στον άλλον και έτσι να επικοινωνούν. Η εικόνα ασφαλώς και δεν είναι πρωτόγνωρη. Νέοι στο σχολείο, στα πανεπιστήμια, <span class="fullpost">στον περίπατο, στην καφετέρια, σε μικρές και μεγάλες παρέες, στο κρεβάτι, ακόμη και στην δουλειά με ένα κινητό στο χέρι. Μα καλά αυτή είναι η ελπίδα; Αυτή ακόμη παραμυθιαζόμαστε πως είναι η ελπίδα; Πώς αλλιώς; ή αυτοί ή κανείς. Με αυτά τα ερωτηματικά έκανα ένα βήμα πιο πέρα και δεν άργησα να βρω τη λύση. Ναι, οι νέοι είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Ο κόσμος όμως αλλάζει όταν αλλάζει πρώτα ο εαυτός μας και έπειτα διαδοχικά κι άλλος κι άλλος ώσπου στο τέλος γινόμαστε πολλοί.
<br><br>
Οι νέοι πρέπει να βγουν στους δρόμους! Να τολμήσουν και να κάνουν μια μεγάλη επανάσταση, μια επανάσταση που τους αξίζει και θα αξίζει και στα δικά τους παιδιά. Πώς όμως; Πώς αλλάζει πρώτα με σιγουριά ο νεοέλληνας νέος και πώς μετά κι ο άλλος κι ο άλλος ώσπου η αλλαγή να γίνει επανάσταση; Η πρότασή μου είναι σύντομη και απλή: Πάρτε από τους νέους τα κινητά για μια μέρα και θα έχετε μια μεγάλη επανάσταση μιας μέρας. Πάρτε τους τα κινητά για δυο μέρες και θα έχετε μια ακόμη μεγαλύτερη επανάσταση δυο ημερών και ούτω καθ’ εξής. Για να μην παρεξηγιέμαι, όχι μόνο τα κινητά, οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή από κινητό ως tablets κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, που τους εγκλωβίζει στον δικό τους κόσμο, στη δική τους ανυπαρξία και στο δικό τους δήθεν. Εάν αυτό δεν είναι η πιο σκληρή φυλακή, τότε τύφλα να’ χει το Αλκατράζ.
<br><br>
Οι νέοι δεν θα βγουν στους δρόμους και δεν θα μείνουν εκεί για να διεκδικήσουν την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, ούτε θα επαναστατήσουν για να έχουν ένα ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν θα βγουν ούτε για την Μακεδονία και σίγουρα δεν θα βγουν για τη γλώσσα μας, την παράδοση αλλά ούτε ακόμη για την ντροπή των εγχώριων ΜΜΕ. Θα βγουν όμως σίγουρα για να ζητήσουν με πάθος τον εγκλωβισμένο στα κινητά εαυτό τους. Θα βγουν να αναζητήσουν το ασφαλές ψέμα τους γιατί στη δύσκολη πραγματικότητα των πραγματικών σχέσεων και της αληθινής ζωής δεν τους έμαθε κανείς να ζουν. Θα επαναστατήσουν γιατί ο χρόνος και η ζωή τους, η ποιότητα καλύτερα της ζωής τους, βρίσκεται στην μικρή οθόνη που καθρεφτίζει τον εαυτό τους, που τους μαθαίνει πως ένας ολόκληρος κόσμος υπάρχει και περιστρέφεται γύρω από αυτούς. Είναι η μόνη πραγματικότητα που ξέρουν καλά. Η ζωή είναι εκεί, ο τρόπος να την ζεις είναι εκεί.
<br><br>
Αναρωτιέμαι τι φρικτή δοκιμασία θα ζουν οι νέοι εκείνοι που για κάποιο λόγο το κινητό τους χαλάει για μια δυο μέρες. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, καταλαβαίνεις την ανησυχία και το δράμα τους από την αγωνία στην έκφραση των προσώπων τους. Πώς είναι η ζωή χωρίς κινητό; Χωρίς φυλακή; Υπάρχει σχέση με ανθρώπους; Μιλάνε οι άνθρωποι; Νιώθουν; Ζουν; Ας βγει αύριο πρωί αυτή η απόφαση (ας την πούμε κατ’ ευφημισμόν) κρατική για να ζήσουν οι νέοι μια μέρα χωρίς κινητό και ετοιμαστείτε να δούμε τους δρόμους και τις πλατείες να πλημμυρίζουν με την επαναστατική ορμή των νέων. Κάθε είδους αντάρτικα, επαναστατικές προκηρύξεις, όρκοι ιερού αγώνα και αλληλεγγύης, θα ξεπηδήσουν από ένα χρονοντούλαπο που θα μας ξαφνιάσει όλους. Οι νέοι θα βγουν στους δρόμους, να είστε σίγουροι. Θα κάνουν την μεγάλη επανάστασή τους. Ο σκοπός τους μόνο θα είναι διαφορετικός μα τουλάχιστον είναι κι αυτό ένα πρώτο μάθημα επανάστασης. Ίσως τη μόνη που μπορούν.
<br><br>
Ας μην είμαστε απέλπιδες. Ίσως οι νέοι να μπορούν να μας εκπλήξουν διαφορετικά. Ίσως να μπορούν να κάνουν επανάσταση όχι μόνο χάνοντας το κινητό τους και τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους αλλά διεκδικώντας την ζωή όπως αξίζει να τη ζει κανείς, όπως πρέπει να μάθει ότι αξίζει να τη ζει κανείς. Ως τότε ρωτήστε τους μαθητές που φέτος τελειώνουν το σχολείο να σας πουν πότε έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας, η μάχη του Μαραθώνα, η πτώση της Κωνσταντινούπολης, ζητήστε τους να σας πουν δυο στίχους του Κάλβου ή του Σεφέρη. Αν σας απαντήσουν δίχως να ανατρέξουν ψάχνοντας στο κινητό, τότε υπάρχει ελπίδα. Ειδάλλως η επανάσταση αργεί πολύ…
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-20165985859489867602019-03-25T09:51:00.000+02:002019-03-25T11:35:54.709+02:00Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ὁμιλία πρός τούς Γυμνασιόπαιδες στήν Πνύκα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjENOfePbD_cYRlLL2Rmb8T6Ze965AEjXzMA7JTjHd-EXhnRqwISw3jY8gGALc5q2GUGf_ASVp3HrOAoLfTBE4Yuv0MJ4q3Sp08hyphenhyphenbts0KLqGLlsJT1wHR57nM48pa0k1ECQnZ9F8tSmVXm/s1600/Theodoros_Kolokotronis-Theofilos.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjENOfePbD_cYRlLL2Rmb8T6Ze965AEjXzMA7JTjHd-EXhnRqwISw3jY8gGALc5q2GUGf_ASVp3HrOAoLfTBE4Yuv0MJ4q3Sp08hyphenhyphenbts0KLqGLlsJT1wHR57nM48pa0k1ECQnZ9F8tSmVXm/s1600/Theodoros_Kolokotronis-Theofilos.jpg" data-original-width="133" data-original-height="98" /></a></div><span class="polytonic" lang="grc">Παιδιά μου!
<br>
Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁποὺ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγοροῦσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν <span class="fullpost">εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των. Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, εἰς τὴν μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας, καὶ ἔρχομαι νὰ σᾶς εἰπῶ, ὅσα εἰς τὸν καιρὸ τοῦ ἀγῶνος καὶ πρὸ αὐτοῦ καὶ ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸν ὁ ἴδιος ἐπαρατήρησα, καὶ ἀπ᾿ αὐτὰ νὰ κάμωμε συμπερασμοὺς καὶ διὰ τὴν μέλλουσαν εὐτυχίαν σας, μολονότι ὁ Θεὸς μόνος ἠξεύρει τὰ μέλλοντα. Καὶ διὰ τοὺς παλαιοὺς Ἕλληνας, ὁποίας γνώσεις εἶχαν καὶ ποία δόξα καὶ τιμὴν ἔχαιραν κοντὰ εἰς τὰ ἄλλα ἔθνη τοῦ καιροῦ των, ὁποίους ἥρωας, στρατηγούς, πολιτικοὺς εἶχαν, διὰ ταῦτα σᾶς λέγουν καθ᾿ ἡμέραν οἱ διδάσκαλοί σας καὶ οἱ πεπαιδευμένοι μας. Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀρκετός. Σᾶς λέγω μόνον πὼς ἦταν σοφοί, καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆραν καὶ ἐδανείσθησαν τὰ ἄλλα ἔθνη τὴν σοφίαν των.
<br><br>
Εἰς τὸν τόπον, τὸν ὁποῖον κατοικοῦμε, ἐκατοικοῦσαν οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ ἡμεῖς καταγόμεθα καὶ ἐλάβαμε τὸ ὄνομα τοῦτο. Αὐτοὶ διέφεραν ἀπὸ ἡμᾶς εἰς τὴν θρησκείαν, διότι ἐπροσκυνοῦσαν τὲς πέτρες καὶ τὰ ξύλα. Ἀφοῦ ὕστερα ἦλθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, οἱ λαοὶ ὅλοι ἐπίστευσαν εἰς τὸ Εὐαγγέλιό του, καὶ ἔπαυσαν νὰ λατρεύουν τὰ εἴδωλα. Δὲν ἐπῆρε μαζί του οὔτε σοφοὺς οὔτε προκομμένους, ἀλλ᾿ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, χωρικοὺς καὶ ψαράδες, καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔμαθαν ὅλες τὲς γλῶσσες τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι, μολονότι ὅπου καὶ ἂν ἔβρισκαν ἐναντιότητες καὶ οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ τύραννοι τοὺς κατέτρεχαν, δὲν ἠμπόρεσε κανένας νὰ τοὺς κάμῃ τίποτα. Αὐτοὶ ἐστερέωσαν τὴν πίστιν.
<br><br>
Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοια καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸ πρῶτα οἱ Ῥωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμάνοι καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν, διὰ νὰ ἀλλάξῃ ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ᾿ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸ σταυρό του ἔκαμε. Σὰν εἶδε τοῦτο ὁ σουλτάνος, διόρισε ἕνα βιτσερὲ [ἀντιβασιλέα], ἕναν πατριάρχη, καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν ἐξουσία τῆς ἐκκλησίας. Αὐτὸς καὶ ὁ λοιπὸς κλῆρος ἔκαμαν ὅ,τι τοὺς ἔλεγε ὁ σουλτάνος. Ὕστερον ἔγιναν οἱ κοτζαμπάσηδες [προεστοὶ] εἰς ὅλα τὰ μέρη. Ἡ τρίτη τάξη, οἱ ἔμποροι καὶ οἱ προκομμένοι, τὸ καλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν, μὴν ὑποφέρνοντες τὸν ζυγὸν ἔφευγαν, καὶ οἱ γραμματισμένοι ἐπῆραν καὶ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν πατρίδα των, καὶ ἔτσι ὁ λαός, ὅστις στερημένος ἀπὸ τὰ μέσα τῆς προκοπῆς, ἐκατήντησεν εἰς ἀθλίαν κατάσταση, καὶ αὐτὴ αὔξαινε κάθε ἡμέρα χειρότερα· διότι, ἂν εὑρίσκετο μεταξὺ τοῦ λαοῦ κανεὶς μὲ ὀλίγην μάθηση, τὸν ἐλάμβανε ὁ κλῆρος, ὅστις ἔχαιρε προνόμια, ἢ ἐσύρετο ἀπὸ τὸν ἔμπορο τῆς Εὐρώπης ὡς βοηθός του, ἐγίνετο γραμματικὸς τοῦ προεστοῦ. Καὶ μερικοὶ μὴν ὑποφέροντες τὴν τυραννίαν τοῦ Τούρκου καὶ βλέποντας τὲς δόξες καὶ τὲς ἡδονὲς ὁποὺ ἀνελάμβαναν αὐτοί, ἄφηναν τὴν πίστη τους καὶ ἐγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καὶ τοιουτοτρόπως κάθε ἡμέρα ὁ λαὸς ἐλίγνευε καὶ ἐπτώχαινε.
<br><br>
Εἰς αὐτὴν τὴν δυστυχισμένη κατάσταση μερικοὶ ἀπὸ τοὺς φυγάδες γραμματισμένους ἐμετάφραζαν καὶ ἔστελναν εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλία, καὶ εἰς αὐτοὺς πρέπει νὰ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη, διότι εὐθὺς ὁποὺ κανένας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ λαὸ ἐμάνθανε τὰ κοινὰ γράμματα, ἐδιάβαζεν αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἔβλεπε ποίους εἴχαμε προγόνους, τί ἔκαμεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Ἀριστείδης καὶ ἄλλοι πολλοὶ παλαιοί μας, καὶ ἐβλέπαμε καὶ εἰς ποίαν κατάσταση εὑρισκόμεθα τότε. Ὅθεν μᾶς ἦλθεν εἰς τὸ νοῦ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ γίνουμε εὐτυχέστεροι. Καὶ ἔτσι ἔγινε καὶ ἐπροόδευσεν ἡ Ἑταιρεία.
<br><br>
Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε «ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση.
<br><br>
Εἰς τὸν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι. Ὁ ἕνας ἐπῆγεν εἰς τὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκα του ἐζύμωνε, τὸ παιδί του ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα εἰς τὸ στρατόπεδον καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δυὸ χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμε καὶ ἕως τὴν Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τοὺς Τούρκους, ὁποὺ ἄκουγαν Ἕλληνα καὶ ἔφευγαν χίλια μίλια μακρά. Ἑκατὸν Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες ἐμπρός, καὶ ἕνα καράβι μίαν ἁρμάδα. Ἀλλὰ δὲν ἐβάσταξεν. Ἦλθαν μερικοὶ καὶ ἠθέλησαν νὰ γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τὸ κεφάλι. Μᾶς πονοῦσε τὸ μπαρμπέρισμά τους. Μὰ τί νὰ κάμωμε; Εἴχαμε καὶ αὐτουνῶν τὴν ἀνάγκη. Ἀπὸ τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια, καὶ ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καὶ ὁμόνοια. Καὶ ὅταν ἔλεγες τὸν Κώστα νὰ δώσῃ χρήματα διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ ἔθνους, ἢ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν πόλεμο, τοῦτος ἐπρόβαλλε τὸν Γιάννη. Καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο κανεὶς δὲν ἤθελε οὔτε νὰ συνδράμῃ οὔτε νὰ πολεμήσῃ. Καὶ τοῦτο ἐγίνετο, ἐπειδὴ δὲν εἴχαμε ἕναν ἀρχηγὸ καὶ μία κεφαλή. Ἀλλὰ ἕνας ἔμπαινε πρόεδρος ἕξη μῆνες, ἐσηκώνετο ὁ ἄλλος καὶ τὸν ἔριχνε, καὶ ἐκάθετο αὐτὸς ἄλλους τόσους, καὶ ἔτσι ὁ ἕνας ἤθελε τοῦτο καὶ ὁ ἄλλος τὸ ἄλλο. Ἴσως ὅλοι ἠθέλαμε τὸ καλό, πλὴν καθένας κατὰ τὴν γνώμη του. Ὅταν προστάζουνε πολλοί, ποτὲ τὸ σπίτι δεν χτίζεται οὔτε τελειώνει. Ὁ ἕνας λέγει ὅτι ἡ πόρτα πρέπει να βλέπῃ εἰς τὸ ἀνατολικὸ μέρος, ὁ ἄλλος εἰς τὸ ἀντικρινὸ καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὸν Βορέα, σὰν να ἦτον τὸ σπίτι εἰς τὸν ἀραμπᾶ, καὶ να γυρίζει, καθὼς λέγει ὁ καθένας. Μὲ τοῦτο τὸν τρόπο δεν κτίζεται ποτὲ τὸ σπίτι, ἀλλὰ πρέπει να εἶναι ἔνας ἀρχιτέκτων, ὁποῦ νὰ προστάζῃ πῶς θὰ γενῇ. Παρομοίως καὶ ἡμεῖς ἐχρειαζόμεθα ἕναν ἀρχηγὸ καὶ ἔναν ἀρχιτέκτονα, ὅστις νὰ προστάζῃ καὶ οἱ ἄλλοι να ὑπακούουν καὶ νὰ ἀκολουθοῦν. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἴμεθα εἰς τέτοια κατάστασιν, ἐξ αἰτίας τῆς διχονοίας, μᾶς ἔπεσε ἡ Τουρκιὰ ἐπάνω μας καὶ κοντέψαμε να χαθοῦμε, καὶ εἰς τοὺς στερνοὺς ἑπτὰ χρόνους δὲν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.
<br><br>
Εἰς αὐτὴ τὴν κατάστασιν ἔρχεται ὁ βασιλεύς, τὰ πράγματα ἡσυχάζουν, καὶ τὸ ἐμπόριο καὶ ἡ γεωργία καὶ οἱ τέχνες ἀρχίζουν νὰ προοδεύουν καὶ μάλιστα ἡ παιδεία. Αὐτὴ ἡ μάθησις θὰ μᾶς αὐξήσῃ καὶ θὰ μᾶς εὐτυχήσῃ. Ἀλλὰ διὰ νὰ αὐξήσομεν, χρειάζεται καὶ ἡ στερέωσις τῆς πολιτείας μας, ἡ ὁποία γίνεται μὲ τὴν καλλιέργεια καὶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Θρόνου. Ὁ βασιλεύς μας εἶναι νέος καὶ συμμορφώνεται μὲ τὸν τόπο μας, δεν εἶναι προσωρινός, ἀλλ᾿ ἡ βασιλεία του εἶναι διαδοχικὴ καὶ θὰ περάσῃ εἰς τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν του, καὶ μὲ αὐτὸν κι ἐσεῖς καὶ τὰ παιδιά σας θὰ ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος. Ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ἔχουν καὶ φυλάττουν μία Θρησκεία. Καὶ αὐτοί, οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι κατατρέχοντο καὶ μισοῦντο καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη, μένουν σταθεροὶ εἰς τὴν πίστη τους.
<br><br>
Νὰ μὴν ἔχετε πολυτέλεια, να μὴν πηγαίνετε εἰς τοὺς καφενέδες καὶ τὰ μπιλιάρδα. Νὰ δοθεῖτε εἰς τὰς σπουδάς σας καὶ καλύτερα νὰ κοπιάσετε ὀλίγον, δύο καὶ τρεῖς χρόνους καὶ νὰ ζήσετε ἐλεύθεροι εἰς τὸ ἐπίλοιπο τῆς ζωῆς σας, παρὰ νὰ περάσετε τέσσαρους - πέντε χρόνους τὴ νεότητά σας, καὶ να μείνετε ἀγράμματοι. Νὰ σκλαβωθεῖτε εἰς τὰ γράμματά σας. Νὰ ἀκούετε τὰς συμβουλὰς τῶν διδασκάλων καὶ γεροντοτέρων, καὶ κατὰ τὴν παροιμία, «μύρια ἤξευρε καὶ χίλια μάθαινε». Ἡ προκοπή σας καὶ ἡ μάθησή σας νὰ μὴν γίνῃ σκεπάρνι μόνο διὰ τὸ ἄτομό σας, ἀλλὰ να κοιτάζῃ τὸ καλὸ τῆς κοινότητος, καὶ μέσα εἰς τὸ καλὸ αὐτὸ εὑρίσκεται καὶ τὸ δικό σας.
<br><br>
Ἐγώ, παιδιά μου, κατὰ κακή μου τύχη, ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων, ἔμεινα ἀγράμματος καὶ διὰ τοῦτο σᾶς ζητῶ συγχώρηση, διότι δὲν ὁμιλῶ καθὼς οἱ δάσκαλοί σας. Σᾶς εἶπα ὅσα ὁ ἴδιος εἶδα, ἤκουσα καὶ ἐγνώρισα, διὰ νὰ ὠφεληθῆτε ἀπὸ τὰ ἀπερασμένα καὶ ἀπὸ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα τῆς διχονοίας, τὴν ὁποίαν νὰ ἀποστρέφεσθε, καὶ νὰ ἔχετε ὁμόνοια. Ἐμᾶς μὴ μᾶς τηρᾶτε πλέον. Τὸ ἔργο μας καὶ ὁ καιρός μας ἐπέρασε. Καὶ αἱ ἡμέραι τῆς γενεᾶς, ἡ ὁποία σᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο, θέλουν μετ᾿ ὀλίγον περάσει. Τὴν ἡμέρα τῆς ζωῆς μας θέλει διαδεχθῇ ἡ νύκτα τοῦ θανάτου μας, καθὼς τὴν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων θέλει διαδεχθῇ ἡ νύκτα καὶ ἡ αὐριανὴ ἡμέρα. Εἰς ἐσᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο, ὁποὺ ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε· καί, διὰ νὰ γίνῃ τοῦτο, πρέπει νὰ ἔχετε ὡς θεμέλια της πολιτείας τὴν ὁμόνοια, τὴν θρησκεία, τὴν καλλιέργεια τοῦ θρόνου καὶ τὴν φρόνιμον ἐλευθερία.
<br><br>
Τελειώνω τὸ λόγο μου. Ζήτω ὁ βασιλεύς μας Ὄθων! Ζήτω οἱ σοφοὶ διδάσκαλοι! Ζήτω ἡ Ἑλληνικὴ Νεολαία!
<br><br>
<i>ἐξεφωνήθη ὑπὸ τοῦ στρατηγοῦ τῇ 8ῃ Ὀκτωβρίου 1838 καὶ ἐδημοσιεύθη εἰς τὴν ἐφημερίδαν ΑΙΩΝ τῇ 13ῃ Νοεμβρίου 1838.</i>
</span>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-61921633411324095002019-03-18T23:52:00.001+02:002019-03-19T01:37:31.143+02:00Άνθρωπος των άκρων<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeYbYH2qoNNjSb2OkYxJUED95yBYJJ5TjcbtsRLD7mavdzrQthEL77Hnc99XkkUd13Sbzz3Pt5qtZGT7N-gxDF7qb7Ux1XbVcLp9ZOFKp0vV6iccwwqJYA_3uWR_Vi04deY-QK4YG8jV6M/s1600/CAGT9UKE.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeYbYH2qoNNjSb2OkYxJUED95yBYJJ5TjcbtsRLD7mavdzrQthEL77Hnc99XkkUd13Sbzz3Pt5qtZGT7N-gxDF7qb7Ux1XbVcLp9ZOFKp0vV6iccwwqJYA_3uWR_Vi04deY-QK4YG8jV6M/s1600/CAGT9UKE.jpg" data-original-width="133" data-original-height="132" /></a></div>Ὄχι σάν τούς ἄλλους. Μοναδικός ἀκόμη καί στόν τρόπο πού μοίραζε ἀγάπες κι ἐχθρότητες στόν ἴδιο ὑπερθετικό. Ἀπό εὐγενές κοίτασμα ὁ ἴδιος, οὔτε πού τοῦ πέρασε ποτέ ἀπ' τό νοῦ πώς ἕνας διαφορετικός τρόπος ζωῆς μποροῦσε νά ὑπάρξει. Στίς δύσκολες στιγμές πού συνέπεσε νά περάσουμε τοῦ ἐστάθηκα μία φορᾶ καί μοῦ ἐστάθηκε δέκα. <span class="fullpost">Τέτοιας καρδιᾶς μόνον οἱ ἄνθρωποι τῶν ἄκρων γίνονται, καί ἦταν τῶν ἄκρων.
<br><br>
Γι' αὐτό καί, πάνω στή φόρα πού ἔπαιρνε γιά νά κυριαρχήσει στά πράγματα, κόπηκε πολλές φορές μέχρις αἵματος, καί πάνω στό μέταλλο, καί πάνω στό κρύσταλλο, πού ἐνίοτε καί κατά καιρούς ἤμασταν ἐμεῖς οἱ ἄλλοι. Πολλές φορές ἔδειχνε πώς ἤξερε νά φιλιώνει μέ τόν ἐχθρό καί ν' ἀντιμάχεται τό φίλο του, νά χάνει γενναιόδωρα, καί ἄς εἶναι καλά ἡ ζημία. Τό θέμα γι' αὐτόν ἦταν νά διευθετεῖ σωστά τόν κίνδυνο καί νά ἀδιαφορεῖ γιά τίς ἑκάστοτε προκλήσεις τῶν καιρῶν.
<br><br>
Στό βάθος δέν βρισκόταν ἕνας ἄνθρωπος πού νά τοῦ μοιάζει. Καί σ' αὐτό μοιάζαμε.
<br><br>
Από <i>Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά</i> του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις <i>Ίκαρος</i>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-78638549146208241732019-02-25T22:45:00.000+02:002019-02-25T22:45:30.638+02:00Μάθε να φεύγεις ...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6bsQDfx1d9RoDl-GIBrd8cJTzTxuu2EOb_6KNdCNFF8OZD1BCoS9pjEI-ntOx49pkUdTMf2py9HzojEai9x072D1dRhlwihXec8wR8w6IRvSKJxO1cAF0ZoR1FG2-ULSzXq4LVTTDgVLc/s1600/xyuir.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6bsQDfx1d9RoDl-GIBrd8cJTzTxuu2EOb_6KNdCNFF8OZD1BCoS9pjEI-ntOx49pkUdTMf2py9HzojEai9x072D1dRhlwihXec8wR8w6IRvSKJxO1cAF0ZoR1FG2-ULSzXq4LVTTDgVLc/s1600/xyuir.jpg" data-original-width="133" data-original-height="134" /></a></div>Όλα τελειώνουν. Είναι αναπόφευκτο. Είναι ο νόμος του υπάρχειν. Το λύτρο της επιβίωσης. Τελειώνουν ακόμη κι όσα έμοιαζαν αιώνια.
<br><br>
Τότε που οι στιγμές διαστέλλονταν στο άπειρο και ο χρόνος συρρικνωνόταν στο μέγεθος ενός κοριτσίστικου στήθους.
<br><br>
Αν όμως δεν <span class="fullpost">θέλεις να πεθάνουν όσα αγάπησες ταυτόχρονα με το μοιραίο τέλος τους, μάθε να φεύγεις. Φύγε εγκαίρως.
<br><br>
Έτσι μόνο διασώζεται αυτό που μοιάζει χαμένο. Φύγε ενώ ακόμη λάμπουν τα αισθήματα και άφησε τα, άφοβα πια, να σε φωτίζουν τη στιγμή που θα απομακρύνεσαι.
<br><br>
Ο χωρισμός δίνει πάντα νέα διάσταση σε ό τι ακύρωσε ρεαλιστικά ο χρόνος. Ο χρόνος χρυσώνει την σχέση που τέλειωσε. Κατ' ουσίαν ξαναζείς μια καινούργια αγάπη. Αναπλέοντας μέρα τη μέρα, στιγμή την στιγμή, την παλιά. Που τώρα, που έτσι δικαιώνεται. Και που ο εγωισμός εκπίπτει σε ταπείνωση. Και που υπάρχεις μόνο και μόνο γιατί σε κοίταξε ο άλλος. Μόνο το τέλος μιας σχέσης νομιμοποιεί την αρχή της. Αλλιώς όλα θα ήταν αυθαίρετα, παράλογα, απλώς μια ζωική έλξη. Κάτι πολύ φυσικό χωρίς όμως καμιά μεταφυσική. Αφού στον αληθινό, τον μάγο έρωτα, αυτόν του Ντε Φάλια και του Μαγιακόφσκι η σεξουαλικότητα δεν παραλλάσσει από το ιερό και η συνουσία από την μετάληψη. Ούτε κατακτάς, ούτε διαπερνάς το άλλο κορμί. Το μεταλαμβάνεις, το κατοικείς. Σαν πρόσφυγας που έλαβε την τελευταία στιγμή την ευλογία επειδή έπαθε πολλά περιπλανώμενος. Και τώρα επέστη η ώρα να φύγει. Το ταξίδι πρέπει να συνεχιστεί. Κι ο Οδυσσέας και η Καλυψώ γνώριζαν τους ρόλους τους από την πρώτη στιγμή.
<br><br>
Αφού μόνο έτσι δοκιμάζεται η αλήθεια της σχέσης. Με την αναχώρηση. Κι αφού τα κορμιά μπορούν και ταξιδεύουν, οι ψυχές όχι. Κι αυτό είναι νόμος. Μένουν δεμένες στην άγκυρα της αγάπης τους.
<br><br>
Συγχώρεσε με τέλος που δεν κατάφερα να σκέφτομαι όπως εσύ. Παραδέξου όμως πως το προσπάθησα. Ώστε συχνά να είμαι περισσότερο εσύ παρά εγώ. Κι απέτυχα, αυτό συνέβη επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Κι ήταν τότε που μάς πολιορκούσε η απελπισία.
<br><br>
Από την άλλη, η απελπισία από μόνη της ποτέ δεν μεταμορφώνεται σε αληθινό πάθος. Η απελπισία σκοτώνει, η λύπη όχι. Η λύπη μεταμορφώνει. Τέλος, το πένθος από μόνο του είναι μορφή δημιουργίας. Είναι πρωτογενώς τέχνη. Μάθε να μην φοβάσαι το πένθος. Μάθε να το αγαπάς σαν ακριβό σου δημιούργημα. Στην πινακοθήκη του μυαλού σου κρέμασε τα πένθη του έρωτα δίπλα στις δορές των πανθήρων. Στα δέρματα της επιθυμίας. Κράτησαν τόσο λίγο μόνο και μόνο για να καταστούν διαρκή εκθέματα.
<br><br>
Ένα γραμμάριο ευτυχίας, άλλωστε, είναι πιο ακριβό κι από το πιο ακριβό άρωμα. Η λύπη πάλι παρέχεται δωρεάν. Και χωρίς φειδώ στην ποσότητα. Αγάπησε βαθιά την λύπη σου και τότε θα σε ξαναγαπήσει η χαρά σου.
<br><br>
Από το blog <a href=”manosstefanidis.blogspot.com” target = “_blank”>manosstefanidis.blogspot.com</a> του Μάνου Στεφανίδη
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-2326627470368311522019-01-18T00:55:00.003+02:002019-01-18T00:57:17.818+02:00Σαράντος Καργάκος<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiesVcZ4cKmiQeSIVpkGHM2B7iK62WdEzqkWVHceJoIp1AxUGgT-WeqdX2ikv-b8uNVU7PxwH2J-A6lNzlONEpwi6340S17L7osfqZ_jVb0PsBFTY5Y3CcPfZrwvlqxW2NMIVRcWwwI_RGd/s1600/sarantos-kargakos-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiesVcZ4cKmiQeSIVpkGHM2B7iK62WdEzqkWVHceJoIp1AxUGgT-WeqdX2ikv-b8uNVU7PxwH2J-A6lNzlONEpwi6340S17L7osfqZ_jVb0PsBFTY5Y3CcPfZrwvlqxW2NMIVRcWwwI_RGd/s1600/sarantos-kargakos-thumb-large.jpg" data-original-width="133" data-original-height="91" /></a></div>Προέλευση: <a href=http://www.topontiki.gr/article/305045/sarantos-kargakos target=”_blank”>topontiki.gr</a>
<br><br>
Ο Σαράντος Καργάκος. Κατ’ αρχάς ένας γλυκός άνθρωπος. Που νοιαζόταν για τους μαθητές του, τους ανθρώπους, την πατρίδα μας. Πολυμαθέστατος και <span class="fullpost">πολυγραφότατος, με τον αέρα της Μάνης στην καρδιά και τους ορίζοντες του κόσμου στο βλέμμα. Μειράκιο είχα την τύχη να με προετοιμάσει στα αρχαία ελληνικά για τις εξετάσεις μου στο Πανεπιστήμιο. Τότε αντιλήφθηκα για πρώτη φορά την αξία του περιεχομένου σε ένα κείμενο, διότι ο δάσκαλος για να μας διδάξειτη μετάφραση ή το συντακτικό, τα πραγματολογικά στοιχεία ή το νόημα ενός «αγνώστου» κειμένου που πιθανόν να «έπεφτε» στις εξετάσεις, το επανατοποθετούσε στο σώμα του έργου στο οποίο ανήκε, ώστε να καταλάβουμε το πνεύμα του κειμένου που θα έπρεπε να επεξεργασθούμε. Δεν διόρθωνε τα λάθη μας μόνο, αλλά τα εξηγούσε. Φιλόλογος περιωπής.
<br><br>
Χρόνια πολλά μετά αντάμωσα πάλι τον παλιό μου δάσκαλο υπό νέο πρίσμα: της πολιτικής του διαδρομής, του συγγραφικού του έργου και της συνεισφοράς του στη διαμόρφωση του ελληνικού πολιτισμού. Με την ευκαιρία να σας συστήσω τα τρία τρίτομα έργα του Σαράντου Καργάκου για την Ιστορία των Αθηνών, την Ιστορία της Σπάρτης και την Ιστορία του 1821. Για αρχή, διότι στα 72 έργα που έχει εκδώσει καταπιάνεται με πλήθος πτυχών της ελληνικής Ιστορίας καθώς και του ελληνικού πολιτισμού, στην οικουμενικότητά τους, έτσι που ο αναγνώστης να μετατρέπεται σε γνώστη και εν τέλει σε μύστη.
<br><br>
Στις ιστορικές του μελέτες (μονογραφίες, δοκίμια και σύνολα έργα) ο Καργάκος είναι γλαφυρός ως προς την αφήγηση, ακριβής ως προς τις πηγές και καθόλου δογματικός ως προς τα συμπεράσματά του. «Η έρευνα μόνον αναθεωρεί την Ιστορία – κι όχι οι θεωρίες» μου έλεγε «διότι η αλήθεια βασίζεται σε αποδείξεις». Πραγματεύθηκε το σύνολο του ιστορικού σώματος του ελληνισμού, την Αρχαϊκή Εποχή, τους Κλασικούς Χρόνους, την Ελληνιστική Εποχή (στην επιστημονική προσέγγιση της οποίας συνέβαλε και ως συγγραφέας και ως ερευνητής), το Βυζάντιο, την Επανάσταση του 1821 και τα Νεώτερα Χρόνια. Υπέροχος αφηγητής όλων αυτών και δια ζώσης και δια της γραφίδος, εν τέλει εύθυμος όπως όλοι όσοι γνωρίζουν τα ανθρώπινα, ευρύστερνος, Χριστιανός στην πίστη αλλά και στην απόλαυση του βυζαντινού πολιτισμού, όσον και αυστηρός με τις ελαφρότητες που μας καταδυναστεύουν. Ο Σαράντος Καργάκος οίκτιρε και περιφρονούσε τους ιδιοτελείς εκ των αμαθών, κι άλλοτε αισθανόταν θλίψη. Το έργο του αντέκρουε την τρέχουσα κυριαρχία των φληναφημάτων από μόνο του, αλλά συχνά αισθανόταν την ανάγκη να ασχολείται και ο ίδιος εναντίον της κυρίαρχης προπαγάνδας, με την αρθρογραφία του στον Τύπο. Στην οποίαν αρθρογραφία επίσης διέπρεψε αντιμετωπίζοντας την επικαιρικότητα ως ένα υλικό που στερεώνει τη συνέχεια της διαχρονίας. «Την ιστορία δεν την γράφουν οι νικητές, αλλά εκείνοι που την ανακαλύπτουν».
<br><br>
Σε όλη του τη ζωή υπερασπίσθηκε την εθνική ανεξαρτησία, την πρόοδο του κοινού των Eλλήνων, γνώρισε τους πολιτισμούς των άλλων ανθρώπων, και αγωνίσθηκε για το δίκιο. Ήταν ενάρετος με την έννοια που έδιναν στην αρετή οι αρχαίοι, δηλαδή γενναίος, δίκαιος, πρόμαχος του κοινού, με παρρησία και ευγένεια.
<br><br>
Πνεύμα ελεύθερο, προσηνής και συντροφικός. Ενθουσιαζόταν με τις ίδιες του τις σπουδές, όπως για τη Μακεδονία ή τις έρευνες στη Βακτριανή, έπαιζε απ’ έξω κι ανακατωτά όλη την τεράστια βιβλιογραφία για τον Μεγαλέξανδρο, γνώστης της Ρωμαϊκής Iστορίας στο βάθος της και ώρες- ώρες Βυζαντινός κι ο ίδιος στους τρόπους του. Βλέπω τον δάσκαλο με το κεράκι του σε ένα ανεμοδαρμένο ξωκλήσι στη Μάνη, τον άκουσα κι εγώ να μου εξηγεί τι ιστορούν οι εικόνες και τι δηλούν οι μύθοι, πώς περνούν οι τελετουργίες η μία μέσα στην άλλη από εποχή σε εποχή, έχοντας τον δεκαπεντασύλλαβο στο στόμα και τη γνώση στο θηκάρι.
<br><br>
Σαν μίλαγε για την ποιητική των γεγονότων, όπως τα σμιλεύουν οι πράξεις των ανθρώπων, έλαμπαν τα μάτια του, κοιτούσε γύρω του σαν τον αητό και ταυτοχρόνως άπλωνε μπροστά του το μέλι να γευτείς, να μάθεις πώς να το βρίσκεις. Κοσμοκαλόγερος αλλά και στρατιώτης στο μεϊντάνι των συγκρούσεων, έπαιρνε θέση αφήνοντας να λογαριάσουν το κόστος οι δευτερότεροι. Πολυμήχανος και δαιμόνιος ένας πανηγυριστής της ζωής κι εν τω άμα αναχωρητής, όταν ο γρίφος έπρεπε να λυθεί, όταν το νερό που ύστερα θα δρόσιζε λάλον τη συντροφιά, το καφενείο, τη σχολική τάξη, θα έπρεπε να αναβλύσει απ’ την πηγή του. Ακόμα κι όσους τον εχθρεύθηκαν ή τον φοβήθηκαν για τις ιδέες του ο δάσκαλος τούς αντιμετώπισε με ηπιότητα (αλλά και κάποιες φορές με δικαιολογημένη οργή) που πήγαζε απ’ την αγωνία του για την τύχη μας. Αγωνία εξ αγάπης. Ένα πράγμα μίσησε στη ζωή του ο Σαράντος Καργάκος, τον φασισμό.
<br><br>
Ιδρυτικός της «Πανσπουδαστικής», εισηγητής του 15% για την Παιδεία τη δεκαετία του 1960, καταδιώχθηκε απ’ τη Δικτατορία, ωφέλησε τα γράμματα, νοιάσθηκε για την Ελλάδα και εκδήμησε πατριώτης, όμορφος στην όψη όπως και στην ψυχή, αρχοντάνθρωπος, με το ζακετάκι του κάτω απ’ το κουστούμι να προστατεύει μια μεγάλη καρδιά.
<br><br>
Στο καλό, δάσκαλέ μας, στα Ηλύσια…
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-52637794024967943732019-01-06T00:50:00.000+02:002019-01-06T00:50:08.641+02:00Η πρώτη φοιτήτρια με σύνδρομο Down στην Ελλάδα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEish2l2_ui8HsX6h82A7odgdQSpJkpG4-B6knXNamy41GiK8UKyNX0gWtkUSo6SvzBDjB2k3WkGOcfm2UYCyWLZuZ-Magt_4rTX6ElGWsHuEEOkHI0V3sVY8xrKcKdNhtXhBULBeNVkVQhP/s1600/nitsa.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEish2l2_ui8HsX6h82A7odgdQSpJkpG4-B6knXNamy41GiK8UKyNX0gWtkUSo6SvzBDjB2k3WkGOcfm2UYCyWLZuZ-Magt_4rTX6ElGWsHuEEOkHI0V3sVY8xrKcKdNhtXhBULBeNVkVQhP/s1600/nitsa.jpg" data-original-width="133" data-original-height="100" /></a></div>Προέλευση: <a href="https://www.amna.gr/macedonia/article/322371/I-upotrofia-tis-Marias-Nitsa-kai-o-kathimerinos-tis-marathonios-na-spoudasei-sto-tmima-Nipiagogon-tou-PDM" target="_blank">www.amna.gr</a>
<br><br>
Ανακούφιση για την οικογένεια της νεαρής φοιτήτριας Μαρίας Νίτσα από την Καστοριά αποτελεί η απόφαση της αρμόδιας επιτροπής του κληροδοτήματος «Ζήση <span class="fullpost">Παπαλαζάρου» να της προσφέρει υποτροφία για τα 4 χρόνια φοίτησης της στην Παιδαγωγική Σχολή Φλώρινας. Την υποτροφία στην Μαρία, που είναι η πρώτη φοιτήτρια με σύνδρομο Down στην Ελλάδα, απένειμε ο δήμαρχος Καστοριάς Ανέστης Αγγελής. Η υποτροφία είναι ετήσια και θα ανανεώνεται για τα επόμενα τέσσερα έτη όσο και το πρόγραμμα σπουδών του τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής του Πανεπιστημίου δυτικής Μακεδονίας όπου έχει εισαχθεί η Καστοριανή φοιτήτρια.
<br><br>
Όπως δήλωσε μιλώντας στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο δήμαρχος Καστοριάς Ανέστης Αγγελής, η απόφαση απονομής της υποτροφίας, «έχει την έγκριση όλων των αρμοδίων οργάνων και επιτροπών του δήμου που έχουν αναλάβει την διαχείριση του κληροδοτήματος», ενώ δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι «η στάση ζωής, η προσπάθεια και η δύναμη ψυχής που επέδειξε η Μαρία για την επίτευξη του στόχου της μας συγκλόνισε όλους». Πριν αποφασιστεί η υποτροφία από το κληροδότημα του ευεργέτη Ζήση Παπαλαζάρου, η δημοτική αρχή στην προσπάθεια της να ενισχύσει με κάποιο τρόπο τις αυξημένες οικονομικές ανάγκες της Μαρίας λόγω σπουδών της, ‘’έκρουσε θύρες’’ μεγάλων ιδιωτικών εταιριών. «Απογοητευτήκαμε από την στάση τους, δεν βρήκαμε κατανόηση ούτε διάθεση υποστήριξης από πλευράς τους στον καθημερινό αγώνα ζωής τόσο της Μαρίας όσο και της οικογένειάς της» σημείωσε ο δήμαρχος Καστοριάς.
<br><br>
Η Μαρία Νίτσα είναι αρκετά ντροπαλή στους ανθρώπους που δεν γνωρίζει, φειδωλή στις απαντήσεις της σε όσους την ρωτούν, αλλά μοιράζει με απλοχεριά το πλούσιο και ζεστό χαμόγελο της. Ο καθημερινός της αγώνας για να καταφέρει να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο ήταν μεγάλος, αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι η σημερινή της προσπάθεια να είναι συνεπής στις σπουδές της. Βρίσκεται στο δεύτερο έτος, έχει περάσει σχεδόν όλα τα μαθήματα εκτός από δύο και αυτή την περίοδο προετοιμάζεται πυρετωδώς για την εξεταστική της.
<br><br>
Ο άνθρωπος που δεν απουσιάζει ποτέ από το πλευρό της ακόμη και στις παρακολουθήσεις των μαθημάτων της στο πανεπιστήμιο, είναι η μητέρα της Ελένη Παπαδοπούλου. Η Μαρία είναι διαβητική, πρέπει να λαμβάνει περιοδικά τις απαραίτητες δόσεις ινσουλίνης και η μητέρα της είναι αυτή που μπορεί να της προσφέρει άμεσα και με ασφάλεια την βοήθεια που χρειάζεται. «Στην αρχή δεν ήθελε να βρίσκομαι μαζί της στην αίθουσα του μαθήματος, αργότερα το συζητήσαμε, δέχθηκε να είμαι στην αίθουσα αλλά όχι στο ίδιο θρανίο» σημειώνει η Ελένη Παπαδοπούλου. «Παρακολουθώ και εγώ τα μαθήματα και μπορώ να σας πώς ότι είναι μια πολύ ωραία εμπειρία και μια όμορφη στιγμή για μένα προσωπικά», συμπλήρωσε.
<br><br>
Ο καθημερινός αγώνας της Μαρίας είναι ταυτόχρονα και ένας συνεχής μαραθώνιος για την οικογένεια. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα παρακολούθησης των μαθημάτων της ξεκινά την Δευτέρα και ολοκληρώνεται την Πέμπτη. «Την πρώτη μέρα μας πηγαίνει στην Φλώρινα ο σύζυγός μου με το αυτοκίνητο και επιστρέφουμε νωρίς το απόγευμα. Την Τρίτη επαναλαμβάνεται το ίδιο δρομολόγιο αλλά επειδή τα μαθήματα τελειώνουν αργά το βράδυ επιλέξαμε με την Μαρία και μένουμε για δύο μέρες σε ξενοδοχείο της πόλης και επιστρέφουμε στο σπίτι μας στην Μεσοποταμία Καστοριάς την Πέμπτη το απόγευμα».
<br><br>
«Πως τα καταφέρνετε με τόσες μετακινήσεις και καθημερινά έξοδα;» την ρώτησα. Η μητέρα της Μαρίας δεν έκρυψε την χαρά της για την θετική εξέλιξη που υπήρξε με την υποτροφία της. «Μέχρι τώρα μας βοηθούσαν ιδιωτικοί σύλλογοι και η τοπική εκκλησία για να μπορούμε να στηρίξουμε το όνειρο της», μάλιστα μέχρι να γίνει αυτό πέρασε το πρώτο εξάμηνο του 2017 χωρίς η Μαρία να μπορέσει να παρακολουθήσει τα μαθήματά της, όμως μετά την απόφαση του δήμου Καστοριάς για την απονομή της υποτροφίας, η μητέρα της θεωρεί ότι τα πολύ δύσκολα για την Μαρία θα είναι παρελθόν.
<br><br>
Ο Χάρης Νίτσας και η Ελένη Παπαδοπούλου είναι τεχνίτες γούνας και τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης που παρουσιάζει το προϊόν στην παγκόσμια αγορά είναι άνεργοι η στην καλύτερη περίπτωση κάνουν περιοδικά ημερομίσθια. Δεν χάνουν το κουράγιο τους ούτε την διάθεση τους να στηρίξουν όχι μόνο το όνειρο της κόρης τους να γίνει Νηπιαγωγός αλλά και του αδελφού της που σπουδάζει πολιτικός μηχανικός στην Λάρισα.
<br><br>
Η Μαρία δείχνει να απολαμβάνει τις σπουδές της και τις παρέες της στο πανεπιστήμιο, επίσης αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες της σε ορισμένα μαθήματα όπως οι χειροτεχνίες ενώ ανακαλύπτει δεξιότητες που δεν τις είχε αντιληφθεί στο παρελθόν. Στα πλαίσια του μαθήματος «Ελληνική λογοτεχνία» έχει αρχίσει να εκφράζεται μέσα από την γραφή και να γράφει τα πρώτα της ποιήματα προκαλώντας το ενδιαφέρον του καθηγητή της για την αισθητική και το περιεχόμενο του λόγου της.
<br><br>
Η Μαρία Νίτσα είναι η πρώτη φοιτήτρια με σύνδρομο Down στην Ελλάδα, θέλει να γίνει νηπιαγωγός γιατί της αρέσουν τα παιδιά , προσπαθεί πάρα πολύ γι’αυτό, ενώ τα μαθήματά της στα πανεπιστήμιο τα έχει περάσει με σχετικά καλές βαθμολογίες. Μπορεί η ίδια να μην το έχει αντιληφθεί αλλά το μέγεθος της συνεχούς προσπάθειας που έχει επιδείξει και το παράδειγμα της αριστείας της, είναι κάτι που δεν αφήνει περιθώριο για δικαιολογίες σε όσους από εμάς δεν έχουμε το παραμικρό από την δυσκολία της.
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-25733335219705035722018-12-24T11:12:00.002+02:002018-12-24T11:12:32.591+02:00Η α-νοησία είναι ανέορτη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU2I0WxltJM6dc04Krb8ljA0Ous7ZdK3K1iTKfTjH9bR6nOOe7zPAFFyhsISdrz1zmKOyMff-daHZNGd-L8yjoslqfzFMuegorhNb6W0uf4_Dy66YNPhMSPCgsiBFBTtRwILPbeDUicREJ/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B11544510618_gm_cmf.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU2I0WxltJM6dc04Krb8ljA0Ous7ZdK3K1iTKfTjH9bR6nOOe7zPAFFyhsISdrz1zmKOyMff-daHZNGd-L8yjoslqfzFMuegorhNb6W0uf4_Dy66YNPhMSPCgsiBFBTtRwILPbeDUicREJ/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B11544510618_gm_cmf.jpg" data-original-width="133" data-original-height="186" /></a></div>Προέλευση: <a href="http://www.yannaras.gr/anoisia-einai-aneorti/" target="_blank">yannaras.gr</a>
<br><br>
Μοιάζει να έχει χαθεί, για το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα, η επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στη γιορτή και στην επιπόλαιη τέρψη. Η απώλεια μετριέται σε διάρκεια ενός ή των δύο τελευταίων αιώνων – τα Χριστούγεννα, λ.χ., τι σήμαιναν για τον παππού ή τον προπάππου μας και τι σημαίνουν για μας σήμερα;
<br><br>
Ενας ή και δύο <span class="fullpost">αιώνες είναι διάρκεια ασήμαντη (σε σχέση με την ηλικία του σύμπαντος ή και σε σχέση με την ύπαρξη έλλογης ζωής πάνω στη γη). Πάντως, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα: από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους;
<br><br>
Δεν απασχολούσε όλους το ερώτημα, υπήρχαν πάντοτε και άνθρωποι άσκεφτοι, βοσκηματώδεις, που απλώς επιβίωναν χάρη στις ορμές αυτοσυντήρησης – χωρίς ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξης. Υπήρχαν, ίσως και να πλεόναζαν, οι άσκεφτοι, αλλά τον χρόνο τον μετέπλαθαν σε Ιστορία μόνο όσοι πάλευαν να διακρίνουν «νόημα» της ύπαρξης. Αποτύπωναν την πάλη τους στην Τέχνη, στη Φιλοσοφία, στο «Πολιτικόν Αθλημα».
<br><br>
Σήμερα, για πρώτη ίσως φορά, ο χρόνος κυλάει, αλλά Ιστορία δεν γράφεται. Συμβαίνουν πολλά και διάφορα, όπως συμβαίνουν και σε μια μυρμηγκοφωλιά ή σε κυψέλη μελισσών. Αφορούν στην ικανοποίηση του ενστίκτου και των ορμών επιβίωσης, όχι στο ερώτημα: γιατί η επιβίωση, γιατί η ύπαρξη. Τα όσα συμβαίνουν μεταποιούνται αμέσως σε «πληροφορία», η πληροφορία αξιολογείται χρηστικά, πουλιέται σαν «είδηση». Για να είναι ευπώλητη η είδηση πρέπει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό και υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην προτεραιότητα του εντυπωσιασμού: εμπορευματοποιούνται οι εντυπώσεις, υποκαθιστούν την είδηση.
<br><br>
Αυτή μπορεί να είναι μια εξήγηση, γιατί δεν υπάρχουν πια και Γιορτές. Γιορτή είναι μια μεγάλη χαρά που κοινωνείται, μοιράζεται και μετέχεται από την κοινότητα. Την πραγματικότητα της «κοινότητας» δεν τη συγκροτούσε ο «καταμερισμός της εργασίας, η «κοινωνία της χρείας» – ο ωφελιμισμός μπορεί να οδηγήσει μόνο ώς τον «εταιρισμόν επί κοινώ συμφέροντι» (την societas). Δεν αρκεί η χρησιμοθηρία για να γεννηθεί «πόλις», «κοινότητα», «εκκλησία» (του δήμου ή των πιστών). Η χρησιμοθηρία γεννάει συμβάσεις, συμβόλαια, «συντάγματα», νάρθηκες θωράκισης ατομικών δικαιωμάτων – κατασφαλίζει τις βοσκηματώδεις υπάρξεις.
<br><br>
Η πόλις-κοινότητα-εκκλησία έχει άξονα συνοχής το «ιερό», δηλαδή το σημάδι-σημαίνον του αληθούς. Και α-λήθεια (εμφάνεια) είναι η φανέρωση, δηλαδή η εμπειρική πιστοποίηση (όχι η «δόξα»-δοξασία) του τρόπου της αθανασίας (του «αθανατίζειν»). Εμπειρική πιστοποίηση καθολικά κοινωνούμενη που γεννάει το γεγονός της Γιορτής.
<br><br>
Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουμε τη Γιορτή, ονομάζουμε «γιορτή» την προγραμματισμένη (ημερολογιακά) τέρψη ή διασκέδαση ή ευωχία – ατομοκεντρικές, εφήμερες ευχαριστήσεις. Θεωρούμε «γιορτή» έναν ξεχωριστό διάκοσμο της πεζής καθημερινότητας – λαμπιόνια, καμπανίτσες, πολύχρωμες μπαλίτσες, έλατα με γιρλάντες, πακεταρισμένα δωράκια, αλλοδαπές μουσικές. Η «αλήθεια» για μας σήμερα δεν είναι ο τρόπος της αθανασίας, που σημαίνεται μόνο με τη γλώσσα της Τέχνης ή της πολιτικής και εκκλησιαστικής πράξης. Για μας «αλήθεια» είναι η ορθότητα της κατανόησης, γι’ αυτό και η πολιτική πράξη έχει δώσει τη θέση της στην προπαγάνδα, στον διαφημιστικό εντυπωσιασμό, όπως και το εκκλησιαστικό γεγονός έχει υποκατασταθεί από το «κήρυγμα».
<br><br>
Λογαριάζουμε για «πολιτικούς» τους επιδέξιους χειριστές του λεκτικού εντυπωσιασμού, οσοδήποτε ψεύδος, απάτη ή μικρόνοια κι αν κομίζουν. Και λογαριάζουμε σαν λειτουργία «πατρότητας», εισόδου στον τρόπο της όντως ζωής, το κήρυγμα: την υποκατάσταση του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη νέκρα της τυποποιημένης συναισθηματικής και ηθικοδιδακτικής φλυαρίας.
<br><br>
Η πολιτική δεν είναι πια υπούργημα που διακονεί την «κοινωνίαν της χρείας», είναι ντοπάρισμα και μέθη επιθετικής διαχείρισης εντυπώσεων, παράκρουση ευθέως ανάλογη με την ποδοσφαιρολαγνεία (ενδεικτική η παραλληλία «δελτίων ειδήσεων», πολιτικών και «αθλητικών», απανωτά μέσα στη μέρα). Και η Εκκλησία δεν είναι πια κοινότητα (ενορία και επισκοπή) όπου κοινωνείται το άθλημα του τρόπου της αθανασίας, είναι «επικρατούσα θρησκεία», με συνείδηση και οργάνωση κυρίαρχης ιδεολογίας, με όπλο κυριαρχίας το κήρυγμα: Πρωινό, εσπερινό, προφορικό, έντυπο, ραδιοφωνικό, τηλεοπτικό – κήρυγμα απόλυτα υπόδουλο στις πρακτικές της ιδεολογικής προπαγάνδας.
<br><br>
Η παρακμιακή αλλοτρίωση, στρέβλωση και παραποίηση της πολιτικής και της Εκκλησίας, συνοδεύεται (απολύτως λογικό) και από τη διαστροφική παράχρηση της λέξης έρωτας, ερωτικός. Σημαίνει πια η λέξη, στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, την πορνική, εμπορευματοποιημένη εκδοχή της σεξουαλικότητας. Τα πιο πολύτιμα, κορυφαία κατορθώματα πληρότητας της ζωής, τα υποτάσσουμε οι άνθρωποι στη χαμέρπεια του ατομοκεντρικού πρωτογονισμού. Αυτή η πιστοποίηση είναι οδύνη, αλλά και πρόκληση: Πάντοτε, μια «μαγιά» ανθρώπων θα σώζει την προτεραιότητα του πόθου για την αλήθεια της πολιτικής, την αλήθεια της Εκκλησίας, την αλήθεια του έρωτα.
<br><br>
Μαζί και την αλήθεια των Χριστουγέννων.
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-30469426406531148832018-12-12T00:28:00.001+02:002018-12-12T00:32:22.482+02:00Ο αδερφός μου<iframe width="450" height="264" src="https://www.youtube.com/embed/35r1Mr_AnjI" frameborder="0" allow="encrypted-media" allowfullscreen></iframe>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-23693753637836358222018-12-01T12:23:00.002+02:002018-12-01T12:23:51.762+02:00Στο σχολείο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilIVzn4pzjOuVgsENeyTnm3Uxc8Ch8g6Y71PE4B4BlOIqWpMXzv8MVkbmEaeG9eisdk7qxOCxd2dr3IOwY9hhKXktUG09YUxbCExsq8StzyOS_aFCBw2ymks42tz6XglzHMlJ8_auq3xYT/s1600/CAKRGPMP.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilIVzn4pzjOuVgsENeyTnm3Uxc8Ch8g6Y71PE4B4BlOIqWpMXzv8MVkbmEaeG9eisdk7qxOCxd2dr3IOwY9hhKXktUG09YUxbCExsq8StzyOS_aFCBw2ymks42tz6XglzHMlJ8_auq3xYT/s1600/CAKRGPMP.jpg" data-original-width="133" data-original-height="171" /></a></div>Οι μαθητές που αγαπιούνται στο σπίτι, έρχονται σχολείο να μάθουν. Οι μαθητές που δεν αγαπιούνται, έρχονται σχολείο να αγαπηθούν.
<br><br>
Nicholas A. Ferrani
Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-58228186477091377152018-11-04T20:26:00.000+02:002018-11-04T20:26:56.655+02:00Πρόβες θανάτου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfCsnglJ_1XJpTToEszInLJq4BBCmQ1AgI6IUJ7RRgNFf14vN-0k1IVIKxah4_nXhKlaoalA2NSrC8K68pci_PUZNNMgaoI_CYVFzaC_2P9CsY3SCcUxLBKq-u_sbmG8WGpBgceIMy7NVr/s1600/8614_8650511785804208173_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfCsnglJ_1XJpTToEszInLJq4BBCmQ1AgI6IUJ7RRgNFf14vN-0k1IVIKxah4_nXhKlaoalA2NSrC8K68pci_PUZNNMgaoI_CYVFzaC_2P9CsY3SCcUxLBKq-u_sbmG8WGpBgceIMy7NVr/s1600/8614_8650511785804208173_n.jpg" data-original-width="133" data-original-height="100" /></a></div>Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός. Να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας του. Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου, και ένας άνθρωπος έρχεται σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της <span class="fullpost">ψυχής σου. Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε. Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου, ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξης σου το φίλησε. Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου, τον κλότσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητα του. Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου; Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων. Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό. Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά, δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…
<br><br>
<i>Από το blog του π. Λίβυου plibyos.blogspot.com</i>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-30201775666233979902018-10-28T21:07:00.000+02:002018-10-28T21:07:35.883+02:00Η πιο μεγαλειώδης μάχη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKDcBW4GurMPLXLYcvLiXJG7pe8kjVGEOemAezFV040UP44ceEI4WKoP9SVAt2juujJu4GYSm8lXaxBmlR0qUjAThax_wZri90WC9HIY5lk2V84Oj3QUejk_fSzlpr4qguKw8uxNmwrtdX/s1600/%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKDcBW4GurMPLXLYcvLiXJG7pe8kjVGEOemAezFV040UP44ceEI4WKoP9SVAt2juujJu4GYSm8lXaxBmlR0qUjAThax_wZri90WC9HIY5lk2V84Oj3QUejk_fSzlpr4qguKw8uxNmwrtdX/s1600/%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B3.jpg" data-original-width="133" data-original-height="131" /></a></div>Πολύς κόσμος έτρεχε να δώσει αίμα τις ημέρες του πολέμου. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
<br><br>
Εσύ παππούλη τι θέλεις <span class="fullpost">εδώ; Ήρθα, κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα. Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή. Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γέρος, το αίμα είναι καθαρό, και ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο, μου είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα». Γι' αυτό νικήσαμε, γιατί πολεμούσε όλος ο λαός. Την πιο μεγαλειώδη μάχη την κέρδισαν οι...άμαχοι.
<br><br>
Από την πανηγυρική ομιλία του Στρατή Μυριβήλη στην Ακαδημία Αθηνών το 1960
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-20431403519303989382018-10-11T21:43:00.002+03:002018-10-11T21:43:27.360+03:00Προσανατολισμός<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizQdb9LCfgjFp7_ubITJnxeDH8LWLHldGX92KcD1PDWmhJ7EsstIXFPbPrnENZIXwi1QcdgcDWwojA7IOrs0Vp51P9P_eUGjlzYKgRTpD_hZTefNSW-f-ayipGDTRFTcXdow9bW9DAjkmf/s1600/schlegeis-laustria.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizQdb9LCfgjFp7_ubITJnxeDH8LWLHldGX92KcD1PDWmhJ7EsstIXFPbPrnENZIXwi1QcdgcDWwojA7IOrs0Vp51P9P_eUGjlzYKgRTpD_hZTefNSW-f-ayipGDTRFTcXdow9bW9DAjkmf/s1600/schlegeis-laustria.jpg" data-original-width="133" data-original-height="132" /></a></div>«Ὅλα τά ποτάμια πού κυλοῦν ὁρμητικά ἤ ράθυμα ἔχουνε μία μονάχα νοσταλγία: τή θάλασσα»
<br><br>
Από το «<i>Εν γη αλλοτρία</i>» του π. Στυλιανού Χαρκιανάκη, εκδόσεις <i>Ερμής</i>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-38651700643713298232018-09-28T00:43:00.000+03:002018-09-28T00:43:18.448+03:00Το μάθημα που αξίζει τον χρόνο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBeYfpbIwbWU29PK7zjNpPvQM9khfo5HE9N-QqbxJgGvFRPot1etODRAPn8SpGUypyTgmTrkD8tGHiOAwDsLB9ecsyJTsJPujComHCDgfXS4kYGCGGs4td4FNAjdQfwDlEEul3qnz6PGXR/s1600/Untitled.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBeYfpbIwbWU29PK7zjNpPvQM9khfo5HE9N-QqbxJgGvFRPot1etODRAPn8SpGUypyTgmTrkD8tGHiOAwDsLB9ecsyJTsJPujComHCDgfXS4kYGCGGs4td4FNAjdQfwDlEEul3qnz6PGXR/s1600/Untitled.png" data-original-width="133" data-original-height="220" /></a></div>Προέλευση: <a href = "https://www.tovima.gr/printed_post/konstantinos-daskalakis/" target = "_blank">tovima.gr</a>
<br><br>
Βρισκόταν στο γραφείο του στο ΜΙΤ κι εγώ στο σπίτι μου στην Ελλάδα. Μεσημέρι εκεί, βράδυ εδώ. Το Skype ωστόσο γεφυρώνει τις αποστάσεις. Ο 37χρονος Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, καθηγητής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης των Υπολογιστών του ΜΙΤ, η ενσάρκωση της Ελλάδας της αριστείας και ταυτοχρόνως της εθνικής κατάρας του brain drain, προέβαλε μέσα από την οθόνη του υπολογιστή εξαιρετικά οικείος και χαλαρός, µε τα ευγενικά χαρακτηριστικά του <span class="fullpost">και τα επιµελώς ατηµέλητα µαλλιά του, σε ένα ίσως έξυπνο κλείσιµο του µατιού στην εικόνα ενός σύγχρονου Αϊνστάιν. Τον περασμένο Αύγουστο τού απονεμήθηκε το Rolf Nevanlinna Prize, ένα από τα σημαντικότερα μαθηματικά βραβεία στον κόσμο. Και όμως, ο ίδιος δεν κάνει καμία προσπάθεια να πείσει ότι είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος μέσα στο δωμάτιο. «Ανήκω στη χορεία των ελλήνων επιστημόνων που αναζήτησαν την τύχη τους έξω. Απλώς η ιστορία μου έτυχε να γίνει λίγο πιο γνωστή» αναφέρει κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας. Oσο όμως και να επιμένει, η δική του περίπτωση είναι ξεχωριστή.
<br><br>
Το αγόρι που απολάμβανε τις σπαζοκεφαλιές και τους γρίφους στους οποίους το εξέθετε ο μαθηματικός πατέρας του, και κάθε Σαββατοκύριακο παρακολουθούσε θεατρικές παραστάσεις και κινηματογράφο – γιατί ήταν έντονη και η επιρροή της φιλολόγου μητέρας του -, αποφοίτησε με βαθμό απολυτηρίου 20 από το Λύκειο και βρέθηκε στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ. Πέντε χρόνια αργότερα, με το πτυχίο του να αναγράφει τον βαθμό 9,98, βρέθηκε στις ΗΠΑ και στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, εκεί που δεν υπάρχουν «καταλήψεις», «παλαιωμένα ακαδημαϊκά εγχειρίδια» και τα λοιπά κακώς κείμενα του ελληνικού πανεπιστημίου, όπως λέει. Κάτω από τον καλιφορνέζικο ήλιο, ανάμεσα σε διαλέξεις και εργασίες, αλλά και πάρτι και ξενύχτια – «είμαι της άποψης ότι η μονομέρεια σκοτώνει» αναφέρει ενθυμούμενος ένα ταξίδι που έκανε με τους συμφοιτητές του στην Κόστα Ρίκα τον πρώτο χρόνο των σπουδών του -, δούλευε ακούραστα εξελίσσοντας τη σύγχρονη μαθηματική σκέψη.
<br><br>
Στα 24 του χρόνια ήδη είχε περάσει στην Ιστορία. Με τη συνδρομή του καθηγητή του, Χρίστου Παπαδημητρίου, και του συνεργάτη του, Πολ Γκόλντμπεργκ, έλυσε τον γρίφο του Νας, αμφισβητώντας εν ολίγοις την καθολικότητα του περιβόητου «Nash equilibrium» (της ισορροπίας Νας), που για έξι δεκαετίες ήταν το κατεξοχήν εργαλείο πρόβλεψης του αποτελέσµατος στρατηγικών συγκρούσεων στα Οικονοµικά και για το οποίο ο αμερικανός μαθηματικός Τζον Νας κέρδισε το Νομπέλ Οικονομίας το 1994. Aραγε ως φοιτητής όταν παρακολούθησε την ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος» με τον Ράσελ Κρόου, η οποία βασιζόταν στην τραγική ζωή του Νας και στην πάλη του ενάντια στη σχιζοφρένεια, φανταζόταν ότι μια μέρα θα ανέτρεπε τη θεωρία του;
<br><br>
<b>Κύριε Δασκαλάκη, γιατί σας αρέσουν τόσο τα μαθηματικά;</b>
<br><br>
«Γιατί κοιτώντας μαθηματικά προβλήματα νομίζω ότι τελικά αγγίζεις φιλοσοφικούς προβληματισμούς. Πριν από το Λύκειο αμφιταλαντευόμουν αν θα ακολουθήσω τον δρόμο των θετικών ή των ανθρωπιστικών σπουδών. Η μητέρα μου είναι φιλόλογος βλέπετε. Με γοήτευαν οι γλώσσες, οι διασυνδέσεις που έβλεπα μεταξύ τους. Τελικά με κέρδισαν τα μαθηματικά, τόσο για την εγγενή ομορφιά τους όσο και για την ανθρωπιστική τους πλευρά, για τη δική τους συνεισφορά στην ιστορία των ιδεών. Ως μικρό παιδί, οι ζωές των μαθηματικών μού φάνταζαν γοητευτικές και συνάμα μυστηριακές. Πολλές φορές τούς έβρισκα να ασχολούνται με πράγματα που φαινομενικά δεν είχαν και τόση σημασία. Για παράδειγμα, γιατί να ενδιαφέρεται κανείς να τετραγωνίσει τον κύκλο; Και ύστερα αντιλαμβάνεσαι πως ένα τέτοιο, εκ πρώτης όψεως ανούσιο πρόβλημα έχει τεράστιο βάθος. Για μένα τα μαθηματικά δεν ήταν μόνο «διασκεδάζουμε λύνοντας προβληματάκια», με ενδιέφεραν οι φιλοσοφικές προκλήσεις που έθεταν».
<br><br>
<b>Από εσάς τους επιστήμονες ωστόσο περιμένουμε απαντήσεις. Αυτή τη στιγμή η έρευνά σας επικεντρώνεται στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης. Θα ζούμε σε έναν διαφορετικό κόσμο σε 15 χρόνια;</b>
<br><br>
«Νομίζω πως ναι και θα ήθελα να σας το αποδείξω με μια αναλογία. Ας κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο πηγαίνοντας 15 χρόνια πριν από το σήμερα, δηλαδή στο 2003. Σκεφθείτε πώς ήταν η ζωή σας τότε. Ο κόσμος του Internet είχε περίπου μία δεκαετία ζωής, η Google έκανε τα πρώτα της βήματα, το MySpace είχε μόλις ιδρυθεί. Δεν υπήρχε ούτε Facebook, ούτε Uber, ούτε Αirbnb, το online dating δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, δεν υπήρχαν κρυπτονομίσματα. Σήμερα, 15 χρόνια μετά, το Internet βρίσκεται στην παλάμη μας μέσω του smartphone μας. Η επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους είναι πολύ άμεση και ένα τεράστιο κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας έχει μεταφερθεί στο Διαδίκτυο, είτε αυτό έχει να κάνει με τις αγορές προϊόντων, είτε με το πώς καλούμε ένα ταξί, είτε με το πώς κλείνουμε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, είτε ακόμα με το πώς ερωτευόμαστε. Αυτός ο έντονος ρυθμός ανάπτυξης θα συνεχιστεί και τα επόμενα 15 χρόνια δημιουργώντας ακόμα πιο βαθιές τομές, επηρεάζοντας την καθημερινότητά μας. Γιατί οι μηχανές σιγά-σιγά θα αποκτούν όλο και μεγαλύτερη νοημοσύνη, θα παίρνουν δικές τους αποφάσεις και πάνω σε αυτό το ζήτημα τίθενται τελικά πολλά ηθικά ζητήματα».
<br><br>
<b>Οπως;</b>
<br><br>
«Ας πάρουμε το παράδειγμα των αυτοοδηγούμενων αυτοκίνητων. Εστω ότι ένα τέτοιο όχημα συνειδητοποιεί ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα βρεθεί προ ατυχήματος και έχει μόνο δύο επιλογές: να πατήσει μια μητέρα που περνάει τη διάβαση με το παιδί της ή να την αποφύγει και να ρίξει το αυτοκίνητο σε μια κολόνα σκοτώνοντας τους επιβάτες του. Ο αλγόριθμος που οδηγεί το αυτοκίνητο καλείται να πάρει την απόφαση. Με ποια κριτήρια θα τον προγραμματίσουμε να τη λάβει;».
<br><br>
<b>Και ποιος θα δώσει τη λύση σε αυτό, ο φιλόσοφος ή ο επιστήμονας;</b>
<br><br>
«Τέτοιου τύπου κρίσιμες αποφάσεις που θα κληθούν να λαμβάνουν οι αλγόριθμοι του μέλλοντος αγγίζουν βαθιά και πολλές φορές μη επιλύσιμα νομικά και φιλοσοφικά ζητήματα. Πιστεύω λοιπόν ότι όλοι μας θα πρέπει να συμμετέχουμε στη συζήτηση για το πώς θα διαμορφωθεί η εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης στη ζωή μας. Και φυσικά ο επιστήμονας πρέπει να είναι ενεργό μέλος της κουβέντας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορείς να αποκόψεις τη συζήτηση αυτή από την τεχνογνωσία. Γιατί ο επιστήμονας κατευθύνει τις εξελίξεις, γνωρίζει τι είναι εφικτό, μπορεί να ψυχανεμιστεί τις πιθανές αλλαγές που θα επέλθουν και τις προκλήσεις που αυτές θα θέσουν».
<br><br>
<b>Εσείς προσωπικά φοβάστε τις αλλαγές που έρχονται;</b>
<br><br>
«Πάντα υπάρχει φόβος μπροστά σε μια δραματική αλλαγή. Από την άλλη, αντιμετωπίζω αυτό που έρχεται με τόλμη. Δεν έχω αυταπάτες. Οι όποιοι ενδοιασμοί δεν μπορούν να αποκόψουν το ορμητικό ποτάμι της επιστημονικής αλλαγής. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαμορφώσουμε την κοίτη του».
<br><br>
<b>Ποια είναι η πιο δραματική αλλαγή που βλέπετε να έρχεται;</b>
<br><br>
«Δεν ξέρω. Οποια πρόβλεψη και αν κάνεις, το μέλλον έρχεται να σε διαψεύσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εφαρμογές αναγνώρισης φωνής και εικόνας θα μπουν πολύ έντονα στη ζωή μας την επόμενη δεκαετία. Η τεχνολογία ωστόσο δεν έχει προχωρήσει σε τέτοιο επίπεδο αυτή τη στιγμή ώστε να μπορώ να πω ότι άμεσα θα μπορούμε να αλληλεπιδρούμε με ρομπότ που θα έχουν νοητικές ικανότητες παρόμοιες με αυτές των ανθρώπων. Εν πολλοίς η τεχνολογία μας δεν είναι ακόμη ικανή να κατανοεί ή να παράγει νοήματα με περίπλοκη δομή και διάρκεια. Πέραν του να κατανοούν τα περιεχόμενα μιας εικόνας ή μιας φωνητικής κυματοσειράς, οι μηχανές δεν μπορούν να καταλάβουν αυτόματα τι συνέβη σε μια ταινία ή να κατανοήσουν ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Χονδρικά έχουν την ικανότητα ενός ανθρώπινου εγκεφάλου που σκέφτεται για μερικά κλάσματα δευτερολέπτου. Μόνο σε κάποιες, πολύ καλώς ορισμένες, νοητικές εργασίες, όπως το σκάκι και το Go (σ.σ.: ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής), οι μηχανές υπερβαίνουν την ικανότητα του ανθρώπου. Οχι όμως και στο πόκερ, για παράδειγμα».
<br><br>
<b>Τι πιστεύετε ότι δεν θα κατορθώσει ποτέ η ανθρωπότητα; Υπάρχουν πράγματα που αποκλείετε;</b>
<br><br>
«Αν κάτι δεν ξεπερνά τους νόμους της φύσης, είναι εν γένει εφικτό. Υπάρχουν προφανώς δυσεπίλυτα επιστημονικά και τεχνολογικά προβλήματα, αλλά τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα ίσως είναι αλλού: στο πώς θα αλλάξει η φύση του ανθρώπου, στο πώς θα τον σταματήσεις από την καταστροφή που ο ίδιος φέρνει στον εαυτό του και στο φυσικό του περιβάλλον».
<br><br>
<b>Πράγματι. Αλλωστε, ενώ η τεχνολογία κάνει προόδους και θα περιμέναμε να κλείνει η ψαλίδα, οι ανισότητες μεγαλώνουν…</b>
<br><br>
«Είναι ξεκάθαρο για εμένα ότι χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Πράγματι, ενώ θα περίμενες η τεχνολογία να μειώνει τις ανισότητες, τα οφέλη της τα καρπώνονται πολλές φορές με δυσανάλογο τρόπο οι προνομιούχοι. Και εδώ τίθεται ένα σημαντικό θέμα. Σε ένα άμεσο μέλλον, καθώς οι μηχανές θα αντικαθιστούν ανθρώπους από τα πόστα τους, για παράδειγμα καθώς τα αυτοοδηγούμενα αυτοκίνητα θα αρχίσουν να κυριαρχούν στις μεταφορές, πολλές θέσεις εργασίας θα χάνονται. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να σταματήσουμε αυτή την εξέλιξη. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντιπαραγωγικό αλλά και ανόητο, όπως ήταν το κίνημα των Λουδιτών στην πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση που κατέστρεφε μηχανές. Είναι όμως ευθύνη όλων μας οι άνθρωποι που θα βρεθούν χωρίς δουλειά να στηριχθούν, να μετεκπαιδευθούν και να μεταφερθούν σε άλλους παραγωγικούς τομείς. Για αυτό, όπως και για το πώς θα κατανεµηθούν τα οφέλη της προόδου, χρειάζεται όπως είπα ένα νέο κοινωνικό συµβόλαιο».
<br><br>
<b>Είναι καθήκον του επιστήμονα να ερευνά μόνο ή να μοιράζεται τις ανακαλύψεις του με την κοινωνία;</b>
<br><br>
«Εννοείται ότι πρέπει να βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με την κοινωνία. Είναι απλό: καθώς η τεχνολογία αποκτά έλεγχο σε όλο και περισσότερους τομείς της ζωής μας, αν δεν κατανοούμε πώς λειτουργεί, δεν γνωρίζουμε καν σε τι κόσμο ζούμε. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Οι εταιρείες Google και Facebook χρησιμοποιούν αλγορίθμους για να οργανώσουν την πληροφορία που μας παρουσιάζουν. Το τι θα δείτε στο Google News ή αντίστοιχα στo News Feed σας δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά τις αυτοματοποιημένες επιλογές ενός αλγορίθμου. Και όμως, εσείς εσφαλμένα μπορεί να πιστεύετε ότι είναι ένα τυχαίο αντιπροσωπευτικό δείγμα από όλα όσα έχουν συμβεί στον κόσμο ή στον κοινωνικό σας περίγυρο αντίστοιχα. Για εμένα είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι θα πρέπει να γίνει πιο διαφανής και να επικοινωνείται η λειτουργία αυτών των αλγορίθµων. Αν δεν γνωρίζω ακριβώς τον κώδικα που τρέχουν για να αποφασίσουν τι θα δω, πώς μπορώ να είμαι πραγματικός μέτοχος της πληροφορίας που μου προσφέρουν;».
<br><br>
<b>Εσείς έχετε Facebook; Σας ανησυχεί η εξάρτησή μας από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;</b>
<br><br>
«Ναι, διατηρώ λογαριασμό, αλλά δεν τον χρησιμοποιώ ιδιαίτερα λόγω έλλειψης χρόνου. Με ανησυχεί στο πλαίσιο που σας ανέλυσα προηγουμένως. Είναι επίσης εξίσου σημαντικό να γνωρίζουμε πώς χρησιμοποιούνται τα δεδομένα μας από αυτές τις πλατφόρμες. Και το γεγονός ότι αυτό δεν είναι απόλυτα διαφανές είναι πολύ ανησυχητικό. Βέβαια, βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή».
<br><br>
<b>Η Ελλάδα μπορεί να παίξει το χαρτί της τεχνολογίας;</b>
<br><br>
«Μα νομίζω ότι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα στο οποίο πρέπει να ποντάρουμε, ειδικά στις τεχνολογίες πληροφορικής, όπου δεν χρειάζεται μεγάλο αρχικό κεφάλαιο για καινοτομία. H μόνη σωτηρία για την Ελλάδα είναι να στρέψει το βλέμμα της προς τα έξω, να παράξει τεχνολογία και να την εξάγει. Να αλλάξει η επιχειρηματική νοοτροπία και να στοχεύσει όχι στον έλληνα πελάτη αλλά στον παγκόσμιο. Το κράτος να χρησιμοποιήσει τα όποια χρήματα έχει για επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη και όχι ψήφους».
<br><br>
<b>Αυτό που περιγράφετε μήπως είναι απλώς μια θεωρητική συζήτηση;</b>
<br><br>
«Οχι. Νομίζω ότι μπορεί να συμβεί με έναν πολύ πρακτικό τρόπο. Αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι η κρίσιμη μάζα. Τι εννοώ; Αν ψάξουμε να βρούμε δημιουργικούς ανθρώπους στην Ελλάδα, θα τους βρούμε. Και καλούς επιστήμονες και χάκερς και έξυπνους επιχειρηματίες. Πρέπει όμως να υπάρχει μια κρίσιμη μάζα ταλέντου κάπου συγκεντρωμένη. Το ταλέντο που παραμένει στην Ελλάδα πρέπει να το συγκεντρώσουμε κάπου, να του παρέχουμε την κατάλληλη εκπαίδευση, την κατάλληλη υποδομή και την κατάλληλη υποστήριξη ώστε να μπορέσει να παράγει. Προσωπικά είμαι μεγάλος οπαδός της δημιουργίας ενός επιστημονικού και επιχειρηματικού κέντρου γύρω από τις τεχνολογίες πληροφορικής, ενός κέντρου φυσικά ανεξάρτητου από τις διαθέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή πρέπει να εκμεταλλευθούμε τους Ελληνες που διαπρέπουν και έχουν τεχνογνωσία και διασυνδέσεις στο εξωτερικό και είναι έτοιμοι να βοηθήσουν τη χώρα».
<br><br>
<b>Εσείς υπό ποιες προϋποθέσεις θα επιστρέφατε στην Ελλάδα;</b>
<br><br>
«Μεγάλη κουβέντα. Αν θεωρούσα ότι ο ρόλος μου στην Ελλάδα θα ήταν πολύ σημαντικός για τη χώρα, και αν δεν θα έπρεπε να κάνω τρομακτικούς συμβιβασμούς για να κάνω τη δουλειά μου, πιθανότατα θα σκεφτόμουν να γυρίσω».
<br><br>
<b>Είχατε δεχθεί από τη Μicrosoft, μετά το πέρας των διδακτορικών σπουδών σας, μια ιδιαίτερα δελεαστική πρόταση να δουλέψετε στην εταιρεία ως μόνιμος ερευνητής. Γιατί την απορρίψατε;</b>
<br><br>
«Αντίβαινε στην πρόταση που δέχθηκα από το ΜΙΤ να γίνω καθηγητής. Μου αρέσει το ακαδημαϊκό περιβάλλον πολύ περισσότερο από το περιβάλλον μιας εταιρείας, το οποίο βρίσκω πιο στεγανό. Μου αρέσει να έχω φοιτητές γύρω μου, μου φαίνεται πολύ πιο δημιουργική η επικοινωνία μαζί τους».
<br><br>
<b>Τον περασμένο Αύγουστο τιμηθήκατε με το Rolf Nevanlinna Prize, ένα από τα σπουδαιότερα βραβεία στον χώρο των μαθηματικών. Πώς νιώσατε;</b>
<br><br>
«Για το δικό μου επιστημονικό πεδίο πρόκειται για κάτι αντίστοιχο του χρυσού στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οταν ως φοιτητής είχα ακούσει για το βραβείο αυτό και είχα διαβάσει τη λίστα των βραβευθέντων, δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα ποτέ να βρεθώ ανάμεσά τους. Φέτος, γνώριζα βέβαια ότι ανήκα στην ηλικιακή ομάδα των ανθρώπων που θα μπορούσαν να το κερδίσουν – γιατί το βραβείο απονέμεται σε επιστήμονες κάτω των 40 ετών -, ωστόσο επρόκειτο για μια σκέψη που δεν τολμούσα να κάνω».
<br><br>
<b>Στα 24 σας χρόνια λύσατε τον γρίφο του Νας, αποδεικνύοντας ότι η περίφημη «ισορροπία Νας», το κατ’ εξοχήν εργαλείο πρόβλεψης του αποτελέσματος στρατηγικών συγκρούσεων στα οικονομικά, δεν ισχύει τελικά σε περίπλοκα συστήματα. Πώς νιώσατε όταν συναντήσατε τον Τζον Νας από κοντά; Είστε ουσιαστικά ο άνθρωπος που ανέτρεψε τη θεωρία του.</b>
<br><br>
«Τον συνάντησα το 2008, στο συνέδριο που κάνει κάθε τέσσερα χρόνια η παγκόσμια Ενωση Θεωρίας Παιγνίων, όπου βραβεύθηκε η εργασία επί της υπολογιστικής πολυπλοκότητας της Ισορροπίας Νας που είχα γράψει το 2006 με τον Χρίστο Παπαδημητρίου και τον Πολ Γκόλντμπεργκ. Καθώς άρχιζα την ομιλία μου πάνω στην εργασία μας, προς μεγάλη μου έκπληξη, μπήκε στην αίθουσα ο Τζον Νας. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο γνήσιος επιστήμονας ήταν, δεν τον διέκρινε ίχνος εγωισμού. Δεν σκέφθηκε «ποιοι είναι αυτοί που ήρθαν να ανατρέψουν τη θεωρία μου;». Ενδιαφερόταν για τη μαθηματική αλήθεια. Μετά το πέρας της ομιλίας μου με ρωτούσε λεπτομέρειες για το θεώρημά μας. Ηθελε να καταλάβει».
<br><br>
<b>Στην Ελλάδα επί Γιάνη Βαρουφάκη γινόταν πολύς λόγος για τη θεωρία παιγνίων. Μπήκατε στη διαδικασία να εφαρμόσετε τις γνώσεις σας στην ελληνική διαπραγμάτευση;</b>
<br><br>
«Θεωρούσα τη συζήτηση που γινόταν εκείνη την περίοδο ανόητη. Η θεωρία παιγνίων χρησιμοποιούνταν ανέκαθεν στις πολιτικές διαπραγματεύσεις. Δεν είχε αλλάξει κάτι εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δεδομένης της ισχύος που είχαν οι θεσμοί και εκείνης που είχε η ελληνική κυβέρνηση, ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή ότι τα πράγματα που προσπαθούσε να αποκομίσει η ελληνική κυβέρνηση ήταν ανεδαφικά, όπως και αποδείχθηκε».
<br><br>
<b>Στο ΜΙΤ συναναστρέφεστε με τα πιο λαμπρά μυαλά του πλανήτη. Αλήθεια, πόσο μοιάζουν στο πρότυπο του «τρελού επιστήμονα» που βλέπουμε στη σειρά «Big Bang Theory»;</b>
<br><br>
«Πράγματι πρόκειται για ένα ξεχωριστό περιβάλλον. Δεν ισχύει όμως ότι η πλειονότητα των ανθρώπων είναι αυτό που κάποιος θα ονόμαζε «περίεργους». Ξέρετε όμως τι μου αρέσει περισσότερο στο περιβάλλον του ΜΙΤ; Οτι σου παρέχει την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Μπορείς να είσαι geek, σπασίκλας, και «φυτό» και να είσαι χαρούμενος. Αλλωστε στο τέλος της ημέρας τι θα πει «φυτό»;».
<br><br>
<b>Οι δικοί σας φίλοι ανήκουν μόνο στον επιστημονικό χώρο;</b>
<br><br>
«Πολλοί φίλοι μου είναι επιστήμονες και μηχανικοί, αλλά έχω πολύ καλούς φίλους και από άλλα πεδία, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς. Η κοπέλα μου είναι ιστορικός τέχνης».
<br><br>
<b>Αλήθεια, πώς διασκεδάζετε;</b>
<br><br>
«Πηγαίνω όσο μπορώ περισσότερο στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μου αρέσουν οι συναυλίες. Και διαβάζω, όταν θέλω να ξεκουράσω το μυαλό μου, μυθιστορήματα».
<br><br>
<b>Σε πρόσφατη γιορτή που διοργάνωσαν συνάδελφοί σας στο ΜΙΤ για να σας τιμήσουν για το βραβείο Rolf Nevanlinna φόρεσαν περούκες που αναπαριστούσαν τα μαλλιά σας. Είναι τελικά αυτό το σήμα κατατεθέν σας;</b>
<br><br>
«Τι να σας πω; Ισως είναι το σήμα κατατεθέν όλης της οικογένειας. Και ο αδελφός μου, ο οποίος είναι καθηγητής Ψυχιατρικής στο Χάρβαρντ, περίπου τα ίδια μαλλιά μ’ εμένα έχει. Λίγο πιο κοντά μόνο».
<br><br>
<b>Ωστε και ο αδελφός σας είναι καθηγητής στις ΗΠΑ…</b>
<br><br>
«Ναι. Μάλιστα συνεργαζόμαστε αυτή τη στιγμή χρησιμοποιώντας τη στατιστική και την τεχνητή νοημοσύνη για να κατανοήσουμε ψυχικές ασθένειες».
<br><br>
<b>Θα θέλατε στο μέλλον να αποκτήσετε δική σας οικογένεια;</b>
<br><br>
«Ναι, θα ήθελα να γίνω πατέρας».
<br><br>
<b>Αλήθεια, συνεχίζετε να παίζετε πιάνο;</b>
<br><br>
«Ναι, αλλά τώρα πέρασα και στα έγχορδα. Εχω έναν μπαγλαμά. Τον γρατζουνάω ενίοτε».
<br><br>
<b>Σπουδάσατε στο Μπέρκλεϊ και διδάσκετε στο MIT. Ποια από τα στοιχεία τους θα μεταφέρατε στο ελληνικό πανεπιστήμιο;</b>
<br><br>
«Από πού να αρχίσω; Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι το θύμα της πολιτικής, των απαράδεκτων συναλλαγών δηλαδή του πολιτικού χώρου με τον πανεπιστημιακό, μέσα από τα στρατιωτάκια που έχουν αναπτυχθεί από τα κόμματα στα πανεπιστήμια και τα οποία διαλύουν τη λειτουργία των ιδρυμάτων. Προφανώς το Πανεπιστήμιο είναι χώρος ελεύθερης συζήτησης, όμως η κομματικοποίηση των φοιτητών φέρνει τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα. Υπάρχουν μεγάλα εμπόδια στην έκφραση ελεύθερης γνώμης, προπηλακισμοί, χτισίματα ανθρώπων στα γραφεία τους, πέταγμα μπογιάς, σπασίματα εξοπλισμού, κλοπές και τσαμπουκάδες. Η χυδαία διασύνδεση με την πολιτική που επιφέρει ή επιτρέπει όλα αυτά τα φαινόμενα θα έπρεπε να λείπει. Θα έπρεπε να υπάρχει ουσιαστική αξιολόγηση των καθηγητών, να εξαλειφθεί το θέμα του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας, να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων φοιτητών στο επίπεδο που αντέχουν τα ιδρύματα και η αγορά. Θα έπρεπε ακόμη τα προγράμματα να εκσυγχρονιστούν, δίνοντας στους φοιτητές τη δυνατότητα να παίρνουν γνώση και να κάνουν έρευνα παγκοσμίου επιπέδου. Και το πιο απλό; Θα έπρεπε να νιώθεις ασφάλεια όταν κυκλοφορείς στους χώρους του πανεπιστημίου. Είχαν πρόσφατα γίνει πολύ θετικά βήματα για τη βελτίωση των πανεπιστημίων, αλλά με την ευθύνη πολιτικών, πανεπιστημιακών και φοιτητών γυρίσαμε πάλι πίσω».
<br><br>
<b>Από το Πολυτεχνείο εσείς τι κρατάτε;</b>
<br><br>
«Το Πολυτεχνείο είναι ένα πολυσυλλεκτικό περιβάλλον που συγκεντρώνει ένα εξαιρετικά ταλαντούχο κομμάτι των νέων της Ελλάδας. Με την εισαγωγή μου εκεί είχα την προσδοκία ότι θα κατακτούσα τη γνώση σε βάθος. Και πράγματι έμαθα πολλά πράγματα, αλλά όχι στο βάθος που επιθυμούσα. Ισως το πιο σημαντικό στοιχείο της εμπειρίας μου εκεί ήταν οι συμφοιτητές μου. Είχαμε φτιάξει ένα παρεάκι που είχε μεράκι να ανακαλύψει τη γνώση σε μεγαλύτερο βάθος από αυτό που προσφερόταν στα μαθήματα. Και αυτή ήταν πολύ διαμορφωτική εμπειρία για την πορεία μου. Πολλές φορές στο αμερικανικό πανεπιστήμιο νιώθω ότι ταΐζουμε «καλομασημένη γνώση» στους φοιτητές μας. Καλό είναι το μάθημα να είναι καλοσχεδιασμένο, αλλά είναι εξίσου σημαντικό οι φοιτητές να κάνουν προσωπικό, ενεργό αγώνα να κατακτήσουν τη γνώση».
<br><br>
<b>Πώς είστε ως καθηγητής;</b>
<br><br>
«Μάλλον πρέπει να ρωτήσετε τους φοιτητές µου για αυτό! Οταν διδάσκω επικεντρώνοµαι στις µεγάλες ιδέες, θέλω το µάθηµά µου να αξίζει τον χρόνο που αφιέρωσαν οι φοιτητές. Στην έρευνα προσπαθώ να βοηθήσω τους διδακτορικούς φοιτητές µου να αξιοποιήσουν τη δυναµική τους. Δεν µου αρέσουν τα τετριµµένα «business as usual» επιστηµονικά ερωτήµατα. Θέτω υψηλούς στόχους οι οποίοι αξίζουν τον χρόνο και την προσπάθειά που απαιτούν. Είµαι αρκετά χαλαρός, ωστόσο περιµένω από τους φοιτητές µου να µου πουν κάτι µη τετριµµένο για όσα σκέφτονται. Δεν µου αρέσει η ήσσων προσπάθεια, αλλά δεν είµαι πιεστικός. Δεν περιµένω από κανέναν να είναι πάνω από το γραφείο του 10 ώρες την ηµέρα και να µην έχει προσωπική ζωή».
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-15041776285659458542018-09-06T22:45:00.000+03:002018-09-06T22:45:24.347+03:00Λατινικών προτελεύτεια<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMKNKUpaQyHk1LRbboFvmGIesY2JcvDeYVNZlBgHCkVGhyphenhyphen56yMQE0F58pjZL5x6ECkFsj-8dcf1SbtMHTIeMR2rzFlSQjiWfa0yr3Moe2a6KfGOQWqbxQ3k_p7pHPReLQ6Vemqtq2nyZET/s1600/TYRT.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMKNKUpaQyHk1LRbboFvmGIesY2JcvDeYVNZlBgHCkVGhyphenhyphen56yMQE0F58pjZL5x6ECkFsj-8dcf1SbtMHTIeMR2rzFlSQjiWfa0yr3Moe2a6KfGOQWqbxQ3k_p7pHPReLQ6Vemqtq2nyZET/s1600/TYRT.png" data-original-width="133" data-original-height="100" /></a></div>Προέλευση: <a href = "http://www.topontiki.gr/article/288106/oi-klonoi-toy-soros" target = "_blank">topontiki.gr</a>
<br><br>
Ίσως η ποίηση να είναι η γλώσσα της γλώσσας. Συνεπώς οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ποιητές. Ταξιδέψαμε πολύ, πίσω μας πλέον τα νησιά με τα έργα μας,<span class="fullpost"> το στίγμα της κάθε νήσου μπορεί πια και να είναι ένα πλοίο φάντασμα. Στις νήσους αυτές ίσως να κατοικούν ακόμα ξεχασμένοι φίλοι, ίσως να κατοικώ κι εγώ ξεχασμένος από εκείνους που με παράτησαν μεσοπέλαγα.
<br><br>
Έτσι είναι η ζωή, ακόμα κι αν ταξιδεύεις σε σκαρί με κομπιούτερ πρέπει να ξέρεις να το κυβερνάς με τ’ αστέρια – τ’ αστέρια δεν χαλάνε ποτέ. Θυμάμαι, μικρούλης ή μάλλον μισομικρούλης να ρωτάω τον φιλόλογό μου τι νόημα είχε η «ανάγνωση νεοελληνικών κειμένων», τι νόημα είχε να σηκώνεται ο μαθητής και να διαβάζει φωναχτά ένα κείμενο; «Για να ακούς τη γλώσσα, παιδί μου, για να μάθεις να αρθρώνεις σωστά και να την καταλαβαίνεις όταν σου μιλάει εκείνη». Άκουσα τότε γύρω μου το ψιλοχάχανο των μικρών αγροίκων της τάξης μου και καμιά εικοσαριά χρόνια μετά κατάλαβα την ποιητική του φιλολόγου μας. Λατινικά μάθαινα για να δώσω εξετάσεις και μετά τα ξέχασα, πέρασαν πάλι καμιά εικοσαριά χρόνια, ώσπου να αρχίσω να τα ξαναβρίσκω μπροστά μου σχεδόν παντού
και κυρίως μέσα μου όχι τόσο ως γνώση όσο ως δομικό στοιχείο της σκέψης και του πολιτισμού – κατά το μέρος που η ταπεινότητά μου μετέχει σ’ αυτά τα δύο.
<br><br>
Δεν υπήρξαν σπουδαία γλώσσα τα Λατινικά, καθώς έλεγε ο Κικέρων, «αν οι θεοί μιλούν κάποια γλώσσα, αυτή θα είναι η ελληνική» δήλωνε ζηλόφθονα προκαλώντας με τη σχολαστική λογική του το γέλιο των θεών στα φαρσί ή στα κινέζικα ή στα εβραϊκά ή σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα έχει μιλήσει η ποίηση.
<br><br>
Η ποίηση των Λατινικών σχετίζεται με ένα από τα ιερά πτολίεθρα του σύγχρονου πολιτισμού, τη χιλιετή Ρώμη, τα νεώτερα δυτικά έθνη που γεννήθηκαν απ’ τη μήτρα της και ζει μέσα σε πλήθος από ομιλούμενες γλώσσες. Θα ήταν αστείο να αναλυθεί αυτό το θέμα, ο Μαρξ θα ξέσπαγε σε ομηρικούς γέλωτες αν μάθαινε ότι κάτι γλίτσες έβγαλαν απ’ την ελληνική εκπαίδευση τα Λατινικά, στερώντας έτσι απ’ τα παιδιά του λαού την κατ’ αρχήν επαφή με την ποιητική μιας υπόθεσης που διαπερνάει τον βίο των ανθρώπων από την αρχαιότητα ώς την Αναγέννηση και από την Αναγέννηση ώς σήμερα.
<br><br>
Ο ανάλογος διαμελισμός της Ιστορίας ως διδακτικής ύλης υποτάσσεται στην ίδια ταξική επιταγή του νεοφιλελευθερισμού, που επιδιώκει την εκβαρβάρωση της εκπαίδευσης και τη διατήρηση των ανθρωπιστικών σπουδών μόνον ως ενός προνομίου των βλαστών της άρχουσας τάξης, ώστε να αποκτούν τα μέλλοντα στελέχη του συστήματος το πλεονέκτημα της ευρύτερης μόρφωσης με τον τρόπο που τα ιερατεία το εξασφάλιζαν διά των ιερογλυφικών τους.
<br><br>
Το alter ego (καταραμένα λατινικά) των εθνομηδενιστών, δηλαδή οι εθνικιστές, κατηγορούν τις γλίτσες που απέκτειναν τα Λατινικά λέγοντας ότι «η κοινωνιολογία μπαίνει στη θέση των Λατινικών για να κάνει τα παιδιά αριστερά». Αθώα του αίματος η κοινωνιολογία, διότι τα Λατινικά κάνουν τα παιδιά πιο αριστερά. Η Κοινωνιολογία είναι κι αυτή παιδί των ανθρωπιστικών σπουδών, τη διαπερνά ο πολιτισμός των λατινικών ή των ελληνικών ή όλων των γλωσσών και αν «εκ παιδείας άρξασθαι», άρξασθαι εκ γλώσσης.
<br><br>
Όταν κόβεις τη ρίζα των λατινικών πεθαίνει το κλαδί της κοινωνιολογίας – γίνεται ακατανόητο για όσους αποκόπτεις απ’ τα κλασικά γράμματα. Κι όμως αυτό το κάνουν εκείνοι που εισηγούνται την ολιστική εκπαίδευση, αυτοί που ομνύουν στη διαδραστικότητα και την αλληλοεπίδραση των επιστημών, των πολιτισμών και των ανθρώπων.
<br><br>
Δεν το κάνουν επειδή είναι ηλίθιοι (όσο κι αν είναι γελοίοι). Το κάνουν επειδή είναι υπηρέτες της εκβαρβάρωσης των μαζών, της αποκοπής των πολλών από τον πολιτισμό (τους), τον εξοστρακισμό τους στην κατηγορία των ανδράποδων ή των «ομιλουσών μηχανών» (όπως εννοούσαν οι Λατίνοι τους δούλους).
<br><br>
Το θέμα δεν είναι μόνον η ήσσων προσπάθεια, ούτε ο κυνισμός των αδιάφορων (τα παιδιά θα μπορούν να παπαγαλίζουν το ίδιο καλά την κοινωνιολογία όσον παπαγάλιζαν τα Λατινικά), το θέμα είναι ευρύτερο. Και βαθιά πολιτικό.
<br><br>
Σε κοινωνίες όπου έννοιες όπως η αυτογνωσία έχουν υποχωρήσει δραματικά μπροστά σε έννοιες όπως ο αυτοπροσδιορισμός, η συνεχής διεύρυνση της αποξένωσης από τα γράμματα είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ο αυτοπροσδιορισμός του κάθε μαλάκα προϋποθέτει την αποθέωση του ατομικισμού του, ενώ η αυτογνωσία προϋποθέτει την αλήθεια διά της αποδείξεώς της.
<br><br>
Είναι αλήθεια ότι στο σχολείο, ούτε στη γλώσσα ούτε στην Ιστορία συναντάει κανείς τον Μάρκο Αυρήλιο ή τον Βιργίλιο – αυτούς αν τους συναντήσεις, τους συναντάς έξω απ’ το σχολείο, μετά το σχολείο, στα Πανεπιστήμια ή στη ζωή. Το ξερίζωμα όμως της προαναγγελίας αυτής της συνάντησης εξ απαλών ονύχων ήδη από τα σχολικά πράγματα, μόνον εχθροί του λαού, βλάκες και βαλτοί μπορούν να επιδιώκουν.
<br><br>
Σε μια χολιγουντιανή ταινία επιστημονικής φαντασίας «Ο κόκκινος πλανήτης», ένας φιλοσοφημένος επιστήμονας μονολογεί την ώρα του υψηλού κινδύνου ότι «αν χαθούμε, θα χαθούν οι άνθρωποι, θα χαθούν οι Έλληνες». Δεν χρειάζεται να διερμηνεύσω τι εννοεί. Το διερμηνεύουν α παιδιά, που σε άλλες χώρες διαδηλώνουν υπέρ του γεροξεκούτη Κικέρωνα και του μυστήριου Πυθαγόρα. Εμείς εδώ, στη βαρβαρική μας τύφλωση…
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-389288443060939842018-08-12T23:20:00.002+03:002018-08-12T23:20:56.287+03:00Εγώ υπάρχω<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6EFiMQtJNYsWUAS1BMPEDUzcZLj0Z1Ac65vRgsBxr-Hqwj3gVp6FkWHyae_7OZ5yvv2NNzwJqxc2Ap2yfBR3O59hyhwIeVRogCG0SOYyI8Ug1xU-DpKi6MhUeBNC1Uj7T5zto1rcSoLu3/s1600/%25CE%2595%25CE%25B35906384-lg.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6EFiMQtJNYsWUAS1BMPEDUzcZLj0Z1Ac65vRgsBxr-Hqwj3gVp6FkWHyae_7OZ5yvv2NNzwJqxc2Ap2yfBR3O59hyhwIeVRogCG0SOYyI8Ug1xU-DpKi6MhUeBNC1Uj7T5zto1rcSoLu3/s1600/%25CE%2595%25CE%25B35906384-lg.jpg" data-original-width="133" data-original-height="189" /></a></div>Κάτω απ’ την κυανή αιχμαλωσία του ουρανού<br>
είμαι ο ταμίας της τύχης μου. <br>
Φίλος του νερού άνωθεν<br>
κι ο ουρανός<br>
συνάλλαγμα της ταπεινώσεως. <br>
<br>
Από τα «<i>Ποιήματα</i>» του Νίκου Καρούζου, εκδ. <i>Ίκαρος</i>
Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-42573801555753060402018-08-08T18:31:00.000+03:002018-08-08T18:31:20.594+03:00Και κρεματόριο η κομματοκρατία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR5LjYaJ6dcjLffUjuxY4-nBNH1VoE3-g6TS9ex3RN3emGz-m4UTltVLEkq2rYXadCxS6wRaDb9Z8xTMT5V4zZNpBjP_nQh4-haC5-8rq_FU-Ls-mTZJHRnUrU4OedmQm4YcMBPkbkOdwZ/s1600/yannaras.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR5LjYaJ6dcjLffUjuxY4-nBNH1VoE3-g6TS9ex3RN3emGz-m4UTltVLEkq2rYXadCxS6wRaDb9Z8xTMT5V4zZNpBjP_nQh4-haC5-8rq_FU-Ls-mTZJHRnUrU4OedmQm4YcMBPkbkOdwZ/s1600/yannaras.jpg" data-original-width="133" data-original-height="128" /></a></div><br>
Προέλευση: <a href="http://www.yannaras.gr/krematorio-kommatokratia/" target="_blank">www.yannaras.gr</a>
<br><br>
Από τις δεκάδες τα καρβουνιασμένα κορμιά του φρικωδέστερου, του πιο εφιαλτικού θανάτου, κάποια βρέθηκαν αγκαλιασμένα. Στο Μάτι της Αττικής, στις 23 Ιουλίου του 2018. Οταν η κόλαση σε αγγίζει<span class="fullpost"> κατάσαρκα, δεν σου μένει άμυνα καμιά, μόνο ένα σφιχταγκάλιασμα. Είναι ο άρρητος αντίλογος στην αλογία του άδικου, μαρτυρικού θανάτου. Πότε και πώς γίνεται «κραταιά ως θάνατος η αγάπη», θα μένει πάντοτε αίνιγμα – «άδηλον παντί, πλην ή τω θεώ».
<br><br>
Εμείς «οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι», θα επιβιώσουμε, όσο είναι γραφτό για τον καθένα μας, με ανεξίτηλη στις ψυχές μας την εικόνα του καρβουνιασμένου σφιχταγκαλιάσματος. Δηλαδή, με την ανίατη οργή και τον τρόμο, για τη μοίρα που μας έλαχε, να ζούμε, όχι σε κοινωνία ανθρώπων, αλλά σε αγέλη θηριωδίας και ασυνειδησίας.
<br><br>
Είναι περίτρομος ο βίος, όταν ζεις σε ένα δήθεν «κράτος», όπου όλες οι προϋποθέσεις και των εφιαλτικότερων απειλών παραμένουν άμεσες πιθανότητες, ενώ οι φυσικοί αυτουργοί της εκάστοτε κόλασης επιζούν ατιμώρητοι και ηγεμονεύοντες.
<br><br>
Ο καθένας μας (με εξαίρεση τους δοσίλογους συμπαίκτες των φυσικών αυτουργών) μπορεί να λογαριάσει τα μεγέθη πολιτικής διαφθοράς, κομματικού παρακράτους, ασύδοτης ψηφοθηρίας, που κραυγάζουν πίσω από τον εφιαλτικό θάνατο των συνανθρώπων μας στο Μάτι: Πόσοι υπάλληλοι της πολεοδομίας, επί πόσα χρόνια, χρηματίζονταν χυδαία και ατιμώρητα, για να συντελεστεί το οικιστικό εκεί αλαλούμ, πόσοι βουλευτές κάλυψαν εγκληματικές αυθαιρεσίες, πόσοι υπουργοί προστάτευσαν φονιάδες εργολάβους, πόσοι «λαδωμένοι» επιθεωρητές-ελεγκτές των εγκληματιών-υπαλλήλων κουκούλωσαν τη φρενίτιδα της παρανομίας.
<br><br>
Το Μάτι ήταν κατά 80% δασική περιοχή, προστατευόμενη, ο γενικός πολεοδομικός σχεδιασμός απέκλειε την οικοδόμησή του. Οικοδομήθηκε αυθαίρετα, ο χρηματισμός των πολιτικά υπεύθυνων ακύρωνε νόμους και διατάγματα. Αντί για δρόμους, οι εργολάβοι αυτοσχεδίαζαν στενάδια που οδηγούσαν κυριολεκτικά στον γκρεμό. Η χρηματολαγνεία των «δημόσιων λειτουργών» και η ψηφοθηρία των πολιτευόμενων μετέτρεψαν τελικά τον παραθαλάσσιο πευκώνα σε κλίβανο απανθράκωσης πανικόβλητων ανθρώπων.
<br><br>
Μια τέτοιου μεγέθους και τέτοιας φρίκης συμφορά, που προκύπτει από κακουργίες αδίστακτων παλιανθρώπων της πολιτικής και κρατικής εξουσίας, δεν ξορκίζεται με τριήμερο εθνικό πένθος, μεγαλόστομες πομφόλυγες και πολυδιαφημιζόμενα «μέτρα ανακούφισης των πληγέντων» – είναι εμπαιγμός. Σε μια ζωντανή κοινωνία μια τέτοια συμφορά, με τέτοια αίτια, γεννάει επανάσταση: Πεντακόσιες χιλιάδες Ελληνες, καρφωμένους στην πλατεία Συντάγματος, να απαιτούν υπηρεσιακή κυβέρνηση για αλλαγές καίριες στο πολίτευμα.
<br><br>
Δεν είμαστε πια μια ζωντανή κοινωνία, μια παρωδία κράτους είμαστε, μια παντομίμα, ένα «δήθεν» – δεν καταφέρνουμε ούτε καν τη στοιχειώδη κοινωνία αναγκών. Το «κράτος» λειτουργεί με τη λογική ποδοσφαιρικής ομάδας: Πλουτίζουν ακόρεστα και αδιάντροπα οι «παίκτες» και οι «παράγοντες» – ο λαός παθιάζεται και αφιονίζεται με το θέαμα.
<br><br>
Είναι εξωφρενικά παράλογο, ίλιγγος του απίστευτου, του τερατώδους: Να απειλείται ολόκληρος οικισμός από ανεξέλεγκτη πύρινη κόλαση και να μην υπάρχει ίχνος αστυνομικής παρουσίας – ένα περιπολικό, ένας ένστολος που να συντονίσει στοιχειωδώς την απομάκρυνση των κατοίκων, ένα στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης να δείξει ποιος δρόμος πάει στη θάλασσα και ποιος στον γκρεμό, ένας παπάς να σημάνει με την καμπάνα τον κίνδυνο.
<br><br>
Γεννάει μόνιμο και ανίατο τρόμο στον πολίτη, όχι το ενδεχόμενο μιας ακόμα, ενδεχόμενης θεομηνίας, ανεξέλεγκτης. Τρόμο τού γεννάει ο ανίατος, πανταχού παρών πρωτογονισμός, σε κάθε πτυχή της συλλογικής μας συνύπαρξης. Πριν από όλα, η φρίκη που μετασκευάζεται σε κερδοσκοπική ειδησεολαγνεία – κραυγαλέος και αδιάντροπος στόχος των «καναλιών», όχι η πληροφόρηση του πολίτη, αλλά η εμπορία των εντυπώσεων, να κερδίσουν ποσοστά τηλεθέασης, δηλαδή διαφημιστικό χρήμα, πουλώντας φρίκη και αποτροπιασμό. Αν γινόταν να αποτελέσει, έστω παρενθετική εξαίρεση η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ: να βγει να καταγγείλει τον κατεξευτελισμό του δημοσιογραφικού υπουργήματος από τα εμπορικά κανάλια και την αηδιαστική χαμέρπεια των κυβερνητικών δημοσιογράφων.
<br><br>
Γεννάει ναυτία και σιχαμάρα η πληθωρική έκρηξη ενδιαφέροντος της κυβέρνησης για τα θύματα της κρατικής ανυπαρξίας και διαφθοράς στο Μάτι. Πώς βρέθηκαν αμέσως τόσοι πακτωλοί εκατομμυρίων, για να μπουκωθεί με ξιπασιές η λαϊκή οργή, μαζί με πλημμυρίδα από ρουσφέτια: διορισμούς, απαλλαγές, χαριστικές διατάξεις. Θα μείνει στην Ιστορία μνημείο ανθρώπινου ξεπεσμού και ευτέλειας, η εικόνα του ανεκδιήγητου Τζανακόπουλου, τη δεύτερη κιόλας μέρα του εφιάλτη: Να εξαγγέλλει φτηνιάρικους μπουναμάδες για όσους είδαν κατάματα τον χάρο στο Μάτι, μόνο επειδή τους έλαχε να ζουν στο Ελλαδιστάν.
<br><br>
Στις εκλογές, όποτε γίνουν, είναι οφειλή στην ανθρωπιά και αξιοπρέπειά μας, να μαυρίσουμε οι πολίτες με αποτροπιασμό τους χθεσινούς και σημερινούς υπαίτιους της φρίκης του θανάτου στο Μάτι.
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-57680767577528962602018-07-21T20:31:00.000+03:002018-07-21T20:31:39.848+03:00Stop Forrest stop!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE2KiFz1W89m60JONcPGLsJp2_dcTYDYuXCE-7h_m7Ga1xjWUlrPAuKZ1fd6lAlQlVbD9vAcDTDDqBCl4T_24XWKv4BgEs66Jn6M1baaewrlbyM57X6MZjKplkb9Gb7InWHc2U_X3lmTyc/s1600/running-moment.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE2KiFz1W89m60JONcPGLsJp2_dcTYDYuXCE-7h_m7Ga1xjWUlrPAuKZ1fd6lAlQlVbD9vAcDTDDqBCl4T_24XWKv4BgEs66Jn6M1baaewrlbyM57X6MZjKplkb9Gb7InWHc2U_X3lmTyc/s1600/running-moment.jpg" data-original-width="133" data-original-height="189" /></a></div>Στο αριστουργηματικό Forrest Gump υπάρχει μια πολύ όμορφη στιγμή όταν ο ομώνυμος ήρωας έχοντας ξεκινήσει ένα ασταμάτητο τρέξιμο διάρκειας πάνω από τρία χρόνια από το Greenbow της Alabama την 1η Οκτωβρίου του 1979, ξαφνικά, στη μέση του πουθενά, σε μια έρημη κοιλάδα της Utah, σταματά! Το πλήθος που συνεπαρμένο από την ιδιαιτερότητα της νέας μόδας (τζόκινγκ) που έχει εισάγει τον ακολουθεί παντού, μένει πίσω αποσβολωμένο, περιμένοντας μια σημαντική ανακοίνωση. Ο ήρωας όμως<span class="fullpost"> απλά σταματά. Κοιτά το όμορφο τοπίο και αποφασίζει πια πως εδώ, στη μέση του πουθενά, έφτασε η ώρα να γυρίσει στη βάση του. Όχι πια άλλο τρέξιμο. <br><br>
Πώς θυμήθηκα αυτή τη σκηνή; Έτυχε πρόσφατα στη διάρκεια ενός περιπάτου στην εξοχή να βρεθώ έξαφνα μπροστά σε ένα πραγματικά πανέμορφο θέαμα. Απόγευμα, ηλιοβασίλεμα, θάλασσα, ηρεμία, ολάνοιχτος ορίζοντας, θαυμάσια χρώματα, φύση. Καθηλώθηκα. Κυριολεκτικά. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Το τοπίο με είχε νικήσει. Η ομορφιά του τοπίου μού είχε επιβληθεί. Έμεινα κάμποση ώρα εκεί μόνο θαυμάζοντας. Μόνο ευτυχής που ήμουν στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα. Γιατί όπως όλα τα ωραία που κρατάνε λίγο, σε λίγο όλα θα έσβηναν στην κολυμβήθρα ενός άλλου, νέου έναστρου τοπίου. Θυμήθηκα πόσες φορές έτυχε να νιώσω αυτό το συναίσθημα, είτε με ανθρώπους είτε με όμορφα μέρη. Όταν κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο τρέχεις για πολύ καιρό, ξεχνάς να νιώσεις την ευλογία των δώρων που σε περιτριγυρίζουν. <br><br>
Η σοφία τότε ποια είναι; Νομίζω, είναι κάτι πολύ απλό. Μια παύση, σαν αυτή του Τομ Χανκς στην ταινία. Ένα ως εδώ. Χόρτασα, δεν έχει άλλο να δω, δεν χρειάζεται να τρέχω συνέχεια για να δω αυτά που αξίζει να δω. Ο Θεός έχει φτιάξει ένα ολόκληρο σύμπαν για να μας θυμίζει πόσο όμορφα και απλά είναι όλα. Τι σπουδαίο κι ανεκτίμητο δώρο είναι απλά να ζεις και να χαίρεσαι αυτόν τον κόσμο. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως δεν σου ζητείται τίποτα. Ούτε να κυνηγάς, ούτε να τρέχεις, ούτε να πιέζεσαι να προλάβεις. Ο αγχωτικός τρόπος ζωής, ιδίως στις μεγαλουπόλεις, είναι αυτό ακριβώς το διαρκές τρέξιμο. Μόνο που ο Forrest Gump σε τρία χρόνια, 2 μήνες, 14 ημέρες και 16 ώρες κάνοντας 15.248 μίλια πλούτισε με πάμπολλες εικόνες. Εμείς, οι περισσότεροι μάλλον, τρέχουμε μια ζωή κάνοντας σύντομους κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, για καθημερινούς μικρούς προορισμούς που ονομάσαμε ρουτίνα. <br><br>
Όπως νόμιζαν κι οι ακόλουθοι του Forrest Gump πιστέψαμε πως υπάρχει ή έστω πρέπει να υπάρχει ένα νόημα, ένας ουσιαστικός σκοπός να τρέχουμε συνέχεια καθημερινά. Να κυνηγάμε καριέρες, λεφτά, εμπειρίες που δεν μας αλλάζουν, φήμη, τα καλά λόγια των άλλων, πλούτο, οι προορισμοί είναι αμέτρητοι. Ο καθένας ακολουθεί έναν ή πολλούς έχοντας ξεχάσει το βαθύ νόημα που έχει η περιπέτεια του καθενός μας. Θέλει θάρρος να σταματήσεις. Συνειδητοποίηση όπως ο ήρωας, πως κάθε ταξίδι δεν τελειώνει πάντα στον αρχικό προορισμό. Ό,τι έχουμε κι ό,τι είμαστε το κουβαλάμε εντός μας, δεν έχει νόημα να περιφέρουμε την μοναξιά μας από δω κι από κει, εάν το ταξίδι που ζούμε μας αφήνει ίδιους. Δεν είναι άσκοπο, είναι ανοησία. <br><br>
Θυμούμενος πόσες φορές μια ανόθευτη ομορφιά έτυχε να παγώσει το χρόνο μου γύρισα σε πρόσωπα, σε παιδικά χαμόγελα, σε δάκρυα, σε μέρη απρόσιτα για τους πολλούς και αιωνίως ξένα για τους ξένους. Ό,τι είναι όμορφο κι ό,τι αξίζει στη ζωή σε κερδίζει, ευτυχώς, με αυτό που είναι. Σε βρίσκει, δεν ζητά να το δημιουργήσεις εσύ. Το δύσκολο είναι απλά να το χαρείς. Να ξέρεις και να αντέχεις να το χαρείς. Όπως τα θαύματα του <i>Αλχημιστή</i> που βρίσκονται δίπλα μας κι εμείς καθημερινά τρέχουμε μακριά τους επειδή δεν πιστεύουμε, μέσα στην εκλογικευμένη μιζέρια μας, να τα πιστέψουμε. Ο Θεός τα έφτιαξε ένα προς ένα για μας. Και με αμέτρητους τρόπους μας τα χαρίζει. Απλά να σταματήσουμε το μάταιο τρέξιμο και να χαρούμε το θαύμα, μικρό ή μεγάλο. <br><br>
Ο Forrest, σταματά, γυρνά πίσω και με την άγια παιδικότητά του ανακοινώνει πως έχει κουραστεί πολύ κι είναι ώρα να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του. Όταν κάποιος από την ομάδα που τον ακολουθεί ρωτά κι εμείς τι θα κάνουμε τώρα, δεν απαντά, μόνο συνεχίζει να πορεύεται για εκεί που είναι το σπίτι του. Τη στιγμή που κι εμείς θα νιώσουμε κουρασμένοι θα πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσουμε, στο δικό μας σπίτι, όποιο κι αν είναι αυτό, δίχως να δώσουμε λόγο σε κανέναν. Απλά θα σταματήσουμε να τρέχουμε. <i>Μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες</i> καθώς έλεγε ο μέγας Ελύτης. Μια στιγμή που όπως κάθε τέρμα είναι μια νέα αρχή. Όμορφη στιγμή. Πανέμορφη.
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-78256366584720337512018-07-04T17:29:00.002+03:002018-07-04T17:29:50.513+03:00Άλλο Ένα Καλοκαίρι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY8qn48tmvfaNKIJel2XKkC6A4c2wUkBH3V1Hugo46TGMLEspSX14pxj4B1j7sLpK1XnUduJV_3BIQ9xeZ9D_KzDnocf183iIq6dGMlNUxjhWP1ElkDd7AwCENyapVcLh4PhBeG0Dlfq4h/s1600/%25CE%2586%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25BF+kalokairi92.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY8qn48tmvfaNKIJel2XKkC6A4c2wUkBH3V1Hugo46TGMLEspSX14pxj4B1j7sLpK1XnUduJV_3BIQ9xeZ9D_KzDnocf183iIq6dGMlNUxjhWP1ElkDd7AwCENyapVcLh4PhBeG0Dlfq4h/s1600/%25CE%2586%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25BF+kalokairi92.jpg" data-original-width="133" data-original-height="105" /></a></div>Για σκέψου να μην πρόφταινα<br>
κι αυτό το καλοκαίρι<br>
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό<br>
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου<br>
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές<br>
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις<br>
ν’ ακούω τα τζιτζίκια<span class="fullpost"> ως τα κατάβαθα της νύχτας<br>
να καταλαβαίνω τούς δικούς μου που αγαπώ<br>
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν<br>
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω<br>
να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά<br>
ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου<br>
να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές<br>
ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά<br>
ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους<br>
ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν. <br>
Έτσι καθώς τα πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι<br>
λέω να ελπίζω για προσεχή Χριστούγεννα<br>
για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά<br>
– άσε να δούμε και για παραπέρα. <br>
<br>
Από τα <i>Ποιήματα</i> του Τίτου Πατρίκιου, εκδόσεις <i>Κέδρος</i>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-37874269532901276702018-06-20T22:52:00.001+03:002018-06-20T22:53:49.545+03:00Το έθνος μου είναι πολύ μικρό δια να διαπράξει τόσον μεγάλη ατιμίαν…<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5BcGcFAEJLIj2TscKfna6thaWM56-lekdOfzR0LxIxL0UYZdATo6C6pbC-1TkAvEPX_7dq7t3gLUvCPsJEwIs6IpQYDbZ9MjjQCXmN2K0AMNuw1NPitCnH8ZkEPVXsW9mQQATgfV3d5jM/s1600/RWR.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5BcGcFAEJLIj2TscKfna6thaWM56-lekdOfzR0LxIxL0UYZdATo6C6pbC-1TkAvEPX_7dq7t3gLUvCPsJEwIs6IpQYDbZ9MjjQCXmN2K0AMNuw1NPitCnH8ZkEPVXsW9mQQATgfV3d5jM/s1600/RWR.jpg" data-original-width="133" data-original-height="102" /></a></div><br>
Προέλευση: <a href="http://dimitriskazakis.blogspot.com/2018/06/blog-post_18.html" target="_blank">dimitriskazakis.blogspot.com</a>
<br><br>
Αυτό απάντησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στον Γερμανό πρέσβη όταν το 1915 του ζήτησε η Ελλάδα να διαρρήξει τη συνθήκη με την Σερβία. Η Γερμανία του Κάιζερ <span class="fullpost">εκείνη την εποχή είχε ταχθεί υπέρ της «αυτονομίας της Μακεδονίας». Και ο Βενιζέλος ήξερε πολύ καλά ότι αν η Ελλάδα προδώσει τη Σερβία θα χάσει ότι είχε κερδίσει στους Βαλκανικούς πολέμους.
<br><br>
Οι αντίπαλοί του και κυρίως οι οπαδοί της ξενοκίνητης και ξενόδουλης μοναρχίας, ήταν έξαλλοι που ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός έδινε προτεραιότητα στις σχέσεις με τη Σερβία έναντι των αιτημάτων μιας κραταιάς αυτοκρατορίας. Πού ακούστηκε η Ελλάδα να προτάσσει τις σχέσεις της με ένα έθνος που προορίζεται να γίνει τροφή για τα κανόνια των μεγάλων αυτοκρατοριών της εποχής. Πού ακούστηκε η Ελλάδα να ασκεί δική της διεθνή πολιτική χωρίς να έχει προσαρτηθεί στο άρμα των Μεγάλων Δυνάμεων.
<br><br>
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήξερε ότι ο μόνος τρόπος για να περιφρουρήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην Ήπειρο, την Μακεδονία και τη Θράκη ήταν πρώτα και κύρια μέσα από την τήρηση των συμμαχικών της υποχρεώσεων έναντι της Σερβίας. Κι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Σερβίας σε όλα τα εδάφη που διεκδικούσαν οι κεντρικές αυτοκρατορίες (Αυστρία και Γερμανία). Συμπεριλαμβανομένων και της περιοχής του Κοσόβου, των Σκοπίων, αλλά και της περιοχής της παλιάς Οθωμανικής Μακεδονίας, που η Συνθήκη του Βουκουρεστίου 1913 είχε κατοχυρώσει υπό την κυριαρχία της Σερβίας.
<br><br>
Στην ελληνική Βουλή της εποχής, απατώντας ο Ελευθέριος Βενιζέλος σ’ όσους διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι η πολιτική του υπέρ της Σερβίας εκθέτει την Ελλάδα στις Μεγάλες Δυνάμεις, έλεγε ότι «…εάν μεγάλα και ισχυρά Κράτη δύνανται και να παραβλέπουν κατά τας περιστάσεις τας εκ των συνθηκών υποχρεώσεις, ο κίνδυνος δι’ αυτά εντεύθεν είναι μικρός. Υπάρχει ισχύς μεγάλη, η οποία ίσως αναπληροί την ηθικήν δύναμιν, αλλά δια Κράτη μικρά, όπως η Ελλάς,… η αθέτησις συμμαχικών υποχρεώσεων θ’ απετέλει δια το Κράτος ατίμωσιν, της οποίας η Ελλάς ως εξ όλης της Ιστορίας της δεν ήτο αξία, ατίμωσιν δε η οποία θα καθίστα το Κράτος τούτο ανίκανον του λοιπού να εκτελέση την ιστορικήν του σταδιοδρομίαν.» (Βίβλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, τομ. 6ος, Αθήναι, 1979, σ. 107).
<br><br>
Και συνέχιζε: «Εάν είμεθα, Κύριοι, ικανώς ισχυροί, ώστε αυτοτελώς να χαράσσωμεν πολιτικήν προς κατάπραξιν των εθνικών μας αξιώσεων, θα εδεχόμην να συζητήσω σοβαρώς προς εκείνον, ο οποίος θα μοι έλεγεν ότι η ισχύς είναι υπεράνω του δικαίου και το συμφέρον υπεράνω των υποχρεώσεων. Αλλ’ όταν το Κράτος τούτο είναι μικρόν, συμβαίνει ώστε η τήρησις των ηθικών επιταγών να συμβιβάζεται τελείως προς τα υλικά συμφέροντα, προς τα συμφέροντα τα πολιτικά του Κράτους και να είναι αδιάσπαστος απ’ εκείνων.» (Ό.π.)
<br><br>
Σήμερα, ακόμη και ο κ. Κουτσούμπας εκ Περισσού θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα κι επομένως ζητήματα όπως η εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση είναι χωρίς αντικείμενο. Σήμερα είναι αδιανόητο να μιλά κανείς για δίκαιο και υποχρεώσεις της χώρας μας που προκύπτουν από συνθήκες. Προέχει το συμφέρον των ισχυρών με τον πιο απόλυτο και ολοκληρωτικό τρόπο.
<br><br>
Αν ακολουθούσε η ελληνική ιθύνουσα τάξη την εποχή εκείνη την πολιτική Βενιζέλου, δηλαδή την πιστή τήρηση της συνθήκης Ελλάδας-Σερβίας, ίσως η Ελλάδα να απέφευγε τον εθνικό διχασμό. Ίσως η Ελλάδα να απέφευγε την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από την Αντάντ με τη δικαιολογία της Γερμανοβουλγαρικής απειλής.
<br><br>
Όμως η ελληνική ολιγαρχία είχε ταχθεί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, προσβλέποντας σε μια γρήγορη νίκη των κεντρικών αυτοκρατοριών. Είχε επενδύσει στα υπερκέρδη της Deutsche Bank, η οποία επιδίωκε διακαώς την «αυτονομία της Μακεδονίας» προς όφελος της Μεγάλης Βουλγαρίας.
<br><br>
Από τον Φεβρουάριο του 1915 ο Κωνσταντίνος καταλύει ουσιαστικά το ισχύον Σύνταγμα του 1911 με απανωτά πραξικοπήματα εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο λόγος είναι απλός. Ο Έλληνας πρωθυπουργός μιλούσε «ανευλαβώς» δια την μεγάλη σύμμαχον και κραταιάν Γερμανία, εκθέτοντας την Ελλάδα σε αντίποινα των Μεγάλων. Ο Βενιζέλος έπεφτε διότι δεν συνεμορφώθη προς τας έξωθεν υποδείξεις!
<br><br>
Ο Κωνσταντίνος διακήρυξε την «ουδετερότητα» για την Ελλάδα, αποκηρύσσοντας τις υποχρεώσεις της έναντι της Σερβίας. Η Βουλγαρία και οι βλέψεις της μετατράπηκαν εν μία νυκτί από «προαιώνιοι εχθροί της φυλής» σε προσφιλές κράτος για την ελληνική ολιγαρχία.
<br><br>
Οι Γερμανοί και Βούλγαροι επίσημοι άρχισαν να κατακλύζουν το Παλάτι και οι αυλικοί υπουργοί με ρεβεράντζες, δεξιώσεις και παράτες άρχισαν να καλλιεργούν το κλίμα «συμφιλίωσης». Ο τότε Βούλγαρος μοναρχικός πρωθυπουργός και πράκτορας των Γερμανικών συμφερόντων Ραντοσλάβοφ, έγινε ο προσφιλέστερος από τους πολιτικούς των Βαλκανίων.
<br><br>
Ο σλαβομακεδόνικος πληθυσμός της ελληνικής Μακεδονίας αναγνωριζόταν από το Παλάτι ως βουλγαρικός και οι διεκδικήσεις της Βουλγαρίας ως αντικείμενο διαβούλευσης. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, μετά την ατιμία της μοναρχικής Ελλάδας προς την Σερβία, είχε πλέον μείνει κενό γράμμα. Όλα ξανά στο τραπέζι. Κάτι που βόλευε τόσο τις κεντρικές αυτοκρατορίες, όσο και τους αγγλογάλλους της Αντάντ.
<br><br>
Οι αργυρώνητες ελληνικές εφημερίδες εκθείαζαν την «ουδετερότητα» του Κωνσταντίνου. Ποτέ ξανά πόλεμος για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Η ατιμία και η προδοσία ως μέσο ειρήνευσης και συμφιλίωσης.
<br><br>
Κι όταν οι Γερμανοβούλγαροι απαίτησαν την είσοδο των στρατευμάτων τους στη Μακεδονία, οι αυλικές κυβερνήσεις και το Παλάτι απάντησαν: βεβαίως, περάστε! Δηλαδή τι θέλετε; Να πάμε σε πόλεμο;
<br><br>
Κι έτσι με εντολή του Παλατιού στις 13 Μαΐου 1916 το οχυρό Ρούπελ παραδόθηκε αμαχητί για να εισέλθουν ανενόχλητα τα στρατεύματα της Γερμανίας και της Βουλγαρίας στη Μακεδονία.
<br><br>
Από κακή όμως συνεννόηση η διαταγή του επιτελείου για την παράδοση του οχυρού δεν έφτασε στην ώρα της κι η ελληνική φρουρά αντιστάθηκε. Το Βερολίνο και η Σόφια δυσαρεστήθηκαν από το επεισόδιο γιατί η ελληνική πλευρά αθετούσε τις συμφωνίες. Αθετούσε τη συμφιλίωση με τη Βουλγαρία.
<br><br>
Αμέσως ο διορισμένος αυλικός πρωθυπουργός Σκουλούδης ζήτησε τηλεγραφικώς και ταπεινά συγνώμη:
<br><br>
«Μόλις επληροφορήθην χθες το επισόδειον, έδωκα αυτοστιγμεί λεπτομερείς οδηγίας εις τα στρατεύματά μας να υποχωρήσουν και να παραδώσουν τα ζητούμενα μέρη. Παρακαλώ εκ των προτέρων τον κύριον Ραδοσλάυωφ να δεχθή να με συγχωρήση δια το επισόδειον. Δεν υπήρξε κακή πρόθεσις, αλλ’ απλών παρεξήγησις.» (Βλ. Γ. Λαμπρινού, Η Μοναρχία στην Ελλάδα, ΠΛΕ, 1965, σ. 98.)
<br><br>
Μην μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει Τσίπρα και Χερ Χαρούπογλου, κατά κόσμο Κ. Κοτζιά; Και βέβαια όλα αυτά στο όνομα της ειρήνης, της συμφιλίωσης και της «ουδετερότητας».
<br><br>
Τι διαφορετικό γίνεται σήμερα με την υπογραφή της δήθεν συμφωνίας με τα Σκόπια; Η ίδια λογική «επίλυσης» των διαφορών. Η ίδια πολιτική συμφιλίωσης, που θα οδηγήσει αναγκαστικά στον εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας και των Βαλκανίων.
<br><br>
Η πολιτική του Κωνσταντίνου τώρα δικαιώνεται. Για πρώτη φορά μετά την προδοσία του βασιλιά αναγνωρίζεται ξανά η «αυτονομία της Μακεδονίας» και μάλιστα με τη μορφή κυρίαρχου κράτους. Ποδοπατώντας τις υποχρεώσεις της Ελλάδας που απορρέουν από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913. Ποδοπατώντας δηλαδή την υποχρέωση της Ελλάδας να αναγνωρίζει τα Σκόπια ως περιοχή αδιαφιλονίκητης εθνικής κυριαρχίας της Σερβίας. Κανενός άλλου.
<br><br>
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ρωτούσε ρητορικά τους αντιπάλους του στη συνεδρίαση της Βουλής της 22ας Σεπτεμβρίου 1915: «δύναται, κύριοι, ν’ αμφισβητηθή ουδ’ επί στιγμήν ότι η στερεά, η ασφαλής βάσις της εξωτερικής, της Εθνικής ημών πολιτικής έπρεπε και πρέπει να είναι η διατήρησις αντί πάσης θυσίας της ισορροπίας, της ισοδυναμίας, ας είπω την λέξιν, της κατασταθείσης δια της συνθήκης του Βουκουρεστίου;»
<br><br>
Οι βασιλόφρονες της εποχής εκείνης απαντούσαν στον Βενιζέλο, ότι ναι, μπορεί να υπάρξει διαφορετική βάσις της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας: η προσκόλληση στα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων. Όσο πιο προσκολλημένη είναι η Ελλάδα στα συμφέροντα των ισχυρών ξένων, όσο βλέπει τα δικά της συμφέροντα ταυτισμένα με τους επικυρίαρχους της Ευρώπης, τόσο καλύτερα για τη χώρα.
<br><br>
Η λογική αυτή - που σήμερα κυριαρχεί σε δεξιά και αριστερά - οδήγησε στον εθνικό διχασμό και τελικά στην εθνική τραγωδία του ελληνισμού της Εγγύς Ανατολής.
<br><br>
Από τότε έγιναν πολλές προσπάθειες να αναθεωρηθούν τα σύνορα στα Βαλκάνια από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Έγιναν πολλές προσπάθειες να χαλαρώσει, να αλλοιωθεί, ή να ακυρωθεί η Συνθήκη του Βουκουρεστίου.
<br><br>
Όμως, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις υπερασπίστηκαν – λιγότερο ή περισσότερο – τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου ως θεμέλιο λίθο της σταθερότητας και της ασφάλειας στα Βαλκάνια. Αναγνωρίζοντας ότι τυχόν ακύρωση της συγκεκριμένης συνθήκης δεν θα οδηγήσει απλά τα Βαλκάνια σε ολοκαύτωμα, αλλά και την Ελλάδα σε εθνικό ακρωτηριασμό.
<br><br>
Ο θεμέλιος λίθος της Βαλκανικής εξωτερικής πολιτικής από την εποχή του Βενιζέλου αναθεωρήθηκε εκ βάθρων με την αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από τότε ξεκινά η αναθεώρηση των συνόρων όχι μόνο της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και της Ελλάδας με τις «γκρίζες ζώνες» και την ονοματοδοσία των Σκοπίων.
<br><br>
Η υπογραφή στις Πρέσπες φιλοδοξεί να γίνει η χαριστική βολή στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου για να ξεκινήσει ένας νέος γύρος εθνικών ακρωτηριασμών. Με επίκεντρο αυτή τη φορά την Ελλάδα.
<br><br>
Η Μακεδονία, η Θράκη, ακόμη και η Ήπειρος βγαίνουν στο σφυρί. Είδατε τι δήλωσε ο Χερ Χαρούπογλου της κυβέρνησης Τσίπρα; Ελπίζει να κλείσει τη συμφωνία με την Αλβανία πριν φύγει για διακοπές! Πάντα κατά τις εντολές του Φον Τζίφρεν.
<br><br>
Μόνο που σήμερα οι καρικατούρες αυτές του καλού ελληνικού κινηματογράφου μιας άλλης εποχής, έχουν πάρει σάρκα κι οστά για να κυβερνήσουν την Ελλάδα με τους ίδιους όρους που την κυβέρνησε κι ο προδότης βασιλιάς το 1915. Μόνο που σήμερα το όχημα για την αναδιάταξη των συνόρων προς το συμφέρον των αποικιοκρατών δεν είναι η Μεγάλη Βουλγαρία, όπως την εποχή του εθνικού διχασμού, αλλά η Μεγάλη Αλβανία υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-50248086376702816782018-06-18T19:32:00.002+03:002018-06-18T19:32:38.374+03:00Αμαρτία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-v_5lXWtpaLT_i1xQwcSXolkqmY2dIapWRtkfeKv2bWoSY0e9OS6aYxmQgMn1ly2XRTxH3hiZ_05PFHzb82SGZ_Uk0p6UVI8saM2DUoFJUqGvIfiAHgS1bLMl3v4iLoFeh2NGCKHdadFb/s1600/dztujt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-v_5lXWtpaLT_i1xQwcSXolkqmY2dIapWRtkfeKv2bWoSY0e9OS6aYxmQgMn1ly2XRTxH3hiZ_05PFHzb82SGZ_Uk0p6UVI8saM2DUoFJUqGvIfiAHgS1bLMl3v4iLoFeh2NGCKHdadFb/s1600/dztujt.jpg" data-original-width="133" data-original-height="134" /></a></div>Ἁμαρτία σημαῖνει: Νῦν χωρίς τό ἀεί.
<br><br>
Από το"<i>Πελεκάνοι ερημικοί</i>"του Στέλιου Ράμφου, εκδόσεις <i>Αρμός</i>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-36774227755724355602018-05-20T21:12:00.000+03:002018-05-20T21:12:42.577+03:00Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQgGqNOaKVf9yNGoLpvfsC-pmtkA1LMAiE7dSjRukJgIpEy4EJ61l6wek-VflbFUcEP1Uzl7lH_FdMRStnA8b9fTP9ZVUXaXUGjK12BWYHDsFY2p-nnVaUg6mtcQdDPV_WmeVIf2zHPIA8/s1600/%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25BD+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25B6%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582+%25CE%25BC%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25BF+%25CF%2583%25CE%25B5.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQgGqNOaKVf9yNGoLpvfsC-pmtkA1LMAiE7dSjRukJgIpEy4EJ61l6wek-VflbFUcEP1Uzl7lH_FdMRStnA8b9fTP9ZVUXaXUGjK12BWYHDsFY2p-nnVaUg6mtcQdDPV_WmeVIf2zHPIA8/s1600/%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25BD+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25B6%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582+%25CE%25BC%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25BF+%25CF%2583%25CE%25B5.png" data-original-width="133" data-original-height="197" /></a></div>Το πρώτο ερέθισμα ήταν η πρόσφατη εμφάνιση του συγγραφέα, Νίκου Σιδέρη, στην εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης: <i>στα Άκρα</i>. Ο λόγος του πυκνός, πλήρης νοημάτων και με άφθονη δόση χιούμορ. Οι αναφορές που έκανε στο συγκεκριμένο βιβλίο με κέντρισαν. Το προηγούμενο βιβλίο του Σιδέρη που είχα διαβάσει (Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν) μού είχε αφήσει μια ωραία αναγνωστική αίσθηση αλλά όχι κάτι που να ξεπερνά τα όρια του γνωστικά αξιομνημόνευτου. Η ανάγνωση του νέου βιβλίου ανακατένειμε ευχάριστα εντυπώσεις<span class="fullpost"> και κρίσεις.<br><br>
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο. Μικρά κεφάλαια με περιεχόμενο ευσύνοπτο αλλά μεστό ουσιωδών μηνυμάτων. Ο λόγος καθημερινός με πολλές εύστοχες αναφορές από περιστατικά της ψυχαναλυτικής καθημερινότητας του συγγραφέα και βέβαια με την απαραίτητη χιουμοριστική διάθεση που πυκνώνει όλο το έργο. <br><br>
Η βασική αναφορά του Νίκου Σιδέρη είναι ο έντεχνος τρόπος αντιμετώπισης του ναρκισσισμού και η δημιουργία αντιναρκίσσων. Η καθημερινή προσπάθεια του καθενός μας να απεμπλακεί από τον εγωκεντρισμό του δημιουργώντας υγιείς και ισορροπημένες ανθρώπινες σχέσεις με τους γύρω του. Το μυστικό, η οδός που εξασφαλίζει αυτό το αποτέλεσμα είναι η συνειδητοποίηση και η εφαρμογή, στο μέτρο του δυνατού, του τίτλου του βιβλίου: Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι! Πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι οι πρακτικές προτάσεις με συγκεκριμένες κάθε φορά κατευθύνσεις προς την εξυπηρέτηση αυτής ακριβώς της απαλλαγής από την εγωτική κακοπάθεια των ανθρωπίνων σχέσεων. <br><br>
Σε τούτη τη δύσκολη διαδρομή ο συγγραφέας μοιράζεται δικές του γνώσεις, συμπεράσματα και κατακτημένες αλήθειες που διυλίζονται από την επιστημονική ορθοκρισία και την εγκυρότητα των ανθρώπινων εμπειριών. Σε πολλά σημεία του βιβλίου χρειάστηκε να καθυστερήσω την ανάγνωση επιχειρώντας συγκρίσεις με δεδομένα άλλων αναγνώσεων διαφόρων γνωστικών χώρων. Το αποτέλεσμα ήταν σε κάθε περίπτωση ενθαρρυντικό. Νέα αντίληψη, νέα γνώση, νέα ερωτήματα, νέες οδοί, ανανεωτικά συναισθήματα, ελπιδοφόρες πράξεις. <br><br>
Για όποιον ακόμη νομίζει πως ένας ολόκληρος κόσμος περιφέρεται γύρω από τον δικό του άξονα ένας τίτλος σαν πρώτο ερέθισμα αρκεί για το πρώτο καίριο ρήγμα. Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι! <br><br>
Το <i>Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!</i> του Νίκου Σιδέρη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις <i>Μεταίχμιο</i>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8139401223226341403.post-41129301603670926802018-05-13T17:27:00.000+03:002018-05-13T17:32:43.225+03:00Σήμερα το σχολείο είναι άχρηστο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkhfSDgrHG5O3-GSUQB7MNYtUnnLZxSprrOx1DOgp8F7mwOsDa-pXBL8-fAy1Wge-5CQR0fWzmdW9dDm8lY0Wc1fT227LY_6uU2AHNrGgYnbJA1eY3g0HtVzF0oLhj5cTzV0mnaaJfmnvd/s1600/1300940_IMG_0132.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkhfSDgrHG5O3-GSUQB7MNYtUnnLZxSprrOx1DOgp8F7mwOsDa-pXBL8-fAy1Wge-5CQR0fWzmdW9dDm8lY0Wc1fT227LY_6uU2AHNrGgYnbJA1eY3g0HtVzF0oLhj5cTzV0mnaaJfmnvd/s1600/1300940_IMG_0132.jpg" data-original-width="133" data-original-height="119" /></a></div>Πηγή: <a href="http://www.lifo.gr/print/athinaioi/172898" target="_blank">www.lifo.gr</a>
<br>
<br>
Όσα δεν έχει ξαναπεί ο Γιώργος Μπαμπινιώτης σε μια σπάνια και περιεκτική συνέντευξη.
<br>
<br>
Ο καθηγητής Γλωσσολογίας που έχει συνδέσει το όνομά του με την εξέλιξη της νέας ελληνικής γλώσσας μιλά <span class="fullpost">στη LiFO για τη ζωή του, την ακαδημαϊκή του πορεία, την έρευνα και την καθημερινότητα.
<br>
<br>
Γεννήθηκα το 1939 στην πλατεία Κουμουνδούρου, το πιο σκληρό κέντρο της Αθήνας ανάμεσα στο Μεταξουργείο, το Θησείο και του Ψυρρή. Μια αξιοπρεπής και μικροαστική συνοικία στην οποία ζούσαν νοικοκυραίοι και εργαζόμενοι. Μια μετεμφυλιακή κοινωνία όπου όλοι προσπαθούσαμε για το καλύτερο.
<br>
<br>
Ανήκω σε μια γενιά η οποία ωρίμασε γρήγορα. Και μπορεί να έχασε πολλά, αλλά κέρδισε σε αγωνιστικότητα, απέκτησε μια αίσθηση ορίων πολύ σημαντική για τον άνθρωπο και μεγάλωσε μ' έναν δημιουργικό ρεαλισμό. Είχαμε αίσθηση της πραγματικότητας προκειμένου να επιτύχουμε την υπέρβαση και να αναζητήσουμε το καλύτερο.
<br><br>
<ul>
<li>
Ο πατέρας μου ήταν οικογενειακός γιατρός και η μητέρα μου μια θαυμάσια οικοδέσποινα. Γυναίκα που είχε την έννοια της φροντίδας του σπιτιού, των παιδιών, της σύσφιξης των σχέσεων, της ομαδικότητας και του κεφιού στο οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Από τους γονείς μου πήρα το ήθος, την προσφορά και τη φιλική διάθεση προς τους ανθρώπους. Ο γιατρός της εποχής εκείνης δεν έβγαζε χρήματα, όπως είναι η επικρατούσα αντίληψη στις μέρες μας. Και δεν θυμάμαι ως οικογένεια να είχαμε μια ευμάρεια.
</li>
<li>
Ανακαλώ στη μνήμη μου από τα παιδικά χρόνια την έννοια της γειτονιάς, της παρέας, του παιχνιδιού και της εγγύτητας. Ήμουν ζωηρό και δραστήριο παιδί σε μια εποχή σχετικής αγριότητας. Κουβαλώ εικόνες όπως του γυμνασιάρχη Κίτσιου, ο οποίος άνηκε στον χώρο της ακροδεξιάς κι είχε φρουρούς με περίστροφα που τον ακολουθούσαν. Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν στον δρόμο από την πείνα. Να περπατάς και να περνάς δίπλα από πρησμένα πτώματα. Αξεπέραστα βιώματα. Καταστάσεις που δημιουργούν μια άλλη αίσθηση για τη θέση σου στον κόσμο και σε συμφιλίωναν με την έννοια του θανάτου.
</li>
<li>
Θυμάμαι πολύ έντονα ένα βράδυ την περίοδο της Κατοχής, κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, όταν μας χτύπησαν την πόρτα, όπως συνέβαινε συχνά λόγω του επαγγέλματος του πατέρα μου, και αντ' αυτού μπούκαραν μέσα ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας διερμηνέας, υποτίθεται επειδή το φως δεν ήταν σβησμένο. Αισθάνθηκα έναν φόβο ότι θα σκότωναν τον πατέρα μου. Η μητέρα μου είχε τρομοκρατηθεί. Τελικά, ήταν μια στημένη κατάσταση, ένας εκβιασμός προκειμένου να πάρουν κάποια εναπομείναντα κοσμήματα της μητέρας μου.
</li>
<li>
Μια άλλη φορά ήταν, όταν, ο πατέρας μου, έχοντας πουλήσει ένα σπίτι που είχαμε στον Βοτανικό, ήρθε στο σπίτι με δύο τενεκέδες λάδι. Τους είχαμε σκεπασμένους, γιατί, αν σε έβλεπαν με λάδι, σε σκότωναν. Άλλες εποχές.
</li>
<li>
Ευτύχησα να έχω δασκάλους που δεν κοιτούσαν το ρολόι για το πότε θα φύγουν, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά κάθονταν πέραν του ωραρίου τους για να μιλήσουμε για ποίηση ή λογοτεχνία. Ήταν δάσκαλοι και όχι διδάσκοντες. Ανέπτυσσες μια βιωματική σχέση μαθητείας και προσφοράς της γνώσης. Στην εποχή μας έχουμε πολλούς διδάσκοντες κι ελάχιστους δασκάλους. Ζούμε στην περίοδο της ήσσονος προσπάθειας. Τότε διεκδικούσες, δεν τα έβρισκες όλα έτοιμα, όπως σήμερα. Ατσαλωθήκαμε εξαιτίας της ανάγκης.
</li>
<li>
Στο Γυμνάσιο εξέδωσα τη μαθητική εφημερίδα με τίτλο «Μαθητικό Σάλπισμα». Δεν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος αλλά επιδίωκα να μοιράζω πληροφορίες, γνώμες και ειδήσεις. Σε ηλικία 15 ετών ανακάλυψα την επιθυμία μου για στενή επαφή με τη γλώσσα. Διάβαζα τα πάντα από νεοελληνική λογοτεχνία και ποίηση: Καζαντζάκη, Θεοτοκά, Βενέζη, Ελύτη και Σεφέρη, Παλαμά, Καρυωτάκη, Καβάφη ή Σολωμό. Άκουγα ραδιόφωνο το οποίο ήταν πρότυπο εκφοράς λόγου και πηγή μουσικής ευαισθησίας.
</li>
<li>
Το Κατηχητικό στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, όσο αδιανόητο και αν ακούγεται σήμερα, σφράγισε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, με σπουδαίο κατηχητή τον Αναστάσιο Γιαννουλάτο, σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας. Εκεί συζητούσαμε όλα τα θέματα. Ναι μεν χριστοκεντρικά, αλλά με βασικό άξονα τον διάλογο. Έφευγες προβληματισμένος και σκεπτόμενος.
</li>
<li>
Ένας άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του στη ζωή από τα ερεθίσματα που λαμβάνει από την κοινωνία ή το σχολείο. Κυρίως όμως λόγω της προσωπικής προσπάθειας και της αυτομόρφωσης, της αυτοκαλλιέργειας. Από το ενδιαφέρον που επιδεικνύεις για ανάγνωση εφημερίδων, για να ακούσεις ραδιόφωνο, να διαβάσεις βιβλία ή να πας θέατρο και κινηματογράφο.
</li>
<li>
Την περίοδο που ένας Άγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις, είχε ανακοινώσει ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μιαν άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την κρητομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β, είχα έναν καθηγητή που ήθελε να ξεκινήσει ένα σεμινάριο για τη Γραμμική Β. Κάπως έτσι συναντήθηκα με τη γλωσσολογία. Αργότερα, συνέχισα τις σπουδές μου σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ σε λιγότερο από δέκα χρόνια είχα γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αργότερα, πρύτανης, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αρσακείων-Τοσιτσείων Σχολείων, υπουργός Παιδείας και συγγραφέας εννέα λεξικών, τα οποία έγιναν σημείο αναφοράς.
</li>
<li>
Η γλώσσα δεν είναι υπόθεση εργαστηρίου αλλά μας αφορά όλους. «Θάλασσα, πού να τα πω τα ελληνικά της πίκρας. Με δέντρα κεφαλαία πού να τα γράψω. Οι σοφοί να ξέρουν ν' αποκρυπτογραφήσουν» έχει γράψει ο Ελύτης. Την περίοδο της κρίσης είναι πικρές οι αλήθειες της γλώσσας μας. Πάσχουμε από κρίση ποιότητας της γλώσσας, ως προς τα ελληνικά που γράφουμε και μιλούμε. Κρίση ποιότητας της εκπαίδευσης. Στα σχολεία μας παρατηρείται μια στασιμότητα, μια δειλία και συχνά οι αποφάσεις λαμβάνονται από απαίδευτους. Και δεν εννοώ ανθρώπους που δεν εκπληρώνουν τα τυπικά προσόντα αλλά ακαλλιέργητους σε σχέση με τον πολιτισμό, τις αξίες και τις αρχές της εκπαίδευσης. Και τέλος, πάσχουμε από κρίση της γενικότερης παιδείας διότι έχουμε γίνει δέσμιοι και εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο, την τηλεόραση και το κινητό τηλέφωνο.
</li>
<li>
Με τις συντομογραφίες ή τα greeklish έχουμε οδηγηθεί σ' έναν κατατεμαχισμένο λόγο. Πασχίζουμε για συντομία και βιασύνη λες κι έχουμε εχθρό τον χρόνο, ειδικά σε μια λειτουργία όπως η επικοινωνία που αφορά συνάντηση ανθρώπου με άνθρωπο. Κι εμείς όλο αυτό το ευτελίζουμε σ' έναν συγκεκομμένο τύπο λόγου που αγγίζει την κατάχρηση της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ο βασικός κίνδυνος είναι η αποξένωση από την «εικόνα» της λέξης. Μια έλλειψη πληροφοριών που παρέχει η φωτογραφία της λέξης με τη σημασία και την προέλευσή της, αλλά και την οικογένεια στην οποία ανήκει.
</li>
<li>
Τρέχουμε συνεχώς και βιαζόμαστε για πράγματα για τα οποία δεν χρειάζεται ταχύτητα αλλά άνεση, περισυλλογή και διάθεση χρόνου. Όταν πρόκειται για πνευματικά θέματα, για επικοινωνία και συγγραφή η βιασύνη γίνεται συνώνυμο της κακής ποιότητας. Το τρέξιμο υπονομεύει την ποιότητα. Άλλο βιάζομαι να πάω στη δουλειά μου κι άλλο βιάζομαι να μιλήσω ή να διαβάσω κάτι γρήγορα. Χάνεις το βάθος και λαμβάνεις απλώς μια χοντρική πληροφορία, πιθανόν εσφαλμένη.
</li>
<li>
Έχουμε απομακρυνθεί από το αξιακό μας σύστημα κι έχουν κλονιστεί βασικές σημασίες που θα έπρεπε να περνούν μέσα από την εκπαίδευση. Δεν μορφώνουμε υπεύθυνους, σκεπτόμενους, καλλιεργημένους κι ευαίσθητους πολίτες. Φορτώσαμε το σχολείο με όγκους αμάσητων κι αχώνευτων πληροφοριών, οι οποίοι ποτέ δεν γίνονται χρήσιμοι κι αξιοποιήσιμοι για βαθύτερη γνώση. Υπηρετούν τη στρέβλωση της ελληνικής εκπαίδευσης, η οποία αποτυπώνεται πλήρως με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
</li>
<li>
Η ελληνική οικογένεια έχει την αντίληψη ότι αν το παιδί μπει στο πανεπιστήμιο πετυχαίνει την απόλυτη καταξίωση. Πρόκειται για ένα χονδροειδέστατο λάθος. Μια παρεξηγημένη έννοια της παιδείας και αποπροσανατολισμένης εκπαίδευσης. Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει ακυρώσει την παιδευτική λειτουργία του λυκείου, το οποίο σου παρέχει τη γενική μόρφωση. Στην καλύτερη ηλικία των 15 με 18 ετών έχουμε βάλει τα παιδιά στο λούκι της εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Μόνο το φροντιστήριο έχει αξία γι' αυτούς, οδηγώντας στην αχρήστευση του σχολείου και στην υποβάθμιση των δασκάλων. Και τι επιτυγχάνουμε τελικά; Να φεύγουν τα παιδιά από τα σχολεία χωρίς να θυμούνται απολύτως τίποτα.
</li>
<li>
Απουσιάζει η ζώνη πολιτισμού από την εκπαίδευση. Οι μαθητές θα έπρεπε να έρχονται σε επαφή από μικρή ηλικία με τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, τη λογοτεχνία και τη μουσική. Θα έπρεπε να προετοιμάζουμε από το σχολείο τους αυριανούς θεατές, ακροατές και αναγνώστες. Ακόμη κι ο αθλητισμός πάσχει στα ελληνικά σχολεία. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας, ο οποίος είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη σκέψη μας. Αντί να μαθαίνουμε ότι οι λέξεις αποτελούν τρόπο έκφρασης των συλλογισμών μας, έχουμε περάσει σε έναν ξηρό φορμαλισμό και σε μια τυποκρατία. Υπάρχει μια διάχυτη παρεξήγηση ως προς την ουσία των πραγμάτων, της γνώσης, της παιδείας και της εκπαίδευσης που σχετίζεται με την ποιότητα της ύπαρξής μας και της σχέσης μας με τον κόσμο. Η σκέψη μας είναι ο δρόμος προς τον κόσμο. Ο κόσμος μας υπάρχει μέσα από τη νόησή μας και η νόηση εκφράζεται μέσα από τη γλώσσα.
</li>
<li>
Απεναντίας, στο πανεπιστήμιο έφταναν κουρασμένα παιδιά που αν δεν τα ενέπνεες με τη διδασκαλία σου, είχαν μια μόνιμη απογοήτευση κι εγκατάλειψη. Γι' αυτό και δεν ήθελα ποτέ να κάνω ένα ξηρό μάθημα και τα αμφιθέατρα στο μάθημά μου ήταν πάντα γεμάτα από φοιτητές.
</li>
<li>
Η μεγάλη εμπειρία μου στον χώρο της εκπαίδευσης μου έδειξε ότι βολευτήκαμε στα εύκολα. Δεν έχουμε αφυπνίσει τους ανθρώπους ώστε να τους κατευθύνουμε στον αξιακό κώδικα της παιδείας και της εκπαίδευσης. Δεν είναι εργαλειακή και χρησιμοθηρική η χρήση της γλώσσας. Είναι η ταυτότητά μας κι ο πολιτισμός μας. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Το ζήτημα είναι να είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι ώστε να δεχτούμε μια αλλαγή όχι ως πολιτικό σύνθημα αλλά ως ανθρωπιστική επιδίωξη ανόδου του ανθρώπου. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν έμπαιναν στην πολιτική νέοι άνθρωποι, συνειδητοποιημένοι και εμπνευσμένοι. Είναι λίγοι, αλλά ευτυχώς υπάρχουν. Βέβαια, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κι αυτοί που κάτι έχουν να προτείνουν είναι πολλές φορές ενοχλητικά πρόσωπα. Ή επιλέγουν και οι ίδιοι να μην «καούν».
</li>
<li>
Με θλίβει η σημερινή εικόνα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Στη δική μου περίοδο πρυτανείας είχα τη χαρά να αντιμετωπίζονται πολλά θέματα με τον διάλογο ‒όχι με ξύλο‒, με αποτέλεσμα να αποφεύγονται όλα όσα συμβαίνουν σήμερα. Επίσης, λύναμε προβλήματα, όπως, για παράδειγμα, το χτίσιμο της Εστίας στου Ζωγράφου. Αλλά, για να μην κάνουμε τους ήρωες, δεν είχαμε την οικονομική κρίση, η οποία χειροτέρεψε τα πάντα. Έχω συναδέλφους πανεπιστημιακούς που μου λένε ότι κουβαλούν χαρτιά τουαλέτας από το σπίτι τους. Ανήκουστα πράγματα.
</li>
<li>
Πρέπει να υπάρξει φύλαξη των πανεπιστημίων και να μπαίνεις σε αυτά με τη φοιτητική σου ταυτότητα. Να υπάρχει ένας έλεγχος του ασύλου από τον Πρύτανη. Κάποτε είχε νόημα το άσυλο ως διαφύλαξη της διακίνησης των ιδεών. Τώρα έχουμε ξυλοδαρμούς, ναρκωτικά, εγκληματικότητα και πολλές ομάδες εξωπανεπιστημιακών. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ανανεώνονται τα πανεπιστήμια επειδή δεν υπάρχουν νέες θέσεις.
</li>
<li>
Διετέλεσα, για μικρό διάστημα, εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Παιδείας σε μια υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης. Πίστευα ότι θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ορισμένα καίρια θέματα της παιδείας, τα οποία θα μπορούσαν να συνεχιστούν και μετά, με την εκλογή της επόμενης κυβέρνησης, κάτι το οποίο δεν συνέβη, αφού συνάντησα την αναβολή με κυρίαρχη άποψη: «Ας τα κάνει η επόμενη κυβέρνηση». Συγκρούστηκα πολύ έντονα. Η κ. Διαμαντοπούλου, προκειμένου να εφαρμόσουν τα ανώτατα ιδρύματα τον νόμο, τα τιμωρούσε με το να μην τους δίνει χρήματα. Τότε απείλησα με παραίτηση, σε μια εύθραυστη περίοδο για τη χώρα, που η παραίτηση ήταν αρκετή για να πέσει ακόμα και η κυβέρνηση. Δέχτηκα επιθέσεις από τα μέσα ενημέρωσης, από γνωστούς και φίλους, ότι υπονόμευσα τον νόμο, αφού η κ. Διαμαντοπούλου ήταν «οργανωμένη», εν αντιθέσει με εμένα, έναν εξωκοινοβουλευτικό υπουργό. Ευτυχώς, κατάλαβαν όλοι ότι είχαν άδικο και επενέβη, βρίσκοντας λύση, ο κ. Παπαδήμος.
</li>
<li>
Οι νέοι σήμερα διακρίνονται από ένα φάσμα συμπεριφοράς. Σε ένα μέρος των νέων κυριαρχεί η ματαίωση και η παραίτηση, κάτι που τους οδηγεί στη φυγή. Εγκατάλειψη της πατρίδας για μια καλύτερη λύση ζωής. Θεμιτό. Ένα άλλο κομμάτι νέων επιλέγουν να μείνουν εδώ, εξίσου ικανοί με εκείνους που φεύγουν. Αγωνίζονται με αισιοδοξία και ρομαντισμό, αναπτύσσουν μια δραστηριότητα, δένονται με τον χώρο και πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως η οικονομική κρίση έχει αλλάξει τη δομή της κοινωνίας. Νέοι που κάποτε αποκτούσαν μια ανεξαρτησία πλέον έχουν επιστρέψει στην εξάρτηση.
</li>
<li>
Ως χώρα έχουμε εξέχουσες ατομικότητες και περιορισμένη ομαδικότητα. Θα έλεγα συλλογικότητα, αλλά είναι μια λέξη που τελευταία υποφέρει πολύ. Το μειονέκτημά μας είναι ότι μας λείπουν η συνύπαρξη και η συνεργασιμότητα. Μας αρέσει να λειτουργούμε περισσότερο ως μονάδες, ως άτομα.
</li>
<li>
Αγαπώ την Αθήνα και τις γειτονιές της. Κάποτε μια βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη, στο Θησείο, στο Κουκάκι και στην Πλάκα ήταν ικανή να σου φτιάξει τη μέρα, να σου δώσει ψυχική ανάταση. Αυτές είναι περιοχές που τις έχω ζήσει στις καλύτερες στιγμές τους. Βέβαια, έχω ζήσει και στα Εξάρχεια, όταν ήταν μια αγαπημένη συνοικία, με καλλιτεχνικό προφίλ και νεοκλασικά σπίτια. Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Φοβάσαι να περπατήσεις ή αναγκάζεσαι να παρκάρεις σε διπλανή περιοχή.
</li>
<li>
Με εκνευρίζει πάρα πολύ η γραφορύπανση. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεσαι σε οποιονδήποτε δρόμο ή στενό της πόλης, σε οποιοδήποτε μαγαζί ή χώρο και να βλέπεις όλη αυτή την αντιαισθητική γραφή και τη χυδαιολογία. Δεν μιλώ προφανώς για τα γκράφιτι που γίνονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι καλλιτέχνες. Με ενοχλεί αισθητικά η χυδαιότητα και η αδιαφορία. Ίσως έχει έρθει η στιγμή να βρούμε λίγο τον δρόμο μας. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε εσαεί.
</li>
<li>
Ο μεγαλύτερός μου φόβος αφορά τον κορεσμό στη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας. Βλέπω μια αβεβαιότητα κι αισθάνομαι μια ανασφάλεια γιατί δεν διαβλέπω στον ορίζοντα άμεσες λύσεις. Κυριαρχεί μια μαυρίλα που μου προκαλεί φόβο.
</li>
<li>
Η ευτυχία είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού. Αν οι προσδοκίες σου από τον εαυτό σου, από τους άλλους ή τη ζωή επαληθεύονται σ' έναν μεγάλο βαθμό, τότε μπορείς να μιλάς για ευτυχία. Δεν μπορείς να έχεις ευτυχία, εάν περάσεις από τη δίνη του καταναλωτισμού, της αρχομανίας και της άμετρης φιλοδοξίας.
</li>
<li>
Ως χριστιανός, πιστεύω στον Θεό και τη μεταθανάτια ζωή. Ο θάνατος δεν με τρομάζει καθόλου κι έχω συμφιλιωθεί από πολύ νωρίς με το περιεχόμενό του. Έχω βιώσει την αγάπη, αυτήν τη διάχυτη αίσθηση με τους ανθρώπους. Αλλά και τον έρωτα. Με τη γυναίκα μου είμαστε πάνω από πενήντα χρόνια παντρεμένοι. Έχουμε μια σχέση συμπληρωματικότητας και αλληλοκατανόησης. Πολλά από όσα πέτυχα οφείλονται στη στήριξη της συζύγου μου. Και μερικές φορές αναρωτιέμαι: σήμερα, πόσο εύκολα διαλύουν οι άνθρωποι τις σχέσεις τους;
</li>
<li>
Η αγάπη κι ο έρωτας είναι δύο διαστάσεις της ύπαρξης του ανθρώπου που αν δεν τις ζήσεις και τις δύο, θα έχεις χάσει, από τον έρωτα, το πιο δυνατό συναίσθημα της ζωής σου. Κι από την άλλη, αν δεν βιώσεις την ηρεμία και την ευλογία της αγάπης για όλα όσα υπάρχουν γύρω σου, τότε δεν μπορείς να έχεις μια κανονική ύπαρξη. Δεν θα έχεις ζήσει. Η αγάπη είναι προϋπόθεση ζωής.
</li>
<li>
Η πιο σημαντική συμβουλή που δίνω σε όλους είναι πως για ό,τι κάνουν πρέπει να διακατέχονται από ένα δημιουργικό πάθος. Τι είναι το πάθος; Η βασιλεία του θετικού συναισθήματος. Όλα όσα σε γεμίζουν ψυχικά και σε κάνουν ευτυχισμένο. Ένα μεγάλο λάθος μου ήταν η κακή εκτίμηση μερικών ανθρώπων, τους οποίους εμπιστεύτηκα και στήριξα και εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι δεν έπρεπε.
</li>
<li>
Η ζωή με έχει διδάξει τα πάντα. Αν ξεχώριζα κάποιο, θα έλεγα πως όσο ωριμάζεις αποκτάς μια ανεκτικότητα απέναντι στους άλλους, μια σχέση κατανόησης κι αγάπης ακόμη και για εκείνους που πράττουν κάτι που σε ενοχλεί. Μην ξεκινάς, λοιπόν, να επιρρίπτεις στον άλλον κακή πρόθεση, διότι θα είσαι δυστυχισμένος με τους πάντες και τα πάντα. Χωρίς θετικές προσδοκίες, δεν μπορείς να δημιουργήσεις.
</li>
</ul>
</span>Υπουργός Ονείρωνhttp://www.blogger.com/profile/14429551517809132656noreply@blogger.com0