Ένας χρόνος Υπουργείο Ονείρων

Ὄνειρα κι ὄνειρα ἤρθανε
Στὰ γενέθλια τῶν γιασεμιῶν
Νύχτες καὶ νύχτες στὶς λευκὲς
Ἀϋπνίες τῶν κύκνων.
Ἡ δροσιά γεννιέται μές στά φύλλα
Ὄπως μές στόν απέραντο οὐρανό
Τό ξάστερο συναίσθημα


Αυτό το ξάστερο συναίσθημα που ευαγγελίζεται ο Ελύτης στο πρώτο από τα νυχτερινά επτάστιχα των Προσανατολισμών του, ήταν το ένσαρκο όνειρο που ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα έκανε την εμφάνισή του στον διαδικτυακό κόσμο σας. Το όνειρο αυτό γεννήθηκε εφταμηνίτικο. Από τον Αύγουστο ως το Φλεβάρη κυοφορούνταν στην οθόνη σαν ιδέα, σαν προοπτική και σαν άθροισμα στιγμών που με τη λευκότητά τους μπορούν ή θα μπορούσαν να κάνουν τον ορίζοντά μας πιο φωτεινό.

Τα πράματα δεν ήσαν καθόλου εύκολα από την αρχή. Για να στηρίξει η ελπίδα το άπειρο των γενναίων προσδοκιών ένας δεν αρκεί. Είναι ή τραγικός μέσα στη μοναξιά του ή ανεπαρκής μέσα σε αυτή. Σε τούτη την προσπάθεια στάθηκαν δίπλα στο Υπουργείο ονείρων αρκετοί φίλοι. Αρκετοί προς τους οποίους οφείλω ένα εγκάρδιο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για την υπομονή, για τη βοήθεια και την συμπόρευση. Ευχαριστώ όλους κι έναν έναν χωριστά για την αγάπη, για το κοινό βλέμμα, για το όποιο σχόλιο ή την όποια κριτική σε αναρτήσεις του Υπουργείου ονείρων. Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, για το μοίρασμα για την ελπίδα. Όλους κι έναν έναν ξεχωριστά. Το λέω και το εννοώ. Μέσα από την καρδιά μου!

Επιτρέψτε μου όμως να ευχαριστήσω ξεχωριστά τρεις ανθρώπους δίχως τη βοήθεια των οποίων το Υπουργείο ονείρων θα ήταν ακόμη ένα άγονο ιδεολόγημα, μια «χαρακιά πικρή στην άμμο που θα έσβηνε». Ο πρώτος από αυτούς είναι ο Πετρής, ο οποίος είναι ο πρώτος που άκουσε την επιθυμία μου και την υποστήριξε δίχως δεύτερη σκέψη. Το αποτέλεσμα το θεωρούσε δευτερεύον. Το σημαντικό είναι να κάνουμε αυτό, δίχως το οποίο δεν θα μπορούσαμε να ζούμε όπως θέλαμε έλεγε. Μαζί βρήκαμε το όνομα, μετά από πολλές σκέψεις. Το θεωρούσε προκλητικό για την συναισθηματική ευφυΐα του καθενός μας να είναι σε θέση να αντιληφθεί το τι μπορεί να σημαίνει ένα Υπουργείο ονείρων όταν με το άκουσμά του άλλοι θα σκεφτούν Υπουργεία με τύπους σαν τον Πάγκαλο ή τη Διαμαντοπούλου κι άλλοι θα θεωρήσουν παιδικό το πιο ιερό χρέος μας απέναντι στα όνειρά μας. Το πιο τρελό είναι πως ο Πετρής (ακόμη) δεν έχει σχολιάσει ούτε ένα άρθρο και παρ’ όλες τις «πιέσεις» μου, δε νομίζω να γράψει κάτι σύντομα. Όποτε πάντως γίνει αυτό, με όποιο ψευδώνυμο γράψει, θα το καταλάβετε αμέσως. Η ιδιαιτερότητα των σπάνια όμορφων ανθρώπων δεν μπορεί με τίποτε να κρυφτεί.

Το δεύτερο μεγάλο ευχαριστώ είναι για τον Βασίλη, δίχως την καθημερινή βοήθεια του οποίου το Υπουργείο ονείρων θα είχε εντελώς άλλη μορφή και ποιότητα. Νομίζω πως για την περίπτωση του Βασίλη θα ήταν πιο δίκαιο (και κυριολεκτώ γι’ αυτό) να αναγνωριστεί η προσφορά του σαν δημιουργού του blog. Τον ζαλίζω καθημερινά, τον βάζω να αναρτήσει τρελά πράγματα, τον ενοχλώ με λεπτομέρειες, κλέβω πολύ από το χρόνο του για να χρεωθεί ανυποψίαστα από όλους το αποτέλεσμα στον Υπουργό. Κι όμως (ως σήμερα τουλάχιστον) δεν μου έχει πει ένα όχι. Δε μου έχει αρνηθεί την παραμικρή βοήθεια, όσο ιδιοτροπία κι αν κρύβει αυτή. Ένας πολύτιμος φίλος, με όλη την ουσία της σχέσης, να κάνει τόσο απλά και πανάξια να φαίνεται το χρέος μου απέναντί του σαν συμπόρευση στο ίδιο όνειρο. Επιτρέψτε μου να τον αναγνωρίζουμε όλοι εφεξής ως «Υφυπουργό ονείρων». Είναι το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ απέναντι στην άκαρπη μα αληθινή προσπάθειά μου να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για τη καθημερινή καταλυτική παρουσία του στη δημιουργία του blog.

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Αρκάδα που ήταν ο πρώτος από τους φίλους μου που μου εμπιστεύθηκε άρθρο του, συμμεριζόμενος τις αγωνίες και τις ελπίδες μου. Θέλει θάρρος και εμπιστοσύνη να εκφράζεις με έργα κι όχι με λόγια την αγάπη σου και την προσπάθειά σου για το όνειρο ενός άλλου, σε καιρούς αφιλίας ή κονσερβοποιημένων σχέσεων που ζητούν ανταλλάγματα ή εγγυήσεις πριν προσφέρουν οτιδήποτε. Ευχαριστώ για την υπέρβαση.

Ολοκληρώνοντας επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας τη γλυκύτητα από το αίσθημα πως, έστω και ατελώς και με πολλά λάθη συχνά, διακινδυνεύω να υπηρετώ τα όνειρά σας, ρίχνοντας απλά λίγο φως από ελπίδα, εκεί που όλα φαίνονται να είναι ερημιά. Και τα όνειρα που γίνονται ζωή, τα όνειρα που μέσα από τόσα και τόσα ταξίδια και ανθρώπινες περιπέτειες γίνονται ζωή, δε θα μας προδώσουν ποτέ.

Σας ευχαριστώ για το όνειρο! Σας ευχαριστώ για τη λύση στο αίνιγμα! ...«κι ἒχε στό νού σου ἒχε στο νού σου πάντοτε μ’ ακούς; Τό ἄχ πού βγάνει ὁ σκοτωμός τό ἄχ πού βγάν’ ἡ ἀγάπη...»