Εἶναι πρὶν τὸν γνωρίσεις ποὺ ἀλλοιώνει ὁ θάνατος• ἀπὸ ζώντας μὲ τὶς δαχτυλιὲς του ἐπάνω μας
ἡμιάγριοι τὸ μαλλὶ ἀναστατωμένο σκύβουμε
χειρονομώντας πάνω σ' ἀκατανόητες ἅρπες.
Ἀλλ' ὁ κόσμος φεύγει...
Ἀϊ ἀϊ δυὸ φορὲς τ' ὡραῖο δὲ γίνεται
δὲ γίνεται ἡ ἀγάπη.
Κρίμας κρίμας κόσμε
σ' ἐξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί•
καὶ κανεὶς κανεὶς δὲν ἔλαχε
δὲν ἔλαχε ν' ἀκούσει ἀκόμη
κὰν φωνὴν ἀγγέλων κὰν ὑδάτων πολλῶν
κὰν ἐκεῖνο τὸ «ἔρχου» ποὺ σὲ νύχτες ἀϋπνίας μεγάλης
ὀνειρεύτηκα
Από τη «Μαρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος
2 σχόλια:
Mαγικό. Πολύ ωραία επιλογή. Πάντα θησαυρός ο Ελύτης.
Tι όμορφο αυτό το βασιλείς της ομορφιάς... και πόσο τραγικό αυτό το... μέλλοντες νεκροί.
Δύσκολη αλλά και τόσο ωραία αυτή η συνύπαρξη.
Δημοσίευση σχολίου