Πάντως δὲ θὰ διαρκούσανε πολύ. Ἡ πείρατῶν χρόνων μὲ τὸ δείχνει. Ἀλλ' ὅμως κάπως βιαστικὰ
ἦλθε καὶ τὰ σταμάτησεν ἡ Μοίρα.
Ἤτανε σύντομος ὁ ὡραῖος βίος.
Ἀλλὰ τί δυνατὰ ποὺ ἤσαν τὰ μύρα,
σὲ τί ἐξαίσια κλίνην ἐπλαγιάσαμε,
σὲ τί ἡδονὴ τὰ σώματά μας δώσαμε.
Μία ἀπήχησις τῶν ἡμερῶν τῆς ἡδονῆς,
μία ἀπήχησις τῶν ἡμερῶν κοντά μου ἦλθε,
κάτι ἀπ' τῆς νεότητός μας τῶν δυονῶ τὴν πύρα•
στὰ χέρια μου ἕνα γράμμα ξαναπῆρα,
καὶ διάβαζα πάλι καὶ πάλι ὡς ποὺ ἔλειψε τὸ φῶς.
Καὶ βγῆκα στὸ μπαλκόνι μελαγχολικά-
βγῆκα ν' ἀλλάξω σκέψεις βλέποντας τουλάχιστον
ὀλίγη ἀγαπημένη πολιτεία,
ὀλίγη κίνησι τοῦ δρόμου καὶ τῶν μαγαζιῶν.
Από τα Ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, εκδόσεις Ίκαρος
6 σχόλια:
Χορταίνεται ο Καβάφης; Το εν εσπέρα είναι από τα πιο δυνατά ποιήματά του. Η ένταση των στιγμών και η δύναμη της Μοίρας που πέρασε είναι συγκινητικές. Εξαιρετική η αφήγηση του Καβάφη που νομίζω θυμίζει εδώ κάτι από το "Σώμα θυμήσου".
Το ποίημα είναι αποκάλυψη. Τι όμορφο! Με άγγιξε πολύ αυτό το απόσπασμα: Ἤτανε σύντομος ὁ ὡραῖος βίος.
Ἀλλὰ τί δυνατὰ ποὺ ἤσαν τὰ μύρα,
σὲ τί ἐξαίσια κλίνην ἐπλαγιάσαμε,
σὲ τί ἡδονὴ τὰ σώματά μας δώσαμε.
Μία ἀπήχησις τῶν ἡμερῶν τῆς ἡδονῆς,
μία ἀπήχησις τῶν ἡμερῶν κοντά μου ἦλθε,
κάτι ἀπ' τῆς νεότητός μας τῶν δυονῶ τὴν πύρα.
Ανατρίχιασα και μην γελάσει κανείς ε;
Μην φοβάσαι filologina. Κανένας δε θα γελάσει μαζί σου. Λίγο πολύ όλοι ανατριχιάσαμε. Εύκολα νομίζεις ξεχνιέται η απήχηση των ημερών της ηδονής, κάτι απ' της νεότητας μας των δυονώ,την εποχή που ήταν ωραίος ο βίος με τα δυνατά μύρα την εξαίσια κλίνη και την ηδονή που δώσαμε κάποτε στα σώματά μας;
Αν δεν ανατριχιάσεις και με αυτά τότε θα είσαι αναίσθητος...
Δύσκολα περνάει ο καιρός...
Ανώνυμε μου θύμισες τους στίχους από το τραγούδι του Γκάτσου: Δίχως τη δική σου αγάπη δύσκολα περνά ο καιρός, δίχως τη δική σου αγάπη, είν' ο κόσμος πιο μικρός...
Σχετικό και με τον Καβάφη... Δες και πώς ξεκινάει το ποίημα.
Νανά Μούσχουρη από το αξεπέραστο χάρτινο το φεγγαράκι
Δημοσίευση σχολίου