Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάωχωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά απ' το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα 'θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.
Από "Τα ποιήματα" του Τίτου Πατρίκιου, εκδόσεις Κέδρος
3 σχόλια:
Υπουργέ καλό είναι τώρα που πλησιάζει και η 14η του Φεβρουαρίου να αποφεύγεις τέτοια ποιήματα. Υπάρχουν και πολλοί που πονάνε με τέτοια λόγια. Για να μην προσθέσω και την φωτογραφία (που ωστόσο για άλλη μια φορά είναι συγκλονιστική...)
Πάντως Volta αν είναι να περιμένουμε του αγίου Βαλεντίνου για να θυμηθούμε τον έρωτα τότε δεν τον έχουμε ζήσει ακόμη...
Συμφωνώ απόλυτα. Απλά πιστεύω πως οι άνθρωποι που είναι μόνοι τους γενικά δεν θέλουν να ακούνε ποιήματα με ερωτηματικά περί μοναξιάς. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύονται και από τέτοιες εικόνες! Δεν κολλάω στις ημερομηνίες. Εννοείται αυτό!
Δημοσίευση σχολίου