Ευτυχώς που υπάρχουν οι Βάρβαροι...

Σε έναν πλούσιο δήμο της Γαλλίας υπάρχει μια σχολική κοινότητα οκτώ ιδιωτικών σχολείων που λειτουργούν με τον εξής κανονισμό: Η σχολική επιτροπή διαθέτει για τις ανάγκες των οκτώ αυτών σχολείων ένα σημαντικό ποσό ετησίως (ας πούμε γύρω στα 300.000 ευρώ). Τα χρήματα εξασφαλίζονται μέσα από τα δημοτικά τέλη και την κρατική επιχορήγηση. Διανέμονται δε σε κάθε σχολείο ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών του.

Η σχολική αυτή κοινότητα προσφέρει στους μαθητές του κάθε σχολείου χωριστά, τα εξής προνόμια: Δωρεάν συγγράμματα ποιοτικών βιβλίων, άριστη υλικοτεχνική υποδομή (άριστες χωροταξικά αίθουσες διδασκαλίας, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, αμφιθέατρα, αίθουσες προβολών), δωρεάν σίτιση (λειτουργία εστιατορίου για δωρεάν μεσημεριανή σίτιση και ατελής προσφορά δυο προϊόντων από το κυλικείο του σχολείου κάθε μέρα), άριστο εκπαιδευτικό προσωπικό (επιλογή των καθηγητών με αυστηρά κριτήρια καταλληλότητας), δωρεάν παροχή ηλεκτρονικών υπολογιστών laptops που με ευθύνη του σχολείου θα αναβαθμίζονται ετησίως, ετήσια πενθήμερη εκδρομή στο εξωτερικό με συμβολική τιμή συμμετοχής για τους μαθητές και των τριών τάξεων, δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία και προετοιμασία για τις εξετάσεις για όσους από τους μαθητές το επιθυμούν.

Η σχολική κοινότητα πάλι, προκειμένου να παραχωρεί στα συγκεκριμένα σχολεία αυτές τις δυνατότητες, ζητά με τον κανονισμό της τρία μόνο πράγματα από τους μαθητές. Πρώτον συμμετοχή (όχι απόδοση) 80% στα διαγωνίσματα του σχολείου προκειμένου να ενισχυθεί η προετοιμασία των μαθητών για τις εξετάσεις τους στο τέλος της χρονιάς, δεύτερον όριο απουσιών 50 για κάθε σχολικό έτος. Εννοείται πως σε κάθε περίπτωση που ο μαθητής ασθενήσει και λήψει από το σχολείο, οι απουσίες αυτές δεν μετράνε αλλά υποχρεούται στα πλαίσια της ενισχυτικής διδασκαλίας που του προσφέρει το σχολείο του να αναπληρώσει τα μαθήματα που έχασε ούτως ώστε να ενταχθεί πάλι ομαλά στην ύλη του υπόλοιπου τμήματος της τάξης του. Τέλος ζητείται από τους μαθητές μια κόσμια διαγωγή αφού σε οποιαδήποτε σοβαρή παραβατική συμπεριφορά το σχολείο θα έχει το δικαίωμα να αποβάλλει τον μαθητή.

Οι πρώτες πέντε χρονιές κυλάνε ομαλά. Η σχολική κοινότητα εκπληρώνει τους παιδαγωγικούς της στόχους, καθηγητές, γονείς και μαθητές είναι ενθουσιασμένοι. Την έκτη χρονιά όμως έρχεται ο πρόεδρος αυτής της κοινότητας και θέτει στους διευθυντές των οκτώ αυτών σχολείων το εξής θέμα. Η σχολική επιτροπή αδυνατεί να συνεχίσει τη χρηματοδότηση της σχολικής κοινότητας γιατί ένα από τα σχολεία δεν πληρεί τους όρους του συμφωνητικού. Συγκεκριμένα, αυτά τα πέντε χρόνια, οι μαθητές αυτού του σχολείου έχουν συμμετοχή στα διαγωνίσματα 20% αντί για 80%, σημειώνουν κατά μέσο όρο 160 απουσίες αντί για 50 το χρόνο, ενώ έχει παρατηρηθεί πλήθος παραβατικών συμπεριφορών στους χώρους του σχολείου. Ο πρόεδρος φεύγοντας ζητά από τους διευθυντές να συζητήσουν το πρόβλημα μεταξύ τους και να του ανακοινώσουν την απόφασή τους.

Μετά από πολλή συζήτηση και λεπτομερειακή αντιμετώπιση του θέματος οι διευθυντές προτείνουν στον πρόεδρο τις εξής δυο λύσεις: Ή θα αποκλεισθεί το συγκεκριμένο σχολείο από τη σχολική κοινότητα ή θα πάρουν κάποια μέτρα στήριξής του προκειμένου να συνεχίσει η λειτουργία της κοινότητας ως έχει.

Ο πρόεδρος τους λέει τότε πως τα πράγματα αντικειμενικά έχουν ως εξής: Στην περίπτωση που αποφασίσουν να λάβουν μέτρα στήριξης του «προβληματικού» σχολείου θα σημειωθούν σημαντικές αλλαγές στις παροχές προς τους μαθητές προκειμένου να εξισορροπηθεί η οικονομική ζημιά που προκαλεί αυτό το σχολείο στη κοινότητα. Δηλαδή οι μαθητές θα πληρώνουν εφεξής τα σχολικά τους συγγράμματα, καταργείται η δωρεάν σίτιση στο σχολείο και τα δωρεάν από το κυλικείο γεύματα, δεν προσφέρεται η δυνατότητα παροχής ηλεκτρονικών υπολογιστών στο μέλλον, οι καθηγητές των σχολείων θα επιλέγονται με απλούστερες διαδικασίες καθώς δε θα μπορούν πλέον να αμείβουν και να διαλέγουν έτσι τους «καλύτερους» από αυτούς, οι εκδρομές πλέον θα είναι τριήμερες εγχώριες με αποκλειστική χρηματική συμμετοχή των μαθητών, ενώ όλα τα γυμναστήρια και κολυμβητήρια θα παραχωρηθούν στο Δήμο, αφού θα είναι πολύ δύσκολη πλέον η ετήσια συντήρηση των σχολικών χώρων.

Στην περίπτωση βέβαια που αποφασίσουν να αποκλεισθεί το «προβληματικό» σχολείο, τα υπόλοιπα επτά δεν θα έχουν καμία επιβάρυνση μιας και όλα αυτά τα χρόνια οι μαθητές τους τήρησαν απαρέγκλιτα τους κανονισμούς λειτουργίας της σχολικής κοινότητας. Είναι μάλλον πιθανό πως θα πριμοδοτηθούν και με το χρηματικό ποσό που αντιστοιχούσε στο μερίδιο του συγκεκριμένου προς αποχώρηση σχολείου.

Η απόφαση ήταν πολύ απλή και φάνηκε σε όλους δίκαιη. Το συγκεκριμένο «απροσάρμοστο» σχολείο αποκλείστηκε και η σχολική κοινότητα συνέχισε με τους πρότερους ρυθμούς της τη λειτουργία της.

Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση ενός μαθητή από τα υπόλοιπα επτά πλην του «προβληματικού». Θα κάνατε κάτι διαφορετικό; Πώς θα ερμηνεύατε τη λέξη «δικαιοσύνη» ή την έννοια της ανάληψης ευθυνών; Διαφορετικά ίσως;

Ας ονομάσουμε λοιπόν αυτή τη σχολική κοινότητα Ευρωπαϊκή Ένωση και το «προβληματικό» σχολείο Ελλάδα. Σε τι θα διέφερε η αντιμετώπισή των άλλων από αυτή που εισπράττουμε σήμερα; Εμείς θα κάναμε κάτι διαφορετικό; Εάν στη θέση μας ήταν μια άγνωστη για εμάς οικονομικά χώρα, π.χ. η Λετονία, θα δεχόμασταν να χάσουμε τα προνόμιά μας ή να έχουμε κυρώσεις σαν τις τωρινές για υπαιτιότητες άλλων ... των Λετονών;

Η κριτική λοιπόν κι η καχυποψία με την οποία μας αντιμετωπίζουν όλοι οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι τυχαία. Ούτε βέβαια φύτρωσε εν αγνοία μας τα τελευταία χρόνια. Είμαστε οι πρώτοι εμείς υπεύθυνοι της μοίρας μας. Εμείς με την κρατική κακοδιαχείριση των οικονομικών μας, με τη στήριξη ανίκανων πολιτικάντηδων, με την υιοθέτηση του ρουσφετιού και της κομπίνας σε στόχο ζωής, την εκούσια παράβλεψη της κρατικής μας προόδου προκειμένου να καλύψουμε τις μικρότερες προσωπικές μας παρανομίες. Ναι κύριε πρωθυπουργέ, διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί μπροστά στα εκατομμύρια που θα χρεώσουν την Ελλάδα τι θα κοστίσει να τη χρεώσω κι εγώ με ένα αυθαίρετο στο νησί; Ναι κύριε πρωθυπουργέ, διοργάνωσε και φέτος το καλλιτεχνικό λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, τη Εurovision, γιατί μπροστά στα εκατομμύρια που θα χρεώσουν την Ελλάδα τα φορέματα της Βίσση ή τα ταξίδια του Σάκη μπροστά στο φιλοθεάμον πεπαιδευμένο κοινό, τι θα κοστίσει το δικό μου καινούριο σακάκι που αγόρασα δίχως απόδειξη;

Το πρόβλημα για εμένα δεν είναι ό,τι μας κατηγορούν. Αυτό είναι ζήτημα αναγνώρισης και χειρισμού της δικής μας ευθύνης που στο βήμα της όποιας εθνικής μας ενηλικίωσης πρέπει να κάνουμε. Το ζήτημα είναι ο τρόπος που μέρες τώρα προβάλλεται ενώπιόν μας αυτός ο δημοσιογραφικός ευτελισμός ημών και αλλήλων. Το ότι το όποιο focus μπορεί και μας ξεσηκώνει εναντίον των Γερμανών με θλίβει. Πιστεύω πως και εάν το οποιοδήποτε δικό μας κουτσομπολίστικο περιοδικό αποκαλέσει του Γερμανούς ηλίθιους, δεν θα το λάβουν καν υπόψη τους. Σε εμάς αντίθετα μέσω των δικών μας δημοσιογραφικών χειρισμών δημιουργήθηκε εθνική αντιγερμανική υστερία.

Και προσέξτε˙ εμείς οι ίδιοι που τέλος Φλεβάρη θαυμάζαμε το γερμανικό οικονομικό μοντέλο, μιλούσαμε για κράτος με πρότυπη οργάνωση, εκθειάζαμε τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τις κινηματογραφικές ταινίες τους, εμείς οι ίδιοι πέσαμε στην παγίδα που βρίζαμε. Γίναμε σαν κι αυτούς. Τους απαξιώνουμε ή μιλάμε προσβλητικά μιμούμενοι συμπεριφορές μαθητών δημοτικού ή δημοσιογραφικού διαλόγου στο Ιράν. Και ξέρετε γιατί συμβαίνει όλο αυτό; Γιατί απλούστατα καλοί μου, μας λείπει, ή καλύτερα έχουμε χάσει, την εθνική μας αυτοσυνειδησία. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και δεν μας πειράζει που οι άλλοι μας βρίζουν για κάτι που ούτε κι εμείς καταλαβαίνουμε καλά. Το δέον είναι η απάντησή μας. Η υβριστική μας απάντηση. Μόνον έτσι θα δείξουμε τι αληθινά αξίζουμε! Από τη στιγμή που το να είσαι Έλληνας κατάντησε να σημαίνει το ίδιο που σημαίνει (ρωτήστε όποιον μαθητή θέλετε) το να είσαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, να είσαι ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή Νέα Δημοκρατία, όταν βρίζουνε την Ελλάδα πρέπει να βρίσουμε κι εμείς όπως όταν βρίζουν την ομάδα ή το κόμμα μας.

Αυτήν ακριβώς την ευκαιρία πρέπει να αξιοποιήσουμε γόνιμα. Πρέπει δηλαδή να σταθούμε απέναντι σε κάθε ξένο (πολιτικό ηγέτη, δημοσιογράφο ή τουρίστα) με τη συνείδηση του τι είμαστε. Είμαστε οι φτωχοί συγγενείς της Ευρώπης που ζητούμε χάρη για να σώσουμε την οικονομία μας; Είμαστε αυτοί που δεν οργιζόμαστε όταν μας προτείνουν να ξεπουλήσουμε την εθνική μας κληρονομιά για να μη μας θεωρήσουν απολίτιστους; Είμαστε αυτοί που θα κάνουμε ό,τι μας υποδεικνύουν πάντα κάποιοι ξένοι εθνοσωτήρες γιατί «αγαπούν» περισσότερο την πελατειακή μας εξάρτηση από ό,τι εμείς τη πατρίδα μας; Αν ναι τότε δε χρειάζονται πολλά πράγματα. Αρκεί να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε αυτή την εκτυλισσόμενη γύρω μας παρωδία. Τα Μ.Μ.Ε. φροντίζουν καλά γι’ αυτό.

Εάν όμως έστω και λίγο νιώθουμε θιγμένοι όχι από αντίδραση αλλά από περηφάνεια χρειάζεται να κάνουμε κάτι πιο επίπονο. Να προβληματιστούμε και να ξηλώσουμε ό,τι δεν μας κάνει περήφανους που είμαστε Έλληνες. Είναι πολύ απλό και πολύ επίμοχθο συνάμα.Από την απόδειξη που δε δώσαμε ή δεν πήραμε ως το κλείσιμο της τηλεόρασης μπροστά σε εκπομπές που μάχονται για την εθνική μας υπόληψη όταν όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου χτίζουν την εθνική μας ταυτότητα μέσα από τα σκουπίδια των τηλεαστέρων και της εξίσωσης του σημαντικού με το αδιάφορο. Εξαρτάται με το τι και πώς θέλουμε να ζούμε. Επαναλαμβάνω, μόνο στην περίπτωση που έχει κάποια σημασία το γεγονός πως είμαστε Έλληνες.

Ολοκληρώνω με μια σκέψη για τη γνησιότητα της συμπεριφοράς μας. Το περίφημο Γερμανικό βίντεο που μιλούσε απαξιωτικά για τη χώρα μας χρησιμοποίησε δυο βασικά επιχειρήματα: Πρώτον πως οι Έλληνες δεν έχουμε Ιστορία αφού ό,τι κάναμε δεν ήταν παρά η επιτυχία μας στους Περσικούς πολέμους και το δεύτερον πως είμαστε ένας λαός που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια μιλάμε την ίδια γλώσσα, κάτι που για τους Γερμανούς φαντάζει τόσο ακατανόητο και ανώμαλο σαν αν μιλούσαν οι ίδιοι γοτθικά ή λατινικά. Την σχετική απάντηση στους πολλούς της Ευρώπης την έδωσε ο μοναδικός Οδυσσέας Ελύτης στο Λόγο του στην Ακαδημία της Στοκχόλμης για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Την σχετική όμως απάντηση στους λίγους εμάς της πατρίδας μας πρέπει να τη δώσουμε οι ίδιοι όταν οι μαθητές μας στο σχολείο (ή πιθανότατα κι εμείς όταν ήμασταν μαθητές) ρωτούν, δίχως να έχουν δει το γερμανικό βίντεο, μα λέγοντας τα ίδια πράγματα, γιατί να μαθαίνουμε σήμερα στο σχολείο ιστορία και αρχαία Ελληνικά. Με τους Γερμανούς αγανακτούμε. Όταν όμως λέμε ή πρεσβεύουμε πολιτισμικά κι εμείς τα ίδια; Δύσκολος λοιπόν δρόμος η εθνική μας αυτοσυνεδησία. Αν πρόεχει η οικονομική μας πρόοδος από αυτή τότε μάλλον χάνουμε την ευκαιρία. Κι όπως είπε ο συμπαθής κατά τ’ άλλα κ. Όλι Ρεν «...καλό κουράγιο...»!