Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Το καλό και το κακό

Ένας γέρος και ο γιος του δούλευαν σε ένα μικρό κτήμα. Είχαν μόνο ένα άλογο να τους σέρνει το αλέτρι. Μια μέρα, το άλογο το έσκασε. "Τρομερό", είπαν οι γείτονες. "Μεγάλη κακοτυχία".

"Ποιος ξέρει αν είναι κακοτυχία ή καλή τύχη", απάντησε ο αγρότης.

Μια εβδομάδα αργότερα, το άλογο επέστρεψε από τα βουνά, φέρνοντας μαζί του στον στάβλο πέντε άγριες φοράδες.

"Τι καλή τύχη!" είπαν οι γείτονες.

"Καλή τύχη; Κακή τύχη; Ποιος ξέρει;" απάντησε ο γέρος.

Την επόμενη μέρα, ο υιός, προσπαθώντας να εξημερώσει ένα από τα άλογα έπεσε και έσπασε το πόδι του.

"Τρομερό! Πολύ μεγάλη κακοτυχία"

"Κακοτυχία ή καλή τύχη;"

Ο στρατός πέρασε από όλα τα κτήματα για να πάρει τους νεαρούς άντρες στον πόλεμο. Ο υιός του αγρότη δεν τους ήταν χρήσιμος, χτυπημένος όπως ήταν, τον άφησαν.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Η Σοφία του Ειρηνικού πολεμιστή του Dan Millman, εκδόσεις Έσοπτρον

Όταν σταματήσουμε να προϋποθέτουμε ότι γνωρίζουμε τι είναι τελικά καλό ή κακό και αντιθέτως εμμένουμε στην πίστη -όταν βιώνουμε κάθε στιγμή δίχως κριτική και προσδοκία- ζούμε με διαφορετικό τρόπο. Οι γνώστες είναι μια συντηρητική τάξη, προσκολλημένοι στο πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, λύνοντας προβλήματα, αγωνιζόμενοι να κάνουν τα πάντα "σωστά".

Τι θα συνέβαινε αν παύαμε να βγάζουμε συμπεράσματα για το τι σημαίνουν όλα ή πώς θα έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα, και απλώς αφήναμε τη ζωή να εκτυλιχθεί, κάνοντας το καλύτερο με κάθε νέο κύμα ευχαρίστησης ή πόνου, επιτυχίας ή αποτυχίας -όλα μέρη της συνολικής δομής της ζωής; Διότι, όσα συνέβησαν σε εμάς, ασχέτως με το πόσο ευχάριστα ή τραγικά ή απίθανα ήταν, έπρεπε να συμβούν. Έπρεπε να συμβούν γιατί συνέβησαν και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.

Η αποδοχή είναι ένας από τους παγκόσμιους νόμους της ζωής -η πιο δημιουργική, θετική και ευφυής στάση που μπορούμε να πάρουμε σε οποιαδήποτε στιγμή ή εμπειρία. Η αντίσταση είναι μάταιη. (Και εξαντλητική!) [...] To σκασμένο λάστιχο όταν έχουμε καθυστερήσει σε μια σημαντική συνάντηση μπορεί να καταλήξει να μας σώσει από ένα μοιραίο δυστύχημα στην επόμενη διασταύρωση -ή μπορεί να μας οδηγήσει σε αυτό. Το ζήτημα είναι ότι δεν το γνωρίζουμε. Έχοντας καταλάβει αυτό, σταματάμε να παίζουμε τον ρόλο του Θεού.

Οι αγώνες της ζωής μας προσφέρουν καλύτερες στιγμές μάθησης. Η πίστη είναι το θάρρος να ζει κανείς σαν τα πάντα να συμβαίνουν για το ανώτερο καλό μας και τη διδαχή μας. Έτσι, όποτε αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα ή αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, μπορούμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας: "καλή τύχη; κακή τύχη; ποιος ξέρει;" Αυτή η προοπτική μπορεί να μας βοηθήσει να χαλαρώσομε περισσότερο γύρω από το θέμα της ζωής, της πίστης και του μυστηρίου. Διότι, απλώς δεν ξέρουμε.
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Το άλμα

Κάνε ἅλμα πιὸ γρήγορο ἀπὸ τὴ φθορὰ.

Από τη «Μαρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Η ιστορία ενός μολυβιού

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

(Απόσπασμα του Paolo Coelho, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» της εφημερίδας «Τα Νέα»)


Πάει καιρός που είχα να διαβάσω κάποιο απόσπασμα του Paolo Coelho. Θεωρώ πως μετά τον Αλχημιστή αναλώνεται σε εμπορικές δημοσιεύσεις που του εξασφαλίζει η δημοσιότητα του πρώτου του βιβλίου. Για μένα η ιστορία ενός μολυβιού υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που έφτασε τυχαία στα χέρια μου μέσω ενός πολύ καλού φίλου. Πέρα από τις ηθικοπλαστικές διδαχές ο συγγραφέας με απλότητα μεταφέρει την εικόνα που θα έπρεπε όλοι να έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Την εικόνα ακριβώς ενός απλού μολυβιού.

Και με αυτό μπορεί κάποιος να γράψει αριστουργήματα ή πράγματα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά. Το σημαντικό ωστόσο είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του. Τα έργα σου είναι η έμπρακτη χημεία της ελευθερίας και της αγάπης Του. Αρκεί να το διαχειρίζεσαι σωστά.

Στη ζωή του καθενός πρέπει να θυμόμαστε πως κάποιες στιγμές χρειάζεται να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δεν μπορώ να γράφω συνέχεια, να αφήνω ανεξάλειπτα πάντοτε το αποτύπωμά μου στην ιστορία. Δε γίνεται. Η αναψυχή είναι αυτή ακριβώς η προετοιμασία για να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός. Να ενεργώ και αντέχω.

Επιπλέον το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου. Χρειάζεται να σβήνεις ό,τι δεν σε κάνει καλύτερο ως άνθρωπο, να έχεις τη δύναμη να πας παραπέρα. Να σβήνεις ό,τι βαραίνει τη συνείδησή σου, ό,τι έχεις μετανιώσει που το έκανες. Και βέβαια θέλει πολύ θάρρος και εμπιστοσύνη για κάτι τέτοιο. Η γόμα όμως, ευτυχώς, θα υπάρχει πάντα δίπλα σου.

Πολλές φορές κρίνουμε τους άλλους ή και τον ίδιο μας τον εαυτό κυρίως από αυτό που βλέπουμε, από αυτό που μπορούμε να δούμε. Ξεχνάμε επιδεικτικά πως το ουσιαστικό είναι και θα παραμένει αόρατο στα μάτια, και οι χαρακτηρισμοί μας θα πρέπει να είναι λιγότερο εύκολοι για πράγματα και πρόσωπα που δεν κάναμε ποτέ το δρόμο μέσα τους. Αυτό άλλωστε που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, αξία έχει να φροντίζεις πάντα αυτό το θαύμα που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, όπως κι αν ζεις θα πρέπει να μην ξεχνάς ποτέ πως το μολύβι αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις πως ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης. Το τραγικό είναι να σημαδέψεις με τέτοιο τρόπο τη ζωή κάποιου που ενώ θέλει να μη μπορεί να σβήσει το πέρασμά σου. Το θεϊκό από την άλλη είναι να μη σβήνει ποτέ το πέρασμά σου από τη ζωή κάποιου που δε θέλει ποτέ να σε ξεχάσει.

Προσοχή στα μολύβια μας λοιπόν. Για ό,τι γράφουμε κι ό,τι δεν γράφουμε.
Ολόκληρη η ανάρτηση...