Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Έλα σε μένα

Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Από το Όλα τα τραγούδια του Νίκου Γκάτσου, εκδόσεις Πατάκης Ολόκληρη η ανάρτηση...

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Ο δικαστής κι ο δραπέτης

Με συνάντησε την ώρα που τριγυρνούσα στους δρόμους της μεγάλης πόλης με τους μεγάλους δρόμους. Ήταν ο επιβλητικός εκείνος γέρος δικαστής που χρόνια τώρα συντρόφευε τους μεγάλους φόβους μου κι όσα από τα όνειρά μου γλιστρούσαν από την τύψη στους εφιάλτες. Εγώ ένας κουρελιασμένος δραπέτης από μια μακρινή κόλαση που είχα φυλακίσει την ψυχή και το σώμα για χρόνια από τότε που θυμάμαι να αναπνέω, τον είδα στην αρχή με τρόμο. Τον αναγνώρισα˙ δεν τον φοβόμουν όμως πια. Τώρα ήμουν έξω, είχα δραπετεύσει από την κόλασή μου, ήμουν εδώ.

Με κοίταξε με εκείνο το βαθύ, έντονο, εξουσιαστικό βλέμμα του, νόμιζε πως ακόμη με ελέγχει, δεν γνώριζε πως ξέρω πια την απάντηση, τα χείλη του άνοιξαν, παλιά με έναν του λόγο με καθήλωνε, τώρα όμως ήμουν έξω, είχα δραπετεύσει από την κόλασή μου, ήμουν εδώ.

- Τι γυρεύεις εδώ έξω τέτοιαν ώρα εσύ; Οι σωστοί άνθρωποι κοιμούνται νωρίς, ξεκουράζονται σηκώνονται πρωί για δουλειά. Εσύ δεν έχεις τίποτε να προσφέρεις. Χρόνια σου δίναμε τον ίδιο μισθό για την ίδια εργασία με τις ίδιες συνθήκες. Εσύ δεν είσαι που μάθαμε να ορίζεις την αξία με το χρήμα, εσύ δεν είσαι που μέτραγες μόνο όταν κι όσο έδινες, μέτραγαν μόνο όταν κι όσο έδιναν; Είσαι ένοχος!

- Όχι. Είμαι έξω, έχω δραπετεύσει από την κόλασή μου, είμαι εδώ…

- Εσύ δεν είσαι που έχασες τη νιότη σου υπακούοντας στις διαθέσεις άλλων, εσύ δεν είσαι που μεγάλωσες μέσα στην γυάλα των δογματικών κεκτημένων, εσύ δεν γεννήθηκες μεγάλος, δεν μεγάλωσες γέρος, δεν πέθανες από μικρός; Εσύ δεν είσαι που δεν άνοιγες τα μάτια στο σκοτάδι από φόβο κι έτσι πίστεψες πως η ζωή ολάκερη είναι ένα ταξίδι μικρό, από τόπο σε τόπο, δίχως φως, δίχως μύθο, δίχως αίμα; Είσαι ένοχος!

- Όχι. Είμαι έξω, έχω δραπετεύσει από την κόλασή μου, είμαι εδώ…

- Εσύ δεν έχεις σώμα κουρελιασμένο από τις πληγές που άφησαν πάνω του άνθρωποι ψεύτες και σιχαμερά ανέραστοι;. Άνθρωποι που περπάτησαν στην καρδιά σου με λασπωμένα παπούτσια. Εσύ δεν είσαι ο άνθρωπος δίχως καρδιά, εσύ δεν την χάρισες σε ανθρώπους που σε κορόιδεψαν πως τάχα σε αγαπούν, τάχα θα σε αγαπούν, τάχα σε αγάπησαν; Εσύ δεν είσαι αυτός που ακόμη τριγυρνάς με πληγές ανοιχτές σε σώμα δίχως καρδιά; Είσαι ένοχος!

- Όχι. Είμαι έξω, έχω δραπετεύσει από την κόλασή μου, είμαι εδώ…

- Εσύ δεν είσαι αυτός που πάντα μιλούσες στη γλώσσα όσων μπορούσαν να σε καταλάβουν, εσύ δεν συμμορφώθηκες με τα αγοραία λόγια και τις εκφράσεις των εύκολων ανθρώπων για εύκολα συναισθήματα; Ξέχασα νομίζεις την προδοσία απέναντι στην ιδιωτική σου γλώσσα, απέναντι στο ιδιωτικό σου ακατανόητο, απέναντι στο ένα και μοναδικό φτιαγμένο μια για πάντα δικό σου κόσμο; Είσαι ένοχος!

- Όχι. Είμαι έξω, έχω δραπετεύσει από την κόλασή μου, είμαι εδώ…

- Εσύ δεν είσαι που εκείνο το φοβισμένο πλάσμα που μάθαμε να αγαπάς καθημερινά περισσότερο τον εαυτό σου, δίχως γενναία όνειρα να πεθάνεις και λυτρωτική ελευθερία να ζήσεις, γιατί μόνο μαζί του συμφωνούσες σε όλα, μόνο αυτός δεν σου έφερνε αντιρρήσεις, μόνο δίπλα του ένιωθες σπουδαίος, μόνο αυτός σε αγαπούσε όπως ήσουν, όπως ήθελες να ήσουν, όπως φοβόσουν πως ήσουν; Εσύ δεν είσαι αυτός που διαστρέβλωσες την κοινότητα σε ιδιοτέλεια, τη σχέση σε εγωισμό, την ελευθερία σε εγωπάθεια; Είσαι ένοχος!

- Όχι. Είμαι έξω, έχω δραπετεύσει από την κόλασή μου, είμαι εδώ…

- Λες ψέματα! Ακόμη κι αν πέρασαν τόσα χρόνια, ακόμη κι αν όλα έχουν αλλάξει, εσύ είσαι ακόμη ο ίδιος και είσαι ακόμη δικός μου. Ο αιώνια ένοχος της αγαπημένης μου κόλασης, του κόσμου του μοναδικού που ξέρω εγώ, του κόσμου που πρέπει να ανήκεις για να ανήκω κι εγώ κάπου! Πού πας; Τι γυρεύεις έξω τέτοιαν ώρα σε τούτη τη μεγάλη πόλη των μεγάλων δρόμων; Λυπήσου με… Σε ικετεύω γύρνα πίσω. Σε αγαπώ όσο κανείς! Μη με εγκαταλείπεις, μην εγκαταλείπεις την λατρεμένη μου κόλαση τώρα, όχι έτσι, όχι εσύ…

Η παλάμη μου χάιδεψε για λίγο το γέρικο κεφάλι του συνομιλητή μου. Πήγα για λίγο να τον συμπαθήσω, να νιώσω κάποιον οίκτο γι’ αυτόν˙ Δεν έσφαλλα όμως πάλι. Πλέον ήξερα το μυστικό! Είχα πια μάθει την απάντηση. Καθώς απομακρυνόμουν από το μέρος που κείτονταν κουλουριασμένος, ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε για πρώτη φορά στο κουρασμένο μου πρόσωπο. Τον κοίταξα για τελευταία φορά, τον λυπήθηκα για πρώτη φορά. Τα χείλη μου είχαν πια θυμηθεί τις σωστές λέξεις. Γύρισα το πρόσωπο κι έφυγα για πάντα…

- Όχι. Είμαι έξω, έχω δραπετεύσει από την κόλασή μου, είμαι εδώ. Ολόκληρη η ανάρτηση...

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Μάθημα για μικρά παιδιά

Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Τα κάτοπτρα της πραγματικότητας

"...ο κόσμος δεν είναι τόσο απλός όσο θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Τα περιγράμματα είναι ασαφή, οι αποχρώσεις ποικίλλουν. Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, το κακό μπορεί να είναι μια μεταμφίεση του καλού ή της ομορφιάς και το αντίστροφο, χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο. Ένα ανθρώπινο πλάσμα μπορεί να αγαπάει και να προδίδει τον αγαπημένο του την ίδια στιγμή: θύμα και βασανιστής....Βάλε κι εσύ τα δικά σου παραδείγματα. Η ζωή είναι μια αβέβαιη περιπέτεια σ' ένα συγκεχυμένο τοπίο, με όρια που μετατίθενται διαρκώς, με σύνορα τεχνητά, όπου όλα μπορούν να σταματάνε και να ξεκινούν απ' την αρχή κάθε στιγμή ή να τελειώνουν εκεί που δεν το περιμένεις, σαν μια απρόσμενη τσεκουριά, πάντα και ποτέ. Εκεί η μόνη απόλυτη και χειροπιαστή πραγματικότητα, η αδιαμφισβήτητη και καθορισμένη, είναι ο θάνατος. Κι εμείς δεν είμαστε παρά μια μικρή αστραπή ανάμεσα σε δυο αιώνιες νύχτες και ο χρόνος μας, πριγκηπέσα, είναι πολύ λίγος."

Από το βιβλίο "Ο πίνακας της Φλάνδρας" του Αrturo Perez-Reverte, εκδόσεις Πατάκης

Χίλιοι άνθρωποι, χίλιες γνώμες. Ζαλίστηκα. Άλλα τόσα βιβλία, ειδήσεις, μελέτες, εκπομπές, άρθρα αστρολογίας και ψυχολογικά πειράματα, όλα και όλοι με την κατασταλαγμένη σοφία τόσων αιώνων ανθρώπινης ιστορίας φτάνουν στο αβίαστο συμπέρασμα. Ο τρόπος να ζεις τη ζωή σου είναι συγκεκριμένος. Τόσο συγκεκριμένος που είναι αόρατος στα δικά σου μάτια, φευγαλέος από τα χέρια σου, ακατάληπτος από τις αισθήσεις σου, είναι τέλος πάντων οπουδήποτε κι οτιδήποτε δεν είσαι εσύ.

Ναι, η ζωή είναι κάτι ολότελα επικίνδυνο ως προς την προβλεψιμότητα της αλλά είναι δυνατόν να της δώσω νόημα όταν το νόημα το γυρεύω έξω από εμένα; Το αστρολογικό μου φυλλάδιο το λέει ξεκάθαρα, σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα. Ο φίλος μου πάλι διαφωνεί, δεν πας καλά, πρέπει να αλλάξεις μυαλά, τα βιβλία πάλι διαφωνούν πρέπει να διεκδικήσεις ως το αδύνατο την πλήρωση της ανευθυνότητάς σου. Βέβαια τώρα που το θυμάμαι και ο ψυχολόγος μου στη χθεσινή συνεδρίαση άλλα μου έλεγε, πως πρέπει τάχα να πιστέψω στον εαυτό μου και να ξεχάσω πως κατοικούν κι άλλοι γύρω μου.

Ο κόσμος μας σίγουρα δεν είναι ένας και σίγουρα όχι μόνο αυτός που υπάρχει με τον τρόπο που τον καταλαβαίνουμε. Ακόμη περισσότερο ο σωστός (επικίνδυνη λέξη) τρόπος να ζεις τη ζωή δεν είναι μόνο ένας. Αναρωτιέμαι πολλές φορές όλοι αυτοί που απλόχερα μοιράζουν συμβουλές, όλοι αυτοί κι όλα αυτά που ευαγγελίζονται ανάπτυξη και ισορροπία με ποια μέτρα αναγνωρίζουν την πληρότητα ή ακόμη και την ικανότητα ανάπτυξης κάποιου άλλου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μοιάζαμε σαν προϊόντα σε ταχυφαγείο, γρήγορο φαγητό όπως το θέλω στη φθηνότερη τιμή, παραγγέλνω το παίρνω αμέσως, το καταναλώνω στη στιγμή.

Έλα όμως που ο κόσμος ευτυχώς δεν είναι ακόμη έτσι. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το παρουσιάζουν οι παντοδαποί ειδήμονες της ευτυχούς ισορροπίας που αδιάκριτα μοιράζουν συνταγές ευτυχίας, τις ίδιες για όλους, επειδή ακριβώς στα κριτήριά τους όλοι είναι ίδιοι.

Από τις τελευταίες κουβέντες που ακόμη ακούγονται στο νου μου είναι η φωνή του πιο κοντινού μου ανθρώπου, του συγκάτοικού στα μπαλκόνια της ψυχής. Ίσως τα πράγματα και οι άνθρωποι να είναι έτσι όπως τα λες, ίσως και όχι. Άσε με να καταλαβαίνω αλλιώς τη πραγματικότητα των δικών μου ορίων, μείνε δίπλα μου γιατί σαν αγαπάς οι δικαιολογίες είναι άχρηστες, άσε με να κάνω λάθος, αλλά να είσαι εκεί αν πέσω για να με σηκώσεις και κυρίως πες ό,τι θες, όπως το θες κι όταν το θες.

Αρκεί που ανθίζεις ομορφιά και νόημα στη ζωή μου. Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Σιγανά και ταπεινά

Τα ουράνια τα μεταξωτά και χιλιοπλουμισμένα,
που ναι με μάλαμα από φως κι ασήμι δουλεμένα,
τα γαλάζια τα διάφανα και τα βαθιά βαμμένα
με φως, νύχτα και μούχρωμα, δικά μου αν τα 'χα ωστόσο,
θα 'θελα κάτω από τα δυο σου πόδια να τ' απλώσω.
Μα είμαι φτωχός και δεν κατέχω τι άλλο απ' τα όνειρά μου,
για να διαβαίνεις τ' άπλωσα στα πόδια σου, Κυρά μου.
Πάτα αλαφρά, γιατί πατάς απάνω στα όνειρά μου...

William-Butler Yeats, 70 Ερωτικά, εκδόσεις Εστία Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Θυμήσου σώμα...

Σῶμα, θυμήσου ὄχι μόνο τὸ πόσο ἀγαπήθηκες,
ὄχι μονάχα τὰ κρεββάτια ὅπου πλάγιασες,
ἀλλὰ κ’ ἐκεῖνες τὲς ἐπιθυμίες ποὺ γιὰ σένα
γυάλιζαν μὲς στὰ μάτια φανερά,

κ’ ἐτρέμανε μὲς στὴν φωνὴ — καὶ κάποιο
τυχαῖον ἐμπόδιο τὲς ματαίωσε.
Τώρα ποὺ εἶναι ὅλα πιὰ μέσα στὸ παρελθόν,
μοιάζει σχεδὸν καὶ στὲς ἐπιθυμίες
ἐκεῖνες σὰν νὰ δόθηκες — πὼς γυάλιζαν,
θυμήσου, μὲς στὰ μάτια ποὺ σὲ κύτταζαν•
πῶς ἔτρεμαν μὲς στὴν φωνή, γιὰ σέ, θυμὴσου σῶμα.

Από τα Ποιήματα 1897-1933 του Κ. Π. Καβάφη, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...