Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Ο ήλιος αλλιώς

Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια
Πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν
καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ
κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες φωνὲς
βλέπεις τὸν ἥλιο μ' ἄλλα μάτια.

Από την «Κίχλη Γ» του Γιώργου Σεφέρη, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Πατέρας και κόρη

Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Ο Σεπτέμβρης του 1903

Τουλάχιστον μὲ πλάνες ἂς γελιοῦμαι τώρα•
τὴν ἄδεια τὴν ζωή μου νὰ μὴ νιώθω.

Καὶ ἤμουνα τόσες φορὲς τόσο κοντά.
Καὶ πὼς παρέλυσα, καὶ πὼς δειλίασα•
γιατί νὰ μείνω μὲ κλειστὰ τὰ χείλη•
καὶ μέσα μου νὰ κλαίει ἡ ἄδειά μου ζωή,
καὶ νὰ μαυροφοροῦν οἱ ἐπιθυμίες μου.

Τόσες φορὲς τόσο κοντὰ νὰ εἶμαι
στὰ μάτια, καὶ στὰ χείλη τὰ ἐρωτικά,
στ’ ὀνειρεμένο, τὸ ἀγαπημένο σῶμα.
Τόσες φορὲς τόσο κοντὰ νὰ εἶμαι.

Από τα Κρυμμένα Ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, εκδόσεις Ίκαρος
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Το όμορφο ταξίδι

Μια από τις μεγαλύτερες λαχτάρες της ζωής μου στάθηκε πάντα το ταξίδι΄ να δω, ν’αγγίξω άγνωρα χώματα, να μπω να κολυμπήσω σε άγνωρες θάλασσες, να γυρίσω τη γης, να βλέπω, να βλέπω και να μη χορταίνω καινούριες στεριές και θάλασσες κι ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπω όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπω όλα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνώ τα μάτια και να νιώθω τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα μου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα ο καιρός, να κατασταλάξει απ’ όλες τις χαρές και τις πίκρες το ξαθέρι-τούτη η αλχημεία της καρδιάς είναι, θαρρώ, μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή.

Από την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη, εκδόσεις Καζαντζάκη
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Η ευχή που ήθελα ν' ακούσω

Ο καθένας μας τούτες τις μέρες δίνει και λαβαίνει πολλές ευχές από πολλούς. Άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν, άλλοι που νομίζουμε πως αγαπάμε και νομίζουν πως μας αγαπούν, άνθρωποι που αγαπάμε με προϋποθέσεις ή αιτίες κι άνθρωποι που μας αγαπούν με προϋποθέσεις κι αιτίες κι άλλοι τέλος που τυχαία συναντηθήκαμε μαζί τους και τυχαία θα περάσουμε από τις ζωές τους μοιράζονται μαζί μας το αμέτρητο ευχολόγιο των εορτών. Σε πόσα ρεβεγιόν ή εορταστικές συνάξεις δε βρεθήκαμε και φέτος περιδιαβαίνοντας τη μοναδικότητά μας ανάμεσα σε μοναδικούς ανθρώπους ανταλλάσοντας κοινότυπες ευχές; Μήπως άραγε δε διασκεδάσαμε με τον κοινό τρόπο, δεν κόψαμε τη βασιλόπιτα σαν όλους, δεν παρευρεθήκαμε στο γιορτινό τραπέζι ή δεν πραγματοποιήσαμε εκδρομές σε χειμερινά θέρετρα σαν τους πολλούς, άραγε γιατί να μην ευχηθούμε με τα ίδια λόγια σαν όλους; Η ιεροτελεστία των γιορτινών εκδηλώσεων είναι συγκεκριμένη.

Όποιον κι αν ρώτησα το θέμα δεν τον απασχόλησε καν. Τι κουβάρια είναι αυτά που μπλέκονται στο μυαλό σου; Πες μια ευχή, ένας λόγος είναι τίποτε περισσότερο, ακόμη κι αυτός που σαν τον εαυτό του σ’ αγαπά λόγια θα μοιραστεί μαζί σου, τι τα θες; Έτσι συνηθίζεται, έτσι πρέπει, έτσι θα συμβαίνει στους αιώνες των αιώνων. Και ποιο λοιπόν είναι αυτό το τόσο αναντικατάστατο και σίγουρο περιεχόμενο των ευχών; Ευχές επί ευχών στροβιλιζόμενες στη γιορτινή ατμόσφαιρα τούτης της πρώτης μέρας του χρόνου, εξαντλούμενες σε τετριμμένα αποχτήματα περί υγείας, χαράς κι ευτυχίας. Άσχημα είναι αυτά; Αυτά πάνω κάτω δε θέλει ο καθένας μας; Όποιος δεν υποπτεύεται το νόημα της ζωής συγκαταβαίνει. Ο εαυτός μου με είχε μεγαλώσει με αυτή τη συνήθεια. Να μην πιστεύει εύκολα αυτά που λένε εύκολα οι πολλοί. Και τι λοιπόν; Οι πολλοί έχουν άδικο κι ο εαυτός σου δίκιο; Αν αυτό δε συνιστά άκρατο εγωισμό τότε τι;

Το κουδούνι ξαφνικά χτυπά, ο εαυτός μου κρύβεται πιο γρήγορα από τη σκέψη, φίλοι ήρθαν να ευχηθούν, να με πάρουν μαζί για κάποιο μαγαζί, εκεί που στο πνεύμα της ημέρας πρέπει να συμπληρώσω την εικόνα ανθρώπων που εύκολα γελάνε, εύχονται δυνατά, ξεκαρδίζονται ποζάροντας για να βαφτίσουν ξεφάντωμα την είσοδο του νέου έτους, έτσι καθώς συνηθίζεται, έτσι καθώς πρέπει, έτσι καθώς χρειάζεται για να πείσουν τους άλλους πως ανήκουν στην ευτυχισμένη τάξη. Κι εγώ ολότελα ξένος από το πνεύμα τούτο σε πείσμα της κοινής γνώμης ή και της δικής μου αποστροφής ανοίγω την πόρτα, βρίσκω μιαν εύκολη δικαιολογία, αρνούμαι να μπλεχτώ σε «εκείνη την ιλιγγιώδη εναλλαγή ανορεξίας και βουλιμίας (αμφότερες νευρωτικής φύσεως), που μας αδειάζει όλους, κουλτουριάρηδες και κανονικούς, μονίμως ζαλισμένους και σε στάση προσήλυτου μαχαλόμαγκα, όλο και μακρύτερα από τις ευγενείς φιλοδοξίες μας, σε κάποιο νυχτερινό άσυλο καταναγκαστικού ξεφαντώματος».

Με τη στάμπα του άκρατου εγωιστή λοιπόν παραμέρισα την έξοδο με τους φίλους (άραγε τι ευχές ανταλλάξαμε; Δύσκολο να θυμηθώ αλλά εύκολο να μαντέψω) και προσκάλεσα τον εαυτό μου τούτη τη μέρα γυρεύοντας κάτι αληθινό, κάτι που μόνο αυτός ήξερε. Ανάμεσα στην συνάφεια των πολλών και στο κλίμα που ονομάζουν γιορτινό χαμήλωσα τα φώτα κι άναψα τα περίφημα «καντηλάκια της μοναξιάς» κατά πώς θα έλεγε κι ο σπουδαίος Χρήστος Βακαλόπουλος. Με τούτο το ταπεινό φως κάθισα απέναντι από εμένα και ζήτησα από τον εαυτό μου μια ευχή ικανή να με γεμίσει για τις επόμενες τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες του χρόνου.

- Μιαν ευχή. Μιαν ευχή μόνο δώσε μου, τίποτε άλλο. Μια ευχή να χορτάσω από ελπίδα.

- Να σε πλουτίσει η νέα χρονιά από όμορφα πρόσωπα.

- Όμορφα πρόσωπα;

- Ναι, όμορφα πρόσωπα. Θυμάσαι την έκφραση του Ελύτη για τα μάτια που βλέπει τον αναπαρθενευμένο κόσμο;

- Κι έπειτα; Στα πρόσωπα; Η ομορφιά της ψυχής; Αυτό εννοείς;

- Μεγάλωσες πια. Δες τα πράγματα ξεκάθαρα. Άκουσέ με προσεχτικά. Αυτή είναι η ευχή μου για φέτος: Ανάμεσα στους τόσους περαστικούς από τη ζωή σου ξεχώρισε τους αναντικατάστατους. Αυτόν που συναντάς κι ομορφαίνει τη ζωή σου. Η πληρότητα κι η ποιότητα στη ζωή εξασφαλίζονται κάθε φορά που βρίσκεις αυτόν τον άλλον και τον βλέπεις και γεμίζει η καρδιά σου ομορφιά. Γεμίζει η καρδιά σου αγαλλίαση και δε σκέπτεσαι πώς θα του πάρεις κάτι, σκέπτεσαι μόνο τι θα του δώσεις. Δε φοβάσαι μήπως σε εκμεταλλευτεί εκείνος αλλά τρέμεις στο ενδεχόμενο να τον εκμεταλλευτείς εσύ. Αυτό σημαίνει όμορφος άνθρωπος, αναντικατάστατος.

- Πολύτιμος.

- Αναντικατάστατος, επιμένω…

Ευχαριστώντας τον εαυτό εκείνο που με ξέρει πιο καλά απ’ τον καθένα, σώπασα για λίγο προσπαθώντας να εννοήσω τον όμορφο άνθρωπο. Αλλού λοιπόν είναι η ουσία, αλλού, κι αυτό πια το ήξερα καλά. Έξω από αυτά που ζητάμε και δίνουμε ως ευχές τούτες τις μέρες ο πλούτος, το αληθινά σημαντικό, δεν κρύβεται σε ό,τι δίνεις και ό,τι παίρνεις σαν αντάλλαγμα. Αλίμονο. Κρύβεται στην παρουσία. Εκεί που μια απλή παρουσία, ένας ερχομός πληρώνει το κάθε τι με ομορφιά, εξαντλεί το νόημα των συμβάντων και γεμίζει τα πάντα με φως. Εκεί στα μυστικά, στα κρυφά είναι η ουσία. Ο Παράδεισος των σχέσεων χτίζεται με αμέτρητες ώρες μοναξιάς, μακριά από το συρφετό και τη συνάφεια των εύκολων συναναστροφών. Πριν δώσεις τον εαυτό σου, ανάγκη είναι να τον κάνεις αξιαγάπητο. Να γίνεις όμορφος για να μπορέσεις με τα όμορφα μάτια σου να δεις, με τα όμορφα χέρια σου να αγκαλιάσεις και με την όμορφη καρδιά σου να αγαπήσεις τους όμορφους ανθρώπους που τόσο αθόρυβα μα τόσο ουσιαστικά πλουτίζουν τη ζωή σου.

Καλή χρονιά… και να παραμένετε όμορφοι!
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Μετρώντας τον κόσμο αλλιώς

Ἐθισθεῖτε στὴν ἰδέα ὅτι ἡ πραγματικότητα εἶναι μία ὡραῖα γυναίκα πού σας προσφέρεται – καὶ δράσετε. Μὴ διστάσετε νὰ ἐκλάβετε τὰ μαλλιά της γιὰ σύννεφα ἢ τὴ λύπη της γιὰ σιγανόφωνο τραγούδι. Μόνον ἀκοῦτε καὶ χαϊδεύετε, χαϊδεύετε κι ἀκοῦτε. Δίνετε τὶς ἰδιότητες ποὺ ἀφοροῦν τὰ ἔμψυχα στὰ ἄψυχα ἢ τὰ ἁπτὰ στὰ νοητὰ καὶ τανάπαλι. Μὲ τὴν ἴδια ἐλευθερία ποὺ παρέχει τὸ ὄνειρο νὰ συνθέτει κομμάτια τῶν καθημερινῶν σας ἐντυπώσεων καὶ παλιὲς κρυφές σας ἐπιθυμίες. Ἡ πόρτα τότε μπορεῖ ν’ ἀνοίξει. Τὸ σύννεφο νὰ περάσει μέσα. Ὁπόταν, βέβαια, θὰ ρωτήσει ὁ ἄλλος: Καὶ τὸ κέρδος; Ποιὸ εἶναι; Ἀπάντηση: Ὅλα καὶ τίποτα. Εἶναι ἡ μυστικὴ κίνηση τῶν πραγμάτων, κάτι ποὺ διπλασιάζει τὴν ἱκανότητά σου ν’ ἀντιλαμβάνεσαι τὴ ζωὴ καὶ ποὺ ἀποτελεῖ μία πρόσβαση στὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας. Ἐπειδὴ – νὰ τὸ ποῦμε κι αὐτὸ - ἐλευθερία δὲν εἶναι νὰ κινεῖσαι ἀνεμπόδιστα στὸ πεδίο πού σου ἔχει δοθεῖ. Νὰ διευρύνεις αὐτὸ τὸ πεδίο, καὶ δὴ κατὰ τὴ διάσταση τῆς ἀναλογίας τῶν αἰσθήσεων, αὐτὸ εἶναι. Διαθέτοντας καινούριες μονάδες γιὰ τὴ μέτρηση τοῦ κόσμου.

Από τη «μέθοδο του άρα» του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος
Ολόκληρη η ανάρτηση...