Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Παντοτινές δεκαεφτά Ιουλίου

Τώρα πού ὁ νοῦς ἀπαγορεύεται καί οἱ ὧρες δέ γυρίζουν
Ἀπό κῆπο σέ κῆπο ἡ σκέψη μου
Δειλή σάν τριανταφυλλιά πρωτάρα
Ποῦ ἁρπάζεται ἀπ' τά κάγκελα
Δοκιμάζει ἀπαρχῆς ν' ἁρμόσει πάλι
Μέ σταγόνων σφῆνες λαμπερῶν
Τά παμπάλαια πράσινα καί τά χρυσά κεῖνα πού μέσα μας
Ἔχουν παντοτινές δεκαεφτά Ἰουλίου
Ν' ἀκουστεῖ καί πάλι τῆς Ἁγίας Μαρίνας τό νερό στίς πέτρες
Ὁ ὕπνος πού μυρίζει ζευγάρι ἀγκαλιασμένο
Ἡ φωνή
            μία φωνή σάν τῆς Μητέρας
Καί ξανά ξυπόλυτη νά βγεῖ νά περπατήσει
Πάνω στίς πλάκες τοῦ Μεσολογγιοῦ ἡ Ἐλευθερία
Ἔτσι καθώς τήν ἐχαιρέτησε γιά λόγου μας -καλή του ἡ ὥρα-
Ὁ ποιητής καί κάναμε ἀπό τότε Ἀνάστα

Από τους «Προσανατολισμούς» του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος
Ολόκληρη η ανάρτηση...