Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Τα Χριστούγεννα ως έκπληξη

Τέλη Οκτώβρη, τα πρώτα Χριστουγεννιάτικα δέντρα κάνουν δειλά την εμφάνισή τους, οι διαφημίσεις βομβαρδίζουν τις τηλεοράσεις και τις βιτρίνες, τα μικρά παιδιά αρχίζουν και ονειρεύονται παιχνίδια από νονούς σε μεγαλοκαταστήματα . Η 28η Οκτωβρίου μπερδεύεται σκηνικά και αντί για φαντάρους στη χιονισμένη Πίνδο βλέπουμε Άι Βασίληδες να γλιστράνε από χιονισμένες πλαγιές με έλκηθρα. Το ίδιο και στην επέτειο του Πολυτεχνείου μόνο που στη θέση των φοιτητών παρουσιάζονται αλλόφρονες μπόμπιρες που σπάνε βιτρίνες καταστημάτων για να διεκδικήσουν το παιχνίδι που με τόση επιμέλεια τους έδειχνε η τηλεόραση.

Ο Δεκέμβρης είναι κατεξοχήν γιορτινός μήνας. Τα ψώνια στα μαγαζιά δίνουν και παίρνουν, οι στολισμοί των δρόμων, των σπιτιών και των καταστημάτων συναγωνίζονται σε επίδειξη, σε φαντασία, σε λάμψη. Όλα πουλάνε, όλα πουλιούνται, όλα μεγεθύνονται, όλα τραβάνε τη προσοχή μας, όλα που είναι όμορφα βρίσκονται κάπου έξω από εμάς. Κι ανάμεσα στα τόσα ψώνια, στις τόσες διαφημίσεις, στα τόσα προσποιητά χαμόγελα και τις τυποποιημένες ευχές, στις προσφορές των καταστημάτων και στην εμπορευματοποίηση των συναισθημάτων μας, γεννιέται ο Χριστός.

Τόσους μήνες, τόσες μέρες προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε τι; Να υποδεχθούμε ποιον; Στολίσαμε το σπίτι, ο δήμαρχος έκανε το ίδιο και στην πόλη, αγοράσαμε παιχνίδια και ρούχα, δώσαμε 20 ευρώ στον τηλεοπτικό τηλεμαραθώνιο αγάπης, στείλαμε ευχετήριες κάρτες, δουλέψαμε ημιαργία, κανονίσαμε ταξιδάκι στη χιονισμένη Αράχωβα (ελέω οικονομικής κρίσης γιατί θα πηγαίναμε Πράγα), τα ετοιμάσαμε όλα, είμαστε όλοι χαρούμενοι, πολύ χαρούμενοι, επιφανειακά πλαστά χαρούμενοι... μα τι στο καλό; Γεννήθηκε ο Χριστός.

Ε και; Άλλαξε κανείς; Βελτιώθηκε η ζωή κάποιου; Τι κι αν γεννήθηκε ο Χριστός; Προσέξτε καλά! Εάν τόσο καιρό προετοιμαζόμασταν απλά για να γιορτάσουμε μια περίοδο εορταστική σαν όλες τις άλλες τότε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Αν η λάμψη των Χριστουγέννων φώτισε μόνο τα ηλεκτρικά λαμπιόνια του δέντρου μας, αν η ενανθρώπηση του Θεού δεν έφερε καμία προσωπική θεογέννεση στην καρδιά του καθενός μας, τότε η ιστορία είναι χαμένη. Βρέχει αθανασία, βρέχει πλούτο, βρέχει πληρότητα, βρέχει θέωση κι εμείς μέσα σε όλη αυτή την πλημμύρα των θείων δωρημάτων κρατάμε ομπρέλα.

Στεκόμαστε ασφαλισμένοι στην γλυκύτητα των μελομακάρονων, στις τυποποιημένες ευχές για καλές γιορτές βουτηγμένες στους φαντασμαγορικούς στολισμούς και στα επιδεικτικά νέα εμπορεύματά μας. Το ρεβεγιόν ορίζεται μεγαλοπρεπές. Κανείς μας δεν επιτρέπεται, δεν έχει δικαίωμα να είναι μόνος του αυτές τις μέρες. Είναι Χριστούγεννα. Όποιος δεν γιορτάζει όπως του χτυπάνε το ταμπούρλο, δεν ξέρει να χορεύει γιορτινά.

Η γέννηση του Χριστού αποτελεί μια αρχή. Εμείς την κάναμε ένα τέρμα. Κοιτάξτε τι γίνεται στα μαιευτήρια. Οι άνθρωποι μήνες πριν προετοιμάζονται για τη γέννηση του παιδιού τους. Η χαρά τους όμως ιδρύεται όταν αυτό γεννιέται. Οι προετοιμασίες αποκτούν ελάχιστη σημασία μπρος στο θαύμα της γέννησης ενός παιδιού που πλέον αλλάζει την ιστορία των γονιών του. Εμείς πολύ καιρό πριν περιμένουμε με ανυπόμονη χαρά τα Χριστούγεννα μα μόλις γεννηθεί ο Χριστός η χαρά μας παύει. Δεν έχει κίνητρα για άλλες αγορές, για άλλη επίδειξη και φυγή. Κάναμε τη γέννηση του Χριστού ένα τέρμα γιατί αντίθετα με τους γονείς στα μαιευτήρια , δεν νιώσαμε ποτέ τον Χριστό δικό μας παιδί. Μας αρκούσε η προσμονή...

Η Εκκλησία κάθε χρόνο μας θυμίζει το ξεχείλισμα της θείας αγάπης μέσω της ενανθρώπησης, την πρόσκληση να οικειωθούμε αυτή την πραγματικότητα όλοι μας μέσα από μια μυστηριακή ζωή, να διδαχτούμε τι σημαίνει ταπείνωση, υπακοή, αγάπη, έρωτας κι εμπιστοσύνη. Εμείς από τη πλευρά μας θεωρούμε μύθευμα να γίνει ένας άνθρωπος σκουλήκι όπως ένας Θεός άνθρωπος. Στην πράξη δε γίνεται, είναι μύθος. Κλείστε τα αυτιά σας. Άνθρωποι σκουλήκια δεν υπάρχουν, δε θα υπάρξουν ποτέ. Γελάμε με όρους όπως ταπείνωση ή θυσία κι εμπιστοσύνη. Δεν είναι για εμάς αυτά. Να τα ζήσουν όσοι βαριούνται τη ζωή τους, εμείς την αγαπάμε πολύ για να υπακούμε σε κάθε κερατά, να εμπιστευόμαστε τον διπλανό μας, να δίνουμε λίγο από το είναι μας. Όχι, αυτά είναι για παιδάκια. Για μικρά ανόητα παιδάκια. Κι εμείς είμαστε Θεοί, όχι ανθρωπάκια. Όχι, ένας Θεός δε γίνεται άνθρωπος, είναι μύθος. Άνθρωποι θεοί υπάρχουν, όχι Θεοί που γίνονται άνθρωποι. Ανοησίες, ψέμματα , κλείστε τα αυτιά σας...

Και κάπως έτσι όταν χαμηλώσουν τα λαμπερά φώτα και οι αδιάφορες εορταστικές μας εκδηλώσεις γυροφέρουν τη ματαιόδοξη ανησυχία μας σε παρουσίες ή λόγια ανθρώπων που δεν θυσιάστηκαν ποτέ για εμάς, αυτό είναι φυσιολογικό... ανοίξτε τα αυτιά σας, ο μικρός Χριστός θα υπάρχει μέσα από μια Γέννηση ως ιστορική παρουσία. Μια ιστορική παρουσία έτοιμη να ανατινάξει με τη χωρητικότητα των δωρεών της όλη τη βολεμένη απάτη της εμπορευματοποιημένα χαρούμενης ζωούλας μας.

Εδώ γεννήθηκε ο Χριστός κι εμείς τρέχουμε να στολιστούμε στα Marks & Spenser, να αγοράσουμε παιχνίδια από τα Jumbo, να ψωνίσουμε στολίδια από το Mall και να αγοράσουμε ταξιδιωτικά εισιτήρια. Θέλουμε πολλά για να είμαστε χαρούμενοι. Ο μικρός όμως που σήμερα γεννήθηκε για εμάς, θέλει μόνο ένα πράγμα όχι για τον εαυτό του, μα για να κάνει εμάς χαρούμενους. Κι όμως σ’ αυτή την καρδιά λίγος χώρος, αληθινός χώρος φάτνης δε θα βρεθεί και φέτος. Είναι βλέπεις που η καρδιά μας από συνήθεια χρόνων και φέτος θα διασκεδάσει με τα αποφάγια της τηλεοπτικής εμπορικής ευτυχίας.

Ο Χριστός γεννήθηκε για να αλλάξει την ιστορία του κόσμου όλου. Άλλαξες; Άλλαξα; Αλλάξαμε; Τι όμορφα που θα ήταν αντί για αυτό τον προγραμματισμένο εμπορικό σχεδιασμό μιας φαντασμαγορικής φιέστας στις 25 Δεκέμβρη να ζούσαμε κάθε χρόνο όλοι μας τα Χριστούγεννα ως μια όμορφη, συγκλονιστική και μοιραία έκπληξη!

Το Υπουργείο ονείρων εύχεται χαρούμενα κι αληθινά Χριστούγεννα σε όλους! Στην καρδιά μας...
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Μοιρολόι για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας

Ποίηση Φ.Γ. Λόρκα, Μουσική Μ. Ξαρχάκος, Αφήγηση Μ. Κατράκης Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Οι τοίχοι της θέλησης

Οι ψηλοί τοίχοι που ορθώνονται μπροστά μας υπάρχουν μόνο για να μας δείχνουν πόσο πολύ θέλουμε κάτι.

Από το βιβλίο "Η τελευταία διάλεξη" του Ράντυ Πάους, μεταφρασμένο στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη Ολόκληρη η ανάρτηση...

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Κούνα το κόσκινο

Στη ζωή του καθενός έρχονται κάποιες στιγμές που ο Θεός επιτρέπει ένα μικρό, ανεπαίσθητο φύσημα στις σχέσεις των ανθρώπων. Άλλοι βλέπουν τις φιλίες, τους έρωτες, τις σχέσεις που χρόνια τώρα είχαν θεμελιώσει να γκρεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα. Στεναχωριούνται, πενθούν, λυπούνται που με τόσο άδικο τρόπο οι άνθρωποι που κάποτε τους ενέπνευσαν, οι άνθρωποι που τους υπόσχονταν αιώνιο δέσιμο, με ένα απλό, ανεπαίσθητο φύσημα, μια ασήμαντη αφορμή χάθηκαν από τη ζωή τους.

Ο Θεός όμως είναι σοφός και έτσι δρα. Η σχέση που θα χαθεί στο ελάχιστο φύσημα των εκάστοτε συνθηκών, δεν θα άντεχε σε μεγαλύτερους κλυδωνισμούς, ίσως πιο σοβαρούς και πιο καθοριστικούς για τις ζωές των ανθρώπων. Αν λοιπόν ο σεισμός ήταν μεγαλύτερος στα αλλοτινά παλάτια των ανθρώπινων δεσμών δεν θα βρίσκονταν τώρα παρά μόνο ερείπια.

Γιατί οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να λυπούμαστε με τις ευλογίες; Γιατί δηλαδή να μη δούμε σαν θείο δώρο αυτή τη στροφή της προσωπικής μας ιστορίας που φανερώνει την αλήθεια και την ποιότητα των μεταξύ μας σχέσεων; Ποιος είναι αυτός που μένει, ποιος φεύγει, πώς και γιατί από δίπλα σου; Ο δρόμος είναι ούτως ή άλλος δύσβατος και στενός. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζεις ποιους έχεις αληθινά συνοδοιπόρους. Το κοινό μέλλον είναι αυτό που ενώνει. Το παρελθόν, όσο καλό κι αν ήταν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανάμνηση, ένα όνομα, λίγη γλύκα ή κάμποση πίκρα κι ως εκεί.

Οι άνθρωποι όμως που εξακολουθούν να είναι δίπλα μας, να ματώνουν και να χαίρονται μαζί μας είναι οι άνθρωποι που γίνονται παρουσία. Μας αλλάζουν, τους αλλάζουμε, συνάπτουμε αληθινές σχέσεις μαζί τους, διαμορφώνουμε τη προσωπικότητά μας και στο μέτρο που συνάπτουμε σχέση μαζί τους πιστοποιούμε το γεγονός της ζωής.

Είναι λοιπόν καλύτερο, στο Φθινόπωρο της ζωής μας, να μη θλιβόμαστε που τα δέντρα των σχέσεών μας φυλλορροούν. Αν δεν γίνει αυτό τον Χειμώνα δεν θα έχουμε κανέναν να χρειαστούμε τη ζέστη του, το Καλοκαίρι κανέναν να χαρούμε τις ολόφωτες μέρες και την Άνοιξη κανέναν να ανθίσει στη ζωή μας.

Ίσως όλη η αποτυχία των ανθρώπινων σχέσεων να μην είναι τίποτε άλλο παρά η αδυναμία μας να αντιληφθούμε έγκαιρα και να ορίσουμε τα αναντικατάστατα για τη ζωή μας πρόσωπα. Σκεφτείτε το καλά: Ποιον αν χάνατε από τη ζωή σας, αυτή θα φτώχαινε επειδή με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσατε να αναπληρώσετε την ιδιαίτερη του παρουσία; Όχι κάτι σαν κι αυτόν. Αν χάνατε αυτόν και μόνο. Γονιός; Παιδί; Σύντροφος ή φίλος; Σίγουρα όλοι θα βρούμε έναν ή πολλούς, τέτοιους αναντικατάστατους, πολύτιμους ανθρώπους που ως τώρα φωτίζουν τη ζωή μας ή που η απουσία τους τη κάνει πιο σκοτεινή.

Για όλους τους άλλους χρειάζεται μια αλήθεια που να τους επιστρέφει το συναίσθημα που δίνουν ή δεν δίνουν. Και νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερο κολαστήριο από αυτό. Άνθρωποι δηλαδή που δεν ξέρουν να αγαπάνε παρά μόνο ως την ασφάλεια της ματαιόδοξης εγωκεντρικότητάς τους δεν θα ερωτευτούν, δε θα συντριβούν από αγάπη ή απώλεια, δεν θα ολοκληρωθούν στην αμοιβαιότητα καμιάς σχέσης, δεν θα μάθουν ποτέ να εμπιστεύονται και να χτίζουν τον κόσμο από την αρχή.

Τα πράγματα ευτυχώς είναι πολύ απλά. Όσοι αγαπάτε τον εαυτό σας και όλους τους ανθρώπους που έχετε δίπλα σας πάρτε το κόσκινο της αλήθειας και κουνήστε το. Έτσι θα ξεχωρίσει το χρυσάφι απ’ το μπακίρι. Όσοι μείνουν θα είναι για εσάς αναντικατάστατοι κι αυτό σημαίνει για τον καθένα πολλά. Όσοι χαθούν, είναι καλό γιατί και το δικό τους δρόμο θα ακολουθήσουν με μεγαλύτερη συνέπεια κι εσάς θα πάψουν να κοροϊδεύουν. Να εύχεσαι μόνο σε τούτο το κούνημα να μη χάσεις τη καρδιά σου στα χέρια ανθρώπων που τους την πρόσφερες ολάκερη. Όλα τα άλλα είναι ευλογία...
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Για επετείους και καταστροφές

Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητος. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν: την αυθάδεια σαν δικαίωμα, την παρανομία ως Ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα, και την αναρχία ως Ευδαιμονία.

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά από τον Πανηγυρικό του Ισοκράτη Ολόκληρη η ανάρτηση...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Το ρολόι

Τὸ ρολόι πού μᾶς ἀφορᾶ δὲ εἶναι αὐτὸ ποὺ καταμετρᾶ τὶς ὦρες ἀλλὰ ποὺ κατανέμει τὸ μέρος τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἀφθαρσίας τῶν πραγμάτων ὅπου, ἔτσι κι ἀλλιῶς, μετέχουμε, ὅπως μετέχουμε στὴ νεότητα ἢ στὸ γῆρας. Ἴσως γι’ αὐτὸ ἐμένα ὁ θάνατος μὲ τρόμαζε ἀνέκαθεν λιγότερο ἀπὸ τὴν ἀρρώστια˙ κι ἕνα τρυφερὸ σῶμα μὲ θάμπωνε περισσότερο ἀπὸ τὸ πιὸ τρυφερὸ συναίσθημα.

Από τον «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος
Ολόκληρη η ανάρτηση...