Οικονομική ή πολιτική κρίση;

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.

Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα 27-4-201

Πηγή: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24020 Ολόκληρη η ανάρτηση...

Κονιάκ μηδέν αστέρων

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πείρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωΐας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποῦ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.

Από το «Χαῖρε ποτέ» της Κικής Δημουλά, εκδόσεις Ίκαρος


Η Κική Δημουλά γράφει το Κονιάκ Μηδέν Αστέρων όταν ο άντρας της, ο Άθως Δημουλάς, έχει πεθάνει. Μια φωτογραφία των δυο τους από τον καιρό της νιότης τους σε κάποια παραλία, ενεργοποιεί τις αναμνήσεις της. Η ζωή σε υποκατάστατο επανέρχεται μπροστά της. Όμως το δυνατό κονιάκ, το ποτό του μνημοσύνου, έχει πια ξεθυμάνει. Είναι πια μηδέν αστέρων.

Πολλές φορές εκτιμούμε τη ζωή που έχουμε γύρω μας όταν είναι πολύ αργά. Όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λείπει. Ο αποχωρισμός αυτός για την Δημουλά είναι οριστικός. Ο άντρας της δεν θα επιστρέψει ποτέ. Είναι ήδη αλλού. Αυτή όμως συνεχίζει να ζει. Ζει; Τι, πώς και με ποιους ζει;

Η ζωή δεν είναι πολλά περισσότερα από τις σχέσεις που έχουμε με τους ανθρώπους. Κι όταν αυτοί οι άνθρωποι λείψουν, η ζωή μετριέται αλλιώς. Αλλάζει η ποιότητά της. Τα δάκρυα, η νοσταλγία, ο πόνος, ο αβάσταχτος συχνά, τι να κρατήσουν; «Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει -έχει μεγάλη πείρα ο χαμός». Το μάθημα στο δίνει ακριβώς η εμπειρία της απουσίας του άλλου, της μη σχέσης μαζί του. Η ανάμνηση, η φωτογραφία ή κάποιες εικόνες μαζί του είναι μια ασπιρίνη και μόνο. Δεν είναι όμως, δεν μπορεί να είναι, ζωή.

Έχει πλέον έρθει το δραματικά σε όλα ανώφελο. «Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου. Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωΐας σε ό,τι έχει πεθάνει». Να ακούς τα λόγια, τις συμβουλές των άλλων, να ξεγελιέσαι κοιτώντας φωτογραφίες, να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου τριγυρνώντας στις γειτονιές της μνήμης. Όμως ο άλλος είναι εκτός της ζωής σου. Είναι τραγικά αλλού. Έχει μεταφέρει όλες τις λεπτομέρειες που ζήσατε μαζί, σε έναν άλλον χώρο.

Έχει ήδη μαζί του τις αναμνήσεις από εκείνη τη φωτογραφία «ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι» στην παραλία τον καιρό της νιότης, το καθημερινό μεγάλωμά του, την έκπληξη ή την απογοήτευσή του, τον τρόπο που υπήρχε δίπλα σου, τον τρόπο που γερνούσατε μαζί.

Ανάμεσα στα μεγάλα μυστήρια του κόσμου ετούτου, υπάρχει ένας χρόνος κοινός που ο ένας ζει για τον άλλον. Σε ένα τέτοιο θαύμα μπορεί να χωρέσουν δυο ζωές. Μπορεί να αισθανθείς για λίγο το αναντικατάστατο και το αναπότρεπτο στη ζωή σου. Να νιώσεις πως ζεις μαζί με έναν άνθρωπο, πως πια δεν είσαι μόνος, δεν θα είσαι, δεν θα επιτρέψει να είσαι ποτέ πια μόνος.

Ώσπου έρχεται ο θάνατος, η απουσία, το αναπόφευκτο χώρισμα. Τότε ακριβώς αντιλαμβάνεσαι τι σημασία έχει ο θάνατος. Πόσο είναι ένα προνόμιο για όσους έζησαν αληθινά. Αν κι εσύ μοιράστηκες αυτή τη συμπόρευση ως την άκρη του σύμπαντος μαζί με έναν άνθρωπο, δεν θα ψάχνεις για δικαιολογίες ή παρηγοριές ανέξοδες. Δεν θα ψάχνεις πουθενά τη ζωή, γιατί την έζησες και σιχαίνεσαι τα υποκατάστατα.

Έκτοτε τη ζωή αυτή την κουβαλάς μέσα σου, όχι στα όρια μιας φωτογραφίας ή μιας ανάμνησης. Την κουβαλάς κάθε στιγμή μέσα σου, γιατί μόνο εκεί με τον τρόπο που έμαθες, δεν υπάρχουν όρια. Όπως ακριβώς και στη μεγάλη θάλασσα. Στον δίχως κανόνες κόσμο. Γιατί μόνο εκεί, όπως όταν ήταν μαζί σου «και πού δεν ήταν τότε θάλασσα». Ολόκληρη η ανάρτηση...

Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου

Σιχαίνομαι τὴ φρονιμάδα σου. Ἂν μποροῦσα νὰ καταστρέψω μόνος μου τὸ κράτος τὸ Ἑλληνικὸ θὰ τὸ ἔκανα ἀμέσως.

Τί χρησιμεύει ἕνα κράτος Ἑλληνικὸ ποὺ ἀντὶ κάθε ἄλλη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ διορίζει προξένους στὴν Ἀνατολὴ καὶ πρέσβεις στὴ Δύση καὶ τοὺς ξεπροβαδίζει μὲ τὴν μονάκριβη εὐχὴ καὶ ὁδηγία "προσέχετε νὰ μὴν γεννᾶτε ζητήματα";

Ἂν τὸ κράτος δὲν νοιώθει τί μπορεῖ καὶ τί πρέπει νὰ κάνει, δὲν ἀξίζει νὰ ζεῖ. Ἔχουμε δυνάμεις ἀμέρητες καὶ στὴν Μακεδονία καὶ στὴν Θράκη καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἀνατολή. Καὶ ἂν τὸ κράτος δὲν τὶς ξέρει, δὲν θὰ πεῖ πὼς πρέπει νὰ μὴν τὶς ξέρω καὶ ἐγώ. Καὶ ἂν τὸ κράτος τὶς ἀφήνει κρυμμένες ἢ σκόρπιες καὶ δὲν θέλει νὰ τὶς περιμαζέψει, δὲν εἶναι λόγος νὰ μὴν τὶς περιμαζέψω ἐγώ, ἢ τουλάχιστον νὰ προσπαθήσω.

Ναὶ ἐσὺ θὰ σώσεις τὸ ρωμέικο, ὢ φρόνιμε. Ὁ καθένας πρέπει νὰ ξέρει ὅτι σὲ αὐτὸν ἔλαχε νὰ σώσει τὸ ἔθνος του, ἔτσι θὰ προσπαθήσουν πολλοὶ καὶ θὰ τὸ σώσει ὅποιος μπορέσει. Καὶ ἀλήθεια νὰ ἦταν πὼς οὔτε ἕναν Ἕλληνα δὲν βρίσκεις στὴν Μακεδονία, πρέπει νὰ εἶναι Ἑλληνικὴ ἡ Μακεδονία. Ἄλλα κράτη ἁρπάζουν πολιτεῖες καὶ χῶρες καὶ ἐμεῖς, καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι δικά μας, καὶ ἐκεῖνα δὲν κρατοῦμε. Σκιαζόμαστε μὴν μᾶς ποῦν οἱ Εὐρωπαῖοι πὼς δὲν εἶναι δικά μας. Μὲ ντροπή μας μεγάλη καὶ δειλά-δειλὰ ξεστομίζουμε πῶς ἔχουμε κάποια ἐπιρροὴ στὴν Μακεδονία , γιατί τί θὰ πεῖ ἡ κοινὴ γνώμη ἄν μας ἀκούσει; Ἀφοῦ οἱ Βούλγαροι τὴν ἔχουν στὸ μάτι τὴν Μακεδονία καὶ φωνάζουν καὶ τὴν θέλουν δική τους, ταιριάζει νὰ μὴν τὴν θέλουμε ἐμεῖς;

Δὲν μὲ μέλει ἂν βάλω σὲ δύσκολη θέση τὴν κυβέρνηση, μία κυβέρνηση ποὺ δὲν τὴν σέβομαι, δὲν εἶμαι καμωμένος γιὰ τὴν κυβέρνηση ή γιὰ τὸ κράτος, ἔγινα γιὰ τὸ ἔθνος, καὶ τὸ ξέρω ἐπειδὴ γι' αὐτὸ ἴσα-ἴσα πονῶ.

Γιὰ τὴν κυβέρνησή μου ἔρχεται σιχαμὸς καὶ καταφρόνια, ἅμα συλλογίζομαι τὴν κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω καὶ μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω καὶ ἀνθοβολῶ ἅμα νοιώθω τὸν Ἑλληνισμό. Σὲ ὅποια γωνιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἂν βρεθῶ, θὰ πασχίζω πάντα νὰ δυναμώνω, νὰ ξυπνῶ, νὰ ζωντανεύω τὴν ψυχή του, καὶ ἂς γίνει ὅ,τι γίνει.

Ξυπνῶ κάθε ὕπνο, κεντρίζω κάθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω κάθε σπίθα κρυμμένη καὶ ἀνάβω κάθε φωτιὰ σβησμένη, βγάζω κάθε πνοὴ κουρασμένη καὶ παίζω κάθε χορδὴ σιωπηλή.
Ξυπνῶ, ξυπνῶ, ξυπνῶ.

Από το «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ» του Ίωνα Δραγούμη, εκδόσεις Σταμούλη
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Κορυφές

Ὅσα βουνὰ κι ἂν ἀνεβεῖτε,
ἀπ' τὶς κορφὲς τοὺς θ’ ἀγναντεύετε ἄλλες κορφές,
ψηλότερες, μίαν ἄλλη πλάση ξελογιάστρα
καὶ στὴν κορφὴ σὰ φτάστε τὴν κατάψηλη
πάλε θὰ καταλάβετε πὼς βρίσκεστε
σὰν πρῶτα κάτου ἀπ' ὅλα τ' ἂστρα

Από τον «Δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά, εκδ. Μπίρη
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Δε γιατρεύεται τούτη η ομορφιά

Δεν ξεχωρίζω πια τον ερχομό σου από την άνοιξη
Το βάδισμά σου απ' το άνοιγμα των λουλουδιών
Τη νιότη από το χαμόγελό σου.
Δεν ξεχωρίζω το κορμί σου απ' των περιβολιών το θρόισμα
Την αφή σου απ' την αφή όλου του κόσμου
Τη γεύση σου απ' τη γεύση των τρικυμισμένων μυστικών.
Δεν ξεχωρίζω πια τα μάτια σου
Μάτια; Ουρανός; Θάλασσα; Αστέρια;
- δεν ξεχωρίζω πια
Εσπαταλήθηκες πολύ μες στη ζωή μου.
[...] Πάθος ανθρώπινο
Δε γιατρεύεται τούτη η ομορφιά
Λουσμένη σε πληγές και ηφαίστεια.
Άνοιξη, άνοιξη!.κι αχ, δε γιατρεύεται
Τούτη η ελπίδα της ζωής, η ελπίδα της αγάπης.

Από την "Ψυχοστασία" του Βύρωνα Λεοντάρη, εκδ. Ύψιλον Ολόκληρη η ανάρτηση...

Η προσευχή του ακροβάτη

Κύριε, είναι ώρα
να βοηθήσεις μια ψυχή
δρόμο να βρει τώρα
η ζωή μου η ρηχή.

Δεν μπορώ να ζω αντίθετα
με Σένα, κι όπου σταθώ
μ' άγνωστους ρυθμούς κι επίθετα
βοήθεια Σου ζητώ.

Κύριε, δως μου θάρρος
το σκοινί να μην κοπεί
θέλω να 'μαι φάρος
που φωτίζει τη σιωπή.

Θέλω να πετάξω ελεύθερα
πιο πέρα κι απ' το κενό
πράγματα μικρά και δεύτερα
δεν ξέρω ν' αγαπώ.

Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω δικό μου Θεό.
Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω καινούργιο Θεό.

Αγαθή Δημητρούκα (Δίσκος: Αντικατοπτρισμοί, 1993, Σείριος)

Η παραπάνω προσευχή ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά από την Αλίκη Καγιαλόγλου σε μουσική του μεγάλου Μ. Χατζιδάκι. Είναι η προσευχή ενός ακροβάτη, ενός ανθρώπου ιδιαίτερου που ζει ανάμεσά μας κι όμως τόσο μακριά από τις δικές μας φιλειρηνικές ζωές. Είναι πρώτα μια προσευχή, μια έκρηξη απελευθέρωσης, μια έκκληση για εμπειρική επαφή με την αλήθεια και τη γνησιότητα των αισθημάτων και των πράξεών μας.

Τον Θεό όλοι εμείς, πλην του ακροβάτη, τον χάσαμε. Πιθανότατα σε λίγες ώρες θα αναστηθεί ένας άλλος Θεός. Ένας Θεός των παπάδων, των γιαγιάδων ή των οπισθοδρομικών. Ένας Θεός από τον οποίο δεν έχουμε να ζητήσουμε τίποτα γιατί απλούστατα όλα περνάνε από τα δικά μας χέρια και μοναδικοί δημιουργοί της μοίρας μας είμαστε εμείς. Δεν έχουμε ευκαιρία να ξεφτιλιστούμε μπροστά στις αποτυχίες μας γιατί χρόνια χτίζουμε μιας καθώς πρέπει εικόνα που κανένας άστοχος χειρισμός δεν έχει δικαίωμα να χαλάσει. Για όλους είμαστε ένα πανέμορφο είδωλο που βλέπουν όσα θέλουν να δουν ενώ για τον εαυτό μας παραμένουμε ένας καθρέφτης μπροστά από τον οποίο κάθε μέρα, σαν τη μάγισσα του παραμυθιού, ρωτάμε εάν πρέπει, αν πρέπει να υπάρχει άλλος πιο όμορφος, πιο ευτυχισμένος, πιο καταξιωμένος άνθρωπος από εμάς.

Ο ακροβάτης προσεύχεται επειδή πρώτα ταπεινώνεται. Ζητά γιατί αναγνωρίζει την ανεπάρκειά του. Ζητά μια νέα αρχή γιατί με τις δικές του δυνάμεις η ζωή κατάντησε ρηχή. Αυτό όμως δεν τον πτοεί. Προσέξτε τι όμορφο στίχο χρησιμοποιεί η Α. Δημητρούκα για να δηλώσει την απομάκρυνση από ό,τι και όποιον αγαπήσαμε. «Δεν μπορώ να ζω αντίθετα με Σένα, κι όπου σταθώ μ' άγνωστους ρυθμούς κι επίθετα βοήθεια Σου ζητώ». Όποιος βαθιά αγάπησε στη ζωή δεν μπορεί να ζει αντίθετα με τον αγαπημένο του. Δεν μπορεί να μένει αδιάφορος ή ξένος, δεν μπορεί να κοροϊδεύει ή να αυταπατάται, δε μπορεί να θέλει άλλα και να πράττει διαφορετικά. Εκτός κι αν δεν αγάπησε κι έτσι νόμισε.

Ο ακροβάτης προχωρά με πιο μεγάλα βήματα. Προσεύχεται για θάρρος, να μη κοπεί το σχοινί, να μη χάσει την επαφή με ό,τι αγάπησε και τον τροφοδοτεί, έστω και σαν ανάμνηση. Αυτή την ομορφιά που έζησε και δε θέλει να την απωλέσει από τη ζωή του, αυτόν τον διαφορετικό τρόπο θέασης της πραγματικότητας θέλει να κάνει φάρο που να φωτίσει τη σιωπή. Να εξαγιάσει δηλαδή όλα τα εκατομμύρια στιγμών που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο δεν ήταν μαζί με αυτό που αγαπούσε.

Αυτό το βήμα βέβαια θέλει θάρρος. Θέλει πρώτα εμπιστοσύνη και διάθεση υπέρβασης από μια πραγματικότητα μίζερη κι ανέραστη. Θέλει το ... άλμα στο κενό. Τι όμορφος στίχος: «Θέλω να πετάξω ελεύθερα πιο πέρα κι απ' το κενό πράγματα μικρά και δεύτερα δεν ξέρω ν' αγαπώ». Για τον ακροβάτη αυτό το άλμα θα είναι το πιο όμορφο μα και το πιο δύσκολο απ’ όσα έχει έως τώρα δοκιμάσει. Αυτό όμως θέλει και αυτό τον καταξιώνει. Πώς να ζει με τις συνήθειες, τα βολέματα, τις σαχλοϋποχωρήσεις και τους κούφιους χαρακτηρισμούς που καθημερινά χρησιμοποιούμε όλοι για να κάνουμε τη ζωή μας, σαν των άλλων, φορτική για τον εαυτό μας; Για την αγωνία του ακροβάτη αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.

Πόσοι από εμάς συνηθίσαμε να ζούμε και να αγαπάμε πράγματα «μικρά και δεύτερα» επειδή δεν είχαμε την τόλμη και την όρεξη να κυνηγήσουμε το ανεπανόρθωτα όμορφο στη ζωή μας; Με τι ευκολία συμβιβαζόμαστε με υποκατάστατα κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας για όλα εκείνα τα θαύματα που αφήσαμε να γλιστρήσουν από τα χέρια μας; Και εν τέλει, τι μας φταίνε όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που καταλαμβάνουν θέση «μπαλώματος» στη ζωή μας; Γιατί λέμε πως τους αγαπάμε αφού πέρα από τον εαυτό μας, πλέον δεν έχουμε χώρο για κανέναν άλλον να μοιραστούμε το παν; Μια δυο φορές στη ζωή του καθενός μας κι ύστερα το ψέμα. Το ολοκληρωτικά ισοπεδωτικό προς τους εαυτούς μας και τους άλλους ψέμα.

Η προσευχή του ακροβάτη ολοκληρώνεται με την αναζήτηση του νέου Θεού. Ο συλλογισμός είναι αληθινά σοφός. «Είμαι ακροβάτης και γυρεύω δικό μου Θεό. Είμαι ακροβάτης και γυρεύω καινούριο Θεό». Για να τον βρεις πρέπει να πάψεις να νομίσεις πως είσαι εσύ ο Θεός. Είσαι σαν, δεν είσαι Θεός. Και το πιο σημαντικό είναι πως για να βρεις αυτό το νέο Θεό πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Δέστε το και στη πραγματικότητά μας. Τα μεγαλύτερα ερωτήματα συνήθως τα βάζουμε στον εαυτό μας όταν κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πεθάνει. Εκεί ανακαλύπτεις, δραματικά μεν φωτεινά δε, το νόημα της ύπαρξης. Έτσι κι εμείς ας εκμεταλλευτούμε το νόημα αυτών των ημερών για να μεταφερθούμε μέσα από ένα δικό μας θάνατο σε μια δική μας Ανάσταση. Αρκεί να σκεφτούμε για λίγο τη σχέση των λέξεων: θάνατος, σωτηρία, ανάσταση, αγάπη, Θεός. Όταν τους δώσουμε το αληθινό τους νόημα θα μπορέσουμε να ζήσουμε την ελπίδα που κραυγαλέα ζητά ο ακροβάτης.

Ένα άλμα στο «κενό» είναι η πρώτη για την Ανάστασή μας κίνηση... Ολόκληρη η ανάρτηση...