Ρήμα το σκοτεινόν

Ἄχ… Δέν ὑποψιαστήκαμε ποτέ πόσο ὑπονομευμένη ἀπό θεότητα εἶναι
η γῆ• τί χρυσός ρόδου ἀέναού της χρειάζεται ν' ἀντισταθμίζει
τό κενό πού ἀφήνουμε, ὅμηροι ὅλοι ἐμεῖς μίας ἄλλης διάρκειας
ποῦ ἡ σκιά τοῦ νοῦ μας ἀποκρύπτει. Ἄς εἶναι…
Φίλε σύ πού ἀκοῦς, ἀκοῦς τῆς εὐωδιᾶς τῶν κίτρων
τίς μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τίς γωνιές τοῦ κήπου ὅπου
Ἐναποθέτει τά νεογνά τοῦ δειλινός ὁ ἀέρας; Ὀνειρεύτηκες
ποτέ σου ἕνα καλοκαίρι ἀπέραντο πού νά τό τρέχεις
μή γνωρίζοντας πιά Ἐρινύες; Ὄχι. Νά γιατί καταρκυθμεύω
Ποῦ οἱ βαριές ὑποχωροῦν ἀμπάρες τρίζοντας κι οἱ μεγάλες θύρες
Ανοίγονται
Στό φῶς τοῦ Ἥλιου τοῦ Κρυπτοῦ μία στιγμούλα, ἡ φύση μας ἡ
τρίτη νά φανερωθεῖ
Ἔχει συνέχεια. Δέ θά τήν πῶ. Κανείς δέν παίρνει τά δωρεάν.
Στόν κακόν ἀγέρα ἤ πού χάνεσαι ἤ πού ἐπακολουθεῖ γαλήνη.
Αὐτά στή γλώσσα τή δική μου. Κι ἄλλοι ἄλλα σ' ἄλλες.
Ἀλλ' η ἀλήθεια μόνον ἕναντι θανάτου δίδεται.

Από τα «Ελεγεία της Οξώπετρας» του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Πριν τους αλλάξει ο χρόνος

Λυπήθηκαν μεγάλως στόν ἀποχωρισμό τῶν.
Δέν τόθελαν αὐτοί• ἦταν ἡ περιστάσεις.
Βιοτικές ἀνάγκες ἐκάμνανε τόν ἕνα
νά φύγει μακρυά — Νέα Ὑόρκη ἤ Καναδά.
Ἡ ἀγάπη τῶν βεβαίως δέν ἦταν ἴδια ὡς πρίν•
εἶχεν ἐλαττωθεῖ ἡ ἕλξις βαθμηδόν,
εἶχεν ἐλαττωθεῖ ἡ ἕλξις τῆς πολύ.
Ὅμως νά χωρισθοῦν, δέν τόθελαν αὐτοί.
Ἦταν ἡ περιστάσεις.— Ἤ μήπως καλλιτέχνις
ἐφάνηκεν ἡ Τύχη χωρίζοντάς τους τώρα
πρίν σβύσει τό αἴσθημα τῶν, πρίν τούς ἀλλάξει ὁ Χρόνος•
ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον θά εἶναι ὡς νά μένει πάντα
τῶν εἴκοσι τεσσάρων ἐτῶν τ’ ὡραῖο παιδί.

Από τα «Ποιήματα» του Κωνσταντίνου Καβάφη, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...