Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Προσποιήσου κι απόψε πως ζεις

Προσποιήσου κι απόψε πως ζεις. Πως έζησες. Βγες έξω, διασκέδασε σαν τους πολλούς, άκου τα τραγούδια που θα’ χεις ξεχάσει πριν ακουστεί το επόμενο, πες πως περνάς καλά, άκου τις πληκτικές ιστορίες των άλλων με το μυαλό σου στην αυριανή σου εκδρομή. Διαβεβαίωσε τους γύρω σου πως παραμένεις νέος, τόσο ώριμος μα και τόσο νέος, οι άλλοι γερνάνε, εσύ απλά ωριμάζεις, τα γηρατειά είναι αρρώστια άλλων, πείσε τους πως εσύ δεν γερνάς, εσύ περνάς πολύ καλά για να γερνάς, παραμένεις νέος, μα τόσο νέος. Σήκωσε το ακουστικό, κάλεσε τον πρώτο αριθμό που θεωρείς διαθέσιμο, γίνετε δυο, τρεις, γίνετε χίλιοι δεκατρείς, απόψε, τα βράδια του καλοκαιριού πρέπει να διασκεδάζεις με χίλιους δεκατρείς, να βρίσκεσαι ανάμεσά τους, δίπλα τους, να διασκεδάζεις μαζί τους, εξαιτίας τους, τόσο αδιάφορα, τόσο περιττά, τόσο ξένα δίπλα τους.

Προσποιήσου και απόψε πως ζεις. Μίλα βιαστικά για όσα κατόρθωσες σήμερα, στις βιαστικές συναλλαγές σου, για το εύκολο ωράριο, για την ανέξοδη επαφή σου με τους ανθρώπους. Υπήρξες και σήμερα τόσο καλός, τόσο γενναιόδωρος, τόσο σοφότερος, τόσο πιο ψηλά από την μετριότητα και το τέλμα των πολλών, τόσο αξιαγάπητος, τόσο δραστήριος, τόσο αισιόδοξος. Ναι, θα μπορούσες απόψε να σώσεις όλο τον κόσμο. Αρκεί να σε έβλεπαν όλοι. Οι γύρω σου κι απόψε σε έχουν όλοι ανάγκη, κρατάνε τα καλά τους λόγια για να τ’ ακούσεις, δε μετράνε το χρόνο, το κέντρο του κόσμου τους, του κόσμου όλου είσαι μόνον εσύ.

Προσποιήσου και απόψε πως ζεις. Κάλεσε το ταίρι σου, πες του να έρθει να σε πάρει με το αμάξι, πρέπει να πάτε παραλιακή, να βρείτε τους χίλιους δεκατρείς, πρέπει να δουν όλοι τα νέα πανάκριβα ρούχα σου, τι θα’ σουν δίχως αυτά, τι θα’ σουν δίχως τα βλέμματά τους πάνω σου, τον θαυμασμό τους, τα τόσο όμορφα πανάκριβα ρούχα πάνω στην τόσο φτηνή ζωή σου. Καθίστε μαζί, φίλησέ τον/την κάθε τρία και σαράντα δύο, τρυφερά όπως στις διαφημίσεις, ψιθύρισέ του κάτι στο αυτί, χαμογέλασε για λίγο, ξαναγύρνα στη θέση σου, κάνε πως γελάς, πως διασκεδάζεις, πιες αργά το campari σου, ρίξε μια ματιά στα βλέμματα των θαυμαστών σου, πέρασαν τα τρία και σαράντα δύο πρέπει να τον/την ξαναφιλήσεις. Συνέχισε έτσι, πρέπει να μείνετε εδώ ως τις τρεις και δεκαεπτά ακριβώς, λίγο πριν αρχίσουν να αραιώνουν οι θαυμαστές.

Προσποιήσου και απόψε πως ζεις. Ρώτα τον εαυτό σου αν νιώθεις χαρούμενος και ό,τι κι αν σου πει εσύ άκουσε μόνο το ναι. Γράψε ένα σύντομο μήνυμα στο ταίρι σου πως και απόψε σου χάρισε τον Παράδεισο στο πιο in στέκι της παραλιακής, γράψε στη σελίδα σου στο facebook πως κι απόψε υπήρξες ζωντανός, πες το δυνατά να το ακούσουν όλοι, πιο δυνατά, μπας κι ακουστεί το ερωτηματικό στο τέλος κάθε σου σκέψης. Πρέπει όλοι να πειστούν, με φωτογραφίες, με λόγια, με εικόνες, με σχόλια πρέπει όλοι να πειστούν πως κι απόψε υπήρξες ζωντανός. Η ευτυχία κι απόψε κυλά ανάμεσα στα σκέλια σου, κυλά στα καλώδια του διαδικτύου που μεταφέρουν επευφημίες θαυμαστών σου, κυλά ανάμεσα στα χιλιοειπωμένα λόγια που θες να σου πουν ποιος είσαι, κυλά ανάμεσα από τα χέρια σου, σαν το νερό. Σαν το χρόνο.

Προσποιήσου και απόψε πως ζεις. Γύρνα αργά στο σπίτι, πλημμυρισμένος από ευτυχία, από σιγουριά πως κι απόψε τους έπεισες όλους, πλημμυρισμένος από βεβαιότητα πως επιτέλους κι απόψε αξίζει να κοιμηθείς με γαλήνη. Ονειρέψου τη ζωή που δεν έζησες, θα είναι όνειρο αύριο, κλείσε τη μέρα σου με την αγωνία για τα αυριανά σου ψώνια, με τον προγραμματισμό για την αυτοεπιβεβαίωση που χρειάζεσαι, με το παράπονο για το πήδημα που δεν πρόλαβες απόψε, με την πρόβα του «σ’ αγαπώ» που κι αύριο πρέπει να ακούγεται πειστικό, πρώτα για σένα, κλείσε τη μέρα σου με την επιβεβαίωση πως ναι, κι απόψε έζησες.

Προσποιήσου κι απόψε πως ζεις. Οι άλλοι όλοι δεν ξέρουν τίποτα.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόσο αληθινά επίκαιρο το κείμενο. Πόσο ψεύτικη είναι η ζωή μας ή καλύτερα πόσο ψεύτικη την κάνουμε τη ζωή μας. Όλα για τα μάτια των άλλων, όλα να μας θαυμάζουν οι άλλοι, ζούμε για τα μάτια των άλλων και όταν κοιτάζουμε τον καθρέπτη μας το είδωλό μας δεν υπάρχει γιατί εμείς δεν υπάρχουμε. Γιατί καταντήσαμε έτσι.; Γιατί φοβόμαστε τον εαυτό μας; Γιατί δεν μας αρέσουμε χωρίς αξεσουάρ; Γιατί η ύπαρξή μας, η υπόστασή μας εξαρτάται από τον θαυμασμό των άλλων; Κάποτε ήξερα μια ψυχή που ζούσε ακριβώς όπως περιγράφεται στο κείμενο μέσα από τα μάτια των άλλων. "Έφυγε" ένα πρωινό του Ιουλίου χωρίς να πει ένα αντίο σε όσους τον αγαπούσαν πραγματικά για αυτό που ήταν, γιατί φοβήθηκε ότι θα έχανε τον θαυμασμό των "άλλων"...

Ανώνυμος είπε...

Ένας φτηνός, γυάλινος και εύθραυστος κόσμος είναι τελικά ο κόσμος μας; Το ρεύμα που εμείς δημιουργήσαμε και επιλέξαμε για τη ζωή μας, είναι ο κόσμος μας. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε την πλαστική καθημερινότητά μας μέσα απο μικρά - μεγάλα πράγματα. Δυστυχώς έτσι μάθαμε να ζούμε και θεωρούμε πως αυτό είναι ζωή...Ευθυνόμαστε και οφείλουμε να αλλάξουμε τη φτηνή και ψεύτικη καθημερινότητά μας όσο είναι νωρίς και πριν τελικά την ξοδέψουμε σε ανούσιες μέρες του αύριο. Η αλλαγή και η ελευθερία απαιτούν κόπο και μεγάλη προσπάθεια...

Volta είπε...

Συμφωνώ μαζί σου Ανώνυμε. ΄Το κείμενο είναι πραγματικά κορυφαίο. Ξέρεις όμως κάτι; Τώρα εγώ για παράδειγμα που είμαι σε ολιγοήμερες διακοπές με το mi amor γιατί να μη διασκεδάζουμε στα κλαμπάκια των Σπετσών; Γιατί να είναι "αμαρτία" με την έννοια του σφάλματος, το να διασκεδάζουμε; Δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε; Η περιγραφή της εξόδου με ξετρέλανε. Όμως ρε υπουργέ κι εγώ όταν φιλάω τον σύντροφό μου δεν το κάνω από συνήθεια και όλοι νομίζω που είναι ερωτευμένοι δεν τους αφορά τι λένε οι άλλοι.
Κρίνω πως το συγγραφικό ταλέντο σου περισσεύει και πάλι μέσα από τα κείμενά σου.

Υπουργός ονείρων είπε...

Καλή μου Volta, χαίρομαι πολύ που διασκεδάζεις με το "mi amor" στις Σπέτσες. Εύχομαι να περνάτε καλά! Το κείμενο από τη στιγμή που δεν θίγει δικά σου συναισθήματα δε χρειάζεται να το προβάλεις στη ζωή σου. Μιλά για τη "μόδα" για το καλούπι της συνήθειας, το εύκολο και συνηθισμένο ρούχο της "ευζωίας". Το μοναδικό που θα ήθελα είναι να προβληματιστούμε στο κατά πόσο αφορά δικές μας συμπεριφορές και να ανακαλύψουμε πίσω από κάποιες συμπτώσεις την ύπαρξη μιας διαφορετικής ποιότητας ζωής. Στο έχω ξαναπεί: ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ποιότητα ζωής που επιλέγει. Αρκεί να ξέρει που βαδίζει και να μην κοροϊδεύει τον εαυτό του κι όσους σχετίζονται μαζί του αγαπητικά.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Τρίτο πρόσωπο είπε...

Αριστούργημα! Μπράβο. Κείμενο ακτινογραφία για όσους κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τους διπλανούς τους. Πολλά συγχαρητήρια.

Τρίτο πρόσωπο είπε...

Και η φωτογραφία όπως πάντα όνειρο.

Τρίτο πρόσωπο είπε...

Ανώνυμε δε θέλω να είμαι αδιάκριτη αλλά ποια ήταν αυτή η "ψυχή που ζούσε ακριβώς όπως περιγράφεται στο κείμενο μέσα από τα μάτια των άλλων. "Έφυγε" ένα πρωινό του Ιουλίου χωρίς να πει ένα αντίο σε όσους τον αγαπούσαν πραγματικά για αυτό που ήταν, γιατί φοβήθηκε ότι θα έχανε τον θαυμασμό των "άλλων"...;;;
Πέθανε ή κάτι άλλο; Ελπίζω να μην γίνομαι αδιάκριτη.

Ανώνυμος είπε...

Αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του για να μην "αναγκαστεί" να ζήσει πραγματικά. Εύχομαι εκεί που είναι να βρήκε την πραγματική ευτυχία που εδώ έψαχνε. Στέλνω τις ευχές μου στη Volta και σε όλους μας να είμαστε πάντα ερωτευμένοι με την ζωή. Συμφωνώ με τον Υπουργό "ο καθένας είναι υπεύθυνος για την ποιότητα ζωής που επιλέγει".

Volta είπε...

Ευχαριστώ Ανώνυμε! Το αιώνιο ερώτημα της αυτοκτονίας ως δειλίας ή ως ηρωισμού. Μακάρι να βρήκε εκεί αυτό που δεν έζησε εδώ.
Πάμε τώρα για τις βουτιές μας! Η θάλασσα είναι όνειρο! Θα ρίξουμε και μια βουτιά για εσάς!

filologina είπε...

Τι ακταπληκτικό άρθρο! Μπράβο! Και η φωτογραφία εκπληκτική. Μου αρέσει που επισημαίνει ο υπουργός στην απάντηση του προς την Volta πως δεν είναι άρνηση προς τη διασκέδαση αλλά προς το προσποιητό, το ψεύτικο. Το γιατί τέλος πάντων τα κάνεις όλα. Μου άρεσε πολύ αυτή η διευκρίνηση. Και βέβαια καθένας και η μοίρα του, ή όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, ο χαρακτήρας του καθενός είναι η μοίρα του!