Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Ξέφυγα πετώντας

Από τον κύκλο τον βαρυπενθή ξέφυγα πετώντας.

Ρήση των Προσωκρατικών φιλοσόφων, από το έργο της Ελένης Λαδιά "Τα άλση της Περσεφόνης", εκδόσεις Αρμός

5 σχόλια:

filologina είπε...

Καλά η φωτογραφία είναι μαγεία. Πες μου που την τράβηξες να πάω και εγώ. Μαγεία! Οι προσωκρατικοί σοφοί.

Volta είπε...

Πράγματι η εικόνα είναι απίστευτη. Απίστευτη όμως! Ομολογώ πως το ρητό των προσωκρατικών δεν το πολυκατάλαβα. Αν είναι όμως να πετάς και μάλιστα να ελευθερώνεσαι πετώντας σε τέτοιο τοπίο, τότε χαλάλι!

Margarita είπε...

θα αφήσω απλά την καλησπέρα μου...

καλή συνέχεια!

Συλλέκτης ονείρων είπε...

Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που διστάζουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν. Και όταν θυμάμαι κάποιες φορές παλιά που το είχα τολμήσει απορώ που είχα βρει τότε τη δύναμη. Και δεν υπολόγιζα την αποτυχία ούτε φοβόμουν τα λόγια των δικών μου ανθρώπων. Είχα μόνο μέσα μου τι χαρά της τόλμης. Μια μεγάλη χαρά που με οδηγούσε να κάνω ότι έλεγε η καρδιά μου. Ότι είχα ανάγκη να ζήσω εκείνη τι στιγμή. Είναι αλήθεια μαγκιά στην αποτυχία που να χαίρεσε για την τόλμη σου και όχι να φτύνεις τον εαυτό σου γιατι δεν πετυχε...

Volta είπε...

Συλλέκτη ονείρων καλως ήλθες. Κακώς άφησες αυτή σου την τόλμη που λες πως είχες πιο παλιά. Και είναι πολύ σωστό αυτό που λες στο τέλος πως η μαγκιά είναι να χαίρεσαι στην αποτυχία για την τόλμη σου κι όχι να αναπαύεσαι στην ανακούφιση της ασφάλειας που σου έδωσε μια ζωή χωρίς ρίσκο.
Νομίζω θα πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τι θες να ακολουθείς και να τολμάς περισσότερο ή έστω να θυμηθείς πως είναι να είναι κανείς τολμηρός. Ίσως έτσι ξαναζήσεις την "μεγάλη χαρά που με οδηγούσε να κάνω ότι έλεγε η καρδιά μου¨". Αν την θυμάσαι ακόμα ξαναγύρισε σε αυτήν. Παρέμενε νέος και επικίνδυνος...