Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Όταν τέλειωσαν όλα

Κάποτε μία νύχτα θ' ἀνοίξω τὰ μεγάλα κλειδιὰ τῶν τρένων γιὰ νὰ περάσουν οἱ παλιὲς μέρες
οἱ κλειδοῦχοι θὰ 'χουν πεθάνει, στὶς ράγιες θὰ φυτρώνουν
μαργαρίτες ἀπ' τὰ παιδικά μας πρωινὰ
κανεὶς δὲν ἔμαθε ποτὲ πὼς ἔζησα, κουρασμένος ἀπὸ τόσους χειμῶνες
τόσα τρένα ποὺ δὲ σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια ποὺ δὲν εἰπώθηκαν
οἱ σάλπιγγες βράχνιασαν, τὶς θάψαμε στὸ χιόνι
ποῦ εἶμαι; γιατί δὲν παίρνω ἀπάντηση στὰ γράμματά μου;
κι ἂν νικηθήκαμε δὲν ἦταν ἀπ' τὴν τύχη ἢ τὶς ἀντιξοότητες,
ἀλλὰ ἀπ' αὐτὸ τὸ πάθος μας γιὰ κάτι πιὸ μακρινὸ
κι ὁ ἀγέρας ποὺ κλείνει ἀπότομα τὶς πόρτες καὶ μένουμε πάντοτε ἔξω
ὅπως ἀπόψε σὲ τοῦτο τὸ ἔρημο τοπίο ποὺ παίζω τὴν τυφλόμυγα μὲ τοὺς νεκρούς μου φίλους.
Ὅλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, ἀντίο! Τὰ πιὸ ὡραία ποιήματα δὲ θὰ γραφτοῦν ποτέ...

Από τις "Βιολέτες για μια εποχή" του Τάσου Λειβαδίτη, από τις εκδόσεις Κέδρος

3 σχόλια:

filologina είπε...

Καλά βρε υπουργέ. Πώς τα καταφέρνεις και μας μελαγχολείς πάνω που αρχίζει ο χειμώνας! Οι βιολέτες για μια εποχή του Λειβαδίτη είναι πραγματικά ένα ονειρικό έργο. Συστήνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε όλοι. Για το απόσπασμα του υπουργού, τα λέει όλα το ίδιο.
Όπως πάντα η φωτογραφία ασύλληπτη.

Volta είπε...

Η ένστασή μου είναι αλλού. Γιατί να μας στεναχωρεί που όλα τελειώνουν κάποτε; Γιατί να μην μας μένει η ανακούφιση ή η χαρά όσων ζήσαμε; Έτσι δεν είναι και η ίδια η ζωή;
Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που μας κάνει να βρίσκουμε παντού αντιξοότητες αν δεν γίνεται το δικό μας. Ωραίος ο Λειβαδίτης, δεν λέω, μα εδώ θα διαφωνήσω μαζί του!

Υπουργός ονείρων είπε...

Την απάντηση νομίζω καλή μου Volta, τη δίνει ο ίδιος: "κι ἂν νικηθήκαμε δὲν ἦταν ἀπ' τὴν τύχη ἢ τὶς ἀντιξοότητες,
ἀλλὰ ἀπ' αὐτὸ τὸ πάθος μας γιὰ κάτι πιὸ μακρινὸ"...