Σκεφτείτε, κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ' αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση. Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ' αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση "εκατό χιλιάδες νεκροί" ή "ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας".Από το "Χαμογέλα ρε... τι σου ζητάνε;" του Χρόνη Μίσσιου, εκδόσεις Γράμματα
2 σχόλια:
Επίκαιρο και ιδίως σήμερα λόγω της ημέρας. Μου θυμίζει έντονα την έννοια της ιερότητας που πρέπει να διαπερνά την κάθε επανάσταση, τον κάθε αγώνα.
Δεν είναι απλώς επίκαιρο.
Είναι διαχρονικό.
Μιλάμε για "εκατό χιλιάδες νεκρούς" όπως μιλάμε για κύτταρα (ή μικρόβια) κατά οπτικό πεδίο στο μικροσκόπιο.
Η λούμπεν φωνή του Χρόνη έχει πολύ μυαλό να δώσει σε οποιαδήποτε..."έξυπνη" βόμβα και σ' αυτόν που τη ρίχνει κι ακόμη περισσότερο σ' αυτόν που αποφασίζει τη ρίψη της.
Υπουργέ σε επισκέπτομαι, αλλά πρώτη φορά αφήνω σχόλιο.
Κράτα γερά το Υπουργείο.
Δημοσίευση σχολίου