Αυτοβιογραφία

Ἄνθρωποι ποὺ δὲ γνώρισα ποτέ μου δώσαν τὸ αἷμα μου καὶ τ’ ὄνομά μου
στὴν ἡλικία μου χιονίζει, χιονίζει ἀδιάκοπα
μία κίνηση πάντα σὰ νά’ θελα νὰ προφυλαχτῶ ἀπό’ νὰ χτύπημα
δίψασα γιὰ ὅλη τη ζωή, κι ὅμως τὴν ἄφησα
γιὰ ν’ ἁρπαχτῶ ἀπ’ τὰ πελώρια ἀγκάθια τῆς αἰωνιότητας,
ἡ σάρκα μου ἕνας ἐπίδεσμος γύρω ἀπ’ τὸ αὐριανό μου τίποτα
κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήσει στὸν πόνο μου
ἐκτὸς ἀπ’ τὸν ἴδιο μου τὸν πόνο –εἶμαι ἐδῶ, ἀνάμεσά σας, κι ὁλομόναχος,
κ’ ἡ ποίηση σὰ μία μεγάλη ἀλήθεια ποὺ τὴν ἀνακαλύπτεις ὓστερ’ ἀπὸ χρόνια,
ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ σοῦ χρησιμέψει πιὰ σὲ τίποτα.
Ἐπάγγελμά μου: τὸ ἀκατόρθωτο.

Από τα «Ποιήματα» του Τάσου Λειβαδίτη, εκδόσεις Κέδρος