Δώδεκα και μισή

Δώδεκα καὶ μισῆ. Γρήγορα πέρασεν ἡ ὥρα
ἀπ’ τὲς ἐννιὰ ποὺ ἄναψα τὴν λάμπα,
καὶ κάθισα ἐδῶ. Κάθουμουν χωρὶς νὰ διαβάζω,
καὶ χωρὶς νὰ μιλῶ. Μὲ ποιόνα νὰ μιλήσω
κατάμονος μέσα στὸ σπίτι αὐτό.

Τὸ εἴδωλον τοῦ νέου σώματός μου,
ἀπ’ τὲς ἐννιὰ ποὺ ἄναψα τὴν λάμπα,
ἦλθε καὶ μὲ ηὖρε καὶ μὲ θύμισε
κλειστὲς κάμαρες ἀρωματισμένες,
καὶ περασμένην ἠδονὴ— τί τολμηρὴ ἡδονή!
Κ’ ἐπίσης μ’ ἔφερε στὰ μάτια ἐμπρός,
δρόμους ποὺ τώρα ἔγιναν ἀγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι ποὺ τέλεψαν,
καὶ θέατρα καὶ καφενεῖα ποὺ ἤσαν μία φορᾶ.

Τὸ εἴδωλον τοῦ νέου σώματός μου
ἦλθε καὶ μ’ ἔφερε καὶ τὰ λυπητερά•
πένθη τῆς οἰκογένειας, χωρισμοί,
αἰσθήματα δικῶν μου, αἰσθήματα
τῶν πεθαμένων τόσο λίγο ἐκτιμηθέντα.

Δώδεκα καὶ μισῆ. Πῶς πέρασεν ἡ ὥρα.
Δώδεκα καὶ μισῆ. Πῶς πέρασαν τά χρόνια.

Από τα «Ποιήματα» του Κωνσταντίνου Καβάφη, εκδόσεις Ίκαρος