Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Οι διακοπές της Αννούλας

Νωρίς το πρωί στο τριάρι της οδού Κυκλάδων στον Κορυδαλλό η Αννούλα, ετοιμάζει τις βαλίτσες της για τις διακοπές του τριακοστού τρίτου καλοκαιριού της ζωής της. «Σαν έτοιμη από καιρό» έχει μαζέψει τα πράγματά της κοντά στην πόρτα της εξόδου κι ετοιμάζεται να ρίξει μια τελευταία ματιά πριν φύγει. Το πλοίο για τα Χανιά φεύγει στις 11 ακριβώς από το λιμάνι του Πειραιά. Εκεί θα την περιμένει ο Μάνος, ο σύντροφος αυτού του καλοκαιριού που γνώρισε πριν πέντε μήνες σε κάποιο μπαράκι στο Γκάζι και εξασφαλίζει στη δημόσια γνώμη πως είναι η σχέση της. Οι τελευταίες σκέψεις της την βρίσκουν με τα γυαλιά ηλίου στο χέρι να πλησιάζει αργά ερευνώντας τον γύρω χώρο, την πόρτα της εξόδου.

To tablet το πήρα ε; Μην πάω χωρίς tablet φέτος… πάλι με το smartphone θα βγάζω φωτογραφίες; Όχι δα… από το tablet θα τις ανεβάζω αμέσως στο facebook, καλά θα σκάσουν οι άλλες με τις φωτογραφίες μου… Αχ, ναι, φωτογραφίες, όσο γίνεται περισσότερες φωτογραφίες…

Βέβαια πολλές φωτογραφίες είχα βγάλει και πέρσι για να δείχνω στους φίλους το χειμώνα, αλλά με πόση αδιαφορία τις κοιτούσαν κάθε φορά που τις πρότεινα. Βέβαια κι εγώ όταν μου έδειχναν τις δικές τους το ίδιο αδιάφορη ήμουν. Τι τα θες; Μάλλον ζηλεύουν γιατί οι δικές μου ήταν πιο καλλιτεχνικές, ήταν όλες σε απίθανα μέρη σε ξεχωριστές στιγμές, έδειχναν την ευτυχία μου. Αλήθεια είναι δυνατόν να έμειναν ασυγκίνητοι με εκείνες τις πόζες μου στα νυχτερινά μπαρ της Μυκόνου που στροβιλιζόμουν ανάμεσα σε εντυπωσιακά άγνωστα σώματα; Είναι δυνατόν να έμειναν ασυγκίνητοι μπροστά σε εκείνη την όλο νοσταλγία πόζα μου με το γαλάζιο αραχνοΰφαντο φορεματάκι μου, με θέα το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη; Αυτό είναι το must των διακοπών εκεί! Εκατομμύρια επισκέπτες, στην ίδια θέση, την ίδια ώρα, μια σαν όλους κι εγώ! Αλήθεια πάλι είναι δυνατόν να μην ζήλεψαν με τη φωτογραφία μου στον Λούσιο που έκανα καγιάκ; Μα τι τα σκέφτομαι; Σίγουρα πέρσι τους έπεισα όλους πως υπήρξα ευτυχισμένη, πως οι δικές μου διακοπές ήταν οι στιγμές που θα ήθελε να ζήσει ο καθένας, αλήθεια τα κατάφερα; Κρύφτηκα…ε, τους έπεισα όλους; Σίγουρα…

Φέτος οι φωτογραφίες μου θα προσέξω να με δείχνουν πιο ευτυχισμένη, πιο δυναμική, πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, πιο sexy, τζάμπα έλιωσα στο γυμναστήριο εννέα μήνες; Θα πρέπει να ακτινοβολώ περισσότερη ευτυχία, περισσότερη σιγουριά, περισσότερη θηλυκότητα. Τι κι αν μέσα μου τα έχω χαμένα; Με ένα όμορφο μαγιό, ένα τέλειο μαύρισμα, το καλό μου κίτρινο καπέλο και μια ανέμελη όλο νάζι πόζα με θέα τη θάλασσα θα τους πείσω όλους πως είμαι πιο ευτυχισμένη από πέρσι. Το χαμόγελό μου είναι πια μόνιμο σε κάθε μου φωτογραφία. Αντανακλαστικά με το πάτημα του κουμπιού εμφανίζεται κι αυτό. Να δείχνω χαρούμενη, ικανοποιημένη, πως ανήκω κι εγώ κάπου, πως αξιοποιώ σωστά το χρόνο μου, πως πλουταίνω σε όμορφες εμπειρίες, πως επιτέλους κατάφερα να δώσω διάρκεια στην ευτυχία μου. Θα το καταλάβουν οι άλλοι; Μα έχω προπονηθεί σκληρά, ναι θα το καταλάβουν!

Όταν πάλι θα με ρωτούν τον Σεπτέμβρη δεν θα τους λέω μόνο πως πήγα στο χωριό μου. Θα τους πω πως πήγα στα πιο απίθανα μέρη. Τα Χανιά τα ξέρουν όλοι. Ε, εγώ θα τους μιλάω για το Ελαφονήσι, το Καστέλι, θα τους πω για το Μάλεμε και τη Λισσό, θα εκθειάζω τις παραλίες στα Φαλάσαρνα και στο Φραγκοκάστελλο, θα λέω ιστορίες για ξενύχτια στον Πλατανιά και βέβαια θα μεταφέρω και τις αθλητικές μου εμπειρίες από το φαράγγι της Σαμαριάς! Όλοι θα ζηλεύουν, όλοι θα κρέμονται από τα χείλη μου και τον ενθουσιασμό μου. Κι αν υπάρχει κανείς δύσπιστος θα φροντίσω να τον πείσω με τις φωτογραφίες μου. Το καλοκαίρι αυτό μου ανήκει! Ανήκει στην εικόνα μου, στον εαυτό που θέλω να δείχνω, ανήκει στην κρυμμένη ευτυχία που χρόνια ψάχνω αλλά νιώθω να τη χρωστώ στους άλλους και πρέπει να τους τη δείχνω. Μια εικόνα, μια ευτυχισμένη εικόνα, αυτός είναι ο σκοπός του καλοκαιριού!

Κι ύστερα πώς το λένε κι οι φίλοι μου; Να γεμίσεις τις μπαταρίες, να ξεκουραστείς, να αλλάξεις παραστάσεις… Παραστάσεις! Μα αλήθεια τι ζωή είναι αυτή όταν τη ζεις όπως θες μόνο για δυο βδομάδες το χρόνο; Τι νόημα κουβαλά σαν υπομένεις τόσα και τόσα για να ζήσεις όπως θα ήθελες να ζεις μόνο για δυο βδομάδες; Κι ύστερα αυτό είναι διακοπές; Γιατί να μην είναι η ρουτίνα διακοπές και αυτές οι δυο βδομάδες το νόημα της ζωής; Τι μπερδέματα είναι αυτά τέτοιαν ώρα στο μυαλό μου; Όλος ο κόσμος έτσι δεν περνά τις διακοπές του; Διακοπές από μια δύσκολη καθημερινότητα, μια επίπονη ρουτίνα που σε στύβει για έντεκα μήνες, χαρίζοντάς σου, σαν τους φυλακισμένους, την άδεια του ενός μήνα το χρόνο για διακοπές. Διακοπές αλήθεια από τι; Από τη ζωή μου; Από τη δύσκολη ζωή μου; Από μια ζωή που δεν θέλω να ζω αλλά τη ζω όπως θέλω μόνο στις διακοπές; Ειρωνικό μού ακούγεται! Διακοπές από την καθημερινότητα... Μάλλον δεν ζω την καθημερινότητα που ονειρευόμουνα…

Τώρα βέβαια που το θυμάμαι ο παππούς κι η γιαγιά ποτέ δεν πήγαιναν διακοπές. Είχανε πάντα δουλειές, έτσι έλεγαν. Τουλάχιστον αυτό πρόβαλλαν σαν δικαιολογία που δεν είχαν φύγει από το χωριό σε όλη τους τη ζωή παρά μόνο σπάνιες φορές για κοντινούς προορισμούς. Αλήθεια πάντα δούλευαν αυτοί οι άνθρωποι; Πάντα ήταν τόσο ξεκούραστοι που δεν ένιωθαν την ανάγκη για διακοπές; Έστω και για δυο βδομάδες; Και φωτογραφίες; Δεν έδειχναν σε κανέναν φωτογραφίες; Και πώς τους έπειθαν όλους πως ήταν ευτυχισμένοι; Γίνεται κανείς σημαντικός χωρίς να αποδεικνύει την ευτυχία του με φωτογραφίες;

Εγώ πάλι επειδή είμαι προνοητική κι αρκετά έξυπνη θα χρειαστεί να βρίσκομαι δίπλα σε εμφανίσιμους ανθρώπους, καλογυμνασμένα αγόρια και ηλιοκαμένα κορίτσια. Ο Μάνος θα βοηθήσει σε αυτό. Κάθε χρόνο στα γυμναστήρια τρέχει. Θα είμαστε η τέλεια εικόνα ευτυχισμένων παραθεριστών! Θα προσέχω επιμελώς να δείχνω άνετη όταν πίνω το ποτό μου στο μπαρ και πίσω μου όλοι να διασκεδάζουν, να φαίνομαι ικανοποιημένη από την μοναδική εύνοια της μοίρας να μου χαρίσει το πλεονέκτημα της μοναδικής επί γης απόλυτα ικανοποιημένης τουρίστριας. Μη φανεί πουθενά η αίσθηση του ξένου, αλίμονο. Όλα δίπλα μου πρέπει να φαίνονται οικεία, οι άνθρωποι, τα μέρη, τα συναισθήματα. Πρέπει να φαίνομαι ευτυχισμένη!

Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι όλο σε νησιά πάω τα τελευταία χρόνια. Εκεί δε μαζεύεται όλη η κάθε ηλικίας νεολαία κι όσοι θέλουν να φωτογραφήσουν την ευτυχία τους; Τι περίεργο! Να τελειώνεις το σχολείο στα 18, να νιώθεις τον κόσμο δικό σου και τη ζωή όλη μπροστά σου, να θες να τον γυρίσεις όλον αυτό τον κόσμο, να ξεκινάς από τα μπαράκια των Κυκλάδων με κανέναν γκόμενο που θέλει να ξεχαρμανιάσει κι εσύ να αισθανθείς την αυτοεκτίμηση για την οποία δεν αγωνίστηκες ποτέ και στα 30 σου να καταλήγεις να περιφέρεσαι πάλι στα ίδια μπαράκια, ανάμεσα στους ίδιους αγνώστους, στα ίδια νησιά, αλλαγμένη από τα χρόνια μέσα στο ίδιο φόντο νέων φωτογραφιών. Πού πήγαν τα όνειρα; Η διάθεση να αλλάξω τον κόσμο; Να τον γυρίσω όλον, να τον χαρώ; Ο Καβάφης ήταν αυτός που το χε πει; Η πόλις θα σε ακολουθεί… Ποτέ δεν ήμουν καλή στη Λογοτεχνία…

Θα πρέπει να τηλεφωνήσω στον Μάνο. Το καράβι φεύγει σε μια ώρα, άργησα. Αλήθεια αυτός γιατί δεν με κάλεσε ακόμη; Λες να έχει ήδη φτάσει στον Πειραιά; Σιγά μην τον ενδιαφέρει. Παρέα ψάχνει κι αυτός για να ψαχτεί. Κι αυτός τον δικό του καλοκαιρινό αγώνα φωτογραφίας ετοιμάζει όπως κι εγώ. Αγώνας να πείσεις όλους και τον εαυτό σου ότι είσαι κάπου, με κάποιον, κάπως, να κρύψεις επιμελώς αυτά που είναι μόνο για σένα. Πρέπει να τους ενδιαφέρει όλους η ευτυχία σου κι η καλοπέραση αλλιώς τι στο καλό ευτυχία είναι; Τα ζευγάρια εξασφαλίζουν πάντα σίγουρα αποτελέσματα ευτυχίας στη γνώμη των άλλων! Πόσα like θα μαζέψω στις φωτογραφίες που θα ανεβάσω στο facebook, αλήθεια θα τρελαθούν όλοι με τα νούμερα που θα μετράνε την ευτυχία μου.

Τα έκλεισα όλα, καιρός να φεύγω λοιπόν! Ας πάω να καλοπεράσω! Καλές διακοπές να έχω και φέτος! Καλό καλοκαίρι και κυρίως καλές φωτογραφίες να βγάλω! Αλλά για μια στιγμή, η μάνα μου είπε να μη ξεχάσω να διαβάσω το σημείωμα με τις ευχές της προτού φύγω. Τι κουτό, λες κι είμαι παιδί, να μου τα γράφει για να μη με ξυπνάει το πρωί! Πού το έχει; Α.. να το !

Η Αννούλα κάνοντας ένα απότομο βήμα προς τα πίσω, πλησιάζει το τραπέζι της κουζίνας και βρίσκει το διπλωμένο σημείωμα της μητέρας της. Αφήνει τα γυαλιά ηλίου στο τραπέζι κι ανοίγει το τσαλακωμένο χαρτί με βιασύνη. «Κάθε ταξίδι παιδί μου είναι τρόπος, όχι τόπος. Εάν γυρίσεις η ίδια τότε γιατί να πας; Τρόπος να ζεις, όχι τόπος να δεις το ακούς Αννούλα; Τρόπος… Καλό ταξίδι! ». Η Αννούλα των τριάντα τριών καλοκαιριών τσαλάκωσε γρήγορα το σημείωμα και το έβαλε στη τσέπη της. Κανείς δεν έμαθε ποτέ εάν συναντήθηκε αργότερα με τον Μάνο στο λιμάνι για το ταξίδι στα Χανιά. Ο χρόνος ως διακοπές άρχισε να μετρά…

Δεν υπάρχουν σχόλια: