Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Stop Forrest stop!

Στο αριστουργηματικό Forrest Gump υπάρχει μια πολύ όμορφη στιγμή όταν ο ομώνυμος ήρωας έχοντας ξεκινήσει ένα ασταμάτητο τρέξιμο διάρκειας πάνω από τρία χρόνια από το Greenbow της Alabama την 1η Οκτωβρίου του 1979, ξαφνικά, στη μέση του πουθενά, σε μια έρημη κοιλάδα της Utah, σταματά! Το πλήθος που συνεπαρμένο από την ιδιαιτερότητα της νέας μόδας (τζόκινγκ) που έχει εισάγει τον ακολουθεί παντού, μένει πίσω αποσβολωμένο, περιμένοντας μια σημαντική ανακοίνωση. Ο ήρωας όμως απλά σταματά. Κοιτά το όμορφο τοπίο και αποφασίζει πια πως εδώ, στη μέση του πουθενά, έφτασε η ώρα να γυρίσει στη βάση του. Όχι πια άλλο τρέξιμο.

Πώς θυμήθηκα αυτή τη σκηνή; Έτυχε πρόσφατα στη διάρκεια ενός περιπάτου στην εξοχή να βρεθώ έξαφνα μπροστά σε ένα πραγματικά πανέμορφο θέαμα. Απόγευμα, ηλιοβασίλεμα, θάλασσα, ηρεμία, ολάνοιχτος ορίζοντας, θαυμάσια χρώματα, φύση. Καθηλώθηκα. Κυριολεκτικά. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Το τοπίο με είχε νικήσει. Η ομορφιά του τοπίου μού είχε επιβληθεί. Έμεινα κάμποση ώρα εκεί μόνο θαυμάζοντας. Μόνο ευτυχής που ήμουν στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα. Γιατί όπως όλα τα ωραία που κρατάνε λίγο, σε λίγο όλα θα έσβηναν στην κολυμβήθρα ενός άλλου, νέου έναστρου τοπίου. Θυμήθηκα πόσες φορές έτυχε να νιώσω αυτό το συναίσθημα, είτε με ανθρώπους είτε με όμορφα μέρη. Όταν κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο τρέχεις για πολύ καιρό, ξεχνάς να νιώσεις την ευλογία των δώρων που σε περιτριγυρίζουν.

Η σοφία τότε ποια είναι; Νομίζω, είναι κάτι πολύ απλό. Μια παύση, σαν αυτή του Τομ Χανκς στην ταινία. Ένα ως εδώ. Χόρτασα, δεν έχει άλλο να δω, δεν χρειάζεται να τρέχω συνέχεια για να δω αυτά που αξίζει να δω. Ο Θεός έχει φτιάξει ένα ολόκληρο σύμπαν για να μας θυμίζει πόσο όμορφα και απλά είναι όλα. Τι σπουδαίο κι ανεκτίμητο δώρο είναι απλά να ζεις και να χαίρεσαι αυτόν τον κόσμο. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως δεν σου ζητείται τίποτα. Ούτε να κυνηγάς, ούτε να τρέχεις, ούτε να πιέζεσαι να προλάβεις. Ο αγχωτικός τρόπος ζωής, ιδίως στις μεγαλουπόλεις, είναι αυτό ακριβώς το διαρκές τρέξιμο. Μόνο που ο Forrest Gump σε τρία χρόνια, 2 μήνες, 14 ημέρες και 16 ώρες κάνοντας 15.248 μίλια πλούτισε με πάμπολλες εικόνες. Εμείς, οι περισσότεροι μάλλον, τρέχουμε μια ζωή κάνοντας σύντομους κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, για καθημερινούς μικρούς προορισμούς που ονομάσαμε ρουτίνα.

Όπως νόμιζαν κι οι ακόλουθοι του Forrest Gump πιστέψαμε πως υπάρχει ή έστω πρέπει να υπάρχει ένα νόημα, ένας ουσιαστικός σκοπός να τρέχουμε συνέχεια καθημερινά. Να κυνηγάμε καριέρες, λεφτά, εμπειρίες που δεν μας αλλάζουν, φήμη, τα καλά λόγια των άλλων, πλούτο, οι προορισμοί είναι αμέτρητοι. Ο καθένας ακολουθεί έναν ή πολλούς έχοντας ξεχάσει το βαθύ νόημα που έχει η περιπέτεια του καθενός μας. Θέλει θάρρος να σταματήσεις. Συνειδητοποίηση όπως ο ήρωας, πως κάθε ταξίδι δεν τελειώνει πάντα στον αρχικό προορισμό. Ό,τι έχουμε κι ό,τι είμαστε το κουβαλάμε εντός μας, δεν έχει νόημα να περιφέρουμε την μοναξιά μας από δω κι από κει, εάν το ταξίδι που ζούμε μας αφήνει ίδιους. Δεν είναι άσκοπο, είναι ανοησία.

Θυμούμενος πόσες φορές μια ανόθευτη ομορφιά έτυχε να παγώσει το χρόνο μου γύρισα σε πρόσωπα, σε παιδικά χαμόγελα, σε δάκρυα, σε μέρη απρόσιτα για τους πολλούς και αιωνίως ξένα για τους ξένους. Ό,τι είναι όμορφο κι ό,τι αξίζει στη ζωή σε κερδίζει, ευτυχώς, με αυτό που είναι. Σε βρίσκει, δεν ζητά να το δημιουργήσεις εσύ. Το δύσκολο είναι απλά να το χαρείς. Να ξέρεις και να αντέχεις να το χαρείς. Όπως τα θαύματα του Αλχημιστή που βρίσκονται δίπλα μας κι εμείς καθημερινά τρέχουμε μακριά τους επειδή δεν πιστεύουμε, μέσα στην εκλογικευμένη μιζέρια μας, να τα πιστέψουμε. Ο Θεός τα έφτιαξε ένα προς ένα για μας. Και με αμέτρητους τρόπους μας τα χαρίζει. Απλά να σταματήσουμε το μάταιο τρέξιμο και να χαρούμε το θαύμα, μικρό ή μεγάλο.

Ο Forrest, σταματά, γυρνά πίσω και με την άγια παιδικότητά του ανακοινώνει πως έχει κουραστεί πολύ κι είναι ώρα να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του. Όταν κάποιος από την ομάδα που τον ακολουθεί ρωτά κι εμείς τι θα κάνουμε τώρα, δεν απαντά, μόνο συνεχίζει να πορεύεται για εκεί που είναι το σπίτι του. Τη στιγμή που κι εμείς θα νιώσουμε κουρασμένοι θα πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσουμε, στο δικό μας σπίτι, όποιο κι αν είναι αυτό, δίχως να δώσουμε λόγο σε κανέναν. Απλά θα σταματήσουμε να τρέχουμε. Μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες καθώς έλεγε ο μέγας Ελύτης. Μια στιγμή που όπως κάθε τέρμα είναι μια νέα αρχή. Όμορφη στιγμή. Πανέμορφη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: