Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

"ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΝΑ ΙΔΡΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ έλα μαζί να δούμε τη γαλήνη" Από τους Προσανατολισμούς του Οδ. Ελύτη

Είναι θαρρώ πολύ δύσκολο να δημιουργείς και να αναπτύσσεις σχέσεις μέσα από το διαδίκτυο. Να ανοίγεσαι στους άλλους με έναν τρόπο που περιορίζει την προσωπική επικοινωνία και υπαγορεύεται από ανάγκες που στερούν την αμεσότητα. Να μιλάς για αγάπη και να εννοείς αγάπη, να ονοματίζεις τον έρωτα και να εννοείς έρωτα, να κάνεις λόγο για φιλία και να αντιλαμβάνεσαι τη φιλία. Οι έννοιες ακόμη περισσότερες όσες και οι δυνατότητες να τις ερμηνεύσει κανείς διαφορετικά. Στοργή, τρυφερότητα, πάθος, ειλικρίνεια, δόσιμο, ολοκλήρωση, τόσα και τέτοια άλλα. Τότε; θα πεις: που είναι το άγγιγμα, το βλέμμα, η αίσθηση, η αλληλεπίδραση του εσύ και του εγώΔεν έχω τη ψευδαίσθηση πως η διαδικτυακή σχέση μπορεί να αντικαταστήσει την προσωπική σχέση σε καμία από τις εκφάνσεις της. Αλίμονο. Μπορεί όμως να δημιουργήσει μια επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα ήταν αδύνατο να έρθουν σε επαφή. Για να μιλήσω ορθότερα. Δε μ' ενδιαφέρει να γνωρίσουμε περισσότερους ή περισσότερα. Μ' ενδιαφέρει να αγαπήσουμε περισσότερους και περισσότερα. Να έχουμε την αίσθηση πως απέναντί μας δεν είναι η άψυχη οθόνη ενός υπολογιστή. Αυτή είναι μόνο ένα μέσο. Ο προορισμός μας θα πρέπει να είναι άλλος. Εσύ κι εγώ κι όλοι μαζί.

Να μοιράζουμε το υστέρημά μας για να γινόμαστε πλουσιότεροι. Τον πλούτο της σωματικής μας παρουσίας, την ανάγκη μας να είμαστε μαζί με κάποιον, να μοιράζουμε και να δεχόμαστε ένσαρκη αγάπη, το αναγνωρίζω ως κύριο και το σέβομαι. Το υστέρημά μου δίνω και ζητώ το δικό σας υστέρημα της σχέσης. Αυτό που περισσεύει από τον πλούτο της δικής σας αγαπητικής διαδρομής, που για σας ίσως να είναι περιττό ή δεύτερο, για κάποιον άλλο όμως μπορεί να σημαίνει κάτι.

Σε αυτή την ενότητα θα ήθελα να μιλήσουμε εμείς για τον τρόπο με τον οποίο ζούμε την αγάπη. Όχι με τη ξεπεσμένη φλυαρία των ανούσιων και υποτιμητικών μηνυμάτων που κατά χιλιάδες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Μόνο με την ιερότητα που δίνει ο καθένας μας χώρο στην καρδιά του για ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί. Μάλλον ό,τι μα ό,τι κι αν κάνουμε σε αυτή τη ζωή, τίποτε πιο σημαντικό δε θα μπορέσουμε να γευτούμε παρά αυτό το θεϊκό ανταπόδομα: ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε.

Ολοκληρώνοντας φέρνω στον εαυτό μου την αίσθηση πως πιθανόν μέσα από αυτές τις γραμμές να ακούγομαι σαν τρελός. Ξέρω μόνο πως ζητώ ένα θαύμα και σας καλώ να το ζήσουμε μαζί. Σωπαίνω. Το' χε πει καλύτερα ο Ν. Καζαντζάκης στον καπετάν Μιχάλη: "... Kαλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να' ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί δεν ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος νους δε θα μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό."

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μ' άρεσε πολύ το κείμενό σου και συμμερίζομαι τις ανησυχίες σου. Μακάρι να γίνουμε μια μεγάλη συντροφιά. Καλή συνέχεια!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ επειδή σε ξέρω οτι είσαι τρελός υπουργέ ονείρων θα συμφωνίσω απόλυτα με αυτά που λές και θα πω μόνο οτι ό άνθρωπος έχει πληρότητα ζωής μόνο στην περίπτωση που μπορεί να ικανοποιεί τις τρείς βασικές του ανάγκες να αγαπά, να αισθάνεται οτι τον αγαπούν και να αισθάνεται οτι έχει αξία για να το πετύχει κανείς αυτό ίσως θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με το κατεστημένο με την δουλειά του ακόμα και με την οικογενεία του κ.λ.π. (π.Φιλόθεος Φάρος).Οι δύο πρώτες ανάγκες σίγουρα δεν ικανοποιούνται μέσω τον διαδυκτιακών σχέσεων πόσο μάλλον ή τρίτη κατά σειρά ανάγκη.Ίσως ο φόβος του σύγχρονου ανθρώπου ή ακόμα και η ανικανότητα του ίσως να έρθει σε σύγκρουση με όσα προανέφερα για την ικανοποιήση των τριών βασικών αναγκών του, τον οδήγει σε μία τέτοιου είδους επικοινωνία, μέσω της οποίας προσπάθει απεγνωσμένα, αλλά συνήθως αποτυχυμένα να ικανοποιήσει τις τρείς βασικές του ανάγκες να αγαπά, να αγαπιέται και να αισθάνεται οτι έχει αξία.Σε αυτό έχει μερίδιο ευθύνης και η γενία των γονειών μας οι οποίοι ήταν στείροι σε συναισθήματα και αγάπη διότι μεγάλωσαν σε μία εποχή όπου μοναδικό ίσως μέλημα ήταν η καθημερινή επιβίωση χωρίς να υπάρχει χώρος για την ανάπτυξη συναισθημάτων κατα πρώτον και κατά δεύτερον με την απόλυτη πολλές φορές επιβολή των δικών τους αποφάσεων σε κάθε έκμφαση της προσωπικής μας ίσως ζωής καταστώντας μας έτσι κατα κάποιο τρόπο άβουλα όντα, με αποτέλεσμα έτσι την ΜΗ ικανοποιήση της τρίτης μας ζωτικής ανάγκης, να αισθανόμασται οτι έχουμε αξία, δηλαδή,μέσω των αυτόβουλων αποφάσεων για την ζωή μας με την ανάληψη των ανάλογων ευθυνών βεβαίως, γιατι ας μην κρυβόμαστε η μεγαλύτερη αναπηρία του σύγχρονου ανθρώπου είναι η ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ να αντιμετωπίσει σχεδόν τα πάντα γιατί το έκαναν άλλοι για αυτόν ως τώρα με αποτέλεσμα στις δυσκολίες τις ζωής να ψάχνει για κάποιο μαγικό χάπι που θα του λύσει το πρόβλημα και θα επιτείνει την ανευθυνότητα του.Αυτά είχα να πω, παρεπιπτόντως να ζητήσω συγνώμη και τώρα και για πάντα στους όποιους αναγνώστες των σχολιών μου για το άθλιο συντακτικό,την γραμματική και την ορθογραφία μου λόγω της ελάχιστης μορφωσής μου αλλα πιστεύω να γίνομαι κατανοητός.Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία τα λες doctor love. To να αναγνωρίζουμε ευθύνες στους γονείς μπορεί να είναι εν τέλει μάταιο. Η ανάπτυξη προσωπικών σχέσεων σίγουρα δεν αντικαθίσταται επ' ουδενί από την δημιουργία διαδικτυακών σχέσεων. Σκέψου όμως και τούτο. Μέσω των τελευταίων σου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνείς με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δε θα είχες την ευκαιρία. Επιπλέον η ανωνυμία δίνει έμφαση στην ελεύθερη ανταλλαγή θέσεων και όχι τόσο στο ποιος λέει τι. Από αυτή τη περίπτωση μπορείς και να μαζέψεις θησαυρούς, εάν βέβαια έχεις τα μάτια και τη διάθεση σε εγρήγορση.
Από την ανυπαρξία, δεν είναι προτιμότερο το κάτι; Από μόνο του κι αυτό δεν συνιστά μια ολότητα; Δεν θα πρέπει να του δώσουμε την αξία μιας πληρότητας που του ανήκει δικαιωματικά;
Επειδή λοιπόν όλοι διαθέτουμε τη χάρη να συνάπτουμε σχέσεις ας μην καταργούμε την όποια ευκαιρία κι ας κάνουμε το καλύτερο να τις εκμεταλλευόμαστε. Θυμήσου τι είπες για την ευθύνη κι αναγνώρισέ την στα γραφόμενα του καθενός και στην πιστότητά τους στη ζωή. Μικρά βήματα κορυφαίες ανακαλύψεις. Όσο δε τοποθετούμαστε απέναντί της με υπεύθυνες επιλογές και διάθεση να τις υποστηρίζουμε, δίνουμε αξία και νόημα σε τούτη την όμορφη περιπέτειά μας.
Σου εύχομαι ολόψυχα να εκπλήσσεσαι πάντα ευχάριστα από τις υπεύθυνες πρωτοβουλίες σου σε τούτο τον εναγώνιο δρόμο. Μείνε υπεύθυνος κι αξιαγάπητος!