Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Συγχώρα με, Αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω

Ἤξερες νὰ δίνεσαι ἀγάπη μου...
Δινόσουνα ὁλάκερη
καὶ δὲν κράταγες γιὰ τὸν ἑαυτό σου
παρὰ μόνο τὴν ἔγνοια
ἂν ὁλάκερη ἔχεις δοθεῖ...
Ὅλα μπορούσανε νὰ γίνουνε
στὸν κόσμο ἀγάπη μου
τότε πού μου χαμογελοῦσες...
Γιατί πρὶν μπεῖς
ἀκόμα στὴ ζωή μου
εἶχες πολὺ ζήσει μέσα στὰ ὄνειρά μου
ἀγαπημένη μου..
Μὰ καὶ τί νὰ πεῖ κανείς...
Ὅταν ὁ κόσμος εἶναι τόσο φωτεινὸς
καὶ τὰ μάτια σου τόσο μεγάλα...
Στὴν πιὸ μικρὴ στιγμὴ μαζί σου
ἔζησα ὅλη τη ζωή...
Θὰ ξαναβρεθοῦμε μία μέρα
καὶ τότε ὅλα τὰ βράδια
κι ὅλα τὰ τραγούδια θάναι δικά μας...
Θάθελα νὰ φωνάξω τ'ὀνομά σου,ἀγάπη,
μ' ὅλη μου τὴ δύναμη...
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποῦ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο,
καμιὰ ἐλπίδα νὰ μὴ πεθάνει...
Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη
σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο
μία παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων
Συχώρα μέ, ἀγάπη μου,
ποῦ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω...
Μισῶ τὰ μάτια μου,
ποῦ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου...
Θὰ σ' ἀκούω σὰν τὸν τυφλὸ ποὺ κλαίει,
ἀκούγοντας μακριὰ τὴ βουὴ μίας μεγάλης γιορτῆς
σ' ἀναζητάω σὰν τὸν τυφλό,
ποῦ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸ πόμολο τῆς πόρτας
σ'ἕνα σπίτι που' πιάσε φωτιά,
ἅ, γιὰ νὰ γεννηθεῖς ἐσὺ
κι ἐγὼ γιὰ νὰ σὲ συναντήσω
γὶ αὐτὸ ἔγινε ὁ κόσμος...
Κι ἐσύ, ἀγαπημένη, ὅταν μὲ διώχνεις,
κλείνεις ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου
ἕναν ὁλάκερο πικραμένο κόσμο...
Κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον,
εἴμαστε κιόλας νεκροί...
Ἂν βροῦν ἕναν ἄνθρωπο νεκρὸ
ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου,
ἐσὺ θὰ ξέρεις,
πῶς πέθανε σφαγμένος
ἀπ' τὰ μαχαίρια τοῦ φιλιοῦ,
ποῦ ὀνειρευότανε γιὰ σένα...
Ποδοπάτησε μέ,
νὰ ἔχω τουλάχιστον τὴν εὐτυχία
νὰ μ'ἀγγίζεις...

Από τα Ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη, εκδόσεις Κέδρος

10 σχόλια:

filologina είπε...

Υπουργέ υποκλίνομαι. Τι ωραίο ποίημα! Κάθε στίχος και ένα διαμάντι. Τροφή για ερωτευμένους και όχι μόνο. Τέλειος ο Τάσος Λειβαδίτης. Μπράβο. Όσο για την φωτογραφία τι να πω; Με καθήλωσε. Μπράβο.

Άννα είπε...

Ομολογώ πως με εντυπωσίασε πρώτα η φωτογραφία. Το ποιημα του Λειβαδίτη είναι ένα αριστούργημα. Μπράβο και πάλι για τις επιλογές και την ποιότητά σου. Συνέχισε έτσι.

Volta είπε...

Συχνά υπουργέ απορώ που τα βρίσκεις αυτά τα θαυμάσια θέματα. Είσαι σίγουρα ιδιαίτερος άνθρωπος και κακώς εκπλήσσομαι. Το ποίημα είναι μοναδικό. Με συγκίνησε και εμένα και το διαβάζω συνέχεια. Θέλω να μου πεις αν η φωτογραφία είναι αληθινή. Την είδαμε με το mi amor και αποφασίσαμε αν πεθάνουμε να μας θάψουν έτσι. Ζήλεψα.
Σε ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές και τα ταξίδια που μας χαρίζεις μέσα από το blog. Πάντα τέτοια.

Υπουργός ονείρων είπε...

Η φωτογραφία Volta είναι αληθινή. Οι δυο σκελετοί βρέθηκαν στη Μάντοβα της Ιταλίας. Τώρα είναι σε μουσείο. Τα μετέφεραν και τα τοποθέτησαν έτσι ακριβώς.
Εάν θες δες σχετικά:

http://ellania.pblogs.gr/2007/08/92956.html

Ανώνυμος είπε...

Δείτε και αυτό παιδιά!

http://www.youtube.com/watch?v=H8ZuKF3dxCY&feature=related

filologina είπε...

Μπράβο Ανώνυμε. Καταπληκτικό βιντεάκι . Με συγκίνησε πολύ ο Nick Vujicic. Ιδιαίτερα το σημείο που λέει για το τέλος και το ξεκίνημα στη ζωή. Μπράβο.

Συλλέκτης ονείρων είπε...

Volta ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψες για μένα. Δεν περίμενα ότι θα ασχοληθεί με το κειμενακί μου. Με έβαλες σε σκέψεις. Η αλήθεια είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια αρχίζω να μην φοβάμαι τόσο την αποτυχία ενός τόλμηματος. Όμως νιώθω ότι τα φτερά μου έχουν λεπτίνη. Δεν πιστεύω ότι είμαι ικανός να παω μακρυά πια... Είμαι καινούργιος στα blogs και περαστικός αλλά σκέφτομαι να γίνω πιο τακτικός. Χαιρετώ την παρέα σας και ελπίζω να μην γίνω βαρετός.

Συλλέκτης ονείρων είπε...

Όσο για την φωτογραφία που κ. Υπουργέ ομολογώ ότι εκείνα έκπληκτος! Είπα: αυτό η γλυπτό είναι η πίνακας. Αλλά όταν διάβασα ότι είναι αληθινό... Τι να σκεφτεί κανείς; Μπράβο σου!

Υπουργός ονείρων είπε...

Μπράβο ΤΟΥΣ...

Volta είπε...

Χαίρομαι για την αυτοκριτική σου συλλέκτη ονείρων. Το θυμάσαι το άρθρο τα φτερά είναι για να πετάς; Το ζήτημα είναι να έχεις φτερά και να τα χρησιμοποιείς. Όσο λεπτά κι αν είναι. Άλλωστε το ταξίδι δεν είναι η απόσταση αλλά ο τρόπος που το ζεις. Μην δεχτείς να μικραίνεις τους στόχους σου. Τα ταξίδια δεν τελειώνουν ποτέ. Ακόμη και μετά τον θάνατο υπάρχει η υπόσχεη για το πιο όμορφο και πιο μυστηριώδες ταξίδι!