Ευγνωμοσύνη

Πιστεύεις στα όνειρα;
— Πάει καιρός που δεν τα πιστεύω.
Κι εγώ απ' τ' όνειρο έχω ξυπνήσει
και πατώ στέρεα στη γη.
Κι όμως!

Και τι απέγινε ο ονειροκρίτης που σου χάρισα;
— Είναι πολύς καιρός που άνοιξα, καλέ μου,
το θυμητάρι εκείνο για τελευταία φορά.
Δεν κέρδισα, η έρμη, τίποτα στη ζωή,
εκτός μόνο από θλίψη.
Και λίγα δάκρυα από πάνω.
Κι όμως!

Και τι λεν γι' αυτό οι ποιητές;
— Αυτοί λεν μόνο ψέματα!
Ήξερα έναν.
Ποτέ δεν έβλεπε τίποτα στον ύπνο του,
πάντα σχεδόν κοιμότανε σαν ψόφιος.
Όμως όταν ξυπνούσε το πρωί
κι έβαζε τις παντόφλες του,
διηγόταν ένα εξαίσιο όνειρο.

Εγώ κοιμάμαι άσχημα αρκετά
κι όταν με παίρνει ο ύπνος,
βρίσκομαι σ' ένα περιβάλλον αλλόκοτο τελείως.
Κάποτε με τρομάζει
και στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι ευχάριστο.
Ποτέ στον ύπνο μου δεν περπάτησα
ανάμεσα σε ρόδα.
Κι όμως!

Παρ' όλα αυτά ευγνωμονώ τη νύχτα
για τις σπάνιες στιγμές
που μέσα στη σιωπή της και μέσα στο σκοτάδι της
συναντώ τους νεκρούς
που αγάπησα στη ζωή μου.

Από τη «Γλυκειά συμφορά της ποίησης» του Jaroslav Seifert, εκδόσεις Ποταμός