Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Η ιστορία ενός μολυβιού

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

(Απόσπασμα του Paolo Coelho, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» της εφημερίδας «Τα Νέα»)


Πάει καιρός που είχα να διαβάσω κάποιο απόσπασμα του Paolo Coelho. Θεωρώ πως μετά τον Αλχημιστή αναλώνεται σε εμπορικές δημοσιεύσεις που του εξασφαλίζει η δημοσιότητα του πρώτου του βιβλίου. Για μένα η ιστορία ενός μολυβιού υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που έφτασε τυχαία στα χέρια μου μέσω ενός πολύ καλού φίλου. Πέρα από τις ηθικοπλαστικές διδαχές ο συγγραφέας με απλότητα μεταφέρει την εικόνα που θα έπρεπε όλοι να έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Την εικόνα ακριβώς ενός απλού μολυβιού.

Και με αυτό μπορεί κάποιος να γράψει αριστουργήματα ή πράγματα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά. Το σημαντικό ωστόσο είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του. Τα έργα σου είναι η έμπρακτη χημεία της ελευθερίας και της αγάπης Του. Αρκεί να το διαχειρίζεσαι σωστά.

Στη ζωή του καθενός πρέπει να θυμόμαστε πως κάποιες στιγμές χρειάζεται να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δεν μπορώ να γράφω συνέχεια, να αφήνω ανεξάλειπτα πάντοτε το αποτύπωμά μου στην ιστορία. Δε γίνεται. Η αναψυχή είναι αυτή ακριβώς η προετοιμασία για να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός. Να ενεργώ και αντέχω.

Επιπλέον το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου. Χρειάζεται να σβήνεις ό,τι δεν σε κάνει καλύτερο ως άνθρωπο, να έχεις τη δύναμη να πας παραπέρα. Να σβήνεις ό,τι βαραίνει τη συνείδησή σου, ό,τι έχεις μετανιώσει που το έκανες. Και βέβαια θέλει πολύ θάρρος και εμπιστοσύνη για κάτι τέτοιο. Η γόμα όμως, ευτυχώς, θα υπάρχει πάντα δίπλα σου.

Πολλές φορές κρίνουμε τους άλλους ή και τον ίδιο μας τον εαυτό κυρίως από αυτό που βλέπουμε, από αυτό που μπορούμε να δούμε. Ξεχνάμε επιδεικτικά πως το ουσιαστικό είναι και θα παραμένει αόρατο στα μάτια, και οι χαρακτηρισμοί μας θα πρέπει να είναι λιγότερο εύκολοι για πράγματα και πρόσωπα που δεν κάναμε ποτέ το δρόμο μέσα τους. Αυτό άλλωστε που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, αξία έχει να φροντίζεις πάντα αυτό το θαύμα που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, όπως κι αν ζεις θα πρέπει να μην ξεχνάς ποτέ πως το μολύβι αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις πως ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης. Το τραγικό είναι να σημαδέψεις με τέτοιο τρόπο τη ζωή κάποιου που ενώ θέλει να μη μπορεί να σβήσει το πέρασμά σου. Το θεϊκό από την άλλη είναι να μη σβήνει ποτέ το πέρασμά σου από τη ζωή κάποιου που δε θέλει ποτέ να σε ξεχάσει.

Προσοχή στα μολύβια μας λοιπόν. Για ό,τι γράφουμε κι ό,τι δεν γράφουμε.

6 σχόλια:

filologina είπε...

Έχεις άδικο υπουργέ. Ο Κοέλο είναι ένας μύθος, Δεν είναι μόνο ο συγγραφέας του Αλχημιστή. Έχει γράψει πολλά αριστουργήματα. Αυτά για εισαγωγή. Το κείμενο είναι τέλειο. Με συγκινεί πολύ η σύνδεση του Κοέλο με πράγματα που ούτε καν φανταζόμαστε. Η πένα του είναι φοβερή. Τα μολύβια μας μαθαίνουν πώς να γράφουμε τη ζωή μας.

Συλλέκτης ονείρων είπε...

Ξύσε-ξύσε το μολύβι όλο και λιγοστεύει ώσπου έρχεται η μέσα που πρέπει να το πετάξουμε... Και αυτό είναι στις ιδιότητες του μολυβιού - της ζωής μας. Απλά αναρωτήθηκα... Και θα ήθελα να ρωτήσω. Τι θα σήμαινε αυτό κ.Κοελο?

filologina είπε...

Μου άρεσε συλλέκτη ονείρων η προσέγγισή σου. Πολύ έξυπνη. Αν ήμουν Κοέλο θα έλεγα πως το ξύσε ξύσε είναι η ζωή μας που λιγοστεύει ή πάλι η υπομονή μας που εξαντλείται μέσα από τις δοκιμασίες. Το σημαντικό πάντως σε κάθε περίπτωση είναι να διαχειριστείς έτσι την υπομονή ή τον χρόνο της ζωής σου που να προλάβεις να γράψεις όλα όσα θα ήθελες πριν να προλάβει να σε εξαφανίσει το ξύσιμο της ξύστρας.
Ελπίζω να σου απάντησα κάπως ικανοποιητικά.

Συλλέκτης ονείρων είπε...

"Να προλάβεις να γράψεις όλα όσα θα ηθελες" μου αρασέ πολύ αυτό filologina αλλά και όλο το σκεφτικό σου με κάλυψε. Μου θύμισες εκείνο που είχα διαβάσει " πες πως ξημερώνει η τελευταία μέρα της ζωής σου. Τι θα έκανες; και γιατί δεν το κανείς τώρα; τι περιμένεις;

Volta είπε...

Μην ανακατεύουμε τον Μπουσκάλια με τον Κοέλο παιδιά. Λίγο διάκριση και σεβασμός στον δάσκαλο Λεό. Ανήκω και εγώ σε εκείνους που (άσχετα από το άρθρο για το μολύβι) έχουν ξενερώσει προ πολλού με τον Κοέλο.
Πολύ καλές οι παρατηρήσεις σας.

filologina είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια συλλέκτη ονείρων. Συμφωνώ και με την Volta όχι τόσο στο περί Κοέλο ξενέρωμα αλλά στο μπέρδεμε φιλοσοφικών και ψυχολογικών ιδεών από κάποιους συγγραφείς. Νομίζω κάθε φορά θα πρέπει να κρατάμε αυτό που νομίζουμε χωρίς να κοιτάμε το ποιος το έγραψε. Συμπληρώνω την αποστολή του μολυβιού κ. Κοέλο...