Ένας γέρος και ο γιος του δούλευαν σε ένα μικρό κτήμα. Είχαν μόνο ένα άλογο να τους σέρνει το αλέτρι. Μια μέρα, το άλογο το έσκασε. "Τρομερό", είπαν οι γείτονες. "Μεγάλη κακοτυχία"."Ποιος ξέρει αν είναι κακοτυχία ή καλή τύχη", απάντησε ο αγρότης.
Μια εβδομάδα αργότερα, το άλογο επέστρεψε από τα βουνά, φέρνοντας μαζί του στον στάβλο πέντε άγριες φοράδες.
"Τι καλή τύχη!" είπαν οι γείτονες.
"Καλή τύχη; Κακή τύχη; Ποιος ξέρει;" απάντησε ο γέρος.
Την επόμενη μέρα, ο υιός, προσπαθώντας να εξημερώσει ένα από τα άλογα έπεσε και έσπασε το πόδι του.
"Τρομερό! Πολύ μεγάλη κακοτυχία"
"Κακοτυχία ή καλή τύχη;"
Ο στρατός πέρασε από όλα τα κτήματα για να πάρει τους νεαρούς άντρες στον πόλεμο. Ο υιός του αγρότη δεν τους ήταν χρήσιμος, χτυπημένος όπως ήταν, τον άφησαν.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Η Σοφία του Ειρηνικού πολεμιστή του Dan Millman, εκδόσεις Έσοπτρον
Όταν σταματήσουμε να προϋποθέτουμε ότι γνωρίζουμε τι είναι τελικά καλό ή κακό και αντιθέτως εμμένουμε στην πίστη -όταν βιώνουμε κάθε στιγμή δίχως κριτική και προσδοκία- ζούμε με διαφορετικό τρόπο. Οι γνώστες είναι μια συντηρητική τάξη, προσκολλημένοι στο πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, λύνοντας προβλήματα, αγωνιζόμενοι να κάνουν τα πάντα "σωστά".
Τι θα συνέβαινε αν παύαμε να βγάζουμε συμπεράσματα για το τι σημαίνουν όλα ή πώς θα έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα, και απλώς αφήναμε τη ζωή να εκτυλιχθεί, κάνοντας το καλύτερο με κάθε νέο κύμα ευχαρίστησης ή πόνου, επιτυχίας ή αποτυχίας -όλα μέρη της συνολικής δομής της ζωής; Διότι, όσα συνέβησαν σε εμάς, ασχέτως με το πόσο ευχάριστα ή τραγικά ή απίθανα ήταν, έπρεπε να συμβούν. Έπρεπε να συμβούν γιατί συνέβησαν και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.
Η αποδοχή είναι ένας από τους παγκόσμιους νόμους της ζωής -η πιο δημιουργική, θετική και ευφυής στάση που μπορούμε να πάρουμε σε οποιαδήποτε στιγμή ή εμπειρία. Η αντίσταση είναι μάταιη. (Και εξαντλητική!) [...] To σκασμένο λάστιχο όταν έχουμε καθυστερήσει σε μια σημαντική συνάντηση μπορεί να καταλήξει να μας σώσει από ένα μοιραίο δυστύχημα στην επόμενη διασταύρωση -ή μπορεί να μας οδηγήσει σε αυτό. Το ζήτημα είναι ότι δεν το γνωρίζουμε. Έχοντας καταλάβει αυτό, σταματάμε να παίζουμε τον ρόλο του Θεού.
Οι αγώνες της ζωής μας προσφέρουν καλύτερες στιγμές μάθησης. Η πίστη είναι το θάρρος να ζει κανείς σαν τα πάντα να συμβαίνουν για το ανώτερο καλό μας και τη διδαχή μας. Έτσι, όποτε αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα ή αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, μπορούμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας: "καλή τύχη; κακή τύχη; ποιος ξέρει;" Αυτή η προοπτική μπορεί να μας βοηθήσει να χαλαρώσομε περισσότερο γύρω από το θέμα της ζωής, της πίστης και του μυστηρίου. Διότι, απλώς δεν ξέρουμε.
4 σχόλια:
Πολύ δύσκολο για τον καθένα να αναγνωρίσει τι είναι το καλό και τι το κακό. Νομίζω μάλιστα πως αυτή η ικανότητα της διάκρισης είναι αρετή άγιων ή πολύ προικισμένων ανθρώπων. Αν ήταν άλλωστε διαφορετικά θα ξέραμε όλοι το σωστό και θα αποφεύγαμε τα λάθη.
Έχω διαβάσει πως αυτή η διάκριση καλού κακού που αναφέρει η Volta λέγεται αγιοπνευματική ιδιότητα. Αυτό λέει πολλά.
Ιούνιος 1994 3:00μμ Σχόλασα απο την δουλειά. (εργαζόμουν στην δουλειά του πατέρα μου-οικοδομικές εργασίες) Άλλαξα ρούχα και πηγα στη βρύση της οικοδομής να πληθώ. Εκεί ήταν ένας εργάτης που επέμενε να μου παραχωρήσει την σειρά του παρά την άρνηση μου. Στο τέλος δέχτηκα. Πλύθηκα, πήρα το ποδήλατο μου και ξεκίνησα για το σπίτι. Πέντε λεπτά αργότερα σε μια διασταύρωση με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Την επόμενη μέσα στο νοσοκομείο ήρθε εκείνος ο εργάτης και μου είπε: Εγώ φταίω που χτύπησες γιατί σε άφησα να πλυθείς πριν από μένα... Τελικά αυτός ο άνθρωπος έκανε το καλό ή το κακό; Καλύτερα να το αφήνουμε στο Θεό αυτό ε;
Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί να ορίζουμε το κάθε τι σαν καλό ή κακό αφού όλα εξαρτώνται από το αποτέλεσμα και σίγουρα από μια στάση σε βάθος χρόνου.
Οπως και στο παράδειγμά σου συλλέκτη ονείρων δεν έχει νόημα αν έκανε καλά ή κακά υτός που από καό σου παραχώρσε τη θέση του στη βρύση. Ήταν μοιραίο να χτυπήσεις ακόμη κι αν πήγαινες μετά. Συμφωνώ. Ας τα αφήνουμε στη μοίρα.
Δημοσίευση σχολίου