Όταν τέλειωσαν όλα

Κάποτε μία νύχτα θ' ἀνοίξω τὰ μεγάλα κλειδιὰ τῶν τρένων γιὰ νὰ περάσουν οἱ παλιὲς μέρες
οἱ κλειδοῦχοι θὰ 'χουν πεθάνει, στὶς ράγιες θὰ φυτρώνουν μαργαρίτες ἀπ' τὰ παιδικά μας πρωινὰ
κανεὶς δὲν ἔμαθε ποτὲ πὼς ἔζησα, κουρασμένος ἀπὸ τόσους χειμῶνες
τόσα τρένα ποὺ δὲ σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια ποὺ δὲν εἰπώθηκαν
οἱ σάλπιγγες βράχνιασαν, τὶς θάψαμε στὸ χιόνι
ποῦ εἶμαι; γιατί δὲν παίρνω ἀπάντηση στὰ γράμματά μου;
κι ἂν νικηθήκαμε δὲν ἦταν ἀπ' τὴν τύχη ἢ τὶς ἀντιξοότητες,
ἀλλὰ ἀπ' αὐτὸ τὸ πάθος μας γιὰ κάτι πιὸ μακρινὸ
κι ὁ ἀγέρας ποὺ κλείνει ἀπότομα τὶς πόρτες καὶ μένουμε πάντοτε ἔξω
ὅπως ἀπόψε σὲ τοῦτο τὸ ἔρημο τοπίο ποὺ παίζω τὴν τυφλόμυγα μὲ τοὺς νεκρούς μου φίλους.
Ὅλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, ἀντίο! Τὰ πιὸ ὡραία ποιήματα δὲ θὰ γραφτοῦν ποτέ...

Από τις "Βιολέτες για μια εποχή" του Τάσου Λειβαδίτη, από τις εκδόσεις Κέδρος
Ολόκληρη η ανάρτηση...

Η διαχείριση της αγάπης

Η αλήθεια είναι πως τη συγγραφική παραγωγή του π. Φιλόθεου την είχα πάντα σε μεγάλη εκτίμηση. Το προτελευταίο του όμως έργο, το «Ταξίδι αυτοανακάλυψης» με είχε κρατήσει αρκετά προσγειωμένο σε ό,τι περίμενα. Ίσως και να απογοητεύτηκα από αυτά που προσδοκούσα να βρω. Η απάντηση όμως δεν άργησε να έρθει. Ένα χρόνο μετά ο π. Φιλόθεος Φάρος μας πρόσφερε ένα βιβλίο θησαύρισμα, μια τολμηρή προσπάθεια ανίχνευσης του ορθού τρόπου διαχείρισης της αγάπης.

Όλοι μιλάμε για αγάπη, όλοι την αποζητούμε, όλοι την πληγώνουμε, ποιος όμως μας έμαθε να τη διαχειριζόμαστε; Εφόσον η αγάπη είναι τέχνη, πότε βάλαμε τον εαυτό μας στη διαδικασία της μάθησης και εν τέλει ποιους είχαμε δασκάλους σε αυτή τη διαδρομή; Το βιβλίο μιλά ξεκάθαρα. Σε αρκετά μάλιστα σημεία ο τόνος ανεβαίνει για να θίξει τα κακώς κείμενα.

Μία από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τραγωδίες του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι εξαντλεί πολύτιμη ενέργεια για να πείσει το περιβάλλον του και τον ίδιο ότι η κακοδαιμονία της ζωής οφείλεται στο κακό που έκαναν οι άλλοι σε αυτόν. Η πραγματική συμφορά που υφίσταται η σημερινή κοινωνία δεν είναι η οικονομική δυσπραγία. Αυτό είναι μία συνέπεια που συνίσταται στον ενταφιασμό ανεκτίμητων χαρισμάτων ολόκληρων γενεών με την υπόσχεση της εύκολης ζωής που εξαπατηθήκαμε να πιστεύουμε ότι είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση.

Την ποιότητα της ζωής του ανθρώπου δεν την καθορίζει το κακό που του κάνουν οι άλλοι. Την ποιότητα της ζωής του την καθορίζει το κακό που κάνει εκείνος στους άλλους. Η προσφορά και η αποδοχή της αγάπης προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης του ενός έναντι του άλλου. Μπορεί να αποφεύγουμε να προσφέρουμε την αγάπη μας ή να απορρίπτουμε την αγάπη των άλλων για να αποφύγουμε την ευθύνη της αγάπης.

Συνήθως η αγάπη θεωρείται ένα συναίσθημα, μία συμπάθεια για έναν άνθρωπο. Αν και το συναίσθημα είναι μέρος της αγάπης, είναι τραγικό λάθος να θεωρείται απλό συναίσθημα. Να προκρίνεται το συναίσθημα έναντι του βιώματος. Στην εποχή μας οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο την ανάγκη τους να αγαπηθούν παρά την ανάγκη τους να αγαπήσουν, με αποτέλεσμα να επιζητούμε όλοι ξέφρενα την αγάπη και να μην υπάρχει κανείς για να μας την προσφέρει.

Η προσέγγιση του π. Φάρου θέτει διλλήματα, μας φέρνει ενώπιον ευθυνών, μας δείχνει δρόμους και παγίδες. Μιλά για ευθύνη και αγώνα. Επισημαίνει την αναντικατάστατη ομορφιά αλλά και τα ψέματα με τα οποία την ντύνουμε για να καλύψουμε τις ανασφάλειες ή τους φόβους μας.

Θα χαρώ πολύ να συζητήσουμε για το βιβλίο περισσότερο προβληματισμένοι, μέσα από γόνιμα ερωτήματα προς τον εαυτό μας. Αν όντως η αγάπη είναι το πολυτιμότερο επίγειο προς διαχείριση δώρο μας (από και προς εμάς) αξίζει να το ζήσουμε με αλήθεια ως το έπακρο.

Το βιβλίο «Η διαχείριση της αγάπης» του π. Φιλόθεου Φάρου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός Ολόκληρη η ανάρτηση...

Σαν τριγυρνάς τις νύχτες

Τα καλά σου να μη βάζεις όταν βγαίνεις βράδυ
θα σε ζηλέψουν οι νύχτες
οι νύχτες όταν ζηλεύουν
σκύβουν στην πανσέληνο και λιώνουν.

Από τη συλλογή "Χωρισεμείς" του Δημήτρη Αθηνάκη, εκδόσεις: Κοινωνία των (δε)κάτων Ολόκληρη η ανάρτηση...

Αγάπη είναι

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.
Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε
απ' το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δεν μπορώ
να γίνω κάτι απ' αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά - έτσι κι αλλιώς -
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

Απόσπασμα από τα «Γυάλινα Γιάννενα», του Μιχάλη Γκανά, εκδόσεις Καστανιώτης Ολόκληρη η ανάρτηση...

Μερίδιο στην αιωνιότητα

Μία πορεία ανάμεσα απ' τις λόχμες
των ημερών που θά 'ρθουν κι η μοιραία
λάμψη της δυστυχίας σαν τραγούδι  
ενός πουλιού που απολιθώνει δάση
και κείνες οι ευτυχίες απ' το μέλλον  
μες στα κλαδιά που ξεθωριάζουν,
ώρες φωτός που ήδη πουλιά ραμφίζουν,  
οιωνοί που δραπετεύουν απ' τα χέρια,

μια παρουσία σαν έξαφνο τραγούδι,
σαν άνεμος που τραγουδά στις φλόγες,  
δυο μάτια που τον κόσμο μετεωρίζουν
μ' όλα τα πέλαγα και τα βουνά του,  
σώμα από φως που φίλτραρε ο αχάτης,
μηροί από φως, κοιλιά από φως, οι κόλποι,  
οι βράχοι του ήλιου, ένα κορμί στο χρώμα
του σύννεφου, στο χρώμα άλτριας μέρας,
η ώρα σπινθηρίζει, παίρνει σώμα,  
είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος,
διάφανος μες στη διαφάνειά σου [...] 

για να διαφυλάξουν το μερίδιό μας στο αιώνιο,
αυτό που μας αναλογεί σε χρόνο και σε παράδεισο,
ν΄αγγίξουμε τη ρίζα μας και να την ξανακερδίσουμε,
να ξαναβρούμε την κληρονομιά μας, ξεριζωμένη
από κλέφτες της ζωής εδώ κι αιώνες..."

Από την «Ηλιόπετρα» του Οκτάβιο Πας, εκδόσεις Μαΐστρος Ολόκληρη η ανάρτηση...