Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Τα κάτοπτρα της πραγματικότητας

"...ο κόσμος δεν είναι τόσο απλός όσο θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Τα περιγράμματα είναι ασαφή, οι αποχρώσεις ποικίλλουν. Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, το κακό μπορεί να είναι μια μεταμφίεση του καλού ή της ομορφιάς και το αντίστροφο, χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο. Ένα ανθρώπινο πλάσμα μπορεί να αγαπάει και να προδίδει τον αγαπημένο του την ίδια στιγμή: θύμα και βασανιστής....Βάλε κι εσύ τα δικά σου παραδείγματα. Η ζωή είναι μια αβέβαιη περιπέτεια σ' ένα συγκεχυμένο τοπίο, με όρια που μετατίθενται διαρκώς, με σύνορα τεχνητά, όπου όλα μπορούν να σταματάνε και να ξεκινούν απ' την αρχή κάθε στιγμή ή να τελειώνουν εκεί που δεν το περιμένεις, σαν μια απρόσμενη τσεκουριά, πάντα και ποτέ. Εκεί η μόνη απόλυτη και χειροπιαστή πραγματικότητα, η αδιαμφισβήτητη και καθορισμένη, είναι ο θάνατος. Κι εμείς δεν είμαστε παρά μια μικρή αστραπή ανάμεσα σε δυο αιώνιες νύχτες και ο χρόνος μας, πριγκηπέσα, είναι πολύ λίγος."

Από το βιβλίο "Ο πίνακας της Φλάνδρας" του Αrturo Perez-Reverte, εκδόσεις Πατάκης

Χίλιοι άνθρωποι, χίλιες γνώμες. Ζαλίστηκα. Άλλα τόσα βιβλία, ειδήσεις, μελέτες, εκπομπές, άρθρα αστρολογίας και ψυχολογικά πειράματα, όλα και όλοι με την κατασταλαγμένη σοφία τόσων αιώνων ανθρώπινης ιστορίας φτάνουν στο αβίαστο συμπέρασμα. Ο τρόπος να ζεις τη ζωή σου είναι συγκεκριμένος. Τόσο συγκεκριμένος που είναι αόρατος στα δικά σου μάτια, φευγαλέος από τα χέρια σου, ακατάληπτος από τις αισθήσεις σου, είναι τέλος πάντων οπουδήποτε κι οτιδήποτε δεν είσαι εσύ.

Ναι, η ζωή είναι κάτι ολότελα επικίνδυνο ως προς την προβλεψιμότητα της αλλά είναι δυνατόν να της δώσω νόημα όταν το νόημα το γυρεύω έξω από εμένα; Το αστρολογικό μου φυλλάδιο το λέει ξεκάθαρα, σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα. Ο φίλος μου πάλι διαφωνεί, δεν πας καλά, πρέπει να αλλάξεις μυαλά, τα βιβλία πάλι διαφωνούν πρέπει να διεκδικήσεις ως το αδύνατο την πλήρωση της ανευθυνότητάς σου. Βέβαια τώρα που το θυμάμαι και ο ψυχολόγος μου στη χθεσινή συνεδρίαση άλλα μου έλεγε, πως πρέπει τάχα να πιστέψω στον εαυτό μου και να ξεχάσω πως κατοικούν κι άλλοι γύρω μου.

Ο κόσμος μας σίγουρα δεν είναι ένας και σίγουρα όχι μόνο αυτός που υπάρχει με τον τρόπο που τον καταλαβαίνουμε. Ακόμη περισσότερο ο σωστός (επικίνδυνη λέξη) τρόπος να ζεις τη ζωή δεν είναι μόνο ένας. Αναρωτιέμαι πολλές φορές όλοι αυτοί που απλόχερα μοιράζουν συμβουλές, όλοι αυτοί κι όλα αυτά που ευαγγελίζονται ανάπτυξη και ισορροπία με ποια μέτρα αναγνωρίζουν την πληρότητα ή ακόμη και την ικανότητα ανάπτυξης κάποιου άλλου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μοιάζαμε σαν προϊόντα σε ταχυφαγείο, γρήγορο φαγητό όπως το θέλω στη φθηνότερη τιμή, παραγγέλνω το παίρνω αμέσως, το καταναλώνω στη στιγμή.

Έλα όμως που ο κόσμος ευτυχώς δεν είναι ακόμη έτσι. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το παρουσιάζουν οι παντοδαποί ειδήμονες της ευτυχούς ισορροπίας που αδιάκριτα μοιράζουν συνταγές ευτυχίας, τις ίδιες για όλους, επειδή ακριβώς στα κριτήριά τους όλοι είναι ίδιοι.

Από τις τελευταίες κουβέντες που ακόμη ακούγονται στο νου μου είναι η φωνή του πιο κοντινού μου ανθρώπου, του συγκάτοικού στα μπαλκόνια της ψυχής. Ίσως τα πράγματα και οι άνθρωποι να είναι έτσι όπως τα λες, ίσως και όχι. Άσε με να καταλαβαίνω αλλιώς τη πραγματικότητα των δικών μου ορίων, μείνε δίπλα μου γιατί σαν αγαπάς οι δικαιολογίες είναι άχρηστες, άσε με να κάνω λάθος, αλλά να είσαι εκεί αν πέσω για να με σηκώσεις και κυρίως πες ό,τι θες, όπως το θες κι όταν το θες.

Αρκεί που ανθίζεις ομορφιά και νόημα στη ζωή μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: