Ρήμα το σκοτεινόν

Ἄχ… Δέν ὑποψιαστήκαμε ποτέ πόσο ὑπονομευμένη ἀπό θεότητα εἶναι
η γῆ• τί χρυσός ρόδου ἀέναού της χρειάζεται ν' ἀντισταθμίζει
τό κενό πού ἀφήνουμε, ὅμηροι ὅλοι ἐμεῖς μίας ἄλλης διάρκειας
ποῦ ἡ σκιά τοῦ νοῦ μας ἀποκρύπτει. Ἄς εἶναι…
Φίλε σύ πού ἀκοῦς, ἀκοῦς τῆς εὐωδιᾶς τῶν κίτρων
τίς μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τίς γωνιές τοῦ κήπου ὅπου
Ἐναποθέτει τά νεογνά τοῦ δειλινός ὁ ἀέρας; Ὀνειρεύτηκες
ποτέ σου ἕνα καλοκαίρι ἀπέραντο πού νά τό τρέχεις
μή γνωρίζοντας πιά Ἐρινύες; Ὄχι. Νά γιατί καταρκυθμεύω
Ποῦ οἱ βαριές ὑποχωροῦν ἀμπάρες τρίζοντας κι οἱ μεγάλες θύρες
Ανοίγονται
Στό φῶς τοῦ Ἥλιου τοῦ Κρυπτοῦ μία στιγμούλα, ἡ φύση μας ἡ
τρίτη νά φανερωθεῖ
Ἔχει συνέχεια. Δέ θά τήν πῶ. Κανείς δέν παίρνει τά δωρεάν.
Στόν κακόν ἀγέρα ἤ πού χάνεσαι ἤ πού ἐπακολουθεῖ γαλήνη.
Αὐτά στή γλώσσα τή δική μου. Κι ἄλλοι ἄλλα σ' ἄλλες.
Ἀλλ' η ἀλήθεια μόνον ἕναντι θανάτου δίδεται.

Από τα «Ελεγεία της Οξώπετρας» του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος