Άνθρωπος των άκρων

Ὄχι σάν τούς ἄλλους. Μοναδικός ἀκόμη καί στόν τρόπο πού μοίραζε ἀγάπες κι ἐχθρότητες στόν ἴδιο ὑπερθετικό. Ἀπό εὐγενές κοίτασμα ὁ ἴδιος, οὔτε πού τοῦ πέρασε ποτέ ἀπ' τό νοῦ πώς ἕνας διαφορετικός τρόπος ζωῆς μποροῦσε νά ὑπάρξει. Στίς δύσκολες στιγμές πού συνέπεσε νά περάσουμε τοῦ ἐστάθηκα μία φορᾶ καί μοῦ ἐστάθηκε δέκα. Τέτοιας καρδιᾶς μόνον οἱ ἄνθρωποι τῶν ἄκρων γίνονται, καί ἦταν τῶν ἄκρων.

Γι' αὐτό καί, πάνω στή φόρα πού ἔπαιρνε γιά νά κυριαρχήσει στά πράγματα, κόπηκε πολλές φορές μέχρις αἵματος, καί πάνω στό μέταλλο, καί πάνω στό κρύσταλλο, πού ἐνίοτε καί κατά καιρούς ἤμασταν ἐμεῖς οἱ ἄλλοι. Πολλές φορές ἔδειχνε πώς ἤξερε νά φιλιώνει μέ τόν ἐχθρό καί ν' ἀντιμάχεται τό φίλο του, νά χάνει γενναιόδωρα, καί ἄς εἶναι καλά ἡ ζημία. Τό θέμα γι' αὐτόν ἦταν νά διευθετεῖ σωστά τόν κίνδυνο καί νά ἀδιαφορεῖ γιά τίς ἑκάστοτε προκλήσεις τῶν καιρῶν.

Στό βάθος δέν βρισκόταν ἕνας ἄνθρωπος πού νά τοῦ μοιάζει. Καί σ' αὐτό μοιάζαμε.

Από Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος