Η σίγουρη επανάσταση

Την σκέψη την έκανα πριν από λίγες μέρες όταν βλέποντας μια ομάδα νέων στη στάση του Μετρό παρατήρησα πως όλοι στέκονταν με ένα κινητό στο χέρι, δίχως να ανταλλάσσουν ούτε βλέμμα μεταξύ τους. Ποιος ξέρει αναρωτήθηκα, μπορεί ο ένας να στέλνει μήνυμα στον άλλον και έτσι να επικοινωνούν. Η εικόνα ασφαλώς και δεν είναι πρωτόγνωρη. Νέοι στο σχολείο, στα πανεπιστήμια, στον περίπατο, στην καφετέρια, σε μικρές και μεγάλες παρέες, στο κρεβάτι, ακόμη και στην δουλειά με ένα κινητό στο χέρι. Μα καλά αυτή είναι η ελπίδα; Αυτή ακόμη παραμυθιαζόμαστε πως είναι η ελπίδα; Πώς αλλιώς; ή αυτοί ή κανείς. Με αυτά τα ερωτηματικά έκανα ένα βήμα πιο πέρα και δεν άργησα να βρω τη λύση. Ναι, οι νέοι είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Ο κόσμος όμως αλλάζει όταν αλλάζει πρώτα ο εαυτός μας και έπειτα διαδοχικά κι άλλος κι άλλος ώσπου στο τέλος γινόμαστε πολλοί.

Οι νέοι πρέπει να βγουν στους δρόμους! Να τολμήσουν και να κάνουν μια μεγάλη επανάσταση, μια επανάσταση που τους αξίζει και θα αξίζει και στα δικά τους παιδιά. Πώς όμως; Πώς αλλάζει πρώτα με σιγουριά ο νεοέλληνας νέος και πώς μετά κι ο άλλος κι ο άλλος ώσπου η αλλαγή να γίνει επανάσταση; Η πρότασή μου είναι σύντομη και απλή: Πάρτε από τους νέους τα κινητά για μια μέρα και θα έχετε μια μεγάλη επανάσταση μιας μέρας. Πάρτε τους τα κινητά για δυο μέρες και θα έχετε μια ακόμη μεγαλύτερη επανάσταση δυο ημερών και ούτω καθ’ εξής. Για να μην παρεξηγιέμαι, όχι μόνο τα κινητά, οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή από κινητό ως tablets κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, που τους εγκλωβίζει στον δικό τους κόσμο, στη δική τους ανυπαρξία και στο δικό τους δήθεν. Εάν αυτό δεν είναι η πιο σκληρή φυλακή, τότε τύφλα να’ χει το Αλκατράζ.

Οι νέοι δεν θα βγουν στους δρόμους και δεν θα μείνουν εκεί για να διεκδικήσουν την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, ούτε θα επαναστατήσουν για να έχουν ένα ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν θα βγουν ούτε για την Μακεδονία και σίγουρα δεν θα βγουν για τη γλώσσα μας, την παράδοση αλλά ούτε ακόμη για την ντροπή των εγχώριων ΜΜΕ. Θα βγουν όμως σίγουρα για να ζητήσουν με πάθος τον εγκλωβισμένο στα κινητά εαυτό τους. Θα βγουν να αναζητήσουν το ασφαλές ψέμα τους γιατί στη δύσκολη πραγματικότητα των πραγματικών σχέσεων και της αληθινής ζωής δεν τους έμαθε κανείς να ζουν. Θα επαναστατήσουν γιατί ο χρόνος και η ζωή τους, η ποιότητα καλύτερα της ζωής τους, βρίσκεται στην μικρή οθόνη που καθρεφτίζει τον εαυτό τους, που τους μαθαίνει πως ένας ολόκληρος κόσμος υπάρχει και περιστρέφεται γύρω από αυτούς. Είναι η μόνη πραγματικότητα που ξέρουν καλά. Η ζωή είναι εκεί, ο τρόπος να την ζεις είναι εκεί.

Αναρωτιέμαι τι φρικτή δοκιμασία θα ζουν οι νέοι εκείνοι που για κάποιο λόγο το κινητό τους χαλάει για μια δυο μέρες. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, καταλαβαίνεις την ανησυχία και το δράμα τους από την αγωνία στην έκφραση των προσώπων τους. Πώς είναι η ζωή χωρίς κινητό; Χωρίς φυλακή; Υπάρχει σχέση με ανθρώπους; Μιλάνε οι άνθρωποι; Νιώθουν; Ζουν; Ας βγει αύριο πρωί αυτή η απόφαση (ας την πούμε κατ’ ευφημισμόν) κρατική για να ζήσουν οι νέοι μια μέρα χωρίς κινητό και ετοιμαστείτε να δούμε τους δρόμους και τις πλατείες να πλημμυρίζουν με την επαναστατική ορμή των νέων. Κάθε είδους αντάρτικα, επαναστατικές προκηρύξεις, όρκοι ιερού αγώνα και αλληλεγγύης, θα ξεπηδήσουν από ένα χρονοντούλαπο που θα μας ξαφνιάσει όλους. Οι νέοι θα βγουν στους δρόμους, να είστε σίγουροι. Θα κάνουν την μεγάλη επανάστασή τους. Ο σκοπός τους μόνο θα είναι διαφορετικός μα τουλάχιστον είναι κι αυτό ένα πρώτο μάθημα επανάστασης. Ίσως τη μόνη που μπορούν.

Ας μην είμαστε απέλπιδες. Ίσως οι νέοι να μπορούν να μας εκπλήξουν διαφορετικά. Ίσως να μπορούν να κάνουν επανάσταση όχι μόνο χάνοντας το κινητό τους και τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους αλλά διεκδικώντας την ζωή όπως αξίζει να τη ζει κανείς, όπως πρέπει να μάθει ότι αξίζει να τη ζει κανείς. Ως τότε ρωτήστε τους μαθητές που φέτος τελειώνουν το σχολείο να σας πουν πότε έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας, η μάχη του Μαραθώνα, η πτώση της Κωνσταντινούπολης, ζητήστε τους να σας πουν δυο στίχους του Κάλβου ή του Σεφέρη. Αν σας απαντήσουν δίχως να ανατρέξουν ψάχνοντας στο κινητό, τότε υπάρχει ελπίδα. Ειδάλλως η επανάσταση αργεί πολύ…