Η προδοσία των ποιμένων

Καιρὸς λοιπὸν οἱ φορεῖς αὐτοῦ τοῦ εὐαγγελισμένου λόγου νὰ ἐξαντλήσουν σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο τὰ ὅρια τοῦ ἀγώνα τους, νὰ σύν-χωρέσουν καὶ νὰ σύν-χωρηθοῦν ἀπὸ τὸ ποίμνιό τους, νὰ συνταραχθοῦν ἐνώπιον τῆς ἀπώλειας αὐτοῦ καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ἀνθρώπους στὸν τόπο τους, στὴν ἀποκατάσταση τοῦ προσώπου τους. Σὲ κάθε ἄλλη περίπτωση ὁ κίνδυνος τοῦ ποιμνίου κι ἡ ἀσφάλεια τῶν ὁδηγῶν του, ἰσοδυναμεῖ μὲ ἱστορικὴ προδοσία τῶν ποιμένων

Χρήστου Μαλεβίτση, πρόλογος στο έργο «Το θάρρος της υπάρξεως» του Πάουλ Τίλλιχ, εκδόσεις Δωδώνη

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο, είναι ο αφανισμός της ψυχής του. Ως σωτηρία της υπάρξεώς του, η χριστιανική αντίληψη θεωρεί την ανάσταση, την ακύρωση δηλαδή του ριζικού κακού, που για το πρόσωπο του καθενός μας είναι ο θάνατος.

Κατ’ εξοχήν κομιστές αυτού του ευαγγελίου είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας. Δυστυχώς όμως, αυτό το ριζοσπαστικό μήνυμα ζωής ή θανάτου, παραμένει ανενεργό μπροστά στην αδυναμία του σύγχρονου κόσμου να το βιώσει. Οι άνθρωποι λοιπόν σήμερα ενδιαφέρονται για πεπερασμένες «σωτηρίες» , για λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας, παραθεωρώντας την άπειρη «σωτηρία» που προσφέρει η Εκκλησία.

Το τραγικό είναι πως ακόμη κι αν ο άνθρωπος επιτύχει την άρση των όποιων προσωρινών προβλημάτων του, καταποντίζεται στο μηδέν, μέσω του θανάτου. Άρα οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπος, που δεν τον οδηγεί στη σωτηρία του, μπορεί να είναι εν τέλει άχρηστο.

Η απομάκρυνση του πιστού από το πνεύμα του Ευαγγελίου, η ασυνέχεια της ασκήσεως σ’ αυτό και η αναζήτηση λύσεων προσωπικών και κοινωνικών προβλημάτων σε πολιτικοκοινωνικά σχήματα είναι μια αντίφαση που αναγνωρίζεται ως εκκοσμίκευση. Κι ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει έναν τέτοιο μάταιο αγώνα, οι ποιμένες της Εκκλησίας αδρανούν να προσφέρουν αυτή την άπειρη λύση της ανάστασης.

Αδράνεια; Επανάπαυση; Λησμονιά; Το ζήτημα δεν είναι η σκληροκαρδία κι η αδιαφορία του κόσμου να δεχτεί το κήρυγμα των ποιμένων. Η ευθύνη είναι πρώτα απ’ όλα δική τους να βρουν ή τέλος πάντων να ανοίξουν οι ίδιοι τους δρόμους που οδηγούν στην αποκατάσταση των επικοινωνιών. Αν μάλιστα η αλήθεια που κομίζει η θεολογική σκέψη δεν οικεί στους μυχούς της ψυχής του κάθε «απωλεσμένου» τότε δεν οικεί πουθενά.

Καιρός λοιπόν οι φορείς αυτού του ευαγγελισμένου λόγου να εξαντλήσουν σε προσωπικό επίπεδο τα όρια του αγώνα τους, να συνταραχθούν ενώπιον της απώλειας του ποιμνίου τους και να οδηγήσουν τους ανθρώπους στον τόπο τους, στην αποκατάσταση του προσώπου τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο κίνδυνος του ποιμνίου κι η ασφάλεια των οδηγών του, ισοδυναμεί με ιστορική προδοσία των ποιμένων.

Η ευθύνη είναι λοιπόν είναι πρώτα απ’ όλα δική τους˙ να βρουν ή τέλος πάντων να ανοίξουν οι ίδιοι τους δρόμους που οδηγούν στην αποκατάσταση των επικοινωνιών. Αν μάλιστα η αλήθεια που κομίζει η θεολογική σκέψη δεν οικεί στους μυχούς της ψυχής του κάθε «απωλεσμένου» τότε δεν οικεί πουθενά.