τὴν ἄδεια τὴν ζωή μου νὰ μὴ νιώθω.
Καὶ ἤμουνα τόσες φορὲς τόσο κοντά.
Καὶ πὼς παρέλυσα, καὶ πὼς δειλίασα•
γιατί νὰ μείνω μὲ κλειστὰ τὰ χείλη•
καὶ μέσα μου νὰ κλαίει ἡ ἄδειά μου ζωή,
καὶ νὰ μαυροφοροῦν οἱ ἐπιθυμίες μου.
Τόσες φορὲς τόσο κοντὰ νὰ εἶμαι
στὰ μάτια, καὶ στὰ χείλη τὰ ἐρωτικά,
στ’ ὀνειρεμένο, τὸ ἀγαπημένο σῶμα.
Τόσες φορὲς τόσο κοντὰ νὰ εἶμαι.
Από τα Κρυμμένα Ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, εκδόσεις Ίκαρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου