Πρόσεχε

Ὅταν στρώνεις τὸ τραπέζι
πρὶν καθίσεις
νὰ ἐλέγχεις σχολαστικὰ
τὴν ἀντικρινή σου καρέκλα

ἂν εἶναι γερὴ μήπως τρίζει
μήπως χαλάρωσαν οἱ ἐγκοπὲς
μήπως φαγώθηκαν οἱ ἁρμοὶ
ἂν ὑποσκάπτει τὸ σκελετὸ
σκουλήκι

γιατί ἐκεῖνος ποὺ δὲν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα ὅλο καὶ πιό βαρύς!

Από το "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως", της Κικής Δημουλά, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Μάρτιαι Ειδοί

Τὰ μεγαλεῖα νὰ φοβᾶσαι, ὢ ψυχῆ.
Καὶ τὲς φιλοδοξίες σου νὰ ὑπερνικήσεις
ἂν δὲν μπορεῖς, μὲ δισταγμὸ καὶ προφυλάξεις
νὰ τὲς ἀκολουθεῖς. Κι ὅσο ἐμπροστὰ προβαίνεις,
τόσο ἐξεταστική, προσεκτικὴ νὰ εἶσαι.

Κι ὅταν θὰ φθάσεις στὴν ἀκμή σου, Καίσαρ πιά•
ἔτσι περιωνύμου ἀνθρώπου σχῆμα ὅταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σὰ βγεῖς στὸν δρόμον ἔξω,
ἐξουσιαστὴς περίβλεπτος μὲ συνοδεία,
ἂν τύχει καὶ πλησιάσει ἀπὸ τὸν ὄχλο
κανένας Ἀρτεμίδωρος, ποὺ φέρνει γράμμα,
καὶ λέγει βιαστικὰ «Διάβασε ἀμέσως τοῦτα,
εἶναι μεγάλα πράγματα ποὺ σ’ ἐνδιαφέρουν»,
μὴ λείψεις νὰ σταθεῖς• μὴ λείψεις ν’ ἀναβάλεις
κάθε ὁμιλίαν ἢ δουλειά• μὴ λείψεις τοὺς διαφόρους
ποῦ χαιρετοῦν καὶ προσκυνοῦν νὰ τοὺς παραμερίσεις
(τοὺς βλέπεις πιὸ ἀργά)• ἂς περιμένει ἀκόμη
κ’ ἡ Σύγκλητος αὐτή, κ’ εὐθὺς νὰ τὰ γνωρίσεις
τὰ σοβαρὰ γραφόμενα τοῦ Ἀρτεμιδώρου.

Από τα «Ποιήματα» του Κωνσταντίνου Καβάφη, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τζαφάρ

Ολόκληρη η ανάρτηση...

Γιατί

Γιατί ἁπλὰ κάποιοι ἄνθρωποι εἶναι τόσο πολὺ ξεχωριστοί,
ποῦ ἀξίζει νὰ ζεῖς,
μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τοὺς συναντήσεις, κάποτε…

Από τα «Ποιήματα» του Τάσου Λειβαδίτη, εκδόσεις Κέδρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Στον κήπο του Επίκουρου

Προσπαθούσα εδώ και πολύ καιρό να βρω χρόνο να ολοκληρώσω ένα έργο μεταξύ φιλοσοφίας και εμπειρικής ψυχοθεραπείας: Στον κήπο του Επίκουρου του σπουδαίου Ίρβιν Γιάλομ. Η αλήθεια είναι πως ένιωθα πως είχα καλύψει πλήρως το θέμα του πένθους και του θανάτου με το εξαίρετο Πένθος του π. Φιλόθεου Φάρου. Στο φιλοσοφικό του έργο πάντως ο Γιάλομ επιχειρεί μια νέα προσέγγιση πλαισιωμένη από διάστικτες φιλοσοφικές ιδέες του Επίκουρου (θεωρώντας όπως κι εκείνος, ότι η ρίζα του κακού στην ανθρώπινη δυστυχία είναι ο αδιάλειπτός μας φόβος για τον θάνατο) και δικές του κλινικές περιπτώσεις.

Νομίζω πως τα δυνατά σημεία του έργου είναι πολλές σκόρπιες αναφορές σε θεωρίες φιλοσόφων της αρχαιότητας ή νεώτερων επιστημόνων. Από ένα σημείο και πέρα γίνεται εμφανές πως ο συγγραφέας επιχειρεί να πείσει πως ο φόβος του θανάτου στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από το φόβο μας να αντιμετωπίζουμε με πληρότητα τη παρούσα ζωή. Η έκφραση του είναι συγκεκριμένη: πεθαίνεις τόσο άσχημα επειδή έζησες τόσο άσχημα. Ωστόσο το «άγχος θανάτου» είναι πάντα παρόν, αλλά ο άνθρωπος μπορεί ν’ αναπτύξει (σύμφωνα με τον Γιάλομ) δυνάμεις και να συγκροτήσει έτσι τη συνείδησή του ώστε να το αντιμετωπίσει• πιστεύει στη θεραπευτική βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η ψυχοθεραπεία. Πολλές φορές π.χ. ο φόβος είναι συγκαλυμμένος και παρουσιάζεται με διάφορες απροσδόκητες μορφές, τις οποίες μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε, ή υπάρχουν εμπειρίες «αφυπνιστικές», που ωθούν τον άνθρωπο σε μια ζωή πιο πλήρη: Ο Χάιντεγκερ πρότεινε δυο τρόπους ύπαρξης: τον καθημερινό τρόπο και τον οντολογικό τρόπο. Στον καθημερινό μας τρόπο είμαστε εντελώς απορροφημένοι από το περιβάλλον μας και απορούμε για το π ώ ς είναι τα πράγματα στον κόσμο. Στον οντολογικό τρόπο αντίθετα εστιάζουμε την προσοχή μας και αξιολογούμε το θαύμα της «ύπαρξης» αυτό καθεαυτό, και απορούμε που τα π ρ ά γ μ α τ α ε ί ν α ι, π ο υ ε μ ε ί ς ε ί μ α σ τ ε (…) Στον οντολογικό τρόπο όχι μόνο έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση της ύπαρξης, της θνητότητας και των άλλων απαρασάλευτων χαρακτηριστικών της ζωής αλλά και μεγαλύτερο άγχος και είμαστε πιο έτοιμοι να προχωρήσουμε σε σημαντικές αλλαγές. Παρακινούμαστε να αναλάβουμε τη θεμελιώδη ευθύνη μας να κατασκευάσουμε μια αυθεντική ζωή.

Σε πολλά σημεία χρησιμοποιεί άφθονες «αφυπνιστικές» κλινικές εμπειρίες και άλλοτε πάλι παραθέτει ενδιαφέρουσες σχετικές παραπομπές τρίτων. Από αυτές ξεχωρίζουν: «Οι επιλογές αποκλείουν», στο μυθιστόρημα του John Gardner Γκρέντελ (είναι ο αφανής λόγος για το οποίο πολλοί άνθρωποι αποδιοργανώνονται μπροστά στην αναγκαιότητα να πάρουν μιαν απόφαση/ για κάθε ναι πρέπει να ειπωθεί ένα όχι και κάθε θετική επιλογή σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να παραιτηθείς από άλλες). Έτσι διστάζεις να «ζήσεις» προκειμένου να μη χάσεις οριστικά κάποιες άλλες ευκαιρίες.
«Όταν είμαστε κουρασμένοι μας επιτίθενται ιδέες τις οποίες είχαμε πριν από πολύ καιρό κατατροπώσει» (Νίτσε) «Να ξαναζείς μια πανομοιότυπη ζωή πάλι και πάλι στους αιώνες των αιώνων», στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε. Πρόκειται για την ιδέα της «αιώνιας επανάληψης», ή της «αιώνιας επιστροφής», που ο Νίτσε θεωρεί την πιο «μεγαλόπνοη σκέψη του», κατά τον Γιάλομ. (Η ιδέα ότι θα ξαναζείς πανομοιότυπη τη ζωή σου πάλι και πάλι στους αιώνες των αιώνων μπορεί να είναι συνταρακτική, μπορεί να είναι και ένα είδος μικρής θεραπείας υπαρξιακού συγκλονισμού. Λειτουργεί συχνά σαν ένα διανοητικό πείραμα που μπορεί να μας συνεφέρει, να μας οδηγήσει ν’ αναλογιστούμε σοβαρά πώς πραγματικά ζούμε). Στο ίδιο πνεύμα της σκέψης του Νίτσε: Καμιά θετική αλλαγή δε μπορεί να επέλθει στη ζωή μας, όσο παραμένουμε προσκολλημένοι στη σκέψη ότι ο λόγος που δε ζούμε καλά βρίσκεται έξω από εμάς τους ίδιους. «Γίνε αυτός που είσαι», φράση που αποδίδεται στο Νίτσε και προβληματισμός που έχει ήδη απασχολήσει τον Αριστοτέλη, τον Σπινόζα, τον Λάιμπνιτς, τον Γκαίτε, τον Ίψεν, την Karen Horney κ.α. φτάνοντας στη σύγχρονη έννοια της αυτοπραγμάτωσης. «Ανάλωσε τη ζωή σου» και «πέθανε τη σωστή στιγμή», συναφείς φράσεις του Νίτσε. «Ό, τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» του Νίτσε και «Ορισμένοι άνθρωποι αρνούνται το δάνειο της ζωής, για ν’ αποφύγουν το χρέος του θανάτου», φράση του Otto Rank, που αντικατοπτρίζει το ότι ορισμένοι άνθρωποι αποφεύγουν να ζήσουν, ν’ αγαπήσουν, να απολαύσουν επειδή τους τρομοκρατεί η ιδέα ότι θα χάσουν πάρα πολλά. Τέλος, με βάση μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ, σημασία δεν έχει «αυτό που κατέχουμε», ούτε βέβαια «αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων» αλλά «αυτό που είμαστε». Η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πώς ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες, ένα θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Όλες αυτές οι σκέψεις δεν παρατίθενται μόνο με διδακτικό και αποφθεγματικό χαρακτήρα (πράγμα που είναι ελαφρώς απωθητικό), αλλά με πολλά παραδείγματα από την ψυχοθεραπευτική εμπειρία του Γιάλομ. Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος στο τέλος αυτού, του τρίτου κεφαλαίου, "η δύναμη όλων αυτών των ιδεών ενισχύεται από ένα άλλο στοιχείο, τη στενή σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους". Η ανθρώπινη μοναξιά μπορεί να είναι διαπροσωπική αλλά και υπαρξιακή. Η δεύτερη μορφή μοναξιάς, η υπαρξιακή απομόνωση είναι πιο βαθιά και πηγάζει από το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο άτομο και τους άλλους ανθρώπους. Το χάσμα αυτό είναι συνέπεια όχι μόνο του γεγονότος ότι ο κάθε άνθρωπος βρίσκεται πεταμένος μόνος του μέσα στην ύπαρξη κι είναι υποχρεωμένος να βγει απ’ αυτήν μόνος, αλλά προκύπτει από το γεγονός πως ο καθένας από μας κατοικεί έναν κόσμο, τον οποίο γνωρίζει πλήρως μόνο ο εαυτός μας.

Ολοκληρώνοντας το βιβλίο στάθηκα στη προσπάθεια του συγγραφέα να πείσει πως τον πόνο και τη μοναξιά του τελευταίου ταξιδιού μπορεί να τον απαλύνει και η πεποίθηση ότι ένας άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να ζει μέσα από τις αξίες του, τις πράξεις του και τις συνέπειές τους ακόμα κι όταν έχει αποχωρήσει από τη ζωή (δεν μπορείς να πάρεις απ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα απ’ όσα σου δόθηκαν. Μπορείς να πάρεις μαζί σου μόνο όσα έδωσες). Αυτή η θετική επίδραση στους άλλους, που διατηρείται και μετά θάνατον, ονομάζεται από τον Γιάλομ «κυματισμοί»). Άλλωστε όπως στη συνέχεια παραφράζει σε μια αναφορά στο βιβλίο κι ο Γούντυ Άλλεν τη θέση του Επίκουρου, «Δεν φοβάμαι τον θάνατο, απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν θα έρθει». Ολόκληρη η ανάρτηση...

Συνάντηση

Νὰ ἐλπίζεις - νὰ ἐλπίζεις πάντα - πὼς ἀνάμεσα εἰς τοὺς ἀνθρώπους
- ποῦ τοὺς ρημάζει ἡ τρομερὴ «εὐκολία» -
θὰ συναντήσεις ἁπαλὲς ψυχὲς μὲ τρόπους
ποῦ τοὺς διέπει καλοσὺνη.

Από τα «Ποιήματα» του Νίκου Εγγονόπουλου, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Το πολύ

Αὐτὸ ποὺ πονάει πιὸ πολὺ
Δὲν εἶναι ὁ χρόνος ποὺ περνάει..
Δὲν εἶναι μία ἀπώλεια.. μία ἔλλειψη..
οὔτε κὰν ἡ λάθος ρότα ποὺ ἔχεις πάρει στὴ ζωή..
Αὐτὸ ποὺ πονάει περισσότερο
Εἶναι τὸ "Λίγο" πού σου δώσανε γιὰ Πολύ..
καὶ τὸ "Πολύ σου" ποὺ μέτρησε γιὰ Τίποτα.

Από «Τα ποιήματα» του Τάσου Λειβαδίτη, εκδόσεις Κέδρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Ένας θαυμάσιος άνθρωπος

Πολλές φορές είναι αδύνατον να εξηγήσεις τα θαύματα. Άλλωστε για να ζήσεις το θαύμα χρειάζεται αν είσαι αντάξιός του, να έχεις κουραστεί για να σου δοθεί, να έχεις δοκιμαστεί για να φτάσεις σε αυτό. Και βέβαια σε καιρούς απογυμνωμένους από βαθιά νοήματα και βαθιές σχέσεις ποιος να πιστέψει σε θαύματα, ποιος να δεχτεί ποιος να αντέξει να ζει με αυτά. Ευτυχώς μια ζωή υπήρξα δύσπιστος στις ασφάλειες της λογικής. Άλλοτε έφαγα τα μούτρα μου, άλλοτε δικαιώθηκα, άλλοτε πάλι διαψεύστηκα, ποτέ όμως δε πίστεψα πως η λογική είναι ο μόνος τρόπος να ερμηνεύεις τη μεταφυσική μας καθημερινότητα. Ευτυχώς… γιατί κάπως έτσι μου δωρίθηκαν στιγμές και πρόσωπα αναντικατάστατα. Με όλη τη σημασία της λέξης. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία για τον θαυμάσιο άνθρωπο.

Η ανηφοριά για το σπίτι του ήταν μεγάλη και μάλλον δύσκολη. Θα πρέπει να περπατούσα για πολλήν ώρα ώσπου να φτάσω στον προορισμό μου και σίγουρα σαν έφτασα εκεί ήμουν εξαντλημένος. Χτύπησα την πόρτα και ο θαυμάσιος άνθρωπος μού άνοιξε αμέσως την πόρτα. Το εσωτερικό ήταν το πιο εντυπωσιακό εσωτερικό σπιτιού που έχω μέχρι σήμερα δει. Ένας τεράστιος χώρος κυκλικός μάλλον με πολλές τζαμαρίες και πέτρινο τοίχο. Η θέα από τη κορυφή του βουνού που ήμασταν ήταν απερίγραπτη. Το φως γέμιζε τα πάντα με μια αβάσταχτη γλυκύτητα, λες και το κάθε τι υπήρχε στη σωστή θέση, το σωστό χρόνο, στη σωστή ποσότητα και κυρίως με τη σωστή έκφραση. Ο θαυμάσιος άνθρωπος με έβαλε να καθίσω και με σέρβιρε τον πιο γευστικό καφέ που είχα πιεί. - Γλυκό; - Ναι, θα ήθελα ένα. Η γεύση του ακόμη έχει μείνει στα χείλη μου. - Θες κι άλλο; - Ένα μικρό κομμάτι. Χόρτασα νοστιμιά!

Προσέχοντας για λίγο την πανέμορφη θέα από τη μεγάλη τζαμαρία του δωματίου παρατήρησα πως σε όλο τον γιγάντιο ενιαίο χώρο υπήρχε μια λεπτή είσοδος για ένα μικρό δωμάτιο. Ενώ ήμουν έτοιμος να ρωτήσω, ο θαυμάσιος άνθρωπος μού ανακοίνωσε πως θα χρειαστεί να βγει για λίγο έξω αλλά πολύ σύντομα θα επιστρέψει. - Ό,τι χρειαστείς θα το βρεις εδώ. Απλά πάρε το. Και με αυτά τα λόγια έφυγε. Περιτριγυρίζοντας το δωμάτιο γλίστρησε από τις επιθυμίες μου η ανάγκη για λίγη φιλία. Τι έκπληξη όμως. Στο φωτεινό δωμάτιο υπήρχε ένας χώρος με αυτό το όνομα. Απλά, ακολουθώντας τη συμβουλή του οικοδεσπότη μου, πήγα και πήρα. Χόρτασα φιλία. Περπατώντας λίγο πιο πέρα επιθύμησα μια στιγμή ξεγνοιασιάς. Δίπλα μου υπήρχε ο χώρος με αυτή τη στιγμή. Άπλωσα το χέρι και πήρα. Χόρτασα ξεγνοιασιά. Λίγο αργότερα ζήτησα κάποιον να του ανοίξω την καρδιά μου. Ο χώρος το έγραφε καθαρά. Εκεί μπορούσα με τον πιο εμπιστευτικό τρόπο να απλώσω τα μύχια της καρδιά μου και να μου επιστραφεί καθαρή και πιο δυνατή. Πήγα, απίθωσα την καρδιά μου και μου επιστράφηκε πεντακάθαρη και δυνατή!

Δίχως να σταματήσω τη διαδρομή μου ένοιωσα δάκρυα να ταξιδεύουν στα μάγουλά μου και πάνω στη λύπη και το πένθος μου, ζήτησα κάποιον να τα σκουπίσει, κάποιον να είναι εκεί για να τα δει και μην τ’ αφήσει να πέσουν στη γη. Στον ίδιο χώρο του πανέμορφου δωματίου βρέθηκε πάλι ο άγιος τρόπος να σκουπιστούν τα δάκρυα κι ο πόνος μου όχι από τα δικά μου χέρια, αλλά από χέρια που λες και γεννήθηκαν μόνο για αυτή τη πράξη. Τα δάκρυά μου έγιναν χαρά, σιγουριά και στήριγμα μα πάνω απ’ όλα μια πολύ βαθιά σχισμή ευγνωμοσύνης κι ελπίδας. Συνέχισα να προχωρώ ανάμεσα σε ομορφιές και εκπλήξεις και τότε λαχτάρησα να δοκιμάσω τα όρια της αγάπης μου. Πόσο μπορώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ, ποιος είναι ο τρόπος που ολοκληρώνει το κάθε ελλιπές, τον κάθε μη αξιαγάπητο, εμένα στις μη αξιαγάπητες στιγμές μου, τον καθένα στα μάτια μου όταν δεν είναι αξιαγάπητος; Δε χρειάστηκε να προβληματιστώ πολύ. Η απάντηση ήταν δίπλα μου. Στον ίδιο χώρο βάδισα την πιο όμορφη διαδρομή της ζωής μου, δοκίμασα την εμπειρία που κάνει τη ζωή όλη ένα νόημα μοναδικό και θεϊκά ωραίο. Ο τρόπος, αχ αυτός ο μοναδικός ιδιαίτερος τρόπος που μέσα στην αγάπη γίνεσαι αγάπη. Και κάπως έτσι έγινα αγάπη.

Τότε στο μυαλό μου φώτισε η επιθυμία να δω το πιο όμορφο αστέρι στον νυχτερινό ξάστερο ουρανό. Δε χρειάστηκε να περιμένω. Γύρισα τα μάτια στην οροφή, κι αντί για σκεπή αντίκρυσα, άραγε πρωί δεν ήταν που ανέβαινα εδώ;, τον πιο όμορφο νυχτερινό ουρανό. Κι εκεί ανάμεσα στα αμέτρητα αστέρια, ένα χέρι να μου δείχνει το πιο όμορφο, το ένα και πιο ξεχωριστό ανάμεσα στα άλλα. Τι θέαμα Θεέ μου, τι ομορφιά! Τι τέλεια που υπάρχει αυτό το ένα μικρό άστρο ανάμεσα στα τόσα πανέμορφα άστρα αυτού του πανέμορφου ουρανού. Και πλήρης συγκίνησης κι ομορφιάς κατέβασα το κεφάλι και συνέχισα τη διαδρομή μου στο χώρο.

Πριν περάσουν λίγα λεπτά ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τα όνειρα μου, να πως σε κάποιον πού θέλω να φτάσω, τι να γίνω, με ποιους να ζω, γιατί να ζω, πώς να ζω. Αμέσως ανακάλυψα πως δίπλα μου υπήρχε αυτή η ιδανική μεριά που σαν εναποθέσεις τα όνειρα και τις ελπίδες σου, αυτά γίνονται προσευχές στα χείλη των αγγέλλων, γίνονται όρκοι στις καρδιές όσων ξέρουν να πεθαίνουν για μοναδικές θυσίες, γίνονται ακούσματα που με τον τρόπο των παιδικών προσευχών φτάνουν σα αυτιά του Θεού. Κι έτσι πήρα θάρρος. Μάλλον ήρθε αυτόματα στο νου μου η σκέψη να απιθώσω εκεί και τους φόβους, τις μεταμέλειες, τα σφάλματα, τις μικρές και μεγάλες μου αποτυχίες, τα μοιραία μου σφάλματα εκείνα που καθορίζουν τα ανθρώπινα πεπρωμένα σε σύνορα από το ποτέ ως το πάντα κι από το όλα μέχρι το τίποτε. Κι επειδή αυτά τα λάθη κι οι φόβοι ήταν οι πιο πολλοί από όλη μου την περιουσία, χρειάστηκε να αδειάζω τη ψυχή μου για καιρό. Κι αμέσως έγινα τόσο ανάλαφρος σαν το λευκό στα όνειρα του μωρού. Κι οι φόβοι έγιναν ψέματα και δεν τα πίστεψα πια ποτέ κι οι αποτυχίες και τα λάθη πινακίδες από δρόμους μακρινούς στη χώρα του τότε, όπου πια όλες οι είσοδοι έκλεισαν, αφήνοντας το σκοτάδι στο σκοτάδι του και τα μεγάλα ψέματα στο πιο μεγάλο ψέμα. Τίναξα τις τσέπες μου. Ναι, πλέον δεν με βάρυνε ούτε κόκκος του κακού μου εαυτού. Ξαναγεννήθηκα ελεύθερος!

Περπατώντας τον γύρο του δωματίου χρειάστηκα λίγο χρόνο. Χρόνο να γελάσω, να ταξιδέψω, χρόνο να μοιραστώ και να ξεκουραστώ, χρόνο να φτιάξω αυτά που θέλω και χρόνο να τα χαρώ, χρόνο να γίνω αυτός που μπορώ. Και ο χρόνος μου χαρίστηκε. Απλά γυρνώντας δίπλα μου τον βρήκα να κυλά προσθέτοντας εκτός από χρόνια πάνω μου, ωριμότητα και συναίσθηση των όμορφων μυστικών της ζωής εντός μου. Ο χρόνος υπήρξε πια πλουσιοπάροχος, ήταν εκεί όσο τον ήθελα, όπως τον ήθελα, σαν ευκαιρία μάλλον, σαν μια εξαίσια γιορτή που όλα συμβαίνουν για να σε υπηρετούν, όλα για να εξυπηρετούν το σκοπό σου, όλα να σε ομορφαίνουν, όλα να σε οδηγούν λίγο πιο κοντά στο κάθε τι που αποτελεί πατρίδα.

Οι στιγμές κι οι ώρες περνούσαν αδιάκοπα. Ίχνος κούρασης δεν με κατέβαλε παρά μόνο η γλυκιά εξάντληση από ένα μεθυστικό πιοτό των αισθήσεων και της λογικής, λες και το κάθε τι γύρω μου υπήρχε σαν συμπυκνωμένη αιωνιότητα στο παρόν, για να μου προσφερθεί ως δώρο. Γυρνούσα ολοένα ανάμεσα σε εκπληρωμένες μου ανάγκες και σε χειροπιαστά όνειρα σαν άξαφνα ακούστηκε το κλειδί στην πόρτα. Ο θαυμάσιος άνθρωπος είχε επιστρέψει. – Δεν άργησα πολύ -Δε ξέρω, δεν κατάλαβα καθόλου τον χρόνο. Μα αλήθεια πού ήσουν; - Βγήκα για λίγο έξω να μαζέψω λίγες στιγμές συμπαράστασης για έναν φίλο που θα έρθει αργότερα. Δεν απάντησα. Κατάλαβα και χαμογελώντας του έσφιξα το χέρι. – Ώρα να φεύγω.- Όπως νομίζεις. Και την ώρα που ευχαριστώντας με μια ζεστή αγκαλιά, έστρεψα το πρόσωπό μου προς την έξοδο αντίκρισα ανθρώπους πολλούς στην ίδια αίθουσα. – Μα πού στο καλό ήταν όλοι αυτοί όλην αυτή τη ώρα; Πώς δεν τους είχα καταλάβει; Μόνος δεν ήρθα; Τόσην ώρα ήταν εδώ; Μαζί μου;

- Ναι. Όλην αυτή την ώρα όλοι αυτοί ήταν μαζί σου. Σε τούτον εδώ το χώρο δίπλα σου. Όλοι μέσα στην καρδιά μου, στην ανοιχτή μου καρδιά που σαν το ανοιχτό σπίτι έχει τις πόρτες ορθάνοιχτες προσφέροντας πλουσιοπάροχα ό,τι έχετε ανάγκη. Σου ζητάει μόνο να την εμπιστευτείς πιο πέρα από τις επιφυλάξεις σου. Να τολμήσεις να μπεις και να μπαίνεις όλο και πιο βαθειά, καταρρίπτοντας την ανασφάλεια με εκπλήξεις. Να απαντάς με σιγουριά όποτε το μυαλό σού στήνει αμφιβολίες, να μπαίνεις σαν σε δικό σου σπίτι, να παίρνεις ό,τι θες, όσο θες, αν θες. Να ξαναέρχεσαι και να μη φοβάσαι να βαδίσεις όλο και πιο μέσα παίρνοντας όλο και περισσότερα, να γεύεσαι όλο και πιο πολλά, όλο και πιο ουσιαστικά γεγονότα, να γίνεσαι αυτός που αξίζει να είσαι από τη δωρεά, από την ανεπιφύλακτα εμπιστευόμενη δωρεά του ανθρώπου που σε αγαπάει. Ποιος είναι αυτός; Ο καθένας δίπλα σου. Ο γονιός ή το παιδί, ο σύζυγος ή ο γείτονας, ο συνεργάτης ή ο εραστής, ο φίλος ή ο συνάδελφος, ο σύντροφος ή ο συμμαθητής, οποιοσδήποτε τολμά να σε αγαπήσει σαν τον εαυτό του και να σου χαρίσει ό,τι δεν σου έχουν χαρίσει ποτέ. Αυτός εν τέλει που η εμπιστοσύνη του είναι το κλειδί να μπεις στον Παράδεισο της καρδιάς του που θα σε κάνει τον πλουσιότερο άνθρωπο επί γης. Εσένα κι όσους σχετίζονται μαζί του. Αγαπάει κανείς, πώς αλλιώς;

- Κι αυτά που ικανοποιήθηκαν όλα στην καρδιά σου; Οι εκπληρωμένες μου επιθυμίες; - Λάθος. Εάν στην καρδιά μου ικανοποιούνταν οι επιθυμίες σου όλες, θα ήσουν αμέσως ο πιο δυστυχής άνθρωπος. Τις ανάγκες σου θέλω να ικανοποιήσω. Τις πιο βαθιές, τις ουσιαστικές σου ανάγκες αυτές που αλλάζουν τη ποιότητα και το νόημα της ζωής σου. Οι ανάγκες σημαίνουν πληρότητα. Όλα τα άλλα είναι συναισθηματικές φωτοβολίδες που μοιραία ψευτίζουν και χάνονται στο χρόνο.

- Πρέπει να φύγω. Βλέπω έρχεται ολοένα κι άλλος κόσμος στην ανοιχτή σου καρδιά. Και για δες… τίποτε δεν τελειώνει. – Να πας στο καλό. Και βέβαια όσο δίνεις τίποτε δεν θα λιγοστεύει.
– Ξέχασα να ρωτήσω κάτι. Τούτη η μικρή είσοδος. Το μικρό δωμάτιο στον χώρο της μεγάλης σου καρδιάς τι είναι; - Το μικρό μου ξωκλήσι. Το εικονοστάσι της καρδιάς μου. Ο άγιος χώρος μου όπου προσεύχομαι για τους άγιους ανθρώπους της ζωής μου. Εκεί που προσκυνώ για τα θαύματα, εκεί που βλέπω Θεού πρόσωπο. – Στο πρόσωπο όλων εμάς…- Στο πρόσωπο όλων εσάς. – Σ’ ευχαριστώ για όλα. Σε αγαπώ πολύ! – Σε ευχαριστώ κι εγώ. Εγώ όμως σε αγαπάω πιο πολύ! Ολόκληρη η ανάρτηση...

Ψυχή βαθιά

Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ' την πληγή του...

Από το "φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" της Μάρως Βαμβουνάκη, εκδόσεις Ψυχογιός Ολόκληρη η ανάρτηση...

Ένα γράμμα για τον Λεμπρόν…

Προέλευση:www.superbasket.gr

Είναι μία ιστορία ιδιαίτερη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και συγκλονιστική, αλλά με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας… Ο αρθρογράφος Ρικ Ράιλι του espn, έγραψε ένα καταπληκτικό κείμενο, απευθυνόμενος στον Λεμπρόν Τζέιμς και με την ελπίδα ότι θα το δει ο «βασιλιάς» και θα πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο μίας καταπληκτικής αθλήτριας, της Έμπόνι Νετςλ Μπέι, η οποία προσπαθεί να νικήσει τον δυσκολότερο αντίπαλο όλων, τον καρκίνο.

Είναι τόσο καταπληκτικό το κείμενο, που προτίμησα να το αντιγράψω πιστά (ευχαριστώ Κάθριν για την βοήθεια), αντί κάποιου άλλου άρθρου. Έχουμε καιρό άρθρα άλλωστε, είναι πιο σημαντικό να διαβάσουν όλη την ιστορία μίας αθλήτριας που δεν ξέρει πόσο καιρό έχει ακόμη… Διαβάστε λοιπόν το κείμενο-γράμμα του Ρικ Ράιλι προς τον Λεμπρόν Τζέιμ,ς έτσι ακριβώς όπως δημοσιεύτηκε στο epsn και προσέξτε ιδιαίτερα το μήνυμα στο τέλος…

«H Εμπονι αξίζει να συναντήσει τον Λεμπρόν. Πηγαίνει για χημειοθεραπεία και μετά παίζει μπάσκετ πριν επιστρέψει στο νοσοκομείο. Λεμπρόν, συνάντησε την Έμπονι Στην πραγματικότητα σου μοιάζει πολύ. Φοράει κορδέλα στο κεφάλι (παρόλο που δεν έχει μαλλιά – ούτε φρύδια). Είναι Basketball freak. Μια 16χρονη πρωτοετής στο λύκειο που έχει πολύ γλυκό χειρισμό της μπάλας και παίζει εξοντωτική άμυνα ζώνης. Α, και να κάτι που είναι διαφορετικό: Προσπαθεί με όλες της τις δυνάμεις να μην πεθάνει από καρκίνο. Αυτό δεν θα είναι εύκολο. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν αυτό το είδος σαρκώματος μαλακού ιστού σε στάδιο – 4 που έχει η Έμπονι Νετλς-Μπέι δεν καταφέρνουν να επιζήσουν.

Η Έμπονι έχει δύο στόχους. Ο πρώτος, όπως ήταν κι ο δικός σου στην ηλικία της, είναι να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ. Ούτε αυτό θα είναι εύκολο. Μερικές φορές πηγαίνει στα παιχνίδια του Λυκείου της Βερόνα όπου ανήκει κατευθείαν από το νοσοκομείο. Δεν προλαβαίνει να βγάλει τους ενδοφλέβιους ορούς και ντύνεται για το παιχνίδι. Κι αμέσως μετά πηγαίνει πίσω στο νοσοκομείο.

Ο δεύτερος στόχος είναι να συναντήσει … εσένα. «Ω Θεέ μου», λέει. «Πιθανότατα θα έβαζα τα κλάματα. Αυτό θα ήταν πάνω κάτω ότι ήθελα στη ζωή μου. Εννοώ, ότι η ζωή μου είναι εδώ μπροστά σε όλους. Γι’ αυτό ζω»

Ήθελε να σε γνωρίσει από πάντα, πολύ πριν αρρωστήσει. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που όταν οι συμπαίκτριες της Έμπονι έμαθαν για τη διάγνωσή της, άρχισαν μια καμπάνια στο Twitter. Πήρε διαστάσεις. Τώρα, χιλιάδες tweets με το hashtag #LeBronMeetEbony (Λεμπρόν συνάντησε την Έμπονι) έχουν δημοσιευθεί.

Όπως εσύ, έζησε τη ζωή της μέσα στην πόλη και δεν ήταν πάντα εύκολη. Ο πατέρας της πυροβολήθηκε 16 φορές και πέθανε όταν ήταν μόλις 5 ετών. Όπως κι εσύ, έζησε μια από δω και μια από κει, κάποιες φορές με τη μαμά της, κάποιες με τη γιαγιά της, κάποιες τον νονό της.

Όπως κι εσύ, είναι κάτι σαν τον Μπετόβεν της μπάλας. Τον περασμένο χρόνο, σαν δευτεροετής στο Madison West High, ήταν All Conference παίκτρια. Είχε μ.ο. 17 πόντους και ήταν τόσο ολοκληρωμένη παίκτρια που συμφώνησε προφορικά με το Πανεπιστήμιο του Wisconsin – Milwaukee σαν δευτεροετής, σύμφωνα με τον νονό της, Πίτερ Τζοχάνες.

Όπως κι εσύ, υπήρξε, εντάξει, περίπλοκη. Όταν άφησες το Κλίβελαντ για το Μαϊάμι, ο κόσμος δεν χάρηκε. Όταν η Έμπονι άφησε το Madison West για το Verona προκειμένου να πετύχει μια πιο σταθερή κατάσταση διαμονής, «πάρα πολλοί άνθρωποι στο Madison δεν χάρηκαν», λέει η καινούρια της κόουτς Άντζυ Μέρφυ. «Από την πρώτη στιγμή μας έκανε από ‘καλή’ ομάδα διεκδικητές για τον Πολιτειακό τίτλο. Είναι σαν τον ΛεΜπρον. Θέλεις την μπάλα στα χέρια της».

Θυμάσαι όλες αυτές τις φορές που έπαιξες με τραυματισμούς στη μέση, στους αστραγάλους, στα δάχτυλα των ποδιών; Λοιπόν, αυτά με τα οποία έχει παίξει η Έμπονι κάνει όλα τα παραπάνω να μοιάζουν με … σκασμένα χείλη. Έχει παίξει μετά από εγχείρηση. Έχει παίξει ενδιάμεσα ραδιοθεραπειών. ΄Εχει παίξει εν μέσω χημειοθεραπειών. «Έχει μια πενταήμερη επίσκεψη στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία την ερχόμενη εβδομάδα», λέει ο Τζοχάνες. «Και ξέρω τι θα κάνει. Θα μπει στο νοσοκομείο τη Δευτέρα. Θα κάνει χημειοθεραπεία Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη. Θα βγει από το νοσοκομείο την Πέμπτη. Θα πάει να παίξει στο παιχνίδι. Θα ξαναμπει το βράδυ της Πέμπτης και θα ξανακάνει χημειοθεραπεία το πρωί της Παρασκευής».

Πώς μπορεί κάποιος να παίξει μπάσκετ στο Λύκειο εν μέσω της κόλασης της χημειοθεραπείας; «Απλώς το κάνεις» λέει η Έμπονι. «Και αποδέχεσαι αυτό που έρχεται μετά».

Αυτό που έρχεται μετά είναι ναυτία, αδυναμία και απόλυτη εξάντληση. Δεν έχω ακούσει να το έχει επιχειρήσει κανείς. Ο κόουτς Τζορτζ Καρλ των Ντένβερ Νάγκετς δοκίμασε να κοουτσάρει εν μέσω της διαδικασίας και δεν μπόρεσε να το κάνει. Στο πρώτο της παιχνίδι μετά από χημειοθεραπεία, η Έμπονι σχεδόν λιποθύμησε στο παρκέ. Την τελευταία φορά, πρήστηκε ο φάρυγγας της. «Και παρόλα αυτά, ποτέ, ποτέ δεν παραπονιέται» λέει η Μέρφι.

Η Έμπονι έχει τόσους πολλούς υποστηρικτές στο Γουϊσκόνσκιν τώρα που οι αντίπαλες ομάδες αγοράζουν τα t-shirt της που γράφουν «Πολέμησε τον Καρκίνο» και κάνουν προθέρμανση φορώντας τα.

Όπως κι εσύ, έχει θαυμαστές που δεν έχει συναντήσει ποτέ. Στο παιχνίδι του Βερόνα στο Τζέινσβιλ Πάρκερ το βράδυ το Σαββάτου, εκατοντάδες στις κερκίδες φώναζαν ρυθμικά «Ε-μπο-νι! Έ-μπο-νι!». Η Έμπονι κοίταξε την Μέρφι και ψιθύρισε «Είναι πάρα πολύ όλο αυτό!».

Όπως κι εσύ, δεν θέλει να χάνει. Θυμήσου την περσινή σεζόν, όταν χάνατε 27 πόντους στο τρίτο 12λεπτο απέναντι στους Κλίβελαντ Καβαλίερς όταν έκανες ένα σερί 23 πόντων; Που έφερε την ανατροπή και τη νίκη; Το ξέρεις ήδη: Οι αδύνατες ανατροπές συμβαίνουν.

Όπως κι εσύ, αγαπάει τα τατουάζ. Μάλιστα, αν νικήσει τον καρκίνο – «όταν τον νικήσω», διορθώνει πάντα η Έμπονι – θα κάνει πολλά ακόμη. Ένα θα είναι μια εικόνα του πατέρα της. Του μοιάζει πολύ. Πιθανότατα ένα θα είναι με τη δική σου μορφή. Ίσως και οι δύο είστε ξεχωριστοί;

Πρέπει να είναι τρομακτικό, αυτό που βρίσκεται μπροστά της. Ένα τέτοιο παιδί είναι σκληρό, αλλά χρειάζεται και ανθρώπους να είναι σκληροί δίπλα της. Εδώ είναι που έρχεσαι εσύ. «Φοβάται, αλλά είναι δυνατή», λέει η μαμά της. «Φοβάται ότι θα πεθάνει, αλλά μετά λέει, ‘Μαμά, εγώ θα παίξω στο WNBA. Θα το δεις.»

Πηγές κοντά στους Heat μου λένε πως η συνάντηση αυτή θα γίνει στα σίγουρα, απλά δεν μπορούν να πουν ακόμη που ή πότε. Έρχεσαι να παίξεις στο Σικάγο στις 9 Μαρτίου (τρεις ώρες από τη Βερόνα) και στο Μιλγουόκι στις 29 Μαρτίου (ακόμη πιο κοντά). Και η μαμά της Έμπονι θα την έφερνε στο Μαϊάμι αν χρειαζόταν, ακόμη κι αν δεν μπορεί να το αντέξει οικονομικά.

Κοίτα, ξέρω πως έχεις χιλιάδες τέτοια αιτήματα το χρόνο. Και οι άνθρωποι του Μαϊάμι λένε πως είσαι καταπληκτικός μ’ αυτό το θέμα. Δεν έχεις την παραμικρή υποχρέωση να συναντήσεις την Έμπονι. Πρέπει να ζυγίζει τόνους μερικές φορές, να είσαι ο ένας άνθρωπος που κάθε άρρωστο παιδί θέλει να αγγίξει. Αλλά αν το έκανες – αν ο απόλυτος ήρωάς της ήταν να τη συναντήσει, να την αγκαλιάσει, ίσως να ανταλλάξει κορδέλα μαζί της – μπορεί αυτό να ήταν καλύτερο από 10 χημειοθεραπείες μαζί.

Εγώ ελπίζω να γίνει σύντομα.

Άλλωστε, δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να συναντήσεις κάποιον τόσο ταλαντούχο, καταπληκτικό και διάσημο σαν την Έμπονι…» Ολόκληρη η ανάρτηση...