Θα ξαναγυρίσουμε

Θα ξαναγυρίσουμε
Όταν οι ελιές θα ντύνουν στο χρυσάφι τα γέρικα όνειρά τους
Όταν τα μελτέμια θα κινούν να χαϊδέψουν τις εφήμερες πεζολογίες του νησιού
Όταν δυο μάτια σκοπελίτικα θα φωτιστούν απ' τη χαρά του γυρισμού
Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει
Δεν έχει σημασία πότε
Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε
Πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι
Έχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας
Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου

Θα ξαναγυρίσουμε
Συνοδευόμενοι από γυναικεία στήθια σ' ενάντιον άνεμο
Κι από το βασιλιά το Στάφυλο με το αρχαίο σπαθί του
Ποιος θα βρεθεί να μας τον ιστορήσει
Πιο νέοι πιο ξανθοί πιο ακμαίοι
Χωρίς αυταπάτες μ' αγκαλιές γιασεμιά
Να φυτέψουμε στου πελάγους τη ράχη
Τον σπόρο του έρωτά μας

Από τη συλλογή «Εν όλω» του Κλείτου Κύρου, εκδόσεις Άγρα Ολόκληρη η ανάρτηση...

Ζητώ το αδύνατο

Ζητώ το αδύνατο: αγάπα με για πάντα.
Αγάπα με όταν ο πόθος όλος έχει φύγει.
Αγάπα με με την προσήλωση ενός μοναχού.
Όταν ο κόσμος στην ολότητά του
κι όλα όσα κρατάς ιερά σε συμβουλεύουν
για τ’ αντίθετο: αγάπα με ακόμη παραπάνω.
Όταν σε γεμίζει οργή και είναι τυφλή: αγάπα με.
Όταν το κάθε βήμα απ’ την πόρτα στη δουλειά σου σε κουράζει—
αγάπα με• κι απ’ τη δουλειά στο σπίτι πάλι.

Αγάπα με όταν πλήττεις
όταν κάθε γυναίκα που κοιτάς είναι η μία καλύτερη απ’ την άλλη,
ή, σαν πιο αξιολύπητη να ’μαι που ζητώ, αγάπα με όπως με αγαπούσες πάντα:
όχι σαν θαυμαστής ή σαν κριτής, μα με
τη συμπόνια που επιφυλάσσεις στον εαυτό σου
όταν είσαι μόνος.

Αγάπα με όπως απολαμβάνεις τη μοναξιά σου,
αυτήν που σε προετοιμάζει για το θάνατο,
το μυστήριο της σάρκας, καθώς σκίζει και ράβει.
Αγάπα με όπως την πολυτιμότερη παιδική σου ανάμνηση—
κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς καμιά—
φαντάσου μία, βάλε με εκεί μαζί σου.
Αγάπα με στα γεράματα όπως μ’ αγαπούσες στη νιότη.

Αγάπα με σαν να ’μουν εγώ για πάντα—
και θα κάνω το αδύνατο
μια απλή πράξη,
αγαπώντας σε, αγαπώντας σε όπως σ’ αγαπώ.

Από το «I Ask the Impossible» της Ana Castillo, μετάφραση Ελευθερία Παναγιώτου Ολόκληρη η ανάρτηση...

Ο κόσμος είναι απλός

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά τριαντάφυλλα...

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Από τα «Ποιήματα» του Γεωργίου Σεφέρη εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Από τον Έκο στον Καβάφη

Όταν ο Ουμπέρτο Έκο διακήρυττε πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, θα είχε, πιθανότατα, μετρήσει στη σκέψη του πως αυτή η θέση θα επαληθεύεται πανηγυρικά κάθε χρόνο όπου γης. Στην Ελλάδα ωστόσο υπάρχει μια διαφορά. Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που στα μάτια ενός αμερόληπτου ιστορικού παρατηρητή λαμβάνουν χώρα το πιο εντυπωσιακό γεγονός της χρονιάς˙ οι διακοπές του νεοέλληνα! Όσο και να το κάνεις κάθε επαναστάτης όσο κι αν εξαντλήθηκε όλο το χρόνο δικαιούται έναν μήνα, λίγες μέρες έστω διακοπών σε τούτο το μαγευτικό μέρος. Ο ιστορικός απορεί, γυρεύοντας τον αγανακτισμένο επαναστάτη των προηγούμενων μηνών σε κάποιο δρόμο της πόλης να κρατά πανό και σημαίες διεκδικώντας οτιδήποτε διεκδικείται. Κι όμως! Τι κρίμα! Ο σκληροτράχηλος διαδηλωτής των προηγούμενων μηνών ξεκουράζει το καταπονημένο από τον ιδεολογικό αγώνα σώμα του πάνω σε μια ξαπλώστρα κάποιας διάσημης παραλίας οποιουδήποτε νησιού κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Επιτέλους! Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται! Όπως και αν το είπε ο κύριος Έκο ξέχασε κάτι. Όχι μόνο ειδήσεις˙ ούτε επαναστάσεις υπάρχουν τον Αύγουστο!

Θα θεωρούσα την κρίση μου ειρωνική εάν κι ο ίδιος δεν αντίκριζα σε τούτη την περίοδο κι ο ίδιος κοσμοϊστορικές αλλαγές στην δοκιμαζόμενη από την κρίση πατρίδα μας. Ναι, οι δρόμοι άδειασαν, οι διαδηλωτές ηλιοθεραπεύουν την αγωνιστικότητά τους κάπου μακριά, η πόλη ηρέμησε, η πατρίδα (τουλάχιστον ως το βράδυ) κοιμάται! Οι παχιές μύγες το Αυγούστου είναι οι πιο αψευδείς μάρτυρες που συνηγορούν μαζί μου στην κορύφωση των θερινών διακοπών. Όπως και να το κάνουμε για λίγες ή περισσότερες μέρες, τούτες τις μέρες η πατρίδα ξεχύνεται στις παραλίες, αποικεί στα τουριστοσυντηρούμενα νησιά, εγκαταλείπει άγχη και προβλήματα, ναι, επιτέλους το καλοκαίρι είναι η εποχή που ορθά μας υποδεικνύει τον αληθινό τρόπο του ευ ζην! Το νεοελληνικό ευ ζην είναι κι αυτό αγώνας! Ίσως με το πέρασμα των χρόνων (μιλώ προσωπικά) ο άνθρωπος να γίνεται περισσότερο ιδιότροπος, όλα να του φταίνε, να ρίχνει άδικο όταν τα πάντα γύρω του δείχνουν φωτισμένα από τον νοητό ήλιο της Δικαιοσύνης, να μην είναι εν τέλει ικανός να παρακολουθήσει τη ροή των γεγονότων με τον τρόπο που χτίζεται η κοινή λογική και κυρίως η νεοελληνική κουλτούρα.

Μάλλον εγώ πρέπει να είναι ιδιότροπος που δεν καταλαβαίνω το πώς οι ίδιοι άνθρωποι που χθες έβλεπα να διαδηλώνουν οργισμένοι κατά της ακρίβειας και των εκάστοτε επώδυνων οικονομικών μέτρων, ανοίγουν σαμπάνιες σε συναυλίες νεόπλουτων (ακόμη;) στη Μύκονο, διαμένοντας σε ξενοδοχεία κάποιων αστέρων, κυκλοφορώντας με το ξεπεσμένο ύφος του δήθεν ξεχωριστού ανάμεσα σε μια πολτοποιημένη καλοκαιρινή τουριστική βιομηχανία που αφήνει στην άκρη οράματα και θυσίες για χάρη του ελληνικού καλοκαιριού! Τούτο τον μήνα δεν υπάρχει θέση για διεκδικήσεις παρά μόνο για ένα φτηνό εισιτήριο στο κοσμοπολίτικο νησί. Ας ξεκουραστούμε τώρα, τον Σεπτέμβρη θα ξαναγίνουμε επαναστάτες. Όμορφα ηλιοκαμένοι επαναστάτες!

Για δες! Οι ίδιοι άνθρωποι που απαιτούσαν να μη γίνει καμία απόλυση στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, πλέον δροσίζουν την αγωνία τους σε παραλίες της κοσμοπολίτικης Πάρου, σε θέση ετοιμότητας, πάντα κοντά σε ένα υπαίθριο μπαράκι με καλλίγραμμα εφηβικά κορμιά σε ρόλο σερβιτόρων. Αυτοί λοιπόν είναι οι άνθρωποι που ορκίζονται στα πανό τους ανατροπές και ρήξεις; Αυτοί παπαγαλίζουν πρόοδο και έξοδο από την κρίση; Γνωρίζει η επανάσταση ρεπό; Αργίες; Παίρνει άραγε κι αυτή τις διακοπές της μαζί με όλους εμάς; Αν όχι, τότε μάλλον κάτι κάνουμε λάθος. Ή αυτοί οι δήθεν διαδηλωτές δεν έχουν συνείδηση του τι είναι επανάσταση ή πιθανότατα έχουν μπερδέψει τον Κολοκοτρώνη με τον Σαλπιγγίδη!

Ανάμεσά τους είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εξασφαλίζοντας κάποιο εφάπαξ, μια ικανοποιητική σύνταξη και ένα εργασιακό παρελθόν διεκπεραιωτικού βολέματος εξαργύρωσαν τους πολυδιαφημισμένους δήθεν αγώνες του μακρινού παρελθόντος με μια πανάκριβη μακαριότητα μακριά από διεκδικήσεις και αγώνες. Αυτοί πάλεψαν, καιρός να κάνουν το ίδιο κι οι νέοι! Σε αυτούς τους ανθρώπους που πίνοντας freddo ή παγωμένες μαργαρίτες κατακρίνοντας τον εθνικό πολιτικό μας κατήφορο, βλέπω τους ίδιους που αρνούνται να καλλιεργήσουν έστω κι ένα ραπανάκι για την όρεξη, αυτοί βλέπεις μεγάλωσαν στην πόλη, δεν τους έμαθε καμία οικογένεια και κανένα σχολείο πώς να είσαι ανεξάρτητος. Αμερικανάκια θα γίνουμε κι εμείς;

Ο Σεπτέμβρης όμως θα εμφανίσει στους δρόμους αυτούς τους ίδιους ανθρώπους που μοδάτα «αγανακτισμένοι» (έγινε κι αυτό ένας τίτλος ευγενείας όσο να’ ναι) θα διαδηλώνουν υπέρ μιας κεκτημένης σάπιας ευζωίας, κατηγορώντας θεούς και δαίμονες (έλληνες κι ευρωπαίους) επειδή δεν περίσσεψε και για τους ίδιους κάποιο αυθαίρετο στον Παράδεισο της λαμογιάς και των εύκολων ανέσεων του παρελθόντος. Μιλάμε για φωνές, μούτζες στο εθνικό Κοινοβούλιο, βρισιές απέναντι σε κάποιους που οι ίδιοι ψήφισαν αλλά, άγνωστο πώς, ποτέ δεν συμφωνούν μαζί τους, μιλάμε για βία που φτάνει μέχρι και σε επεισόδια ακραίας μορφής, η ελευθερία πάντα έχει θύματα, πάντα πρέπει να έχει θύματα, πάντα κάποιος πρέπει να χάνει και κάποιος να κερδίζει, αρκεί πάντα εσύ να χάνεις και πάντα να κερδίζω εγώ. Δεν υπάρχει κοινό καλό, δεν μπορεί να υπάρξει κοινό όραμα, εθνική προσπάθεια, συλλογική αφύπνιση, πάντα το δίκιο θα κατοικεί σε πεποιθήσεις γεννημένες από προσωπικό συμφέρον και ιδιωτική ακρισία. Δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει καλλιέργεια σε τούτο τον τόπο, για να ακουστείς πρέπει να φωνάξεις, να παλέψεις, να απεργήσεις, να αρνηθείς. Ο αγώνας δεν έχει περιεχόμενο, μόνο όνομα και εύηχα ψεύτικους σκοπούς.

Και θα μου πεις, καλά, τι προτείνεις; Να αφήσουμε τις αναπαυτικές ξαπλώστρες και την καλοκαιρινή ραστώνη και να μαζευτούμε πάλι στην πόλη διαδηλώνοντας κάτω από τον καυτό ήλιο για τα δικαιώματά μας; Θα επαναλάβω κάτι που είχα γράψει και παλιότερα. Προσωπικά θεωρώ παντελώς αδιάφορο να συναθροιστούμε πάλι στις πόλεις κρατώντας πανό και ντουντούκες διαδηλώνοντας για δήθεν δικαιώματα. Στη συνείδησή μου ο αγώνας χτίζεται στην καθημερινότητα του καθενός μας, είναι βίωμα, έκφραση της καθημερινότητάς του, ούτε λόγια, ούτε συνθήματα, ούτε κούφιες ιδεολογίες, πολιτών δίχως προσωπική καλλιέργεια και παιδεία.

Ο κάθε σκοπός κρίνεται ως προς την ποιότητά του από το πόσο συνεπείς υπήρξαμε στην υπηρεσία του. Πόσο συνειδητά υπήρξαμε εκφραστές του, αναγνωρίζοντας πως το εθνικό συμφέρον ξεπερνά το οποιοδήποτε ατομικό και πως είναι αδύνατον να βγούμε από την κρίση εάν εσύ κι εγώ δεν συνεργαστούμε, δεν μονοιάσουμε, δεν μάθουμε να ζούμε αλληλέγγυα μαζί ορίζοντας την κρίση πέρα από τις οικονομικές προεκτάσεις της, στον τρόπο που διαμορφώνει την καθημερινότητα του καθενός μας και έπειτα την ταυτότητα της χώρας μας.

Απέναντι σε μεγάλες εθνικές κρίσεις οι πρόγονοί μας έχουν να μας δείξουν μια πληθώρα αγωνιστικής παρουσίας που δημιουργούσε πολιτισμό μόνο και μόνο επειδή υπηρετούσε ένα δίχως συμβολισμούς αληθώς βιούμενο τρόπο υπάρξεως. Εάν για εμάς η σύγχρονη κρίση ξεπερνιέται με διακεκομμένους κατ’ επίφασιν αγώνες που ξεκινούν το πρωί με πανό στο Σύνταγμα και καταλήγουν το μεσημέρι με τσίπουρα στου Ψυρρή, ας συνεχίσουμε τις μακάριες καλοκαιρινές μας διακοπές γυρνώντας και το άλλο πλευρό για να μαυρίσουμε καλά. Εξάλλου, δεν θα πάρει κανείς χαμπάρι πως λείπουμε. Η απουσία μας ίσως να είναι το ίδιο σημαντική όσο κι η παρουσία μας. Όσο να’ ναι είναι κι αυτό μια καθησυχαστική δικαιολογία…

Και μιας κι ο λόγος για όμορφες καθησυχαστικές δικαιολογίες η τελευταία κουβέντα ανήκει στον παππού Καβάφη. Ο ίδιος βλέποντας από την ουράνια Αλεξάνδρεια το αενάως αναζωογονούμενο πιθηκίζων νεοελληνικό lifestyle αντιπαραθέτει τις δυο εικόνες. Οι νεοέλληνες της πολιτικής ακρισίας αλλά της καλογυμνασμένης θερινής κοινωνικής ραστώνης έχουν προς στιγμή ξεχάσει (είναι και η μουσική δυνατά βλέπεις) τους μύδρους κατά της τρόικας, της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Οι εχθροί είναι υπαρκτοί αλλά τώρα δεν μας αφορούν. Δυστυχώς για εμάς αυτοί εξακολουθούν κι είναι εδώ. Αυτοί που λείπουμε είμαστε εμείς. Αλλά δεν βαριέσαι; Μια χαρά είμαστε καλοκαιριάτικα χωρίς βαρβάρους. Ο Σεπτέμβρης εγγύς…

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τέλη Ιουλίου

Νύχτα του θέρους απαλύνουσα
ως μέλι σε γεύομαι στην κερήθρα του χώρου.
Εσχεδιάζα ποίημα όπου υπήρχες ηδυπαθής
με δανεισμένα μάτια στη φωτιά των άστρων
με την αγάπη
ταξιδεμένη σε διαθέσεις του σώματος.
Άλλ' η ωραιότητα της μοίρας
έρχεται και σε παίρνει στα χέρια του θέρους
απάνω από μας
στο ακέραστο του στήθους όπου
σε λευκά ιμάτια κυματίζει η αρχή του πόνου
και μορφές παιδιών
λυπηρά ψιθυρίζουν
για τα χαμένα τους πράγματα
όταν το κέλευσμ' ακούγεται με αέρα πλασμένο.
Τραγούδια μη ζητήσετε
ρέουν οι σιωπές στα βουνοπλάγια
κυριαρχούν πλήρως ολόγυρα του προσώπου μου
δέντρου κλαδί ασημίζει εμπρός μου.
Στο βάθος της νοσταλγίας Ακατάληπτε
μιλούμε για σένα
πολύ μακριά απ' τα χείλη μας.
Αυτή την ώρα του αναλυομένου μυστηρίου
όλα γυρίζουν.

Από τα «Ποιήματα» το Νίκου Καρούζου, εκδόσεις Ίκαρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά

Όταν ολοκλήρωσα το βιβλίο ένιωθα δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος ηλικιακά. Λες κι όλο το έργο προσπαθούσε να πείσει τον αναγνώστη πως τα χρόνια μετράνε διπλά και πως η μέση ηλικία είναι μια περίοδος σημαντικά εκτενέστερη απ’ ό,τι συνήθως οι περισσότεροι υπολογίζουν. Η σχέση μου όμως με το συγγραφικό έργο του π. Φάρου με έκανε να διώξω μακριά κάθε ψυχοπλακωτική διάθεση και να αναγνωρίσω αμέσως τις κρυμμένες αρετές του βιβλίου. Επειδή όμως πρέπει να είμαστε δίκαιοι, θα ήταν παράλειψη να μην σημειωθεί πως το Ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά είναι το πρώτο βιβλίο που ο π. Φιλόθεος Φάρος συνυπογράφει με τον Γιώργο Σιγαλό, συγγραφέα, ψυχοθεραπευτή και καλό συνεργάτη – μαθητή του για χρόνια.

«Στη μέση ηλικία, ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από ένα πλήθος ανησυχιών και φόβων για την ως τώρα αποτελεσματικότητά του καθώς και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Αν δεν μπορέσουμε να αποδεχθούμε τη μέση ηλικία, δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας και δεν θα είμαστε ιδιαίτερα χρήσιμοι, ούτε σε εμάς τους ίδιους, ούτε στους άλλους.

Μέσα από διαδικασίες και συναισθήματα που ενώνουν το παρελθόν, την παιδική ηλικία με το παρόν, αλλά και βλέποντας όλα αυτά που έχουν επιτευχθεί τα προηγούμενα χρόνια, ο ενήλικας, στα μισά του δρόμου της ζωής του, μπορεί να αξιοποιήσει τις αμέτρητες ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να αναπτυχθεί και να ωριμάσει.

Αλλά αυτό γίνεται μόνο μέσω της αυτοαποδοχής, μέσω της εξερεύνησης στα βάθη του εαυτού, αλλά και των βιωμάτων των προηγουμένων ετών. Οι σχέσεις μας με τους άλλους, με την οικογένεια, με τον σύντροφό μας, ο χειρισμός των προβλημάτων και αγωνιών που εμφανίζονται στη μέση ηλικία, χρειάζεται να κατανοηθούν ώστε να μπορέσουμε να βιώσουμε όσο πιο δημιουργικά γίνεται αυτό το σημαντικό στάδιο της ζωής μας.

Η μέση ηλικία είναι μία πραγματική περιπέτεια, που παραμένει ανοιχτή σε όσους θέλουν πραγματικά να τη βιώσουν, μία περιπέτεια ουσιαστικής κατανόησης της ζωής και του εαυτού μας ώστε να πετύχουμε την πραγματική ωριμότητα και ικανοποίηση».

Απόσπασμα από το βιβλίο

Πότε είναι η μέση ηλικία;
Σου είπε ο δεκάχρονος γιος σου ότι είσαι μεσήλικας; Να είσαι ευχαριστημένος που δεν σου είπε ότι είσαι ανοιακός. Ο δεκάχρονος γιος του Διομήδη, σε μία συζήτηση με τον πατέρα του, σχετική με την ηλικία, του είπε ότι «η μέση ηλικία αρχίζει στα τριάντα», και όταν εκείνος τον ρώτησε ανήσυχος, «και πότε αρχίζει η γεροντική ηλικία;» «στα σαράντα», απάντησε ο γιος του χωρίς κανέναν δισταγμό. Ο Διομήδης ήταν τότε σαράντα χρονών.

Έτσι, τα έχεις καταφέρει πολύ καλά αν στα σαράντα πέντε δεν θεωρείσαι κάτι περισσότερο από μεσήλικας. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μιας προχωρημένης ηλικίας θυμούνται κάποια στιγμή που αισθάνθηκαν για πρώτη φορά πως δεν είναι πια νέοι και πως θα έκαναν τα πάντα να το παραδεχθούν.

[…]

Η μέση ηλικία, από την πνευματική και κυρίως προσωπική πλευρά, δεν είναι αναγκαστικά ή αναπότρεπτα μία περίοδος στασιμότητας και οπισθοδρόμησης. Το προοδευτικό έργο της μέσης ηλικίας είναι η επίτευξη μιας ουσιαστικής κατανόησης της ζωής με όρους που θα αποτελεί επίσης προσφορά και βοήθεια στους άλλους. Είτε το αποκαλούμε αυτό κατάκτηση σοφίας είτε πνευματική εμπειρία είτε απλό συμβιβασμό με τις πραγματικότητες της ζωής με διορατικότητα και επίγνωση, και είτε επιτύχουμε είτε αποτύχουμε σ’ αυτό το έργο, αυτό είναι που δίνει νόημα στη ζωή σ’ αυτή την περίοδο. Στην πραγματικότητα αυτό από πολλές απόψεις κάνει αυτή την περίοδο σημαντικότερη από τις άλλες, γιατί είναι η περίοδος που η ζωή μας πρέπει και μπορεί να φθάσει στην πληρέστερη καρποφορία της σε προσωπική εμπειρία. Χωρίς αυτό, ό,τι συνέβη προηγουμένως θα είναι ανολοκλήρωτο.

[…]

Στην πραγματικότητα, στο ποσοστό που η ωρίμανση της προσωπικότητας δεν πραγματοποιείται, το υποκατάστατο της υλιστικής επιτυχίας τείνει να κάνει τη ζωή όλο και περισσότερο επιδερμική, ρηχή και χυδαία. Όσο είμεθα προσεκτικοί να προστατεύσουμε τον εαυτό μας ενάντια σε οποιοδήποτε ιδανικό που χρησιμοποιεί την ενδοσκόπηση για να αρνείται τον κόσμο, για το δεύτερο μισό της ζωής, και ταυτόχρονα είμεθα προσεκτικοί να αναγνωρίσουμε ότι η καλή επαφή με τις πραγματικότητες της καθημερινής μας ζωής είναι τόσο σημαντική στη μέση ηλικία όσο και σε κάθε άλλη περίοδο της ζωής, μπορούμε να πούμε ότι οι αξίες αυτού που μόνο πνευματική ζωή μπορούμε να αποκαλούμε θα γίνουν όλο και περισσότερο κυρίαρχες. Ολόκληρη η ανάρτηση...

«Πηδήξαμε κεφάλαια γνώσης πολύ σημαντικά…»

Απόσπασμα από συνέντευξη στη www.naftemporiki.gr

Τί αισθάνεστε για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας;
Ήταν μια παράλογη διαδρομή, που, λογικά και μαθηματικά, θα οδηγούσε στην καταστροφή μας. Δεν υπήρξε ποτέ η παιδεία, ούτε η γνώση, ούτε η καλλιέργεια, ώστε να κατευνάσουμε την πείνα για κατανάλωση, και τώρα βρεθήκαμε σε σπίτια με 5 τηλεοράσεις και χωρίς φαγητό. Με 10 τζιν και χωρίς δουλειά.

Ο μέσος έφηβος κυκλοφορεί με κινητό τελευταίας τεχνολογίας, γιατί απλά αυτό είναι το ιδανικό του και αυτό αναγνωρίζει ως “ένταξη” στο κοινωνικό σύνολο. Σε αυτήν την κοινωνία, η ευθύνη είναι σε μεγάλο ποσοστό στην παιδεία, που “ρημάζει” και παραπαίει ανάμεσα σε πολιτικές σκοπιμότητες και ημιμάθεια “ειδημόνων”. Οι “ειδήμονες” που νομίζουν ότι δημαγωγούν, φτιάχνοντας παιδιά χωρίς ιδανικά, άξια για παγκόσμιους όχι πολίτες, αλλά υπόδουλους των εκάστοτε κυβερνήσεων, Αυτοί οι “ειδήμονες” είναι οι πιο επικίνδυνοι και στις πιο ενδεδειγμένες θέσεις.

Δεν ανησυχώ για τον αγρότη, που ξυπνάει τα χαράματα και λιώνει κάτω από τον ήλιο ή τις βροχές. Δεν ανησυχώ για τον εργάτη, που δουλεύει σκληρά και έχει απόλυτη επίγνωση της προσφοράς και της ζήτησης. Ανησυχώ πολύ για όλους εμάς, που νομίζουμε ότι ξέρουμε κάτι καλυτέρα και που νομίζουμε ότι φτιάχνουμε πολιτισμό μέσα στα μαγαζιά που αυτοαποκαλούνται music hall, μέσα στη μουσική που, χωρίς καμία αρμονία, κάνουμε δήθεν κουλτούρα, επειδή λέμε μια φράση με πειστικό τρόπο, αλλά όχι αληθινό, επειδή το κοινό διψάει, αλλά πραγματικά δεν ξέρει για τί πράγμα διψάει ακριβώς, επειδή η υποκουλτούρα της ίδιας του της ζωής ακμάζει ανενόχλητη.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για όσα αισθάνομαι και βλέπω, για όσα πονάω, μα πιο πολύ θέλω να φωνάξω: ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να δουν την αλήθεια της δικής τους ζωής. Ας τα εμποτίσουμε με το σαράκι της αμφισβήτησης και όχι της ισοπέδωσης. Να μάθουν να αναρωτιούνται και να ψάχνουν διαρκώς, όχι να βολεύονται, ούτε να χειραγωγούνται από εμάς, γιατί αυτό θα συμβεί και αύριο στη δική τους κοινωνία. Ελεύθεροι και δυνατοί άνθρωποι, με άποψη και επιχειρήματα. Τί είναι όλα αυτά; Παιδεία.

Τί έχει να μας διδάξει αυτή η δοκιμασία;
Τα διδάγματα δεν ξέρω τι όφελος έχουν, όταν δεν υπάρχει το επίπεδο να τα κατανοήσεις. Τότε είσαι καταδικασμένος να επαναλάβεις τα ίδια λάθη. Και η ιστορία στην Ελλάδα το έχει αποδείξει περίτρανα. Δε μάθαμε ποτέ, διότι πάντα τρέχαμε να προλάβουμε το “τραίνο” της Ευρώπης. Για ποιο λόγο κανείς δεν ξέρει. Και “πηδήξαμε κεφάλαια γνώσης” πολύ σημαντικά. Κεφάλαια, που μόνο ο χρόνος μπορεί να εμπεδώσει και να παράσχει τη γνώση για τα επόμενα βήματα εξέλιξης.

Η Ελλάδα, εμείς, δεν είχαμε ποτέ αυτόν τον χρόνο ή αυτήν τη δυνατότητα. Έτσι, μοιραία γίναμε ουραγοί μιας Ευρώπης, που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός σε έναν δρόμο, που ούτε η ίδια ξέρει που πάει, αλλά έχει δημιουργήσει τις συνθήκες προστασίας για παν ενδεχόμενο. Εμείς δεν έχουμε τέτοιες δικλείδες. Θα είμαστε, λοιπόν, τα θύματα της επιπολαιότητας και της ημιμάθειάς μας. Ολόκληρη η ανάρτηση...

Οι τροχοί του ήλιου

Ο κόσμος, σου λέω, είναι όμορφος.
Ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις όμορφος.
Το μέλλον είναι σίγουρο αδελφέ μου.
Ό,τι κι αν γίνει - σίγουρο.
Δεν υπάρχουν πια αποσιωπητικά στη φωνή ή στη σιωπή μας. Όμορφος.
Μπορείς να κάνεις πίσω τους τροχούς του ήλιου;

Από τα "ποιήματα" του Γιάννη Ρίτσου, εκδόσεις Κέδρος Ολόκληρη η ανάρτηση...

Γιατί αποκάλυψα τις παρακολουθήσεις

Πηγή: tvxs.gr

Η συγκλονιστική δήλωση του πρώην τεχνικού συμβούλου της NSA Έντουαρντ Σνόουντεν, που αποκάλυψε το σκάνδαλο παρακολουθήσεων των ΗΠΑ. Η δήλωση έγινε στο αεροδρόμιο της Μόσχας, όπου παραμένει εγκλωβισμένος ο Σνόουντεν, στο πλαίσιο κλειστής συνάντησής του με εκπροσώπους της Διεθνούς Αμνηστίας και της Human Rights Watch, καθώς και με σημαίνοντα Ρώσο δικηγόρο και με τον Ρώσο βουλευτή Βιάτσελαβ Νικόνοφ.

«Γεια σας. Ονομάζομαι Ed Snowden. Λίγο περισσότερο από ένα μήνα πριν, είχα οικογένεια, ένα σπίτι στον παράδεισο και ζούσα με μεγάλη άνεση. Είχα επίσης τη δυνατότητα, χωρίς κανένα ένταλμα, να έχω πρόσβαση και να διαβάζω τις επικοινωνίες σας. Την επικοινωνία του καθενός ανά πάσα στιγμή. Μια εξουσία που μπορεί να αλλάζει τη μοίρα των ανθρώπων.

Πρόκειται για σοβαρή παραβίαση του νόμου. Οι Τροποποιήσεις 4 και 5 του Συντάγματος της χώρας μου, το άρθρο 12 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς και πολυάριθμα καταστατικά και συνθήκες απαγορεύουν τέτοια συστήματα μαζικής, διάχυτης επιτήρησης. Ενώ το Σύνταγμα των ΗΠΑ χαρακτηρίζει αυτά τα προγράμματα ως παράνομα, η κυβέρνησή μου υποστηρίζει ότι μυστικές δικαστικές αποφάσεις, που ο κόσμος δεν επιτρέπεται να δει, νομιμοποιούν με κάποιο τρόπο μια παράνομη πράξη. Οι αποφάσεις αυτές φθείρουν απλά την πιο βασική έννοια της δικαιοσύνης – την έννοια της διαφάνειας των πράξεων. Κάτι ανήθικο δεν μπορεί να γίνει ηθικό μέσω ενός μυστικού νόμου.

Πιστεύω στην αρχή που διακηρύχθηκε στη Νυρεμβέργη το 1945: «Τα άτομα έχουν διεθνείς υποχρεώσεις που υπερβαίνουν τις εθνικές υποχρεώσεις υπακοής. Ως εκ τούτου, οι πολίτες έχουν το καθήκον να παραβιάζουν εθνικούς νόμους προκειμένου να προληφθούν εγκλήματα κατά της ειρήνης και της ανθρωπότητας».

Κατά συνέπεια, από πλευράς μου έκανα ό,τι πίστευα σωστό και άρχισα μια εκστρατεία για να διορθωθεί αυτή η αδικία. Δεν επιδιώκω πλουτισμό για τον εαυτό μου. Δεν επεδίωξα να πουλήσω μυστικά των ΗΠΑ. Δεν συνεργάζομαι με οποιαδήποτε ξένη κυβέρνηση προκειμένου να εγγυηθεί την ασφάλειά μου. Αντ΄ αυτού, δημοσιοποίησα ό,τι ήξερα, έτσι ώστε ό,τι επηρεάζει όλους μας, να μπορεί να συζητηθεί από όλους μας στο φως της ημέρας, και ζήτησα δικαιοσύνη απ΄όλη την ανθρωπότητα.

Αυτή η ηθική απόφαση να μιλήσω δημόσια για την κατασκοπεία που επηρεάζει όλους μας είχε μεγάλο κόστος, αλλά ήταν το σωστό που έπρεπε να κάνω και δεν το μετανιώνω.

Από εκείνη τη στιγμή, η κυβέρνηση και οι υπηρεσίες πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής έχουν προσπαθήσει να με κάνουν παράδειγμα - προειδοποίηση προς όλους τους άλλους που θα μπορούσαν να μιλήσουν όπως εγώ. Έχασα την ιθαγένειά μου και καταδιώκομαι για πράξη πολιτικής έκφρασης. Η Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών με έχει τοποθετήσει στη λίστα απαγόρευσης πτήσεων. Ζήτησε από το Χονγκ Κονγκ την έκδοσή μου εκτός του νομικού πλαισίου της χώρας αυτής, παραβιάζοντας άμεσα την Αρχή της μη επαναπροώθησης - Νόμο των Ην. Εθνών.

Έχει απειλήσει με κυρώσεις τις χώρες που θα υψώσουν το ανάστημά τους για να υπερασπίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματά μου και το σύστημα ασύλου του ΟΗΕ. Προχώρησε μάλιστα σε μια άνευ προηγουμένου ενέργεια να ζητήσει από στρατιωτικούς συμμάχους να προσγειώσουν το αεροπλάνο προέδρου της Λατινικής Αμερικής, προκειμένου να αναζητήσουν έναν πολιτικό πρόσφυγα. Αυτές οι επικίνδυνες κλιμακώσεις αντιπροσωπεύουν μια απειλή όχι μόνο για την αξιοπρέπεια της Λατινικής Αμερικής, αλλά και για τα βασικά δικαιώματα κάθε ατόμου, κάθε έθνους, να ζει ελεύθερο από διώξεις, αναζητώντας και λαμβάνοντας άσυλο.

Ωστόσο, και παρά αυτή την ιστορικά δυσανάλογη επιθετικότητα, χώρες σε όλο τον κόσμο προσέφεραν υποστήριξη και άσυλο. Αυτά τα έθνη, η Ρωσία, η Βενεζουέλα, η Βολιβία, η Νικαράγουα και το Εκουαδόρ, έχουν την ευγνωμοσύνη μου και αξίζουν το σεβασμό να είναι τα πρώτα που όρθωσαν το ανάστημά τους ενάντια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πραγματοποιούνται από τους ισχυρούς και όχι τους αδύναμους. Με την άρνησή τους να παραβιάσουν τις αρχές τους μπροστά στον εκφοβισμό, έχουν κερδίσει το σεβασμό του κόσμου. Είναι πρόθεσή μου να ταξιδέψω σε κάθε μία από αυτές τις χώρες για να αποδώσω τις προσωπικές μου ευχαριστίες στους ανθρώπους και τους ηγέτες τους.

Ανακοινώνω σήμερα την επίσημη αποδοχή εκ μέρους μου όλων των προσφορών στήριξης ή ασύλου που έχουν δοθεί και κάθε άλλη που μπορεί να προσφερθεί στο μέλλον. Με τη χορήγηση ασύλου, για παράδειγμα, από τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας Maduro, η κατάσταση ασυλίας μου είναι τώρα επίσημη και κανένα κράτος δεν έχει νομική βάση να περιορίσει ή να παρεμποδίσει το δικαίωμά μου να απολαύσω αυτό το άσυλο. Όπως είδαμε, όμως, ορισμένες κυβερνήσεις της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής επέδειξαν προθυμία να ενεργούν έξω από το νόμο, και αυτή η συμπεριφορά εξακολουθεί να υφίσταται σήμερα. Αυτή η παράνομη απειλή καθιστά αδύνατο για μένα να ταξιδέψω στη Λατινική Αμερική και να απολαύσω το άσυλο που μου χορηγείται εκεί σύμφωνα με τα κοινά δικαιώματα όλων.

Αυτή η βούληση των ισχυρών κρατών να ενεργούν εκτός νομιμότητας αντιπροσωπεύει μια απειλή για όλους μας, και δεν πρέπει να επιτραπεί να επιτύχει. Ως εκ τούτου, ζητώ τη βοήθειά σας στην αναζήτηση εγγυήσεων ασφαλούς διέλευσης από τις εμπλεκόμενες χώρες, ώστε να διασφαλίσω το ταξίδι μου στη Λατινική Αμερική, καθώς και στην αναζήτηση άσυλου στη Ρωσία, μέχρις ότου οι χώρες αυτές εφαρμόσουν το δίκαιο και επιτρέψουν το νόμιμο ταξίδι μου. Θα υποβάλω την αίτηση μου στη Ρωσία σήμερα, και ελπίζω ότι θα γίνει ευνοϊκά δεκτή.

Εάν έχετε οποιεσδήποτε ερωτήσεις, θα απαντήσω σε ό, τι μπορώ.

Σας ευχαριστώ. Εντ Σνόουντεν». Ολόκληρη η ανάρτηση...

Τζιβαέρι

Ολόκληρη η ανάρτηση...