Δυὸ ἄνθρωποι, ἦλθον μίαν φορᾶν καὶ εξωμολογήθησαν εἰς εμέ, Πέτρος καὶ Παύλος, καὶ νὰ ἴδητε πὼς τοὺς ἔδιωρθωσα, καλὰ ἢ κακά. Ἔγώ σας φανερώνω τὴν καρδίαν μου.Μοῦ λέγει δ Πέτρος: Εγώ, πνευματικέ μου, ἀπὸ τὸν καιρὸν ὅπου ἐγεννήθηκα ἕως τώρα, ενήστευσα, επροσευχόμην πάντοτε, ἔκαμνα ἔλεημοσυνας εἷς τους πτωχούς, ἔκτισα μοναστήρια, ἐκκλησίας καὶ ἄλλα καλὰ ἔκαμα. Τὸν εχθρόν μου δὲν τὸν συγχωρῶ. Εγώ τὸν ἀποφάσισα διὰ τὴν κόλασιν.
Ἔρχεται δ Παῦλος καὶ μοῦ λέγει: Εγώ ἀπὸ τὸν καιρὸν ὅπου ἐγεννήθηκα τίποτε, κανένα καλὸν δὲν ἔκαμα, αλλά μάλιστα ἔχω κάμει τόσα φονικά, ἔπόρνευσα, ἔκλεψα, ἔκαψα εκκλησίας, μοναστήρια' ὅλα τὰ κακὰ τὰ ἔκαμα, μὰ τὸν εχθρόν μου τὸν συγχωρῶ. Νὰ ἴδητε τί ἔκαμα εγώ εἷς αυτόν. Εὐθὺς τὸν ἀγκάλιασα καὶ τὸν εφίλησα του ἔδωσα τὴν ἄδειαν νὰ μεταλάβη.
Καλά τους εδιόρθωσα ἢ κακά; Φυσικὰ θέλετε νὰ μὲ κατηγορήσετε καὶ νὰ μοῦ ἐΐπητε: Ὃ Πέτρος ὅπου ἔκαμε τόσα καλά, καὶ διότι δὲν ἔσυγχώρησε τὸν ἔχθρόν του, διὰ τόσον ολίγον πράγμα τὸν απεφάσισες διὰ τὴν κόλασιν; Καὶ τὸν Παύλον ὅπου ἒκαμε τόσα κακά, καὶ διότι εσυγχωρεί τους ἔχθρούς του, τὸν εσυγχώρησες καὶ τοῦ ἔδωκες τὴν ἄδειαν νὰ μεταλλάβει; Ναί, αδελφοί μου, ἔτσι ἔκαμα. θέλετε νὰ καταλάβετε μὲ τί ὁμοιάζει δ Πέτρος; Καθὼς μέσα εἷς 100 οκάδας αλεύρι βάνεις ὀλίγον προζύμι καὶ ἔχει τόσην δύναμιν τὸ προζύμι εκείνο, νὰ γυρίσει καὶ τας 100 ὄκαδες τὸ ζυμάρι καὶ νὰ τὸ κουφίζη δλο, έτσι εἶναι καὶ όλα τὰ καλὰ εκείνα ὅπου έκαμεν δ Πέτρος• μὲ εκείνην τὴν ὄλιγην ἔχθραν, ὅπου δὲν ἔσυγχώρησε τὸν ἔχθρόν του, τὰ ἔγυρισε καὶ τὰ ἒ'κᾶμε φάρμακι τοΰ διαβόλου, καὶ ἔτσι τὸν ἀπεφάσισα διὰ τὴν κόλασιν.
Ὃ Παΰλος πάλιν μὲ τι ὁμοιάζει; ΕΙναι ἕνας σωρὸς λιανόξυλα και βάνεις ἕνα μικρὸ κερὶ ἀναμμένον καὶ καίει δλὸν τὸν σωρὸν ἔκεινη ἢ ὄλιγη φλόγα. Ἔτσι ἐΐναι όλα τὰ ἁμαρτήματα τοῦ Παύλου, ὡσὰν τὸν σωρὸν τὰ λιανόξυλα• και ἢ συγχώρησις ὅπου ἔκαμε τοῦ εχθρού του ἐΐνε ὡσὰν τὸ κερί, ὅπου ἔκαψε δλὰ τα λιανόξυλα, ἤγουν τᾶς ἁμαρτίας, καὶ τὸν ἀπεφάσισα διὰ τὸν παράδεισον.
Από τις «Διδαχές» του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
7 σχόλια:
Όταν εκήρυττε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, μιλούσε την απλή γλώσσα του λαού, που χειριζόταν θαυμάσια, συμβούλευε πάντα την αγάπη, την ομόνοια.
Όπως αναφέρει ο Φάνης Μιχαλόπουλος στο βιβλίο του "Κοσμάς Ο Αιτωλός", «το ύφος του δυνατό, οι ιδέες απλές κι υψηλές κι η στάση του ταπεινή, σεμνή κι υπέροχη.
Η εντύπωση που προκαλούσε η γλώσσα του, ήταν καταπληκτική.
Κατακτούσε και γοήτευε».
Το κείμενο που έχει αναρτήσει ο Υπουργός περιλαμβάνεται στην Δ΄ «Διδαχή» του και αναφέρεται αναλυτικά στην Συγχώρεση, με παραβολές και εμπνευσμένο χειμαρρώδη λόγο. Παρακολουθούμε δε, ότι εκτός από ερμηνευτής του Ευαγγελίου, υπήρξε βαθύς γνώστης των ανθρωπίνων προβλημάτων της εποχής του, άριστος ψυχολόγος και οδηγός ψυχών.
Όμως διαισθάνομαι, ότι της συγχώρεσης είναι απαραίτητο να προηγείται «το γνώθι σαυτόν» κατ' αρχήν και στη συνέχεια το θεραπεύειν τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του χαρακτήρα.
Αν δεν αγαπήσεις εαυτόν πως άραγε θα μπορέσεις να συγχωρήσεις τον συνάνθρωπο;
Αφού: «Τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς»; (Λουκ. Στ΄ 41)
Είναι τόσο εύκολο να βλέπεις τα παραπτώματα των άλλων, αγνοώντας, παραβλέποντας τα τεράστια δικά σου.
Ο δρόμος της συγχώρεσης είναι μόνο ένας και αληθινός:
Έχεις την δύναμη να συγχωρήσεις; Θα συγχωρηθείς. Αν δεν μπορείς να συγχωρήσεις, δεν συγχωρείσαι.
«Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος• εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ.6,14-15).
Μπροστά σ' αυτήν την αλήθεια λοιπόν, τίποτα άλλο δεν μας μένει παρά να ταπεινώνουμε τον λογικό εαυτό μας, πού νομίζει πως όλα τα γνωρίζει και μπορεί να αντιληφθεί, να ομολογήσουμε την αδυναμία μας και τότε ο Θεός θα μας φωτίσει να καταλάβουμε και να ενεργήσουμε σωστά. Μόνο έτσι μπορούμε να συγχωρεθούμε και να συγχωρήσουμε, να πλησιάσουμε τον Χριστό της αγάπης, πού συγχωρεί και βοηθά όσους ζητούν ταπεινά την βοήθεια του. Χωρίς ταπείνωση, ούτε τον εαυτόν μας μπορούμε να συγχωρήσουμε ούτε να τον αγαπήσουμε πραγματικά.
Ο Χριστός αυτό ακριβώς μας δίδαξε και με την Ζωή και με τον Λόγο Του. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς, αν θέλουμε να δούμε «Θεού πρόσωπον». Να ταπεινωθούμε πρώτα μπροστά στον Θεό, για τα σφάλματά μας, και Εκείνος θα μας βοηθήσει να ταπεινωθούμε και μπροστά στους ανθρώπους, να τους συγχωρήσουμε.
Γιατί η έπαρση και η αλαζονεία τυφλώνει και ξεστρατίζει την ψυχή του ανθρώπου, την οδηγεί μακριά από τον δρόμο της αγάπης.
Ο Χριστός μας έδωσε έναν «χρυσό κανόνα» για τη ζωή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς ούτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται» (Ματθ. ζ' 12). Δηλαδή, αν θέλεις να σε συγχωρούν οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ.
Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς μέσα από την εξαιρετική ανάλυση της Ενδελέχειας το πώς ενώ όλοι τα αναγνωρίζουμε τα όσα λέει πολύ λίγοι τα πράττουμε!
Νομίζω πως αληθινή συγχώρεση μόνον ο Χριστός είχε. Οι άνθρωποι απλά είμαστε πολύ εγωιστές για να πλησιάσουμε την αγάπη του.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχηθώ ολόψυχα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Δημήτρη Αρκάδα για την ονομαστική του γιορτή, Καλή Υγεία, Προσωπική Ευτυχία και κάθε Επαγγελματική Επιτυχία.
Οι ευχές μου απευθύνονται και σε κάθε άλλον Δημήτρη ή Δήμητρα που συμμετέχει στο blog με όποιο ψευδώνυμο.
Καλή μου filologina είναι μεγάλη αλήθεια αυτό που αναφέρεις για τον ανθρώπινο εγωισμό.
Συμβαίνει δυστυχώς επειδή δεν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε αυτό το άκαμπτο ΕΓΩ μας ,και θεωρούμε εαυτούς αλάθητους, τέλειους.
Παραπλανημένοι λοιπόν είναι αδύνατον να μετανοήσουμε και πολύ περισσότερο να καταλάβουμε και να σεβαστούμε τις αδυναμίες και τις ιδιαιτερότητες των άλλων. Χρειάζεται μεγάλη άσκηση, αυτογνωσία, κατανόηση, καρτερία, υπομονή και μεγαλοψυχία για να ζούμε με ειλικρίνεια και ακεραιότητα και να λειτουργούμε δίκαια.
Για να εκτιμήσουμε το θαύμα και την αξία της ζωής, που μας χάρισε τόσο απλόχερα ο Θεός, χρειάζεται να είμαστε αληθινοί πρώτα με τον εαυτό μας, για να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε με ανιδιοτελή αγάπη χωρίς όρια τους συνανθρώπους μας.
Ο Χριστός έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά του για να δεχτεί την ειλικρινή μεταμέλειά μας και να μας συγχωρέσει.
Η απόφασή είναι δική μας, πότε δηλαδή είμαστε έτοιμοι να του ανοίξουμε την καρδιά μας.
Σε ευχαριστώ πολύ, αγαπητή Ενδελέχεια. Αντεύχομαι με τη σειρά μου, σε σένα και όλους τους φίλους, εορτάζοντες και μη, καλή δύναμη και ο Θεός μαζί μας!
Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, τα λάθη μας. Θα πρέπει πάντα να αναρωτιώμαστε γιάτι ζητάμε το τέλειο από τους άλλους και όχι από τον εαυτό μας. Αλλά ακόμα και αν έχουμε καταφέρει να είμαστε "τέλειοι" ας είμαστε περισσότερο ταπεινοί και αν αγαπήσουμε αυτούς που δεν είναι. Καλό αγώνα σε όλους μας.
Το τέλειο με τρομάζει ανώνυμε και το θεωρώ όντως πολύ μνεγάλη κουβάντα που ταιριάζει στο Θεό και όχι σε ανθρώπους!
Ελπίζω τουλάχιστον εσύ να το έχεις ζήσει. Ειλικρινά πάντως σε θαυμάζω και αναρωτιέμαι το πως τα κατάφερες! Ειλικρινά συγχαρητήρια...
Συγχαρητήρια δεν αξίζουν σε μένα γιατί δεν έχω καταφέρει τίποτα και ζητω συγνώμη αν έδωσα τέτοια εικόνα. Βρίσκομαι ακόμα στο υπόγειο...καλή μου volta.
Δημοσίευση σχολίου