Υπουργείο Ονείρων: Το κενό

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Τὸ κενὸ ὑπάρχει ὄσο δέν πέφτεις μέσα του.

Από τη "Μαρία Νεφέλη" του Οδυσσέα Ελύτη

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Tι κρίμα που εγώ και το κενό είμαστε ένα. Το λέει και το τραγούδι. Ένα κενό χωρίς εσένα...; 18 Μαΐου 2009 στις 12:10 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Τότε το κενό δεν υφίσταται ανώνυμε, αφού περιέχει εσένα και σίγουρα έχεις καταλάβει πολύ χώρο..Εννοώ όλο τον χώρο..Μην λαμβάνεις υπ' όψιν και επηρεάζεσαι από τους στίχους ενός τραγουδιού και απογοητεύεσαι..
Κάποιος άλλος ή άλλη θα γεμίσει και θα κατακλύσει την ζωή σου, την στιγμή που δεν θα το περιμένεις..
Δεν έχει τόση σημασία το ότι βρίσκεσαι στο κενό, αλλά αν κατάφερες και στάθηκες όρθιος πέφτοντας.
Σίγουρα θα σκαρφαλώσεις και θα βγείς στο λαμπερό φως ΔΥΝΑΤΌΤΕΡΟΣ..
θα έχεις νικήσει τον πόνο και θα έχεις απαλλαγεί απ' όσα σε βασάνισαν..
Σε περιμένουν τα καλύτερα, σαν ακόμα καταφέρνεις να χαμογελάς...
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ; 19 Μαΐου 2009 στις 2:58 μ.μ.
Ενθαλπία είπε...: Μάλλον θα σε απογοητεύσω καλή/καλέ μου ανώνυμε αλλά –αποδεδειγμένα και από τη Φυσική που για αυτό δικαιούται να ομιλεί- το κενό δεν υπάρχει. Και μάλιστα «εύκολα» -τα πάντα είναι σχετικά- το φαινόμενο κενό μετατρέπεται και σε φως. Τώρα θα μου πεις και τι είναι αυτό που νοιώθω; Αίσθημα κενού. Και οι αισθήσεις απατούν. Κάποτε μάλιστα απατούν εξαιρετικά βολικά. Πάντως σίγουρα ούτε υπάρχει κενό ούτε η προσωποποίηση του είσαι. Δες και κάτι που είπε κάποια αρκετά μελαγχολική κατά τα άλλα ποιήτρια σε μια φωτογραφία… «… Φαίνεται από τη ζωή μου πέρασε επάρκεια κάποτε. Συ δε φαίνεσαι. Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο, για να έχω σταθεί στην άκρη του κρατώντας ένα λουλούδι χαμογελώντας, θα πει πως όπου να΄ ναι έρχεσαι.» Και κάτι ακόμα από Τη Μ.Νεφέλη «Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη δε θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της» ή κάπως έτσι… το θυμάμαι… και σκέφτομαι… έχει ο Θεός. Καλή δύναμη.; 19 Μαΐου 2009 στις 6:28 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Σας ευχαριστώ πολύ για τις πολύ όμορφες σκέψεις σας Ενδελέχεια και Ενθαλπία! Γράφετε με εξαιρετική λεπτότητα και δείχνετε σπάνιο εσωτερικό κόσμο.
Πραγματικά είναι πολύ σοφό πως δεν μπορεί να υπάρχει κενό από τη στιγμή που το γεμίζει κάποιος με τη παρουσία του. Ξέρετε όμως, κάποιες φορές θολώνω και τα βλέπω όλα σαν κενό. Αυταπάτη ίσως. Θέλει σίγουρα μεγάλη εμπιστοσύνη και αυτοσυνειδησία να βλέπεις κάποια ελπίδα εκεί που όλα φαίνονται μαύρα.
Με συγκινήσατε πάντως πολύ με όσα γράψατε και μάλλον έχετε δίκιο. Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη και τα λόγια σας! Να είστε καλά. Σας στέλνω τα φιλιά μου!; 20 Μαΐου 2009 στις 7:59 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Φυσικό είναι κάποιες φορές να θολώνουμε και να χάνουμε τις ισοροπίες μας Ανώνυμε.
Εκεί ακριβώς, σαν παραπατάμε, αισθανόμαστε ότι κατρακυλλάμε στο κενό, ή ότι γύρω μας κυριαρχεί ένα σκοτεινό χάος.
Όλοι το έχουμε νοιώσει κάποτε.
'Ομως υπάρχει η ελπίδα που φωλιάζει βαθιά μέσα μας, αναγεννάται σαν άλλος "φοίνικας" από τις στάχτες του,
αρπάζεται από την Ζωή.
Και υπάρχουν αμέτρητοι "δρόμοι" φωτεινοί στη ζωή, πίστεψέ με,
που περιμένουν εσένα να τους περπατήσεις, ν' αφήσεις το χνάρι σου, να πάρεις όσα αγαπάς,
να πράξεις όσα σ' ευχαριστούν,
οι δικοί σου μοναδικοί δρόμοι...
Χαίρομαι πάντως, που μέσα από τον όμορφο διάλλογο,
που συντελείται στο φιλόξενο "Υπουργείο Ονείρων", ταξιδεύουν σκέψεις και ευαίσθητοι άνθρωποι,
πρόθυμοι να ακουμπήσουν την κουρασμένη ψυχή τους και κάποιοι άλλοι να αφουγκραστούν τον φοβισμένο της ψίθυρο, χαρίζοντας ένα δροσερό χάδι, ένα "χαμόγελο", μια θετική, αισιόδοξη σκέψη...
Καθόλου δεν χρειάζεται να ευχαριστείς, όταν γι΄αυτόν τον λόγο θα πρέπει να υπάρχουμε οι άνθρωποι...
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ; 20 Μαΐου 2009 στις 2:53 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Υπουργείο Ονείρων

Κατηγορίες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Ενδιαφέροντες σύνδεσμοι

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Το κενό

5 σχόλια: