Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Παλιός καλός καιρός

"Αλλά όταν του λέω
ότι είναι από τους τυχερούς που είδαν την αυγή
στα πιο όμορφα νησιά της γης
στη θύμηση χαμογελάει και αποκρίνεται ότι ο ήλιος
ανέτειλε την ώρα που η μέρα γι' αυτούς είχε πια γεράσει"

"Οι θάλασσες του νότου" του Cesare Pavese, εκδόσεις Printa

11 σχόλια:

filologina είπε...

Επέστρεψα χθες πρωί από τις θερινές διακοπές και με μεγάλη χαρά είδα πως το περιεχόμενο του blog δεν σταμάτησε όλες αυτές τις ημέρες που για τους περισσότερους ήταν διακοπές.
Πολλά συγχαρητήρια στην ακούραστη προσπάθεια του υπουργού και σε όσους βέβαια έδωσαν το παρόν τους αυτή τη δύσκολη περίοδο (με πρώτη και καλύτερη την Ενδελέχεια... συμφωνώ απόλυτα με τη παρατήρηση της Volta...).
Το απόσπασμα είναι εξαιρετικό πολύ ταξιδιάρικο, λίγοι μελαγχολικό και παραδέχομαι πως με μπέρδεψε πολύ ο τελευταίος στίχος...
Λίγη βοήθεια παρακαλώ...

Υπουργός ονείρων είπε...

Καλως ήλθες filologina! Ελπίζω να πέρασες καλά στις διακοπές σου. Ο τελεταίος στίχος είναι πραγματικά ο πιο αποκαλυπτικός του ποιήματος εξαιτίς της ερμηνείας που μπορεί ο καθένας να του δώσει.
Ο ήλιος δηλαδή που ανέτειλε την ώρα που η μέρα γι' αυτούς είχε πια γεράσει αναφέρεται στη ζωή που κυλάει. Ο ήλιος γερνάει όπως και οι ήρωες. Είναι δηλαδή πολύ αργά για να τον χαρούν ή εννοεί πως είχε τόσο μεγάλη διάρκεια που ανέτειλε όταν οι άλλοι ήταν στη δύση της ζωής τους;
Το μισοάδεια ή το μισογεμάτο ποτήρι... Ζήτημα διάθεσης η ερμηνεία.

Ανώνυμος είπε...

Καλώς όρισες αγαπητή filologina από τις διακοπές σου.
Χαίρομαι για την επιστροφή σου και ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Θα συμφωνήσω με την ερμηνεία του Υπουργού, του τελευταίου στίχου «Της θάλασσας του Νότου»: «Ο ήλιος ανέτειλε την ώρα που η μέρα γι' αυτούς είχε πια γεράσει»…και να συμπληρώσω την άποψή μου, για το πόσο εύκολο είναι να χάσει κάποιος την γοητεία της ροδαλής αυγής, σαν στάθηκε στα πιο όμορφα νησιά της γης και τα προσπέρασε αδιάφορα, αιχμάλωτος μόνο του αγώνα της επιβίωσης, παραβλέποντας τις ευαισθησίες και ανάγκες των αισθήσεων του…
Αισθάνομαι μεγάλο πόνο και παράπονο να κρύβονται πίσω από τα λόγια του Παβέζε.
Μια μεγάλη τραγική ειρωνεία, την στιγμή που επιτέλους σου δίνεται η ευκαιρία να ζήσεις, να απολαύσεις όσα δεν πρόφτασες, ανακαλύπτεις πως η ζωή πλησιάζει την δύση της…
Η τόσο συγκλονιστική, πικρή του φράση, πρέπει να μας αφυπνίσει.
Κάθε μέρα μπρος τα μάτια μας συμβαίνουν μικρά και μεγάλα θαύματα.
Όμως πόσο ανοιχτοί και έτοιμοι είμαστε να νοιώσουμε την συγκίνηση που μας επιφυλάσσουν, που μας προσφέρουν;
Έχουμε αφήσει έναν μικρό χώρο να χωρέσουν και οι ομορφιές:
Διαθέτουμε το απαραίτητο αισθητήριο, να τ’ αδράξουμε πριν σκεπαστούν απ΄ τη θολή ρουτίνα της καθημερινότητας που τα εξαφανίζει;
Είναι άδικο να επιτρέπουμε στην κοπιαστική ζωή, με τα ατέρμονα προβλήματα να μας παρασύρει στην θλίψη, στην απογοήτευση, σκοτώνοντας όνειρα και ελπίδες, αφήνοντας ελλείμματα στην καρδιά μας, βαριά.
Όσο είμαστε νέοι, η διάθεση, οι αντοχές είναι μεγάλες, τότε είναι ο καιρός να αιχμαλωτίσουμε πολλές όμορφες ανατολές, μικρές στιγμές ευτυχίας…
Ο ίδιος ο Παβέζε το επιβάλλει στον «Χαμένο κόσμο» του: «στα πιο σκληρά όνειρά μου δε λείπει το χαμόγελο».
Γιατί η ζωή περνάει και χάνεται μέσα σε δαιδαλώδεις σκοτεινούς δρόμους,
Κι έχουμε χρέος να ανοίγουμε μικρά παράθυρα να την φωτίζουμε.
Μην την αφήνουμε να προσπερνάει την αγάπη, τον έρωτα, το χαμόγελο στα μάτια του παιδιού μας, την πρωινή δροσοσταλιά στα πέταλα του τριαντάφυλλου, τη λάμψη των αστεριών, τις εμπειρίες από τα μακρινά ταξίδια μας.
Μόνο έτσι αποκτά ομορφιά και υπόσταση, καθώς ελπίζουμε, χαιρόμαστε τις μοναδικές μικρές στιγμές της..
Είναι σαν ευχαριστούμε τον πλάστη μας, για όσα τα θαυμάσια έχει στολίσει τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Και δεν θα έρθει η στιγμή που θα ακούσουμε το παράπονο της ψυχής να αρθρώνεται στα χείλη μας, σαν τους στίχους του Σταμάτη Σπανουδάκη:
"Πόσοι μήνες, πόσα χρόνια πεταμένα
ό,τι χάνεται ακόμα με τρομάζει
κι η εικόνα σου που φαίνεται στον τοίχο
μόνη έξοδος κινδύνου τώρα μοιάζει.
Αχ, δεν είν' ο θάνατος που με τυραννάει,
είναι η στιγμή, είναι η στιγμή που περνάει και χάνεται"'.
Δεν θα δακρύσουμε μετανοιωμένοι για όσα χάσαμε οριστικά...
Κι όταν η δύση του προσωπικού μας ήλιου, πλησιάσει, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, η καρδιά γεμάτη εμπειρίες και θαύματα θα χαμογελά γεμάτη και ευχαριστημένη, αναπολώντας « τον παλιό καλό καιρό».
Η ζωή θα έχει επιτελέσει επιτυχημένα τον επίγειο κύκλο της.
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ

Ενθαλπία είπε...

Κατ΄ αρχήν χαίρομαι ιδιαιτέρως που ξαναβλέπω μια παλιά παρουσία εκτός τη σταθερή αξία(ενδελέχεια), ακόμα και αν αυτό ακούγεται εγωιστικό αφού σημαίνει το τέλος κάποιων διακοπών. Ας μου το επιτρέψετε.
…στο θέμα μας τώρα.
Γιατί να μιλάμε με τα μάτια χαμηλωμένα για τον παλιό καλό καιρό; Δε χάθηκε ο παλιός καλός καιρός. Και αν φαίνεται χρονικά παρωχημένος σίγουρα δεν είναι ούτε απαξιωμένος, ως καλός, ούτε ανεπανάληπτος. Ακόμα και αν είναι «καλός» λόγω παλαιότητας και όχι ιδιότητας. Και εφόσον υπάρχουν ακόμα μέρες να ζήσουμε, μας δόθηκαν και μπορούμε, αν όχι οφείλουμε, να τις αξιοποιήσουμε. Ας είναι ο περασμένος χρόνος η προίκα μας για να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα τον ερχόμενο. Και αν ο παλιός είναι πολύς και ο εναπομείναντας ίσως λίγος, ε… τόσο χρειάστηκε να ξοδέψουμε ώστε να μην σπαταλήσουμε και τον υπόλοιπο. Άλλωστε τα πάντα είναι σχετικά. Αν ζήσαμε 70 χρόνια και μας μένουν άλλα 10 είναι λίγα; Δέκα χρόνια μπορεί να είναι πολύ περισσότερα από ολόκληρη τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Και μία στιγμή μπορεί να είναι πολύ πληρέστερη, περισσότερη, από μία ολόκληρη ζωή.
Ο Τ. Λειβαδίτης είχε πει: «Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για το μέλλον μου. Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο. Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.» Θαρρώ, ο μόνος τρόπος να ξεγελάσεις τον χρόνο και να τον προλάβεις ταυτόχρονα είναι να μην τον ξοδεύεις μετρώντας τον αλλά ακούγοντας τα πουλιά, βλέποντας και όχι απλά κοιτάζοντας τα δέντρα ή τον ήλιο, ζώντας τον.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, επειδή προτιμάω να ακούω και όχι να μιλάω, να διαβάζω και όχι να γράφω,… εύχομαι για παρουσίες αν και ακόμα Καλοκαίρι …

filologina είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις πολύ ωραίες παρατηρήσεις του υπουργού, της ενδελέχειας και της ενθαλπίας.
Επιτρέψτε μου όμως μια ένσταση παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου αισιόδοξο χαρακτήρα.
Πως είναι δυνατόν να εκτιμάς όλες αυτές τις ομορφιές της καθημερινότητας που αναφέρετε όταν τίποτα δεν σου πηγαίνει καλά; Δηλαδή τι; Να χρωστώ το ενοίκιο και να τρέχω να βλέπω ηλιοβασιλέματα; Ή να μιλώ για αγάπες και έρωτες όταν οι άλλοι με αντιμετωπίζουν εγωιστικά μόνο για να κάνουν το κέφι τους και μετά να εξαφανιστούν;
Ο κόσμος μας πιστεύω πως έχει γίνει πιο δύσκολος, αν όχι πιο άσχημος. Πιο δύσκολος να σου επιτρέψει να εκτιμάς κάθε μέρα αυτά που λέτε. Περισσότερο με στεναχωρούν οι διαπιστώσεις σας για την ουσία της ζωής που αν δε βιώσει τέτοια πράγματα δεν θα είναι πλήρης. Αν είναι έτσι η δική μου δεν θα είναι, ή πολύ δύσκολα θα αποκτήσει πληρότητα.
Όχι γιατί τόσο με εκμεταλλεύονται λόγω του αδύναμου χαρακτήρα μου όσο γιατί πιστεύω πως υπάρχουν κάποια εμπόδια που δεν μπορώ να τα ξεπεράσω και θα με εμποδίζουν σε όλη μου τη ζωή να αισθανθώ το μέγεθος της ευτυχίας που αναφέρετε.
Μακάρι να διαψευστώ αλλά τα πράγματα μου φαίνονται πολύ δύσκολα.
Ο ήλιος και για μένα όπως και για τον Παβέζε θα ανατείλει μάλλον όταν θα έχω γεράσει.
Ίσως να έπρεπε να είμαι περισσότερο ρομαντική μα ο ρεαλισμός της ζωής δεν μου το επιτρέπει.

Υπουργός ονείρων είπε...

Δε χρειάζονται απαισιοδοξίες filologina! Όλοι οι άλλοι σου συμπεριφέρονται όπως εσύ τους μαθαίνεις ή τους επιτρέπεις να κάνουν.
Χρειάζεται μεγάλος σεβασμός και αγάπη στον εαυτό μας ώστε να μην επιτρέπουμε στους άλλους να τον χρησιμοποιούν κατά πώς θέλουν.
Αν δεν αγαπήσεις πρώτα η ίδια τον εαυτό σου δεν θα το κάνει κανείς άλλος και για κανένα λόγο. Αν δεν φτιάξεις την ποιότητα της ζωής σου έτσι όπως λαχταράς δεν θα σου προσφέρει κανείς και με καμιά ιδιότητα την πληρότητα που λαχταράς.
Όλα ξεκινούν από τον εαυτό μας και καταλήγουν σε αυτόν μέσα από υγιείς σχέσεις με ανθρώπους γύρω μας. Όλα τα άλλα είναι δεύτερα...
Πίστη κι αγάπη στον εαυτό σου λοιπόν για να αξιωθείς να δεις ακόμη και το ηλιοβασίλεμα πάνω από το πανέμομορφο δικό σου νησί!

Ενθαλπία είπε...

Filologina χαίρομαι πάρα πολύ για αυτή την αποκαλυπτική και ειλικρινή επικοινωνία. Νομίζω πως καταλαβαίνω πολύ καλά πως νοιώθεις και τι εννοείς. Και λυπάμαι που μάλλον είσαι σε μια ομιχλώδη φάση. Και εμμένω στο ομιχλώδη και θα εξηγήσω σύντομα τι εννοώ.
Κατ΄αρχήν θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η αισιόδοξη διαθλαστική οπτική των πραγμάτων που αναγνωρίζω και εγώ ότι έχω, όπως και εσύ άλλωστε, δεν είναι προϊόν ρομαντισμού αλλά ακέραιου ρεαλισμού. Μην σκεφτείς ότι η ζωή με έχει χαϊδέψει. Αν με ήξερες καλύτερα θα σημείωνες πολλές αναποδιές, δυσκολίες και «αδιέξοδα». Και βάζω εισαγωγικά στα αδιέξοδα γιατί, αφού είμαι εδώ, είτε υπήρχε τελικά αδιόρατη έξοδος στο επίπεδο που βρισκόμουν, είτε δεν υπολόγιζα την πανταχού παρούσα άνωθεν διέξοδο που η κοινή λογική μου αδυνατούσε να εκτιμήσει, όπως άλλωστε και κάθε εγκλωβισμένου σε ένα λαβύρινθο. Και η ζωή με δίδαξε την αισιοδοξία αυτή με πολλές επαναλήψεις γιατί μάλλον ήμουν ανεπίδεκτη μάθησης.
Και νομίζεις η έγνοια του απλήρωτου ενοικίου αρκεί ή αξίζει να σκιάσει ένα ηλιοβασίλεμα; Θυμάμαι κάποιο χειμωνιάτικο απόγευμα βγήκα για πρώτη φορά στο προαύλιο ενός νοσοκομείου όπου για τέσσερα εικοσιτετράωρα βρισκόμουν στο πλάι ενός πολύ αγαπημένου μου ανθρώπου να μετράω στην κυριολεξία τις αναπνοές και τις δόσεις μορφίνης που έπαιρνε μετά από ένα πολύ σοβαρό και επισφαλές χειρουργείο. Είχε περάσει ο κρίσιμος χρόνος και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να βρω κάτι επιτέλους να φάω και να κάνω κάποια τηλέφωνα που είχα αφήσει σε εκκρεμότητα και …ξαφνικά τα σύννεφα παραμέρισαν και ένα κύμα κοραλλόχρυσου φωτός άλλαξε τον αττικό ορίζοντα. Άλλαξε τον κόσμο θα έλεγα και ακόμα και το νοσοκομείο φάνηκε πιο ζεστό, λιγότερο απόκοσμο. Νομίζω ήταν το τελευταίο από αυτή τη σειρά μαθημάτων της ζωής που έμαθα ποτέ να μην αφήνω σπαταλημένο ένα ηλιοβασίλεμα για ασήμαντους λόγους.
Η ζωή ήταν, είναι και θα είναι δύσκολη. Και είναι δυσκολότερη ποιοτικά και ποσοτικά κατά καιρούς και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και για την ανθρωπότητα συνολικά. Αλλά αυτές οι δυσκολίες, οι συννεφιές, οι τοπικές ομίχλες, αναδεικνύουν τα ηλιοβασιλέματα, τις λιακάδες και τις ανατολές. Και επιμένω, δεν μιλάω επιπόλαια, ρομαντικά, αλλά εμπειρικά και ρεαλιστικά. Τόσο εκλογικευμένα ρεαλιστικά που θα εξηγούσα ότι για να υφίστανται τα θεϊκά χρώματα της παλέτας του ηλιοβασιλέματος πρέπει να υπάρχει: α) φως, β) φαινόμενο σκέδασης, γ) σκόνη, ρύποι, υδρατμοί και σχηματισμένα ή ασχημάτιστα σύννεφα στην ατμόσφαιρα. Η πληρότητα ζωής είναι διαδικασία και όχι κατάσταση. Και είναι διαδικασία με διακυμάνσεις που κινητοποιείται και συντηρείται από εσωτερικούς και όχι εξωτερικούς παράγοντες. Όπως λέει και ο υπουργός, για να πιστέψουν οι άλλοι ότι αξίζεις πρέπει πρώτα εσύ να το πιστέψεις και να το δείξεις. Εσύ, και φαίνεται να έχεις όλα τα προσόντα και τη διάθεση, θα νοηματοδοτήσεις και θα βρεις την πληρότητα. Απόδειξη στρατιές αγίων ή ακόμα και ηρώων που βίωναν την απόλυτη πληρότητα αν και μόνο καλή και εύκολη δεν θα έλεγες την ζωή τους.
Πίστεψε με καλή μου filologina, φάση είναι θα περάσει.
…θα ταίριαζε να υπογράψω ως «γιαγιά ενθαλπία!»

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου filologina, συμπληρώνοντας και ίσως επαναλαμβάνοντας όσες αλήθειες αναφέρουν οι προλαλήσαντες (ο υπουργός και η Ενθαλπία),είναι υγιές να έχεις αντιρρήσεις και ενστάσεις, ακόμα και διαφοροποιήσεις.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο θέλω να επισημάνω την αξία του διαλόγου πάνω σε ένα θέμα.
Είναι φυσικό οι απόψεις να διίστανται, αφού ο τρόπος που ο καθένας μας το εκλαμβάνει, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Η ηλικία, οι εμπειρίες, τα γεγονότα που βιώνει την συγκεκριμένη φάση της ζωής του, κάνουν την διαφορά.
Θα πιαστώ από την φράση σου ότι εκ φύσεως είσαι αισιόδοξη.
Αυτό αποτελεί βασικό πλεονέκτημα του χαρακτήρα σου, και είναι βέβαιο πως θα σε οδηγήσει σύντομα έξω από τον κλοιό της απογοήτευσης, που έχει δημιουργήσει η προσωπική σου εμπειρία.
Δικαιολογημένα εκλαμβάνεις όλα όσα σου συμβαίνουν, ζοφερά και μαύρα, αφού είσαι ακόμα επηρεασμένη βαθιά.
Αργότερα που η κατάσταση θα έχει αμβλυνθεί και θα παρατηρείς όσα συνέβησαν και έζησες, σαν κομμάτι του παρελθόντος σου, θα αντιληφθείς ότι τελικά τους έδωσες περισσότερη βαρύτητα απ’ όση χρειαζόταν, λόγω της συναισθηματικής φόρτισης.
Όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα εν θερμώ, πολλαπλασιάζεται η έντασή τους, μας φαίνονται άλυτα, τεράστια, ασήκωτα, ανυπόφορα.
Ενδέχεται η ψυχή μας εκείνη την εποχή, να πλημμυρίζει από την αδικία που νομίζουμε ότι βιώνουμε μόνο εμείς, όμως πίστεψέ με ότι στις σχέσεις υπάρχουν πάντα δύο άτομα και εφ΄ όσον είναι ενήλικα και νοήμονα ευθύνονται και ταλαιπωρούνται και τα δύο.
Και αισθάνεσαι, ότι ίσως επένδυσες παραπάνω συναισθηματικά απ’ όσα εισέπραξες, λόγω της δοτικότητας του χαρακτήρα σου ή της εσφαλμένης σου διαίσθησης, όσον αφορά την επιλογή του ατόμου που εμπιστεύτηκες.
Ερωτευμένοι όντες, λειτουργούμε συναισθηματικά ευτυχώς ή δυστυχώς, αφού η λογική έχοντας πάει «περίπατο», φυσικό είναι να εξιδανικεύουμε τον άλλο και να τον βλέπουμε όπως εμείς επιθυμούμε, παραβλέποντας τον πραγματικό του χαρακτήρα.
Ερχόμενοι σε λογική κατάσταση απογοητευόμαστε και πονάμε, ανακαλύπτοντας πόσο έξω πέσαμε...
Είναι βέβαιο ότι όταν αποθεραπευτούμε και το ξεπεράσουμε, αντιλαμβανόμαστε ότι όσα κι αν ακόμα δώσαμε σ’ αυτήν την πονεμένη ιστορία, ταυτόχρονα πήραμε-μάθαμε πολλά.
Η εμπειρία που αποχτήσαμε θα μας συνοδεύει συμβουλευτικά στην επόμενη ορθότερη επιλογή μας, βάζοντας όρια προστασίας γύρω μας.
Οι δυσκολίες μας κάνουν δυνατότερους, και βλέπουμε την ζωή με άλλο μάτι, εκτιμώντας περισσότερο και την παραμικρή γλυκιά ανάσα που μας επιτρέπει..
Επειδή διαισθάνομαι ότι βρίσκεσαι ακόμα στην πρώιμη «ανατολή» της ζωής σου, μην πτοείσαι από κάποια δύσκολα γεγονότα.
Η ζωή σε περιμένει να την διαβείς με χαμόγελο και είμαι σίγουρη ότι σου επιφυλάσσει και όμορφες ευτυχισμένες εμπειρίες.
Όσο είσαι δυνατή, ελπίζεις και παλεύεις, ο καλός Θεός θα προνοήσει για σένα.
Και μην ξεχνάς, ότι κανενός η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Απεναντίας το μεγαλύτερο κομμάτι της είναι σπαρμένο με αγκάθια.
Εμείς θα τα προσπερνάμε με θάρρος, θεραπεύοντας τις πληγές και θα φυλακίζουμε στην ψυχή μας σαν θησαυρό, όσες όμορφες σταγόνες ευτυχίας μας χαρίσει.
Δεν είναι θέμα ρομαντισμού να σκέφτεσαι έτσι, είναι απόλυτη ανάγκη για να τονώσεις την αυτοπεποίθηση σου, για να περάσεις στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής σου θετικά...
Φιλικά
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ

filologina είπε...

Σας ευχαριστώ και τους τρεις για τα καλά σας λόγια. Ειλικρινά με συγκινείτε πολύ.
Από αλλού ξεκίνησα και αλλού με πήγε αλλά αυτό είναι το καλό με την επικοινωνία στο ίντερνετ. Ξέρω μόνο τον υπουργό για τον oποίο έχω άριστες εντυπώσεις. Μοναδικός κυριολεκτικά άνθρωπος, ανεκτίμητος.
Όμως και εσύ Ενθαλπία όσο και η Ενδελέχεια φαίνεστε αξιόλογοι άνθρωποι όχι μόνο γιατί μοιράζεστε την αγάπη σας αλλά επειδή το κάνετε με χαρακτηριστική διάκριση και ευαισθησία. Σας ευχαριστώ μέσα από την ταλαιπωρημένη μα μεγάλη μου καρδιά που πλέον θα φιλοξενεί και εσάς!

Ενθαλπία είπε...

Filologina μου τι να πω δεν ξέρω. Μάλλον ότι πραγματικά πρέπει να έχεις μεγάλη και αξιέραστη καρδιά. Και όλα τα πολύτιμα πράγματα οφείλουμε να τα αναδεικνύουμε όσο και να τα προστατεύουμε. Πόσο παράλογο είναι να φυλάσσουμε ως πολύτιμο το πορτοφόλι μας και να εκθέτουμε επιπόλαια την καρδιά μας. Έτσι και συ, οφείλεις, στον εαυτό σου και σε όλους εμάς, να φροντίσεις ώστε αυτή η καρδιά να μεγαλώνει και να χωράει ακόμα περισσότερους, σε αυτήν την εξόχως τιμητική θέση, με μόνο τις απολύτως απαραίτητες αμυχές και ρόζους. Και για το «ταλαιπωρημένη», αν είναι επειδή χτυπάει … αυτή είναι η δουλειά της. Καλώς προβλέπεται έτσι.
Όσο για τον Υπουργό και την Ενδελέχεια, που έχω την ευλογία να γνωρίζω και τους δύο, είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, θα προσυπογράψω κυρίως το ανεκτίμητοι και οι δύο. Αλλά η εντύπωση θα παρέμενε η ίδια ακόμα και αν δεν τους γνώριζα δια ζώσης αλλά μόνο μέσα από το Υπουργείο, από τα γραφόμενα τους. Γιατί πόσο μπορείς τελικά να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ έναν άνθρωπο αν η χωρική εγγύτητα είναι μικρή και η τροπική μεγάλη; Και υπάρχουν τελικά τόσοι τρόποι συνάντησης όσοι οι άνθρωποι που θέλουν να επικοινωνήσουν την σκέψη τους ώστε να νοιώθουν μέλη μιας κοινότητας και όχι μονήρη άτομα. Και έτσι εννοώ ότι χαίρομαι να σε συναντάω και να σε γνωρίζω καλύτερα μέσω του Υπουργείου.

ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ είπε...

Χαίρομαι αγαπητή filologina, που η καρδιά σου είναι μεγάλη και ανοιχτή να δεχτεί την διαφορετική αγάπη και υποστήριξη όλων μας.
Εντοπίζοντας και κοινοποιώντας ότι σε βασάνισε, αποκαλύπτει το θάρρος και την δύναμη της ψυχής σου
Το να μοιράζεσαι το πρόβλημα σου, μειώνει το «βάρος» του και ακούγοντας τον εαυτό σου να το συζητά, σημαίνει ότι το αποδέχτηκες και έχει έρθει η ώρα να το επιλύσεις.
Δείχνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο της «αποθεραπείας» των πληγών που σε πίκραναν τόσο.
Όσο υπάρχουν «άνθρωποι» να ελπίζεις και να είσαι αισιόδοξη.
Η ζωή σου θα ξαναγίνει ωραία, γιατί εσύ πολύ το επιζητάς.
Ανατολές, ηλιοβασιλέματα σε περιμένουν πολλά να απολαύσεις.
Οι δυσκολίες, οι στεναχώριες, οι αγωνίες όμως πάντα θα εναλλάσσονται με τις μικρές ευτυχισμένες στιγμές μας.
Αυτός είναι νόμος στη ζωή για να διατηρείται η ισορροπία και να δημιουργείται η διάκριση.
Ο Θεός να σε προστατεύει και να σε ενισχύει με υπομονή και φώτιση στις όποιες επιλογές σου.
Κάθε καλό σου εύχομαι.