Δεν φτάνουμε στην αγάπη βρίσκοντας ένα τέλειο άνθρωπο,
αλλά μαθαίνοντας να βλέπουμε
ένα ατελή άνθρωπο τέλεια.
Από το «Να αγαπάς και να αγαπιέσαι» του Sam Keane, εκδόσεις Γλάρος
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Ο δρόμος για την αγάπη
Δεν φτάνουμε στην αγάπη βρίσκοντας ένα τέλειο άνθρωπο,
αλλά μαθαίνοντας να βλέπουμε
ένα ατελή άνθρωπο τέλεια.
Από το «Να αγαπάς και να αγαπιέσαι» του Sam Keane, εκδόσεις Γλάρος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο δρόμος για την αγάπη είναι τόσο εύκολος ή τόσο δύσκολος.
Το να βλέπεις κάποιον που είναι ανεπαρκής με τρόπο τέλειο μπορεί να ακούγεται ιδανικό κρύβει όμως ννομίζω μια σημαντική παγίδα. Πως δηλαδή να περιμένεις από κάποιον να ανταποκριθεί στις ανάγκες σου όταν αυτός δεν μπορεί;
Γι' αυτό μάλλον δεν περιμένουμε από όλους μας τους φίλους το ίδιο ή δεν ερωτευόμαστε παρά λίγους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι ένα κριτήριο που δεν μπορούμε ή και ο άλλος δεν μπορεί να μας δει τέλεια;
Το μεγάλο ερώτημα στις ούτως ή άλλως δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, καλή μου filologina, είναι ο βαθμός και η ποιότητα της ελευθερίας που ζεις μέσα σε αυτές.
Είναι δηλαδή προτιμότερο να διαλέγεις κάποιον επειδή είναι έτσι όπως θες ή να του αφήσεις το περιθώριο να είναι αυτός που είναι; Έκεί θαρρώ πως είναι το κρίσιμο σημείο αφού και στις δυο περιπτώσεις θα βρεις σημαντικά επιχειρήματα υπέρ και κατά.
Πιστεύω πως αγαπάμε έναν ένθρωπο επειδή μας ελκύει αυτό που είναι. Γι αυτό τον επιλέγουμε σαν φίλο ή σύντροφο. Τον αγαπάμε επειδή από μόνος του, μες στην ελευθερία του είναι όπως θα θέλαμε να είναι. Δεν τον περιχαρακώνουμε σε συμπεριφοριστικές νόρμες γιατί απλά δεν είναι προϊόν αλλά ελεύθερο πρόσωπο. Τέλειος άνθρωπος και τέλειο τοπίο δεν υπάρχουν. Τα μάτια μας τα βλέπουν όπως μπορούν.
Εκεί λοιπόν βρίσκεται αυτό που λέει ο Keane πως τέλειος άνθρωπος δεν υπάρχει. Ο δρόμος όμως ο δικός μας προς αυτόν πρέπει να είναι με προϋποθέσεις συνάντησης της τελειότητας. Γι' αυτό αγαπάμε το φίλο μας με τα ελαττώματά του όπως και η μάνα το παιδί της.
Και δυστυχώς filologina σε αυτό το δρόμο δεν θα συνατήσουμε τις περισσότερες φορές παρά μοναχικούς διαβάτες. Που είναι ίσως πιο όμορφοι απ' όσο τους βλέπουν τα μάτια άλλων που αναγνωρίζουν -δίκαια- την ωραιότητα αλλιώς.
Αγαπητοί μου προλαλήσαντες θα ήθελα να προσθέσω την ταπεινή μου άποψη, στο πώς αντιλαμβάνομαι το νόημα των παραπάνω σοφών στίχων.
Δεχόμενοι ότι ουδείς τέλειος υπάρχει στην πλάση, πλην του Θεού και Δημιουργού μας, είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος που θα αγαπήσουμε και θα μας αγαπήσει έχει ατέλειες και πλείστα ελαττώματα όπως ακριβώς κι εμείς οι ίδιοι.
Το να βλέπουμε όμως τέλεια και καθαρά αυτόν τον άνθρωπο σημαίνει ότι συνειδητά τον επιλέγουμε και τον αποδεχόμαστε όπως είναι, μ’ εκείνη την μοναδική του προσωπικότητα, με όλα όσα κουβαλάει, που κατ’ εμάς την δεδομένη στιγμή θεωρούνται θαυμαστά προτερήματα και υπερτερούν των αδυναμιών του.
Τελικά όλη αυτή η υποκειμενική θεώρηση, έχει να κάνει με την εξασκημένη διαίσθησή μας, καθώς και τον τρόπο που προσλαμβάνουμε και αξιολογούμε συμπεριφορές, αντιδράσεις, χαρακτήρες.
Πόσο δηλαδή όλα τα παραπάνω συμπίπτουν ή προσκρούουν στον χαρακτήρα μας, στα πιστεύω μας, στην φιλοσοφία της ζωής μας , στην εκ προοιμίου αποδοχή μας της διαφορετικότητας του άλλου ατόμου, στην μεγαλοψυχία και στην ανοχή μας, στις αντοχές και στην υπομονή μας, στην λαχτάρα και στην περιέργεια να γνωρίσουμε την άλλη ψυχή που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας.
Το μέγεθος της επήρειας στον συναισθηματικό μας κόσμο και η γοητεία του άγνωστου που μυστηριακά περιβάλλει το ανεξερεύνητο είναι του, που βήμα - βήμα μας αποκαλύπτεται , καθώς τον προσεγγίζουμε, τον γνωρίζουμε, μας καθοδηγεί με μια απίστευτα μοιραία ορμή.
Τότε ακριβώς συντελείται το θαύμα, αφού δημιουργείται και αναπτύσσεται το συναισθηματικό ενδιαφέρον και κατά συνέπεια ο έρωτας, η αγάπη.
Ενδέχεται όμως σ’ αυτήν την προσπάθεια της προσέγγισης και του προσδιορισμού, η αποκάλυψη ιδιοτήτων του χαρακτήρα, να μας απογοητεύσουν και τελικά να μας απωθήσουν, απομακρύνοντάς μας από το άτομο που εκ πρώτης όψεως μας φάνηκε σπουδαίο και ποθητό, αφού οι διαφορές είναι αγεφύρωτες και οι πεποιθήσεις δεν συμπίπτουν, αλλά αντικρούονται σοβαρά.
«Μαθαίνουμε να βλέπουμε ένα ατελή άνθρωπο τέλεια» μόνο μέσα από την άμεση ειλικρινή επικοινωνία, τα πραγματικά βιώματα, τα παθήματα λαθών και εμπειριών μας, με όση βεβαιότητα επιτρέπουν τα όρια του ανθρώπινου νου...
Ο δρόμος για την αγάπη μας λοιπόν, δεν έχει να κάνει με το πόσο τέλειος είναι ο άλλος κατά τους πολλούς, αλλά το πόσο τέλειος είναι για εμάς τους ίδιους, σύμφωνα με όσα επιζητούμε, ονειρευόμαστε και επιθυμούμε, με όσα κοσμούν την ψυχή του, τον χαρακτήρα του.
Για του χαρίσουμε την ανιδιοτελή αγάπη, τον αληθινό εαυτό μας, ανενδοίαστα και παντοτινά …
Ο δρόμος της αγάπης του θα ακολουθήσει το ίδιο χνάρι και θα αντιγυρίσει στην καρδιά μας...
Είμαι σίγουρη αγαπητοί μου, εφ’ όσον είστε «ανοιχτοί» και αισιόδοξοι, ότι κάποια στιγμή, εντελώς απρόσμενα θα αποκαλυφθεί εκείνος ο μοναδικός που θα σας γοητέψει, θα σας δεχτεί και θα τον δεχτείτε όπως ακριβώς είναι.
Μοναχικοί διαβάτες παραμένουν μόνον όσοι φοβούνται να κοιτάξουν την αλήθεια στην ψυχή του άλλου, μόνον όσοι φοβούνται την αποτυχία της εμπειρίας.
Η ζωή έχει πολύ πόνο και λίγες χαρές.
Αξίζει όμως να την διαβαίνουμε θαρρετά, ψάχνοντας να ανακαλύψουμε τον «ωραίο» δικό μας άνθρωπο.
Ενδελέχεια είσαι σοφός άνθρωπος και σου το έχω ξαναγράψει το πόσο σε θαυμάζω. Τον υπουργό τον έχω ούτως ή άλλως περί πολλού από τότε που τον γνώρισα.
Θέλω όμως μια σημαντική ένσταση να κάνω Ενδελέχεια για να μου διευκρινήσεις κάτι που δεν καταλαβαίνω. Θα σου μιλήσω πρακτικά και το ίδιο θέλω και από εσένα.
Λες πως:"Το να βλέπουμε όμως τέλεια και καθαρά αυτόν τον άνθρωπο σημαίνει ότι συνειδητά τον επιλέγουμε και τον αποδεχόμαστε όπως είναι, μ’ εκείνη την μοναδική του προσωπικότητα, με όλα όσα κουβαλάει, που κατ’ εμάς την δεδομένη στιγμή θεωρούνται θαυμαστά προτερήματα και υπερτερούν των αδυναμιών του".
Εγώ έχει τύχει να γνωρίσω παιδιά που ενώ στην αρχή ήμουν ξετρελαμένη μαζί τους στη συνέχεια αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των προσδοκιών μου. Με είχε θολώσει ο έρωτας. Γιατί λοιπόν αφού η αγάπη δε σβήνει εγώ ξενέρωσα τόσο εύκολα με την προσωπικότητα τους; Γιατί λοιπόν ήμουν υποχρεωμένη να δεχτώ πράγματα που δεν μου άρεσαν μόνο και μόνο για να λέω πως τους αγαπώ; Δεν είμαι τόσο υπεράνω ξέρεις.
Όπως αναφέρει και ο υπουργός αυτό νομίζω πως αποτελεί και κίνηση ειλικρίνειας και όχι δειλία ή εγκατάλειψη της προσπάθειας να αγαπήσω έναν άνθρωπο.
Γιατί λοιπόν η φυγή να μην είναι και αυτή έκφραση αγάπης;
ΥΓ. Μην φοβάσαι Ενδελέχειά μου, τουλάχιστον εγώ τώρα δε περπατάω μόνη...
Καλή μου filologina όπως αναφέρεις, με «τα παιδιά που είχες γνωρίσει» στην αρχή «ξετρελάθηκες» μαζί τους, επειδή προφανώς ήσουν ενθουσιασμένη και έβλεπες μόνο κάποιες επιφανειακές συμπεριφορές και ιδιότητες του χαρακτήρα τους. Φαντάζομαι πως βαθιά αγάπη μάλλον δεν πρόλαβε να αναπτυχθεί, ή ενδέχεται επειδή αιωρούντο τόσα αρνητικά που σε ενοχλούσαν και ξεπερνούσαν τα όρια που έχεις θέσει στον εαυτό σου, την έσβησαν.
Γνωρίζοντάς τους καλύτερα και επομένως «τέλεια», άρχισες να βλέπεις πιο καθαρά, πιο προσεκτικά, τις αντιδράσεις τους απέναντι σε σένα και σε γεγονότα που συνέβαιναν μεταξύ σας.
Έτσι συνειδητοποίησες ότι ήταν άτομα που ούτε σου ταίριαζαν, ούτε σε εξέφραζαν, απομυθοποιήθηκαν στα μάτια σου και η επιλογή σου να μην δέχεσαι όσα δεν «σου άρεσαν» είναι απολύτως ορθή.
Έκρινες ότι ήταν διαφορετικοί, ακατάλληλοι για σένα και συνεπώς δεν άξιζαν την προσοχή και την αγάπη σου.
Η φυγή σου αποτελεί έκφραση αγάπης, σεβασμού και εντιμότητας προς εσένα και εκείνους. Είναι υγιής και γενναία απόφαση.
Στην φράση μου που δεν καταλαβαίνεις, εννοώ πως όταν είμαστε μαζί με κάποιον, είναι δίκαιο και συναισθηματικά ώριμο αυτή η επιλογή μας να είναι συνειδητή γνωρίζοντας ή μαθαίνοντας τα καλά και τα ελαττώματα που κουβαλάει ο άλλος.
Ή τον αγαπάμε, τον δεχόμαστε, τον θαυμάζουμε όπως είναι , ή τον απορρίπτουμε.
Και όταν λέω για το πώς αισθανόμαστε την δεδομένη χρονική στιγμή, εννοώ την ηλικιακή μας φάση, τα βασανιστικά συναισθηματικά ελλείμματα, την διαίσθηση- εμπειρία που διαθέτουμε που θα καθοδηγήσουν, θα φωτίσουν ή θα θολώσουν την καρδιά και το μυαλό μας .
Χαίρομαι που περπατάς με συντροφιά.
Είθε να είσαι πολύ ευτυχισμένη.
Πιστεύεις πως σε διαφορετική ηλικιακή φάση της ζωής μας αγαπάμε με άλλο τρόπο;
Μεγαλώνοντας δηλαδή αν αγαπάμε κάποιον μπορούμε να τον αφήσουμε επειδή γνωρίζοντάς τον καλύτερα διαπιστώνουμε πως δεν μας ταιριάζει;
Και γιατί αυτό να μην ισχύει ακόμη και όταν είναι κάποιος παντρεμένος;
Απλά, όσον αφορά την ηλικία, καλή μου filologina, θεωρώ ότι η εμπειρία και η κρίση μας διαφέρουν όντας νεώτεροι ή μεγαλύτεροι και επομένως οι επιλογές μας είναι ανάλογες, ανώριμες ή ωριμότερες.
Σίγουρα όμως εκτός από ηλικία, υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες που θα επηρεάσουν τις αποφάσεις μας. Το πόσο έτοιμοι είμαστε ξεπεράσουμε το δέσιμο της ερωτικής σχέσης βλέποντας τα προβλήματά της, την ανασφάλεια και τον φόβο μας να ξαναμείνουμε μόνοι.
Η αυτοπεποίθηση, η αισιοδοξία, η προσαρμοστικότητα και ο δυναμισμός του χαρακτήρα, ο αυτοσεβασμός, όταν είναι επαρκώς ανεπτυγμένα, θα μας οδηγήσουν εγκαίρως σε μια τέτοια δύσκολη απόφαση, απαραίτητη όμως για τις ισορροπίες και την αξιοπρέπειά μας.
Έχοντας πάντα ως προϋπόθεση και επιθυμία ενδόμυχη, ότι η εκάστοτε σχέση μας θα προάγει την ψυχή και τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, περιέχοντας ως απαραίτητα δεδομένα εκείνα του έρωτα, της ειλικρινούς αγάπης και της βαθιάς εκτίμησης, της καλής επικοινωνίας, της ελευθερίας της βούλησης στα όρια του σεβασμού της γνώμης και της προσωπικότητας του άλλου, των κοινών επιδιώξεων και στόχων.
Όταν είσαι παντρεμένος, λογικά θα πρέπει να ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά. Τυχαίνει όμως να υπεισέρχονται άλλου είδους προβλήματα και δεσμεύσεις, όπως η οικογένεια και προπαντός τα παιδιά που έχουμε φέρει στον κόσμο χωρίς δική τους ευθύνη. Επομένως τότε είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπολογίσουμε ξανά και ξανά πέρα από τις δικές μας ανάγκες, τις τεράστιες επιπτώσεις της απόφασής μας στην ψυχή και την ισορροπία της προσωπικότητάς τους.
Ενδέχεται ένας χωρισμός κάποιες φορές να τους προσφέρει πιο «υγιή» ζωή, παρά μια δυστυχισμένη και μίζερη μέσα σ’ ένα απαράδεκτο οικογενειακό περιβάλλον.
Ο σεβασμός στην διαφορετικότητα του άλλου και η καλή επικοινωνία, αποτελούν ίσως τους βασικούς κανόνες της καλής ανθρώπινης σχέσης.
Η αγάπη και ο θαυμασμός θα προκύψει μέσα απ’ αυτά.
Σε ευχαριστώ. Μίλησες πάλι σοφά και με αγάπη. Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου