Θεωρώ την «Θεοείδεια παρακατιανή» το ευαγγέλιο της πολιτικής προσέγγισης. Ένα βιβλίο γραμμένο από τον σπουδαίο Κώστα Ζουράρι με σπάνια επιστημονικότητα, λογοτεχνική διάκριση, συγγραφική απλότητα και κυρίως γόνιμη διάθεση προβληματισμού.Πολύ πιθανόν να ήταν χρήσιμο να έχουμε διαβάσει κάποιες από τις σελίδες του προτού καταφύγουμε στην εκλογική ψηφοφορία. Θα αποκτούσαμε μεγαλύτερη και σίγουρα ικανότερη αντίληψη για το πολιτικό ελληνικό γίγνεσθαι και θα απαγορεύαμε στον εαυτό μας να κατευθύνεται από κάθε λογής προπαγάνδα ή ανίκανους και κατ’ επάγγελμα πολιτικούς.
Οι περισσότεροι θα αναρωτηθούν τι σχέση μπορεί να έχει ο Θουκυδίδης κι ο Μακρυγιάννης, ο απόστολος Παύλος κι ο Όμηρος με τον Κολοκοτρώνη ή πώς ονόματα όπως οι Μάξιμος ομολογητής, Καμύ, Αριστοτέλης, Ζαμέλιος, Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, Παπαδιαμάντης, Κωστής Μοσκώφ, Κοσμάς ο Αιτωλός, Κώστας Ταχτσής Ισαάκ ο Σύρος, πατριάρχης Μητροφάνης ο Γ΄, Αναστάσιος ο Σιναΐτης ,Κ. Θεοτόκης, Συνέσιος Πηλουσιώτης, Λεόντιος ο Βυζάντιος ορθοτομούν εμπλεκόμενοι με την πολιτική θεωρία και συμπεριφορά.
Το βιβλίο ολοκληρώνεται με τη σχέση της πολιτικής με το στάδιο Καραϊσκάκη, κάτι που θα ενδιαφέρει και θα γονιμοποιήσει τα ερωτηματικά πολλών. Η θεοείδεια παρακατιανή είναι η αναφορά στην θεϊκή καταγωγή της πολιτικής επιστήμης την οποία εμείς καταντήσαμε μια παρακατιανή. Χαρακτηριστική και η εικόνα του βιβλίου όπου τονίζεται η έννοια του κύκλου στην πολιτική πορεία και του παιδικού παιχνιδιού που αυτή κρύβει. Ίσως όλοι μας να είχαμε ορθότερη πολιτική συμπεριφορά εάν δεν είχαμε υποστεί τέτοια μεθοδολογία ακρισίας ως μαθητές στα ελληνικά σχολεία.
Έστω και αργά λοιπόν, ως συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι, ας εμπλουτίσουμε κάπως τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Ίσως με τέτοιες διαδικασίες βελτιωθεί κάτι.
2 σχόλια:
Ο Τόμας Μέρτον λέει «…αν και οι άνθρωποι έχουν κοινό προορισμό, κάθε άτομο πρέπει να πραγματοποιήσει την προσωπική του σωτηρία από το φόβο και το ρίγος. …. Μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο να βρούμε το νόημα της ζωής, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά κάθε άτομο έχει την ευθύνη για τη ζωή του ……. Αν δεν ξέρετε τα δική σας ταυτότητα ποιος θα σας αναγνωρίσει;»
Σκέφτομαι ότι όντως όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες κατά βάση ανάγκες και επιθυμίες. Σε εκείνο που διαφέρουμε είναι στο πόσο τις γνωρίζουμε, πόσο και με ποιόν τρόπο διεκδικούμε την ικανοποίησή τους, πόσο διατεθειμένοι είμαστε να δουλέψουμε ή ακόμα να επενδύσουμε για την ικανοποίησή τους, πόσο αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την όποια πραγματικότητα βιώνουμε, πόσο αξιοπρέπεια και γενναιότητα είμαστε πρόθυμοι να διαθέσουμε στον αγώνα αυτό.
Και επειδή, συνειδητά ή ασυνείδητα, και η εκλογική διαδικασία είναι μια ακόμα έκφραση, αντανακλαστική κίνηση, της προσωπικότητας του καθένα από εμάς, της καρδιάς μας, του μυαλού μας, ακόμα και των μύχιων πόθων μας, το αποτέλεσμα της κάλπης είναι ένα ζήτημα τόσο προσωπικό όσο όμως και όχι. Γιατί ως έχοντες την ευθύνη της επιλογής μας είμαστε απευθείας υπεύθυνοι. Όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο για τους άλλους από το να εκπληρώνουμε τον προορισμό μας και να αναλαμβάνουμε και να υπηρετούμε σωστά το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Και αυτό δεν είναι καθόλου μικρό ούτε σε μέγεθος, ούτε σε αξία.
Το βιβλίο του Κώστα Ζουράρι, είναι εξαιρετικό, πολύ καλά "ψαγμένο".
Φωτογραφίζει, συγκρίνει και καταγράφει ευκρινώς, την από παλιότερα "κατάντια" της πολιτικής.
Το φαύλο κύκλο γύρω από τον οποίο περιστρέφεται διαρκώς.
Θυμίζει το πεινασμένο φίδι, που γυρίζει και δαγκώνει την ίδια την ουρά του.
Να ευθύνεται, άραγε «Υπουργέ» μου, μόνο η ελλιπής παλιά, στείρα μέθοδος στο σχολείο,όσον αφορά την κριτική μας σκέψη που μας οδηγεί σε λανθασμένες επιλογές, για το κατάντημα της πολιτικής σε "παρακατιανή";
Πόσο δίκαιο είναι να λέμε, ότι σαν πολίτες έχουμε τον πολιτικό αρχηγό που μας αξίζει;
Οι περισσότεροι είμαστε νομοταγείς,παλεύουμε, πληρώνουμε φόρους και φόρους, κάνουμε για την πολιτεία μας το καλύτερο δυνατόν.
Θα περιμέναμε να λειτουργεί και αντιστρόφως ανάλογα.
Υπάρχει δυνατότητα, ο απλός πολίτης να έχει τόσο μεγάλο λόγο στα πολιτικά τεκταινόμενα, ακόμα και εν καιρώ Δημοκρατίας;
Έχουμε εκπαιδευτεί κατάλληλα, ώστε να αποκτήσουμε πολιτική συνείδηση;
Είπε κανένας στα παιδιά μας για ποιο ο σκοπό, διδάσκονται την ιστορία, εκτός από το να αποστηθίζουν μάχες και χρονολογίες;
Έστω κι αν ύστερα από πολύ σκέψη, πληροφόρηση, εκτίμηση, το πολιτικό πρόσωπο μας εμπνεύσει, το επιλέξουμε, το ψηφίσουμε.
Το συγκεκριμένο πρόσωπο πόσο έχει την "δυνατότητα" να εφαρμόσει όσα διατεινόταν προεκλογικά; Εννοώ θα μπορούσε να παρακάμψει την "αιχμαλωσία" της θέλησης και των ιδανικών του από τα συμφέροντα μεγάλων οικονομικά παραγόντων, να αντιταχθεί σ’ αυτήν την υποταγή, αφού πρώτα του προσφέρουν υποστήριξη αφειδώς και αμέσως ζητούν τα ανταλλάγματά τους;
Τα γεγονότα-βλέπε σκάνδαλα-απλά το επιβεβαιώνουν. Μέχρι να "κουκουλωθεί" το ένα, αιμοραγεί το επόμενο.
Και εδώ συμφωνώ με την «Ενθαλπία», ότι τελικά το αποτέλεσμα της κάλπης "ενδέχεται" να μην είναι και τόσο προσωπικό ζήτημα.
Όμως θα ήμουν εντελώς άδικη αν δεν ανέφερα, ότι υπάρχουν ευτυχώς ακόμα, "άνθρωποι" πολιτικοί με ήθος, που προσπαθούν να αντισταθούν, να προσφέρουν, να δουλέψουν, να παλέψουν για τα ιδανικά, που τους οδήγησαν στον πολιτικό στίβο.
Υπάρχουν φορές που οι δρόμοι τους κλίνονται ερμητικά, σαν γρανιτένιοι τοίχοι, χτυπούν πάνω στο πρόσωπό τους.
Αρνούμενοι κάποιοι να "αλωθούν", αποχωρούν διακριτικά και με αξιοπρέπεια.
Είναι μια φωτεινή ελπίδα αυτό.
Είθε αυτή μου η άποψη να μην υφίσταται και απλά να είμαι υπερβολική.
Είθε σε τούτες τις εκλογές να επικρατήσουν οι αγωνιστές "άνθρωποι" πολιτικοί, με μπέσα που θάλεγε κι ο Μακρυγιάννης...
Έτσι για να μην "τρίζουν" τα κόκκαλά του..
Ένα μνημόσηνο για το "συναμφότερον" του χαρακτήρα του.
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ
Δημοσίευση σχολίου